Ik ben de hele dag al van slag.. de hele nacht wakker gelegen door een rare pijn in mijn buik. Rechts onder. Als ik me omdraaide, kleine steekjes, niet bijzonder, wel opvallend. Als alleenstaande moeder sloeg de paniek ineens toe. Wat nou als dit blinde darm is? Hoe dan met kind..hond..middenin de nacht. Kortom. 600 meditaties verder was het 6 uur en ben ik opgestaan. Gechecked tussenoor of ik toevallig ongesteld was geworden..wat in principe nog niet zover is, want ik gebruik de nuvaring. Juist om hectige menstruaties te voorkomen. Koffie gedronken. Ging verder goed. Trek, maar wachten met eten envan de zenuwen al vier keer toilet geweest. Geen diarree ofzo. , huisarts gebeld en voorgelegd, tussendoor richting werk. Nog een koffie En 10.15 afspraak. Niets te vinden. Crp goed. Vermoedelijk een spiertje, een zenuwtje maar geen blinde darm. Ook geen verhoging ofzo. Enfin. Ik kom weer op mijn werk, ga naar het toilet en jawel: bloedverlies. Het maffe is dat de nuva er pas zondag uit hoeft en het dan nog een dag of vier duurt eer ik ongesteld ben. Ik gebruik m niet als anticonceptie, maar voor overgangsklachten. Is het logisch dat de klachten hier misschien door komen? Ik voel me na een nacht niet slapen en de paniek die ik voelde labiel.. heb paracetemol genomen, gewoon gewerkt maar sta nu stijf van de spanning. Stom. Ik kom dus wat geruststelling halen. Ik was blij met de menstruatie, want dat lijkt te verklaren. Nu nog los zien te laten en ontspannen. Ik voel het nog steeds. Niwt constant hoor.. maar pfffff
Ik denk dat je het door je menstruatie komt Ik nader de 50 en mijn cyclus romnelt ook wat meer en ook andere pijntjes voor en tijdens.
Thanx. Ja ik denk het nu toch ook wel. Tjonge. Ik heb had vaak last van mijn eisprong, een soortgelijke pijn. Maar daar ben ik al even niet meer mee bezig. Ik was echt raar van slag vandaag. En hartstikke moe trouwens, maar op tijd naar bed.
Oja hoor hoor dat kan. Ik slik de pil omdat ik het pms syndroom heb. Inmiddels al jaren aan het slikken maar heb nog steeds steken. De ene keer bij de eisprong de andere keer tegen het einde van de strip. Maar dat is altijd minder dan hier voor.
Ik antwoord even omdat ik het herken: Nee, maar ik noem het een spookcyclus. Die heb ik ook. Heb ik zelfs terwijl ik meestal doorslik. Mentaal(stemming), lichamelijk (vocht vasthouden). Zelfs mijn man weet precies in welke week ik zit qua gedrag. Hoewel het wel veel minder extreem is. Voorheen werd ik na elke eisprong depressief. Gedoe he. Maar de cyclus kan dus zeker ondanks gebruik anticonceptie nog klachten geven.
Volgens de huisarts zou ik gelemaal niks moeten voelen en nergens last van hebben. Toch heb ik precies op die plek druk en steken, de ene keer mega veel spierpijn in benen en rug, migraine, of een combi van die 2. Extreem moe voor 1 a 2 dagen als of je de griep hebt. Of een keer nauwelijks waarneembare pijntjes.opgeblazen zou ik bijna vergeten. Maar de huisarts zegt dat je lichaam dat niet kan weten. Dan noem het maar toeval dat dit elke keer is. Zou eigenlijk eens een dagboek bij moeten houden. Net voor het einde van de strip Toch echt niet heel gezellig
Veel huisartsen hebben hier (in mijn ervaring) niet zo veel verstand van. Zeker mannelijke niet Misschien idd zoals @samarinde01 hierboven zegt een soort 'spookcyclus'. Ik had het gelukkig nooit toen ik de pil nog slikte. Ik was toen wel altijd veel emotioneler net voor mijn menstruatie dan zonder pil.
Eerlijk gezegd, als ik je openingspost lees vraag ik me af wat er nog meer speelt waardoor je zo in paniek raakt van (zoals je het omschrijft) relatief milde buikpijn. Je beschrijft steekjes, vooral met omdraaien. Dan denk ik: vervelend, kan van alles zijn, darmen, blaas, baarmoeder, spieren/banden. Iedereen heeft denk ik wel eens wat pijn/ongemak in je buik. Neem wat paracetamol in en probeer weer te slapen. Als het iets ernstigs is dan merk je vanzelf dat de paracetamol niet voldoende is. Wat ik echter zelf wel heb is dat een bepaalde soort pijn, rondom mijn menstruatie me herinnert aan mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Daarvan kan ik soms wel (bijna) in paniek raken. Dan maak ik me vreselijk zorgen dat ik opnieuw een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zou kunnen hebben en doe ik soms een zwangerschapstest om mezelf gerust te stellen. Als ik jouw verhaal lees, denk ik dus: wat zit er achter die paniekreactie? Misschien goed om voor jezelf eens na te gaan.
