Tja, kan het eigenlijk niet zo goed beschrijven Ik voel me lusteloos, het gevoel dat ik als een zombie door het huis loop, dat ik alles op de automatische piloot aan het doen ben. Voel me depressief terwijl ik juist zo gelukkig zou moeten zijn. De dagen dat mijn man werkt en ik gemiddeld 13 uur op die dagen alleen ben voel ik me ineens vreselijk eenzaam, eerder nooit last van gehad want ben altijd een einzelganger geweest. Ik merk dat ik vanaf maandag (als de 12 weken echo goed is) ik het toch wel met alle mensen wil delen die ik ken. Nou ja, die ik ken? Ik heb geen vriendinnen, geen werk (ben afgekeurd) en de mensen waarmee ik het kan delen spreek ik zelden of nooit en dan alleen op Facebook. Heb wel eens echt gezocht via internet naar vriendschappen maar dan kreeg je alleen maar van die mannen die iets anders dan vriendschap zoeken en daar had ik zeker geen behoefte aan! Ik doe vrijwilligerswerk maar vanuit huis omdat mijn dagen nooit hetzelfde zijn ivm mijn lichamelijke beperkingen. De ene dag kan ik heel erg goed en de andere dag een stuk minder. Vandaar dat ik geen vrijwilligerswerk buitenshuis kan doen. Met dit berichtje bereik ik niks maar moest het gewoon eventjes kwijt, soms lucht het op om dingen te delen. Het zal ook wel aan de hormonen liggen , hebben meerdere vrouwen dit, dat ze zich ineens zo anders dan normaal voelen?
Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik herken het zelf dan wel niet. Misschien kan je bij je man aangegeven dat je je eenzaam voelt. Wellicht kan hij dan in zijn pauze je bijvoorbeeld een berichtje sturen. Heb je je al aangesloten bij een groep met meiden die in hetzelfde termijn zitten. Of die bij jou in de buurt wonen? Misschien dat je middels een cursus ook wat nieuwe contacten kan opdoen. Het zijn een paar dingen die direct bij me opkomen. En er zullen genoeg vrouwen die hun zwangerschap ook zo ervaren. Hopelijk is het van korte duur en zit je straks weer helemaal lekker in je vel!
Dat is niet fijn om je zo te voelen! Helaas wel herkenbaar hoor. Zeker in de periode dat je nu in zit. Idd misschien kan je wat vriendschappen op doen bij de dames die in dezelfde periode uitgerekend zijn. Dat is een goede tip van Meg . Je mag mij ook wel een pb sturen hoor. Gaan wij gewoon lekker kletsen. Je bent echt niet de eerste en enige die zich zo voelt en af en toe een luisterend oor kan wonderen doen . Sterkte!
Ja, ik voel me al de hele zwangerschap zo. Pas de laatste weken begin ik me blijer te voelen, met toenemende kwaaltjes Maar het is normaal hoor. Bespreek het met je man en zoek een cursus, yoga of iets anders. Bij mijn eerste heeft dat echt geholpen. De afleiding is alleen al prettig.
Mijn man weet dat ik me zo voel en als het te erg wordt dan bel ik hem ook altijd eventjes en weet hij me weer op te vrolijken. Hij is pakketkoerier en altijd onderweg alleen dus kan hem gelukkig bellen en sms'en wanneer ik wil. Hij stuurt ook vaker een lief berichtje tussendoor, hij is echt een schat. Ben wel een beetje blij om te horen dat het toch wel herkenbaar voor sommige vrouwen is, werd alweer een beetje bang depressief te worden, dat ben ik enkele jaren geleden heel erg geweest, heb toen ook medicatie geslikt en bij een psychiater gelopen en dat wil ik niet meer! Het probleem is juist dat ik geen cursus of iets kan gaan doen want als ik een slechte dag heb op de cursusdag dan zou ik die moeten afbellen en dat vind ik niet netjes. Mijn man wil wel graag dat we zwangerschapszwemmen gaan doen, dat is iets wat voor mijn rug natuurlijk wel heel erg goed is en denk dat we dat dan ook wel gaan doen. Ik heb echt een lieve schoonzus maar die heeft het zo enorm druk met haar eigen leven dat ze eigenlijk vrijwel geen tijd voor mij heeft, als ik eens een berichtje stuur, dan krijg ik weinig antwoord terug. Ik begrijp het wel, ze heeft ook een gezin. In principe zit ik gewoon ook altijd thuis, alle dagen dat mijn man werkt, ik kom nergens! Alleen 1 keer in de 3 weken naar de nagelstyliste waar ik het heel erg goed mee kan vinden en 1 keer in de 6 weken bij de kapper, maar ja, daar heb je niet echt een band mee haha. Ik heb me wel aangesloten bij de groep van vrouwen die ook in Zuid-Limburg wonen maar daar word vrijwel nooit gekletst dus dat schiet niet op Och ik hoop dat dit gevoel snel over gaat want het is niet zo leuk. Misschien is het ook zo omdat ik het juist zo bijzonder vindt zwanger te zijn na toch best een tijdje en als je bv werkt dan deel je veel meer met mensen en nu niet.
