Van slag door nieuwsbericht

Dat is voor iedereen anders. En ook het bericht kan iedereen anders opvatten.
Vandaag is Liam gestorven, een jongentje met een ongeneeslijke ziekte, en de ouders hielden een blog bij op fb. Dat doet me zeker wat en heb er van gehuild. Dus nee je bent geen muts maar je vriendin is ook geen heks...je hebt zachte en harde mensen, het verleden maakt hoe je word.

 

Hoer ook zon soft ei. Het is nog erger geworden na mijn zwangerschappen. Ik kan al huilen van een reclame of een aandoenlijk gezicht wat ik bijv. Ergens op straat zie. Niks mis mee hoor.

 

Oh nee hoor. Ik heb dat ook, kan me daar echt mee bezig houden. Zoals Birds al zegt Liam die vandaag naar een lange strijd is gestorven. De verhalen heb ik vaak voorbij zien komen (en gelezen) op fb. Mensen in mijn omgeving kennen dit gezin ook, dus dat doet echt wel iets met me.

 

Ik kijk gewoon geen nieuws meer!

Ik heb dat ook, ik "stop" regelmatig met facebook door berichten die me raken.

 

Waarom zou je een muts daarom zijn!. Mij raakt het nieuws steeds van aleppo. Als ik dan lees dat een kinder -zh is gebombardeerd en die arme couveuse baby's in de schuilkelder zitten moet ik wel extra slikken. Dan ga ik verder denken hoe erg het dan wel niet voor de ouders zijn van de kindjes, voor de pas bevallen vrouw, voor iedereen die de verschrikkelijke oorlog meemaakt. Brrr krijg er nu alweer de kriebels van. Oh en tv programma's met mensen die nog maar kort te leven hebben kan ik al helemaal niet kijken.

 

Hier ook zo een...
Een van de slachtoffers van de vliegramp in Libië in 2010 kwam ieder jaar naar de voorstelling van mijn toneelvereniging kijken. Kende hem verder niet, alleen van zien dus.... maar God, wat heb ik zitten janken bij de herdenking op tv.

3wk geleden overleed een patiënte in de huisartsenpraktijk waar ik werk, 39jr en mama van jonge kinderen. Ik geloof dat er niet een collega was die niet een traantje heeft gelaten. Huisarts zelf ook, die heeft kinderen van dezelfde leeftijd.

Is het misschien dat het zo dichtbij komt? Zo'n blog over een overleden kindje, een nieuwsbericht...dat er opeens het besef komt dat zulke dingen iedereen kunnen gebeuren? Bij die overleden mevrouw van mijn werk schoot ik pas echt vol toen thuis mijn zoontje op me af kwam rennen. Dat haar kinderen dat niet meer kunnen. Pfff ik voel alweer een brok.

Mijn vriend vindt dat ook onzin. Ik kende haar toch niet? En die jongen van die vliegramp kende ik alleen van zien. Ik weet het niet, ik ben daar gewoon gevoeliger voor dan hij.

 

Eigenlijk om alles dat erg is en met kinderen is. Dan krijg ik het even benauwd. Laatste dat ik hoorde over het peutertje dat gestikt is in de auto. Dat de vader dat expres heeft gedaan. Ik moest bijna kotsen van woede. Dat er mensen zijn die tot zo iets in staat zijn. Walgelijk.

 

Ik heb dat ook.. laatst dat bericht over die bombardementen in Aleppo op dat kinderziekenhuis.
Tranen over mijn wangen gewoon.

 

Heel herkenbaar hoor! Vooral berichten over kinderen. Ik heb echt regelmatig tranen na het lezen van een bericht.

 

Ik heb niet zozeer tranen, maar ik kan me dan zo ontzettend rot voelen. Echt zo'n naar gevoel in mijn buik uren lang. Ik heb dat niet alleen bij het nieuws, als ik bijv weet dat iemand problemen heeft kan ik me dat ook erg aantrekken.

 

Ik vind vaak de dingen die je op het nieuws ziet verschrikkelijk. Maar dit greep me echt aan. Verschrikkelijke beelden van een gebombardeerd ziekenhuis waar de verpleegsters huilend de couveuse baby's probeerden te redden. Ik had echt tranen in mijn ogen. Helemaal omdat de kans groot is dat deze kindjes het niet zullen redden. Afschuwelijk.

 

Sinds ik moeder ben heb ik veel moeite met nieuwsberichten of programma's over erge gebeurtenissen met kinderen. Ik kijk of lees dat bewust vaak niet omdat ik daar helemaal naar van word.

 

Nee hoor, en zoja dan ben ik ook mr een muts hihi

denk soms nog aan de mensen die mee hebben gedaan aan over mijn lijk.
Sanne, Annemiek, Mark, Max, en Sylvia....

en aan Emma ( Emma wil leven. Documentaire over anorexia wat ze heeft verloren )

En nog meer , houd dingen ook vaak lang vast , gelukkig is niet iedereen hetzelfde ☺

 

Ik heb precies hetzelfde en ook bij mij is het erger sinds ik moeder ben. Het naarste van mezelf vind ik dat ik het opzoek. Als ik dan een nieuwsbericht lees dat me zo raakt, ga ik op zoek naar meer info, foto's etc. Bijna alsof ik het nog extra wil laten aankomen bij mezelf. Ik weet niet zo goed waarom ik dat doe.

 

Ik ga niet op zoek naar verdere info. Maar als ik het bijvoorbeeld op facebook voorbij zie komen kan ik niet laten om het te lezen. Met programma's kan ik inmiddels van tevoren beslissen om het niet te gaan kijken omdat ik weet dat het niet goed is voor mij (zoals bijvoorbeeld over het meisje met anorexia). Maar de berichten heb ik gelezen voordat ik het door heb.

 

Ik heb dat vooral met nieuwsberichten over dierenleed en kinderleed. Scroll er snel overheen en open het vaak niet eens wanneer ik de krant lees op internet.

 

Ik ban soms al het nieuws uit mijn leven. Juist omdat ik het te heftig vind.

Dit kan anders mijn hele stemming beinvloeden.

Heel vroeger kregen mensen niet zoveel nieuws en dus prikkels te verwerken. Daarom bescherm ik mezelf er ook voor.

 

Sinds ik moeder ben is dat hier ook heel erg geworden hoor.
Vooral nieuws waarin kinderen het slachtoffer zijn. Kan me dan zo vreselijk voelen.

Ik kijk en lees sindsdien veel minder nieuws.
Zoals de kinderen in Aleppo, daar slaap ik echt slecht van.

 

herkenbaar....