Ik heb aangegeven dat ik bij de bevalling er geen artsen in opleiding bij wil hebben. Puur omdat ik het al erg spannend vond,en ik had er geen zin in dat de kamer vol zou staan met mensen die zich allemaal op mijn muts richten... Dus ja,in dit soort gevallen hoef ik er geen arts in opleiding bij te hebben..
Ik vind dat geen probleem. Zelf heb ik ook een vak waarbij ik tijdens stages veel moest mee kijken in medische setting en weet dus hoe belangrijk het is. Daarom heb ik nooit nee gezegd. Tijdens mijn bevalling liep er een co assistent mee met de verloskundige. Nou dat meisje had nog een hoop te leren (met name de communicatieve omgang met een vrouw in barensnood :-D ) maar omdat er continu een ervaren gediplomeerde vk/gyn bij was heb ik me geen moment onveilig gevoeld. De volgende dag kwam ze nog even kijken hoe het met me ging (was een heftige bevalling ) en dat vond ik wel heel lief.
dit ik zeg altijd maar wie kent mn kont verder de dag erna ik heb al van alles ondergaan en al heel wat hebben er in mij zitten wroeten... nee maakt me niets uit. de sauna daarentegen ga ik weer niet in
Heel stom, een arts in opleiding geen probleem, mijn fitness intructeur tegen het lijf lopen in de sauna, mega gênant! (Hij had zijn kleren wel aan, was dingen aan het controleren)
Hier eigenlijk nooit geweigerd.. Ik heb er geen problemen mee, man of vrouw maakt me ook niet uit.. Maar als jij je onprettig voelt moet je dat inderdaad gewoon aangeven hoor.. Dat is voor iedereen fijner lijkt me @ merah zo he jouw verhaal.. Lekker een cryo verspild.. Daar zou ik ook furieus van worden!
Het ligt er denk ik aan. Ik heb tot nu toe nergens nee tegen gezegd, omdat zij het idd ook moeten leren. Ik heb oa met een knobbel in de borst een studente arts erbij gehad. De arts zelf vroeg (een man) of zij een cyste mocht voelen die ik had, want die hij voelde was een echte standaard huis, tuin en keuken cyste. Dan wist ze dus hoe die voelde. Nou ze voelen maar weg hoor haha. Alleen met mijn eerste miskraam vond ik het wat minder. Ik denk tenminste dat het een arts in opleiding was, want hij werd niet aan me voorgesteld verder. Ik moest het kamertje in met de gyneacoloog om te overleggen hoe nu verder na de scan waar het fout bleek te zijn en daar zat een mannetje bij. Het manneke was heel aardig hoor, maar totaal niet op zijn gemak natuurlijk want ik zat maar te janken... Als toen gevraagd was mag hij erbij zijn voor een lichamelijk onderzoek (was toen verder niet nodig gelukkig), had ik echt nee gezegd. Maar voelde me gewoon schuldig naar hem toe... Dat hij daar zo bij moest zitten. Maar als ik me verder normaal voel, dan maakt het me meestal geen ene moer uit wie kijkt en waar. Als het hun verder helpt.
Ik laat ze.er altijd bij blijven en mee koekeloeren. Afhankelijk van de situatie mogen ze de handeling ook uitvoeren of ook even voelen. Mijn man moet elke drie maanden naar de uroloog (controle teelbal kanker ) zijn uroloog is een vrouw en voelt dus elke drie maanden aan zijn ene bal die nog over is. Een poosje terug was er dus een arts.in opleiding bij(ook een vrouw) en werd er gevraagd of ze mee mocht kijken. De uroloog ging voelen, mijn man gaf aan dat hij een knobbeltje had gevoeld en de uroloog zei dat het een onschuldige cyste was. De uroloog wilde voor.onze geruststelling nog een echo maken en vlak voor ze dat ging doen stapte de arts in opleiding naar voren en vroeg met vuurrode wangen of ze misschien ook even mocht voelen. Mijn man vond dit goed. Later zeiden wij tegen elkaar dat we het wel.stoer van haar vonden dat ze het durfde te.vragen ondanks de rode wangen, ze moet het tenslotte leren en we hebben straks ook nog goed opgeleide artsen nodig om ons te helpen. Maar je eigen grenzen aangeven is en blijft belangrijk! Dus ook geen oordeel over mensen die het niet willen, ieder voor zich, het gaat om jouw lichaam.
