Dat heb ik zelfs ooit gezegd bij mijn ziekteverzekering bij de zoveelste controle. Als er gips te zien is ofzo is het tenminste duidelijk en is het verdict "zo lang" en heel duidelijk. Ik zat daar met een verslag van 5 pagina's van mijn psycholoog (naast nog wat andere verslagen), maar dat werd gewoon weggeblazen. Dat wilden ze niet eens lezen "want een psycholoog is geen arts". Ik mocht het eerst ook niet halftijds proberen. Het was bij hen echt van "ofwel blijf je voltijds op ziekenkas - waarbij ik dan om de zoveel tijd er nog zou kunnen afgesmeten worden, ofwel ga je voltijds werken zonder een cent van ons". Terwijl elke arts en specialist zei dat ik dan gelijk na maximum een maand weer thuis zou zitten. En ik bovendien zwaar depressief werd en was van al dat continu thuis zitten en totaal niet kunnen meedoen aan de maatschappij. Maar ja, aan de buitenkant zag je niks aan mij . Intussen werk ik al 2 jaar halftijds (en halftijds invaliditeit - na eerst 3.5 jaar voltijdse invaliditeit) en gaat het goed . Maar ik merk het echt wel als ik "teveel" doe of es een dag extra inspring op mijn werk (of teveel doe in 't weekend). Maar ja, dan zien ze me niet in bed liggen, hé. Of dan zien ze niet hoe een kort lontje ik heb tegenover mijn naasten.
Heel herkenbaar. Ik heb door hellp een hersenbloeding gehad en daardoor heel erg last gehad van afasie. Daardoor heb ik lang in de ziektewet gezeten en ben ik uiteindelijk gestopt met werken wat gelukkig kon door het salaris van mijn man. Het gaat nu beter, maar de afasie is er (bijna 2 jaar later) nog steeds, maar wel een stuk minder. Ik ben mijn eigen bedrijf begonnen en handel zoveel mogelijk via de mail af, als ik dan mijn mails een uur later door lees voor ik het verstuur haal ik de rare woorden er nog even uit. Maar mijn oud collega's roddelen nu ook over mij, ze denken dat ik daar prima had kunnen blijven omdat ik wel een eigen zaak aan kan. Maar ik zat daar aan de telefoon, en dat gaat dus echt niet. Zo noemde ik mijn weegschaal net weer een 'chocoladeding', en moest mijn man weer ff na denken waar ik het over had En dat voelt inderdaad heel erg rot, je voelt je onbegrepen en gefrustreerd, omdat die mensen geen idee hebben.. Sterkte in ieder geval en probeer het los te laten..
Wat een gemeen mens! Kan me voorstellen dat dit je raakt, probeer het toch van je af te zetten. Je weet zelf wat de waarheid is, en de domme kortzichtige mensen die zulke opmerkingen maken hebben gewoon een enorm probleem met zich zelf.
Vreselijk dat mensen zo doen en da nog even gaan melden lekker dan zeg.. zou er ook van huilen denk ik uit onmacht.. mensen moeten zien wat er mis is aandrs mankeer je niks.. triest.. je weet zelf dat nergens over gaat haar beschuldiging maar snap wel dat t je hoog zit.. dikke knuffel
En het is deels ook dat mensen graag alles zo positief mogelijk proberen te zien. Kleine kinderen die misschien dood gaan... Daar willen mensen niet aan denken. Dan denken ze liever "zo, ziet er gezond uit!" En willen vooral niet verder denken. Niet perse dom.. Wel zeer Hollands struisvogelen.
He wat naar! Kan je helaas vertellen dat het enige wat je kunt doen is het leren negeren, naast je neerleggen. Het is de onwetendheid van de mens. Je kunt het niet zien, dus het zal er wel niet zijn.... Dat is het lastigste aan zowel psychische ziekten als lichamelijke klachten die je niet ziet. Ik herken het heel erg en heb inmiddels echt de instelling van ze kennen mij niet, ze kennen niet wat ik voel, dus laat ze maar. Maar ik heb dan ook heel wat jaar ervaring met leren omgaan met mijn ziekte (nu ruim 17 jaar). Inmiddels gaat lopen bij mij gelukkig weer erg goed (heb ook periodes gebruik moeten maken van een rolstoel). Maar een klein stukje fietsen met bagage zoals boodschappen, put mij uit voor de rest van de dag. Gebruik als vervoermiddel dan ook een scootmobiel. Nou, je moet die gezichten zien als ik gewoon van mijn scootmobiel stap en een winkel in loop . Want ja, ik zal me wel aanstellen en voor de lol op zo'n ding rijden..... Want aan mijn lopen zie je vaak niks (en ook al heb ik pijn, ik kan het goed verbergen). Heb ook wel nare opmerkingen gehad hoor. Mensen begrijpen niet dat ik op een scoot rij, maar vervolgens met mijn tasje boodschappen een trap op liep. Maar ze realiseren zich niet, dat ik dat tasje boodschappen juist alleen kan halen doordat ik gebruik maar van die scoot.....als ik die niet had, kon ik niet zelfstandig boodschappen doen. Nou dan liever zelfstandig op pad en maar moeten rijden op zo'n ding en blikken zien/voelen en opmerkingen krijgen. Maar van steen is niemand, dus elke opmerking raakt je, in meer of mindere mate! Knuffel!