Ik herken dat ook wel. Ik zou het liefst de hele dag zo min mogelijk doen, vooral qua fysieke activiteit. Heel unlike me eigenlijk. Was getraind voor halve marathon toen ik zwanger raakte, en had een ren-vlieg-draaf bestaan. Ondernam ook graag dingen met de kinderen. Nu heb ik nergens zin in. Ja, in tv kijken, haken en koken/bakken gaat ook nog wel. Alles is me snel teveel en ik ben heel lichtgeraakt. Het geisoleerde ken ik niet echt, ik heb een voltijdbaan en daarnaast is het hier nooit stil thuis met 2 kinderen (I wish haha). Mijn man neemt wel veel van me over omdat de drukte me zwaar valt nu, maar ik merk zelf ook wel dat ik vrolijker word van zelf dingen doen in de avonduren. Vandaar dat ik dus ben gaan haken. Dan kan ik stilzitten en toch iets doen/maken.
Ik herken jouw gevoelens heel erg Drieka. Het is bij mij ook erg heftig geweest, dat ik alleen maar thuis kon liggen of zitten door hoe ik mij fysiek voelde en dat er dan niemand was die mij op kwam zoeken of vroeg hoe het ging (ook geen goede vriendschappen, al mijn "vrienden" lieten me in de steek nu ik niet meer met ze kan zuipen en blowen). Ook loop ik bij een psycholoog omdat ik een depressie heb (nare ziekte, bah). Ik kan je wel vertellen dat het wel beter wordt. Aan het begin was het een en al ellende, veel huilen, veel eenzaamheid en ik kon en wilde helemaal niets. Ik ging mezelf ook in de weg zitten en ik merk dat jij dat ook aan het doen bent. Je zegt dat je geen cursus kan doen omdat je moet afbellen als je een slechte dag hebt. Ik heb soms alleen maar slechte dagen en dan bel ik inderdaad af bij zwangerfit. En dat voelt klote. Juist als ik WEL ga, ook al voel ik me zo slecht, dan ga ik me beter voelen. En ik kan lekker met andere zwangere vrouwen kletsen. Vaak kom ik dan energieker en met een glimlach op mijn gezicht thuis. Of ik kom helemaal afgemat thuis en moet meteen mijn bed in, maar dan ben ik wel trots op mezelf. Ik heb het nu vooraal heel zwaar omdat ik geen vrienden in de buurt heb en mijn moeder zojuist opgenomen is in een psychiatrisch ziekenhuis. Ze is ook al aan de chemo voor darmkanker. Ik ga deze hele zwangerschap al zonder mijn moeder door. Maar wat ik merk is dat als ik zelf positief blijf en toch dingen ga doen en mensen ga opzoeken, dat ik me dan beter voel! Zwemmen is een heel erg goed idee! Ik heb ook erg last van mijn rug en zwemmen voelt dan zo fijn. En als je in Utrecht of in de buurt woont, laten we dan een keertje afspreken en met een kopje thee kletsen over zwanger zijn en dan mag je even lekker klagen maar wil ik wel dat je tevreden en met een glimlach naar huis gaat It gets better!! En zodra je je kindje gaat voelen bewegen voel je dat het t allemaal waard is. Elk schopje brengt bij mij weer een glimlach op mijn gezicht in deze zware tijden.
Wat een lieve reactie!! Eindelijk iemand die me echt begrijpt en hetzelfde onderhand meemaakt! Wat verschrikkelijk van je moeder! Ik hoop dat ze toch gaat opknappen en samen met jou van de kleine kan genieten. Helaas hebben mijn ouders me 1,5 jaar geleden als een baksteen laten vallen dus ik doe het ook zonder moeder alleen op een andere manier dan jou. Ik zit mezelf inderdaad ook vaker in de weg, ben door de hormonen natuurlijk een stuk emotioneler en kan echt uren huilen nu Ja depressief zijn is echt een vreselijk 'ziekte', heb het zelf jaren gehad helaas en wil het niet meer terug krijgen! Helaas woon ik in Zuid-Limburg dus niet echt in de buurt , anders zou ik zeker gezellig eens komen kletsen! Och het zal zeker wel beter worden, morgenvroeg de termijnecho en hopelijk is die goed en dan zit die glimlach ook weer een tijdje op mijn gezicht.
Depressie is geen 'ziekte', maar een ziekte. Een die vaak niet serieus wordt genomen. Ik zag na mijn reactie inderdaad dat je in Zuid Limburg woonde, dat wordt hem niet Het klinkt zo stom en soms haat ik mensen als ze het zeggen, maar inderdaad, probeer te genieten en glimlachen zal je veel goed doen.