Precies. Dit is in het leven geroepen om orgaandonatie mogelijk te maken. Anders zouden artsen namelijk aangeklaagd kunne n worden. Ze doden dan iemand bewust.
Wie zijn die genoeg mensen dan? Nogmaals...waar vind ik die mensen die hier in NL in de afgelopen, zeg 10jaar, onterecht hersendood zijn verklaard?
Hoe zeker weet jij dat jij in Nederland zult sterven en dus via de in Nederland geldende regels voor hersendood doodverklaard zult worden? Sorry hoor, inkoppertje. Wat maakt het uit hoe vaak het in Nederland is voorgekomen. Het komt voor. En het zal maar net een familielid zijn. Ik snap best dat deze verhalen mensen afschrikt.
Ik ken ze niet persoonlijk dus ik kan je niet uitnodigen op de koffie. Maar ik heb een linkje geplaatst hierboven. En zo zijn er nog tientallen gevallen te lezen op het internet. Misschien gaat het inderdaad in de meeste gevallen dus om een verkeerde diagnose en was de patient niet hersendood, maar dat is dus voor mij een ding. Ik ga dat risico echt niet lopen.
Tja, en als ik Google op Annet Wood zie ik minstens evenveel referenties die zeggen dat die dame compleet de mist ingaat met haar analyse...
Als je in het buitenland op vakantie bent halen ze niet zomaar je organen eruit. Dan moet er tijd eerst contact worden opgenomen met de familie.
Het zijn niet alleen haar analyses je moet het stuk even goed lezen. Het gaat ook over een Nederlands meisje, wat nu dus overleden is, en haar ouders zijn nog in een rechtzaak verwikkeld. Je moet het eerst eens duidelijk lezen. Ik weet echt niet waarom je je gelijk wilt halen..? Al gaat het mis bij 1 iemand dan is dat in mijn ogen al 1 teveel. Als jij die risico's wilt lopen is het toch prima. Maar waarom probeer je zo hard om de mensen die hier anders over denken doordat er dingen geschreven staan, tegen te spreken, alsof alleen hetgeen dat jij vindt waarheid is ofzo.
Ik ben donor. Ik vind het een mooi idee dat mijn dood ervoor kan zorgen dat een ander verder leeft. Waar ik wel een beetje moeite mee heb (weet niet of dit al genoemd is, heb niet alles gelezen) dat iemand bijv mijn longen krijgt, maar zelf geen donor wil zijn. Hoe kijken jullie hier tegenaan? En even een vraagje voor de stamceldonoren: ik twijfel al een hele poos om me aan te melden. Maar wat me een beetje tegenhoudt is de punctie uit het beenmerg. Kun je ook aangeven dat je alleen stamcellen via bloedprikken wil doneren?
Nee, dat bedoel ik helemaal niet. En ik excuseer me als dat zo overkomt. Maar er worden in dit soort topics zo vaak met onwaarheden gegooid. En ik zeg helemaal niet dat dat voor jouw verhaal geldt. Maar heel vaak is het toch echt iets van vage herinneringen over iets aanvullen met eigen interpretaties. En voor je het weet wordt dat dan geëchood door anderen, en gaat het verhaal een eigen leven leiden. Zonder dat iemand eigenlijk nog weet hoe dat verhaal begon. Dus als ik doorvraag over dat soort zaken, is het gewoon om de oorsprong van zo'n verhaal te achterhalen. Ik geloof nooit zo graag zaken op basis van horen zeggen. Zo fout is die insteek toch niet?
Zo sta ik er ook in. En anders neem ik het risico graag. De kans dat ik een vreselijk verkeersongeluk krijg is misschien wel een miljoen keer groter en toch ga ik die auto in. Ik vind het gewoon jammer dat er meteen wordt geroepen in termen als leegroven of dat er "heel veel mensen" terugkomen uit hersendood ed. Ik vind dat een beetje stemmingmakerij. Dat is mijn mening. Verder moet iedereen doen wat hij zelf goed acht of geloofd.
Dat kan. Je kunt alles tot het laatste moment intrekken. Hou er wel rekening mee dat je ook voor aferese medicatie zult moeten nemen en dat het (persoonsafhankelijk) ook geen fijne behandeling is. Sommigen ervaren het als peanuts, anderen voelen zich behoorlijk ziek.
Dat is zeker niet fout. Maar zolang ik in nieuwsberichten of onderzoeken dit soort dingen lees. Of interviews zie of lees van nabestaanden waaruit dus blijkt dat iemand de verkeerde diagnose heeft gekregen en dus niet hersendood was, dan is dat voor mij persoonlijk dus een stap te ver. Ik zou dus nooit op die manier willen doneren omdat er voor mij te veel onduidelijkheid over is. Of teveel fouten over worden gemaakt. Ook al zijn die misschien op een aantal handen te tellen, dat doet er voor mij echt niet toe, het zou jezelf, partner of kind maar overkomen. Donatie nadat je bent overleden, dat is een mooi iets opzich. En tja.. heel jammer dat je voor sommige dingen dan niet in aanmerking komt qua donatie. Dat is hoe ik er in sta.
Dat snap ik helemaal. Maar in dit topic wordt zo vaak verwezen naar verhalen van 'veel' mensen die hersendood waren en opnieuw tot leven kwamen. Maar dat is allemaal 'van horen zeggen'. Is dat dan zo erg om door te vragen? 23 pagina's over dit onderwerp, en jij bent (denk ik) de eerste die met een link komt naar een concreet verhaal.... Dat zegt toch ook veel?