Jeetje wat aso! Lekker laten lullen meid... Snap dat het makkelijker gezegd is dan gedaan. Zegt een hele hoop over deze mevrouw en niet over jou. Als jij maar weet hoe t zit. Snap je ook echt wel dat je het ronduit klote vind dat he niet geloofd wordt, maar ze is het niet waard, je rotgevoel! Ben benieuwd waar je werkte, kom ik daar ook nooit meer
Bah wat gemeen zeg,meteen conclusie trekken van iets wat ze gezien hebben terwijl ze de achtergrond niet weet. Dikken knuffel voor jou meid...
Dit ja. Meid, wat rot voor je, dikke knuffel! Ik begrijp je gevoel helemaal! Bij zulke opmerkingen zou ik wel eens willen dat mensen eens een slechte dag kunnen overnemen van je en ervaren hoe dat is (al is het niet helemaal vergelijkbaar als het maar om 1 dagje gaat natuurlijk). Zelf een ziekte op neurologisch gebied en last van restschade. Knetterhard aan mijn conditie en klachten gewerkt, toch mijn re-integratietraject stop gezet door UWV. Niet bij de pakken neer gaan zitten en zelf stappen genomen mbt opleiding en vrijwilligerswerk (in overleg met UWV). Ook vervelende opmerkingen gehad maar ondanks dat het pijn doet besloten om me niet naar Jan en Alleman te gaan verantwoorden want ik en de mensen heel dicht om mij heen weten hoe het zit, mijn artsen en uitkeringsinstantie weten precies hoe het zit en er zijn genoeg mensen die niet alles van mij hoeven te weten. Ik hou me veel liever bezig met de dingen die wel kunnen want de momenten dat ik me zorgen maak of in de put zit zijn er zeker maar deel ik niet met iedereen. Dikke knuffel, ik weet dat het heel moeilijk is om zulke opmerkingen van je af te laten glijden maar zo'n opmerking zegt zoveel meer over die persoon dan over jou!
Ik bedoelde het alleen maar als hulpmiddel.... Nooit verkeerd om met iemand te kunne praten over heftige dinge die je hebt meegemaakt.
Wat een hork van een ex- collega ben jij tegen gekomen zeg. Bah. Zou in staat zijn om het dossier in haar ( strot te duwen) wat een reactie. Bahhh. Weet je jij kunt je zelf recht aan kijken jij weet wat je mankeert jij weet waarom je nu( ziek thuis zit). Kan wel zeggen wat een ander er van vind kan ( mij niks schelen ) maar zo werkt het idd niet. Sommige dingen zijn niet te zien aan de buiten kant en dan kunnen mensen keihard oordelen. Zonder dat ze weten wat er echt is. Het is hun verlies. Probeer er boven te staan. Sterkte verder.
Tja...als iemand zich geroepen voelt om dingen over je te roepen heeft ze blijkbaar zelf geen leven? Ik vraag mij altijd af wat iemand er toe brengt om te denken dat het hun plaats is om aannames te doen. Ik zoek het bij de ander niet bij mezelf. Moet jij ook doen hoor! Dit is haar probleem, niet het jouwe! Zelf heb ik ervaring met een zware depressie en psychose en als je je dan, tijdens een gesprek over het zoveelste reintegratietraject waar je in zit, tegenover je manager, een HR-persoon en nog twee anderen ( geen idee wie het waren) moet gaan verantwoorden waarom je soms gewoon niet kan komen werken voel je je heel klein en onbegrepen. In dit geval vormden ze een front tegen mij. Meerdere mensen tegenover mij in het gesprek en maar vragen afvuren. Ik, die op dat moment nog te labiel was om mijn eigen huishouden aan te kunnen , laat staan op mij zelf te kunnen wonen (woonde tijdelijk bij mijn ouders, terwijl mijn huis een grote puinzooi was) kreeg echt hele nare toespelingen over mij heen. Ik voelde mij ook niet geroepen om dat groepje details te geven over min ziekte... Zij waren immers geen artsen. Dat maakte het allemaal nogal ongemakkelijk. Hoe leg je uit dat het niet gaat, zonder details over je ziekte te geven? Als je been gebroken is, ziet idereen dat je moeilijk kunt lopen, maar als er in je hoofd iets is geknapt moet je blijkbaar altijd alles gaan verantwoorden. Mijn psychose is mede veroorzaakt door een groot slaaptekort en toen ik zei dat ik soms niet kon komen werken omdat ik de hele nacht niet had kunnen slapen en ik mij dan echt heel naar voelde, zei mijn manager doodleuk:" tja, we slapen allemaal wel eens slecht" Zij wisten NIETS van mijn ziektebeeld en was het zo zat dat ik reageerde met:" tja, maar jij hebt geen psychose gehad" Het was stil, iedereen keek mij aan, elkaar aan en wist niet meer wat te zeggen. Ik kom namelijk vrij nuchter, rustig, nadenkend en zelfverzekerd over (gezond dus ) . En toen zei ik: " En dit is nu precies de reden dat ik dit liever bespreek met de reintegratiearts, als ik zeg dat het niet gaat, gaat het niet" Pffff...das jaaaaaaren geleden en nog word ik er boos over. Ben overigens in een labiele periode van functie veranderd (lager) en heb met wederzijds goedvinden mijn contract na twee jaar ziekte laten beeindigen. Was ik toen gezond geweest dan had ik het nooit zover laten komen. Tja...mijn werkgever was het uwv... Ironisch he? hehe, lang verhaal, maar moest het blijkbaar even kwijt Conclusie: zolang iemand niet weet waar hij het over heeft, lekker laten praten en heel snel vergeten! Dat heb ik in al die jaren iig wel geleerd. Sterkte!