[ Daar heb ik zeker wel een idee van en dat haal ik ook aan in mijn bericht, wellicht niet uitgebreid. Ik ben een alleenstaande moeder, er is een vader, maar behalve dat dochter hem eens in de veertien dagen een dag en nacht ziet, hoeven we niet op hem te rekenen. Ik ben eens met het vermoeden van een longembolie richting ziekenhuis gegaan, ik had opvang nodig voor onze toen nog veel jongere dochter, die zag hoe ziek ik was en het best eng vond. Haar vader werkte toen niet, maar het was niet zijn dag; ze moest maar even alleen thuis blijven, dat kon ze prima. Ja, tuurlijk kon ze dat wel. Maar in deze situatie niet natuurlijk. Enfin..sinds die tijd ben ik me bewust van mijn en haar kwetsbaarheid ( gesprekken voor gehad ook) Het idee dat er iets met mij gebeurd en haar vader er niet zal zijn, is beklemmend. Ik heb echt wel backups , maar dit is een soort oergevoel. Gewoon het idee dat je je kunt voorstellen hoe afgewezen zo'n meisje zich kan voelen etc. Etc. En 's nachts relativeer ik wat minder goed denk ik. Ik lag daar, was doodmoe en kon niet slapen etc. Dat doet ook wat met je denkvermogen. Ondanks therapie en dat het in basis handelbaar is, neemt het af en toe nog een loopje met me.
De hormonen door de overgang kunnen natuurlijk ook een rol spelen. Als je het idee hebt dat dat de zaken verergerd, dan zou je medicatie kunnen overwegen. Je schrijft dat je de nuvaring hebt voor overgangsklachten, maar anticonceptie werkt alleen tegen de menstruatieklachten van de overgang (die hevig kunnen zijn en je dus had nu). Ik heb zelf een mirena tegen hele hevige menstruatiepijn, maar merk alsnog goed dat ik in (het begin van) de overgang zit. Als ik nog slechter ga slapen dan ik nu doe, dan ga ik ook kijken naar medicatie, want zo slecht slapen houd ik niet nog 5-7 jaar vol (overgang duurt gemiddeld 7 jaar en ik ben nu 47). Of de overgang een rol speelt bij je psychische gesteldheid, kun alleen jijzelf en je omgeving bepalen. Ik heb altijd veel last van pms gehad en ben dan ook sneller in paniek, aan het doom-denken of boos. En ik merk dat ik nu ook vlagen daarvan in de rest van mijn cyclus ervaar (weliswaar nu nog lichter dan echte pms klachten, maar toch).
Klipt hoor; de nuva is voor de menstruatieklachten die bij de overgang horen. Voor het mentale stuk, wat zeker onder invloed staat van de overgang, ben ik wat zoekend nog. Ik probeer vooral natuurlijke middelen en mecitatie en beweging. Sinds kort gebruik ik bijvoorbeeld cbd en cbg olie voor het slapen en dat scheelt echt. Ik merk wel dat ik heel kritis h ben op wat ik probeer. Helpt het niet voldoende, stop ik met " modderen" en ga ik weer in gesprek met de overgangsconsulent en gynaecoloog. Alles bij elkaar een hele uitdaging, vind je ook niet?
Ja, inderdaad best een uitdaging. Ik zit nog wel echt aan het begin, de mirena heb ik al een paar jaar, want mijn enorm pijnlijke menstruatie is niet direct overgangsgerelateerd. Sinds begin dit jaar is mijn cyclus wel echt aan het rommelen, maar ik heb ook covid gehad in januari, dus wist in eerste instantie niet zeker of het de overgang was, maar nu begin ik dus steeds vaker die vage hormonale klachten te krijgen en het slechte slapen (wat ik ook altijd heb tijdens pms) erbij, dus nu wel zeker. Ik hoop dat ik er snel doorheen ben, ik kijk wel uit naar stabielere hormonen. Ik heb van meerdere vrouwen, die ook altijd veel last hebben gehad van de hormonen tijdens hun cyclus, gehoord dat ze zich veel stabieler voelen na de menopauze.
Wat naar dat je niet van hem op aan kunt in noodgevallen. Ik kan me inderdaad goed voorstellen dat dat geen fijn gevoel geeft en dat dat 's nachts nog eens versterkt wordt. Goed dat je er hulp voor hebt gezocht en logisch dat het een zwakke plek blijft, je bent als alleenstaande moeder natuurlijk ook kwetsbaar. Misschien helpt het om een keer met je dochter te bespreken wat ze kan doen/wie ze om hulp kan vragen mocht er iets met jou zijn. Ik weet niet hoe oud ze is, misschien weet ze zelf al best goed hoe ze het beste zou kunnen handelen. En misschien is het voor jou geruststellend om dat te horen. Of je denkt er samen op een rustig moment over na, zodat als er een stresssituatie is, er al een plan ligt. Nog steeds niet leuk als het gebeurt uiteraard en snap dat je je daar druk om kan maken. Sterkte!
Dank je! Beetje late reactie, maar inderdaad; bespreekbaar maken met mijn dochter, het vooral praktisch benaderen, helpt beter dan dwalen in angst en onzekerheid en/ of geen grip hebben op de situatie. Ze is dertien en dus kunnen we het daar over hebben. Wat dat betreft kan ik soms overvallen worden door dergelijke situaties, maar zit ik ook zo in elkaar dat ik onderzoek waar het vandaan komt. En dat gaat soms ver terug en daar ben ik me vaak bewust van. Het kost soms alleen net iets meer tijd om dat te herkennen en erkennen.