Bemoeizorg

Misschien is er via een revalidatie centrum een passend traject te regelen. Die kijken naar hoe je ondanks je lichamelijke beperking toch zo normaal mogelijk en zelfstandig kan functioneren. Dat kan ook poliklinisch en soms doen ze dat volgend in opname na een zkh opname.

Succes en sterkte. Voor iedereen een zorg zo.

 

Van uit het ziekenhuis zal er ook hulp geregeld worden meestal. Maar ik weet niet hoe dit gaat omdat je schoonvader ook nog thuis is.
Hier het zelfde meegemaakt met so er kwam thuiszorg voor de verzorging en ook voor de huishouding.
En uit eindelijk naar een gelijkvloers huis gegaan, want ze sliepen beiden in de woonkamer omdat sv van de trap was gevallen en sm door gezondheid ook niet meer trap kon lopen. (en de wil ontbrak)

 

Zou t bespreken in het ziekenhuis. Wellicht kan de verpleging/arts de noodzaak van hulp benoemen.

 

Ik zou die zorgen even met de arts van het ziekenhuis bespreken.
Mijn oma was dementerend en kon eigenlijk niet thuis wonen. Als wij dat probeerden aan te kaarten, viel dat helemaal verkeerd bij haar. Uiteindelijk heeft toen iemand van een indicatie commissie een gesprek gehad met mijn opa en oma. Soms werken vreemde ogen beter in zulke gevallen.

 

Duidelijk je zorgen aangeven bij de transferverpleegkundige. Die zou ik nu al contacten en de situatie aan uitleggen. Die zijn volgens mij wel bekend met dit soort situaties. En kennen alle ins en outs van wat de mogelijkheden zijn.

 

De transfeurverpleegkundige in het ziekenhuis kan inschatten welke hulp nodig is en waar je schoonouders recht op hebben. Bespreek het in het ziekenhuis met de verpleegkundige zodat zij ook mee kunnen denken met wat nodig is en een beetje op je schoonouders in kunnen praten.
Dagbesteding kan je zelf aanvragen bij de gemeente, in principe kan iedereen daaraan meedoen maar dit moet je wel zelf regelen. Voor echte dagbehandeling kom je pas in aanmerking als er een diagnose dementie oid is. De transfeurverpleegkundige kan je daar waarschijnlijk wel wat informatie over geven.
Je zou ook de huisarts of praktijkondersteuner van de huisarts kunnen inschakelen om te kijken wat er nodig/mogelijk is.

Sterkte met de situatie.

 

Dan zou ik dat ook eens bespreken met de huisarts en eventueel een verwijzing vragen naar de geriater. Als ik het zo hoor lijkt het mij zinvol om een keer geheugentesten etc te doen, stel dat er toch onderliggend wat aan de hand is zoals (beginnende) dementie dan kan de huisarts met zo'n diagnose de juiste hulp inschakelen. Hulp weigeren komt helaas vaak voor, zeker als mensen zelf niet echt ziekte-inzicht hebben. Vervelende situatie is dat voor de familie

 

Ik heb het ook meegemaakt met mijn ouders. Het is een moeilijke fase omdat jij en je man een beetje de regie moeten over gaan nemen, de rollen worden feitelijk langzaam omgedraaid. Daar moeten beide partijen in groeien.

Mijn persoonlijke ervaring met de transferverpleegkundige is niet zo goed; ze keken alleen maar naar de specifieke aandoening waarvoor mijn vader in het zkh kwam en dat alleen gaf geen recht op thuiszorg volgens haar.
Ik heb toen zelf direct met de thuiszorginstantie gebeld en die kwamen meteen een intake doen.
Mijn moeder wilde in eerste instantie ook geen thuiszorg, maar toen die dames haar iedere dag kwamen douchen vond ze het maar wat gezellig, ze kletste hondertuit met ze.
De traplift hebben we via de gemeente. Als je contact opneemt met het wijkteam komt er een keukentafelgesprek met jullie en je schoonouders en ze bekijken dan wat mogelijk is.

Wat ik zelf moeilijk vond is accepteren dat het misschien niet perfect is.. en een balans zoeken tussen wat je ouders willen en wat jij wilt; ik zou voor mijn vader het liefst ook meer beweging willen en dagbesteding en gezondere maaltijden. Maar toen hij nog fit was sportte hij ook nooit en er is in zijn hele leven nog nooit een dag geweest dat hij zn 200gr groente haalde... dus ik moet hem nu ook niet dwingen denk ik.

