Goedenavond mama's! Wij zijn de zeer gelukkige ouders van 2 mooie lieve jongens van 3,5 jaar en 10 maanden. Eigenlijk al na de geboorte van de jongste had ik zoiets van; er is nog ruimte in ons hart voor een derde wondertje mocht dit ons ooit gegund zijn. Mijn man denkt hier net zo over. Voorlopig hebben wij het erg druk met de jongens. De oudste is erg druk en bewerkelijk en heb na de zwangerschap destijds een postnatale depressie gehad. Hier ben ik met behulp van familie en mijn lieve man weer uitgekrabbeld. Gelukkig heb ik deze ervaring niet nogmaals gehad na de geboorte van onze jongste. Hij was echter wel een baby met opstart probleempjes.. Leek wel of ie nog lekker in de buik had willen blijven.. Enoooorm veel huilen de eerste weken en nooit een oorzaak gevonden. Veel moeite gehad met de bv, niet slapen.. Kortom een heftige tijd. Nu maakten mijn ouders laatst een behoorlijk sceptische opmerking, dat we er toch "wel zeker klaar mee waren en niet beter goede maatregelen zouden nemen" (lees; sterilisatie..) vooral mijn vader is hierin leidend. Hij gaf ook aan dat ik bij een evt derde maar moest stoppen met werken (geen optie hier, werk 2 dagen en wil dit ook graag behouden) want oppassen op drie zouden ze niet doen. Mijn opa en oma, beiden 80 hadden ook zoiets van; nou twee is toch wel genoeg he! Jullie houden t toch zeker wel hierbij. Ik word hier toch wat verdrietig van en voel me bijna raar en bezwaard dat we nog een wens hebben voor een derde.. De commentaren die we zouden krijgen.. De oppas? Mensen die hier ervaring in hebben?
Ik kan mij voorstellen dat oppassen op 3 kindjes wat veel wordt. Mijn ouders zijn begin 60 maar hebben beiden gezondheidsproblemen. Ze passen met liefde 2 vaste dagen in de week op ons dochtertje en mijn neefje. Ook tussendoor passen ze met liefde even op als het nodig is. Ik weet wel dat een 3e kindje erbij hu echt teveel wordt. Als onze 2e komt dan gaat mij neefje naar school dus is het geen probleem, maar als er nog meer kleinkinderen komen dan denk ik dat de oppas wel wat gaat veranderen. Ik weet niet of je ouders vaste dagen oppassen zodat jij kunt gaan werken of dat het incidenteel is? Ik kan mij voorstellen dat ze bij vaste oppas dagen een grens aangeven, is hun goed recht. Echter is het wel vervelend dat ze zo duidelijk hun mening geven over een 3e... dat is iets wat jullie met zijn 2en beslissen en verder niemand
Het lijkt hun waarschijnlijk wat teveel worden. Wellicht denken ze dat het best zwaar is voor jullie en laten zo blijken dat ze denken dat twee 'genoeg' is. Ga dus gerust het gesprek aan. Vertel heb dat het jullie raakt als ze dit zo zeggen. Dat jullie zelf nog de optie open houden voor wel of geen 3e. En dat dat vooral aan jullie is. Dit soort opmerkingen mogen ze dus graag voor houden omdat ze voor jou kwetsend zijn. En ze mogen best denken dat het voor hun bij 2 genoeg is. Maar dat mogen ze vooral aan zichzelf vertellen en niet aan een ander omdat dat niet aan hun is. Ze mogen overigens absoluut aangeven dat oppassen op een 3e kindje teveel voor hun wordt, dat mag natuurlijk. Er zijn nog andere opties voor oppas. Dat is, mocht er een 3e komen, geheel aan jullie zelf hoe je dat dan oplost.
Is idd ook hun goed recht en ik vraag dat ook helemaal niet van ze.. Vind het gewoon best verdrietig dat er dan zo een opmerking komt als: dan moet je maar stoppen met werken.. Zij weten namelijk ook dat ik van mijn baan houd en deze graag zou behouden. Er zijn altijd andere oplossingen. Mijn schoonouders overigens zijn wel erg open minded en heel positief tegenover wat we dan ook willen voor de toekomst..
Die opmerkingen kregen wij al tijdens de zwangerschap van de tweede.. Er zit bij ons wel een poos tussen, maar hier komt er wel een derde bij. Waar mijn ouders (vooral moeder) bij beide kinderen heel veel heeft opgepast gaat dat nu echter niet gebeuren. Ze kan het fysiek niet meer aan (uitgezaaide borstkanker in het skelet), en ik wil het hun ook niet weer aandoen om 3 keer per week op te passen. Kleine gaat dan gewoon naar een kdv, oppassen door opa en oma wordt puur voor de leuk, niet omdat het moet. Scheelt hier wel dat er straks ruim 5 en 7 jaar tussen de kinderen zit. Oudste twee zitten op school, zijn al behoorlijk zelfstandig.
Allereerst is het jullie keus of je voor een derde gaat ja of nee. Zij mogen daar iets van vinden, maar het is en blijft jullie keus. Echter kan er een onderliggende boodschap zijn, waarin zij eigenlijk aangeven niet voor 3 kinderen tegelijk te kunnen en willen zorgen. Opties zoals hierboven geschetst, zijn dan mogelijk. Suc6!