Overigens wel een aanvulling op wat ik eerder zei; Toen ik gehoord had dat L was overleden in mijn buik bij 37 weken ben ik, totdat er iemand voor me was (man, familie) niet alleen gelaten. Op moment van het nieuws was ik nl alleen en ML werkte destijds 150 km verderop (al was hij op zijn werk weggegaan zodra ik hem vertelde dat ik voor extra controle naar het ziekenhuis ging). Daar moest ik dus even op wachten. De VK bleef in principe bij me maar af en toe moest ze ook even weg om andere werkzaamheden te doen. Dan kwam de stagiaire bij me zitten. Dat heb ik als minder prettig ervaren. Ik kon niks met haar. Ik voelde me compleet verslagen en een VK daar kon ik nog mijn gevoelens en vragen bij kwijt maar wat moest ik nou met een stagiaire die zich ook geen houding wist te geven. Ik kreeg een beetje de indruk dat ik een oppas nodig had op die manier. Maar dat is puur de emotionele situatie die zorgt dat het ongemakkelijk is. Ik heb die stagiaire dan ook genegeerd. Het is inderdaad aan jou om aan te geven wat je wilt. Ze vragen het toch ook niet voor niks. Als ze vonden dat het allemaal maar moest kunnen zouden ze de moeite niet nemen om het te vragen, maar ik denk inderdaad dat de meerderheid het goed vind en dat een 'nee' dan een verrassing kan zijn. Maar niet negatief bedoelt. Bij bovenstaande casus had ik geen keuze. En achteraf had ik op dat moment waarschijnlijk ook nee gezegd. Ik had liever gehad dat ze me alleen lieten dan dat ze er zo plompverloren bij bleef staan.
Van mij mochten de artsen in opleiding er altijd bij zijn. Zo moeten ze het leren en ik heb mezelf er nooit voor g eschaamd. Maar ik heb jaren mmm en 2 ziekenhuis bevallingen achter de rug dus schaam mezelf ook niet zo gauw meer. Ben blij dat er mensen zijn die het vak willen leren.
Bij mij mogen ze eigenlijk altijd meekijken. Ze moeten het immers ook leren. Wel hebben we tijdens de elle lange bevalling van zoonlief op een gegeven moment gezegd dat alleen de gyn nog mocht voelen en de aio niet. Het deed al vreselijk veel pijn en dan vond ik 1x genoeg
Ze zouden het wel mogen maar prettig nee. Tijdens mijn ks had ik een zeer knappe aankomende gyn die mijn babymeisje uit mijn buik haalde... whaha vergeet het nooit meer. Echt z.n dokter waar van je zegt wauwwwwwwwwwwwww.
Heb daar totaal geen moeite mee. Maar ik heb tijdens mijn vruchtbaarheidsbehandelingen en zwangerschappen mijn onderkant dan ook aan talloze verschillende gynaecologen, artsen, verloskundigen en co-assistenten moeten laten zien, zowel in het WZA als in het UMCG.. Geloof dat het aantal verschillende mensen wel rond de 40 ligt. Tja, dan maakt het je ook geen r**t meer uit.
tot nu toe mochten ze er altijd bij zijn van mij aio die de keizersnee (zijn eerste) heeft gedaan bij mij (gyn stond erbij) aio die de echo maakte omdat ze zo kon leren geslacht te zien (vond ik helemaal niet erg zo'n lange echo ) en laatst een leerling die bij het uitstrijkje was. Maar misschien komt dat ook wel omdat ik zelf ooit een leerling was die meeliep en dingen moest leren (verzorging)
Geen probleem mee zo n beetje hypocriet van mij zijn als ik nee zou zegen. Heb zelf in de mee loop stand gezeten toen ik de opleiding verzorgende volgde
Meekijken en bij gesprekken zijn vind ik prima. Bij behandelingen ligt het eraan wat het is. Met bloedprikken ben ik er even klaar mee. Nog nooit heeft een stagiaire mij goed geprikt en vorige week was het toppunt en heeft ze een zenuw geraakt met als gevolg dat ik daar nog ongeveer 6weken plezier van heb. Ik snap dat ze het moeten leren, maar als ik me er ongemakkelijk door voel heb ik het liever niet.
Na twee x mmm-traject met elke 3 dagen inwendige echo's en twee bevallingen waarvan de laatste met vijf man rond mijn bed heb ik totaal geen gene meer hoor. Kom maar kijken!
Ik zou geen nee durven zeggen maar me ondertussen wel ongemakkelijk voelen, dat is typisch wat voor mij. Goed dat je je grens hebt aangegeven. Kan ik nog wat van leren In elke andere situatie zou ik het prima hebben gevonden maar de situatie die jij schetst, nee dan breekt me het zweet al uit.