Het is net als met kleine kinderem opvoeden: choose your battles. De werkster komt poetsen en de bezoeken aan de specialist en de huisarts ga ik mee, de boodschappen breng ik ...de rest is optioneel denk ik.

 

Ik heb zelf als transfer verpleegkundige gewerkt en juist na zoiets wordt er dan goed gekeken hoe je iemand veilig naar huis kan laten gaan. Wellicht komt ze ook nog in aanmerking voor een revalidatieafdeling. Sterkte ermee

 

Even bij ee verpleging aankaarten als ze naar de afdeling gaat. Ze nemen dan jullie bevindingen mee in de beslissing hoe en wanneer ze naar huis kan en op welke voorwaarden.

Dat is onze ervaring tenminste

 

Inderdaad bij transfervpk aangeven. Huisarts op de hoogte brengen. Mocht er nl ingeschat worden dat ze echt wel hulp nodig heeft maar ze weigert dan is het goed om inschatting te maken in hoeverre ze nog zelf kan beslissen.

 

Nog even ter aanvulling: geef in het zkh duidelijk aan dat je niet op 1lijn ligt met hun en dat ze de neiging hebben tot zorgmijden.
Je zal niet de eerste zijn waarbij ze in het zkh de zorg regelen met je schoonouders, deze zeggen "nee hoor alles prima" waarna zkh haar zo ontslaat.

 

Mijn oma was ook dement en vond zelf ook dat er helemaaaal niks met haar aan de hand was. Ze was een hele pientere dame en als je ook maar ergens over begon werd ze woest. Ze luisterde inderdaad alleen naar vreemden.

Wij hebben als familie juist wel veel aan de transferverpleegkundige gehad. Dat is ook haar werk; beoordelen wat er nodig is in de thuissituatie en dit inzetten. Mijn oma kreeg vervolgens thuiszorg. Dat is gewoon als voorwaarde voor ontslag gesteld. Dus dat kon ze niet weigeren en haar toestemming is ook eigenlijk niet direct gevraagd. Meer in de vorm van een mededeling. En die thuiszorg dames hebben ook wel vaker met dit soort situaties te maken hoor. De dames die bij mijn oma kwamen lieten zich echt niet zomaar wegsturen of zo. Uiteindelijk is mijn oma eraan gewend en vond ze het wel prettig. En de thuiszorg is gewoon blijven komen totdat het echt niet meer ging en ze opgenomen werd.

De huisarts kan trouwens niet zoveel doen als iemand in het ziekenhuis ligt. Dus dat zou ik persoonlijk pas doen als ze eenmaal thuis zijn.

 

Het is trouwens ook een stukje communicatie he. Hoe het toen aan ons is uitgelegd door de geriatrie verpleegkundige.
Als je aan iemand die zorg mijdt (vanuit dementie of iets anders) vraagt;
‘Wil je een boterham?’
Dan zeggen ze, ‘Nee hoor, dat doe ik zelf wel!’
Terwijl als je zegt; ‘We gaan nu een boterham eten. Wat wil je er op?’
Dan krijg je een heel ander gesprek.

 

Ik zou je zorgen bespreken met de arts/verpleegkundige. Vanuit het ziekenhuis kan er zorg geregeld worden voor thuis.
Mochten ze vinden dat het niet nodig is, neem contact op met een thuiszorgorganisatie. Deze kunnen samen met jouw kijken wat voor zorg er nodig is en hiervoor een indicatie aanvragen.

Mijn opa en oma zitten momenteel ook in de fase wel of geen zorg. Liefst willen ze het niet, maar het is gewoon nodig. Ik heb een afspraak met een thuiszorg organisatie voor ze ingepland op een middag waarvan ik wist dat ze thuis zouden zijn. Uiteindelijk hebben ze nu wel aan wat zorg toegegeven. We hopen dat ze nu meer gaan accepteren.

 

Ook even navragen hoe dit in de woongemeente geregeld is.
In onze gemeente moet je bijvoorbeeld een traplift, huishoudelijke ondersteuning of indicatie voor dagbesteding aanvragen via het wijkteam. Zij kijken ook mee of bemoeizorg een optie is, of dat er andere oplossingen zijn.

Succes en sterkte met alles.