Wat lijkt me dat pijnlijk. Anderen, ook je ouders, hebben helemaal niets te zeggen of te vinden van een keuze die jullie maken t.o.v. gezinsuitbreiding. Het oppassen kan ik me voorstellen als ze wat ouder worden, fijn dat ze dat vroegtijdig aangeven, dan kun je daarop anticiperen. Ik zou zeker aangeven dat e je kwetsen met deze opmerkingen, dat is vast ook niet wat ze willen.
Ik snap dit. Zelf heb ik nog niet verteld dat wij voor een derde kindje willen gaan. Ik stel dit ook zo lang mogelijk uit omdat het voor ons pas eind dit jaar mogelijk is om ervoor te gaan, aangezien ik nu in het laatste jaar van mijn studie zit en mijn laatste stage van eind Jun tot Dec loopt. Nu zou het dus alles behalve praktisch zijn om zwanger te worden ookal zou ik het liever vandaag zijn dan morgen. Soms moet het verstand even boven het gevoel. Mijn ouders hebben zelf 2 kinderen en ik merk, ookal zijn ze geen hele oude opa en oma, dat ze het soms toch wel erg druk vinden twee van die kleintjes over de vloer ( die van mij zijn 4 en 2). Ik merk ook wanneer het over anderen gaat die bijvoorbeeld een derde verwachten of nog meer, dat er echt zo een reactie komt van jeetje, wat veel. Lijkt me onverstandig! Na de tweede heb ik ook een tijdje niet zo lekker in mijn vel gezeten, niet echt een pd maar ik vond het gewoon allemaal erg overweldigend van 1 naar 2 en de oudste was ook nog maar net 2 dus ik denk in combinatie met de hormonen en mijn karakter dat het gewoon even wat langer duurde met m'n draai vinden dan na de eerste. Ik heb me hier wel rot over gevoeld en natuurlijk heeft me dat ook doen twijfelen of een derde wel verstandig is. Ik zie heel veel o.a. ongeduldige eigenschappen van mijn ouders in mijzelf terug helaas! Maar toch blijft de wens voor een derde er. Ik roep al van jongs af aan dat ik graag drie kinderen zou willen. Ik denk nu ik ook voorbereid ben op dat dat gevoel zo kan zijn na de geboorte, ik me er meer op kan anticiperen. Na de eerste ging alles namelijk soort van perfect en ik denken dat ik dat na de tweede dus ook verwachte en dat viel dus tegen. Nu maar wat zwangerschapsyoga en meditatie ertegen aan gooien om zen te blijven denk ik Maar goed, ik weet dus dat mijn moeder dit ook zeker naar mijn hoofd gaat gooien zodra ze er lucht van krijgt dat we een derde zouden willen. Ik weet serieus dat ze het echt niet leuk gaan vinden en dat knaagt. En maakt me ook wel nerveus om het te vertellen maar daarnaast denk ik ook, ik ben een volwassen vrouw van bijna 30, het zijn onze keuzes en niet die van mijn ouders. Maar ja, het oppas onderdeel is natuurlijk wel hun keuze. Maar dat kan geen reden zijn voor ons om er niet aan te beginnen. Maar ik snap dat je het vervelend vind dat er zo gereageerd wordt dus!
Ik snap t volkomen hoe je je voelt. Hier hebben wij ook een grote wens voor een derde. alleen de omgeving vinden van niet ze zijn van mening '2 kinderen kunnen niet op 1 kamer' Wat wij onzin vinden, onze dames kunnen prima samen slapen en de kamer is groot genoeg om er 2 kamers van te maken. '2 is al druk zat' Nou ik werk als gastouder en vang thuis kinderen op soms 5 op een dag en ik vind het heerlijk! net alsof de omgeving voor je wil beslissen. bij ons is er ruimte ik ben elke dag thuis voor de kids. Lekker doen wat jullie willen en ind er zijn andere opties voor het opppassen
Wat de meiden hier al zeggen.. je ouders gaan er misschien vanuit dat je weer aanklopt voor oppas. Sowieso verbaas het mij dat hier dat opa en oma zovaak oppassen hier op de kids. Ik zie het mijn ouders niet zo snel doen. Begin 50 en die zijn veel te druk met hun relaxe leven samen. Werk uitjes enz.
Jullie leven, jullie keus. Ik snap wel dat ze vanuit hunzelf zeggen, het is genoeg. Qua oppas dan. Maar goed, ze kunnen inderdaad prima naar een kdv of gastouder toch? Hier hebben we trouwens echt niet aangegeven ervoor te gaan. Is onze keuze en geen zin in commentaar van te voren of het gehijg in je nek van: énenen, is het al gelukt? Maar onze ouders vinden het allemaal prachtig en leuk. Maar die passen ook nooit voor vast op en zeggen ook gerust nee, komt vandaag (of de desbetreffende dag) niet uit. Dat is ook prettig. En ook terecht, het zijn onze kinderen, niet die van hen.
Wij hebben 3 slaapkamers, die van ons slapen straks 2 aan 2 op een kamer, wat zullen ze daar dan van denken hihi. Ik maak me daar dan, net als jij, ook echt niet druk om.