Mijn man is naar een condoleance van zijn collega. Iemand die ik nauwelijks ken, ik heb haar weleens aan de telefoon gehad en ook wel eens een paar keer kort gezien en gesproken. Een overlijden wat je normaal nauwelijks zou raken. Maar toch.....dit overlijden van een vrouw die ik niet echt ken, voor mij komt veel dichterbij dan je zou denken..... Vier en een halve week geleden kreeg zij, 2 dagen na mijn schoonmoeder precies dezelfde diagnose van de arts als mijn schoonmoeder eerder die week: galblaaskanker, één van de agressiefte kankersoort....Als ze het operatief niet volledig weg kunnen halen ben je bij voorbaat ten dode opgeschreven, een chemokuur, noch bestraling heeft zin. Een spannende tijd brak aan: Beiden werden zij verder onderzocht en mijn schoonmoeder is met spoed geopereerd. Zij is nu herstellende, maar voelt zich goed, de dokters hebben alle kankercellen bij haar kunnen verwijderen, de galblaas is verwijderd en een stukje van haar lever en hoewel ze de komende jaren elke 6 weken echo's moet laten maken om te zien of het niet meer terug komt: mijn kinderen hebben hun lieve oma nog, mijn man en zwager hun moeder en mijn schoonvader zijn vrouw. Wij hebben met het hele gezin taart gegeten om te vieren dat schoonmoeder zoveel geluk heeft gehad. Mijn man zijn collega echter, kreeg, toen mijn schoonmoeder in het ziekenhuis lag te horen dat de kanker volledig uitgezaaid was en ze werd naar huis gestuurd met de mededeling dat ze nog hooguit een paar maanden te leven had......Een week later is ze opgenomen in een hospice, aan de morfine, waarop een paar dagen later de sondevoeding stopgezet werd.....Afgelopen vrijdag is ze overleden..... Vierenenhalve week geleden was ze nog fulltime aan het werk, en nu is ze er niet meer......Ongelofelijk! Hoe anders had dit voor ons kunnen zijn? Het verdriet van haar familie had ons verdriet kunnen zijn. Wij zijn ontzettend dankbaar dat ons dit bespaard is gebleven, echt, maar ondanks onze blijdschap voelen wij wel mee met haar familie, in de wetenschap dat dit ook onze familie had kunnen overkomen. Zo ver, en toch zó ontzettend dichtbij. Hier brand een kaarsje voor haar en haar familie. Want dit raakt mij heel diep
Sterkte! Wat zal haar familie het toch moeilijk hebben nu. Wat lief van jou dat je een kaarsje brand voor haar.
Hè bah, wat verschrikkelijk... Mij raakt zulk nieuws ook altijd verschrikkelijk. Vooral het feit dat je zo nog volop in het leven staat, en zo ben je dood. Misschien was ze ook al volop plannen aan het maken voor de decembermaand oid. En zo is het niet meer nodig.. Ik denk dan ook altijd: waarom zij/hij? Waarom niet ik? Wanneer ben ik aan de beurt? Brrrr..
Wat vreselijk verdrietig voor haar familie en vrienden. En dan zo jong nog. Ik kan me voorstellen dat het je erg raakt. Sterkte.
Ja, dat heb ik ook, zeker nu ik zelf "ouder" wordt. Dan denk ik: als ik 50 wordt, dan heb ik nog maar 10 jaar te gaan Geen fijne gedachte. Toen ze hoorde dat ze nog maar heel kort te leven had hebben ze met haar vader en alle broers en zussen een weekend weg ingepland. Dat zou afgelopen weekend geweest zijn, maar was al gecanceld, in zo'n kort tijdsbestek is ze overleden.... En in december zou ze 51 geworden zijn.
heb het zelf mee gemaakt met mijn vader helaas kreeg te horen dat hij longkanker had en 3 weken later was hij overleden. wat je dan mee maakt is zo raar, je kan nauwelijks bevatten wat er gebeurt.
Afschuwelijk zeg. Het bewijst maar weer dat we elke dag moeten genieten van ons leven, onze kindjes en het samenzijn. Ik ben sinds ik moeder ben zo bang om ziek te worden...
Wat vreselijk en zo begrijpelijk dat het je raakt! Zeker omdat ik ook lees dat ze maar 50 jaar mocht worden, dit raakt mij ook en dan ken ik deze mevrouw niet en heb ik ook niet een soort gelijk iets mee gemaakt. Zulke nare berichten kunnen mij ook heel erg bezig houden. Sterkte TS!
Wat vreselijk en wat ontzettend begrijpelijk dat het je zo raakt. Heel logisch met het verhaal van je schoonmoeder in je achterhoofd. Dikke knuffel meid!
Bedankt trouwens voor alle lieve berichten, Zoiets gaat ook zeker niet in je koude kleren zitten. Vooral bij mijn man merk ik dat. Normaal is hij vrij stoïcijns, maar de schrik zit er bij hem goed in. Valt ook niet mee om te zien dat je moeder zoveel geluk heeft en tegelijkertijd een collega aan dezelfde ziekte kwijt te raken. Hij werkte dagelijks met haar samen.....