Dat is het hem juist! TS is hier dagelijks mee bezig, die oud collega niet, zij kent misschien alleen het verhaal en zag je laatst een sprintje trekken, een momentopname, meer niet Daar heeft ze haar eigen conclusie uit getrokken en (wellicht in combinatie met wat er verder op je oude werkt is "besproken" over jou)er een eigen verhaal van gemaakt. heel pijnlijk, en vooral erg kortzichtig. probeer zulke mensen maar gauw te vergeten.
Ah meid, wat een rotreactie van die oud-collega zeg! Pfff, wat weten mensen het toch altijd goed he? Ken er hier uit mijn omgeving ook voorbeelden genoeg van (szus met fymrobyalgie en een kapotte heup die een gehandicapten parkeervergunning heeft, maar wel soms gewoon zonder krukken e.d. naar de supermarkt loopt omdat ze zelf graag mobiliteit houdt, waarop een wildvreemde meneer op krukken het nodig vond om haar even te komen vertellen dat zij de reden was dat gehandicapten een slechte naam hadden, want ze was jong en liep toch gewoon...; moeder met extreem zware depressies, en angststoornissen e.d. die door de buurvrouw verteld werd dat ze best gewoon kon werken, iedereen was wel eens somber; manlief die arthritis in zijn nek heeft omdat hij die gebroken heeft toen hij 18 was en die door zijn manager verteld werd dat hij wat minder houterig moet bewegen want hij zag er zo stijf uit zo)...Zo vermoeiend allemaal! Ik zou er ook last van hebben dat je het gevoel hebt dat ze nu allemaal achter je rug lopen te koeterwalen hoe 'makkelijk' je het wel niet hebt - lekker een uitkering terwijl je niks mankeert. Maar volgens mij is helaas het enige wat je eraan kunt doen een pak kouwe kleren aan trekken en de opmerkingen proberen daar langs te laten afglijden. Mensen zijn nu eenmaal enorme betweters, en degenen die niet de moeite nemen om aan jou te vragen hoe het zit maar graag hun oordeel al klaar hebben, heb je niks aan. Bovendien kun je tegen de meesten praten als brugman, maar hun mening hadden ze toch al klaar, en daar verander je helaas ook met praten vaak niet veel aan. Kan je je beter richten op de mensen die wel de moeite nemen om zich in te leven. Al snap ik heel goed dat je er erg verdrietig van wordt hoor!!
Super lief alle reacties. Lig er nog wakker van... dat ik me toch zo vergist heb in iemand.. krijg het maar niet van me af... Ook gewoon idee wat daar allemaal vertelt/geroddelt is.. bah.. 7 jaar samen gewerkt.. raar.. Misschien wil ik te graag dat mensen het snappen.. niet zo over mij denken..
Dat is een heel logisch gevoel mop. Maar geloof me na 18 jaar onbegrip kan ik je zeggen alleen de mensen om je heen , die zijn belangrijk om te laten snappen hoe het is , de rest zal het toch niet begrijpen. en eerlijk is eerlijk nu ik de laatste 3 jaar meestal niet anders kan als te laten zien hoe slecht het gaat omdat er niets meer over is om het te verbergen, is er wel meer begrip, maar dat komt ook door de vele ingrepen natuurlijk want operaties neemt men wel serieus ofzo.. je zou evt. een brief naar haar kunnen sturen of y. mailen om te vragen of ze haar even zou willen verzoeken mensen niet meer te knijpen en te beschuldigen van dingen die niet waar zijn. Maar ik denk dat het voor hun "begrip"niets uitmaakt mop. mensen zien de moment opnames en zien niet hoe beroerd je beweegt als je thuis bent.