Ik kreeg op mijn 12e op school voorlichting over het codicil en de mogelijkheid om wel of geen donor te worden. Dat moesten we wel thuis overleggen, maar dat is toch helemaal niet raar om dat al op scholen erover te laten hebben? En je zegt niet meteen ja, maar geen eigen bezwaar te hebben. Dat is anders dan ja. Het geeft aan dat je nooit een keuze hebt gemaakt en er dus neutraal in te staan. Dat is anders, in mijn ogen, dan een volmondig ja.
Je bedoelt nadat er gefact-checked is? Dat lijkt me namelijk hét moment om te bepalen of een nieuwsbericht van waarde is.
Shirley uit het artikel was een goede vriendin van mijn beste vriendin. Ze is vorige week overleden omdat er geen donorhart beschikbaar was.
Wat erg dat ze is overleden. Ze was toch al van de wachtlijst gehaald omdat ze ook een spierziekte had?
Ik stond altijd regegistreerd met “ja”. Maar na het horen en lezen van verschillende verhalen, heb ik besloten mijn registratie te veranderen en de keuze over te laten aan de nabestaanden. Het lijkt me erg heftig voor hen om afscheid te moeten nemen van een ‘levend’ lichaam en niet bij het daadwerkelijke moment van overlijden te kunnen zijn. Ik denk dat dit het rouwproces moeilijker kan maken. Aan de andere kant kan de gedachte dat andere levens gered worden met mijn organen ook troostend zijn.
Nee kende haar alleen van naam haar zusje ken ik een klein beetje. @Betsy voor zover ik weet stond ze er nog op. Geen spierziekte bekend.
Ik had het er toevallig met mijn moeder over vandaag. En die vertelde me dat ze in principe alles van haar mogen hebben. En zo ook van mijn vader. Als ik er dan even bij stil sta en me voorstel hoe iemand anders met het hart van mijn vader of moeder ergens rondloopt, diezelfde hart die ooit in een van hun heeft geklopt maar nu in een voor mij wildvreemd iemand zit dan benauwd me dat juist heel erg en kan ik er geen troost uit halen. Ik zou constant met de gedachten rondlopen 'je hart klopt nog maar jij bent er niet meer'. Ik zou er in eerste instantie vreselijk verdrietig van worden eigenlijk en denk dat het me zelfs mijn rouwproces in de weg zou zitten. Misschien dat ik het wat verder in de tijd als iets moois zou kunnen zien maar zeer zeker niet in het begin. Echt iets om over na te denken dus. Dat is ook meteen de reden dat mijn ouders de beslissing aan ons over laten. Zij willen in de eerste plaats dat wij er vrede mee hebben wanneer het zover is, wat we ook beslissen.
Ik heb nog niet alle pagina's gelezen, ga ik vanavond op mn gemak doen. Maar hier alvast mijn mening over dit onderwerp: - ja ik ben orgaandonor. Geen bloeddonor. - de nieuwe wet vind ik super! - het veto van nabestaanden vind ik heel erg. Ben ik het totaal niet mee eens. - ja hoe verschrikkelijk ook zouden mijn kinderen ook donor worden. Al is het maar om 1 ouder stel te behoeden voor de hel waar wij dan doorheen moeten. Verder zijn er nog 100en discussies die hierover los kunnen barsten. Wat te doen met mensen die roken of alcohol drinken en criminelen enz. Ik heb besloten daar niet mee bezig te zijn. Mijn orgaandonatie is onbaatzuchtig. Natuurlijk is het idee wrang dat door mijn orgaan een pedofiel gered wordt die daarna gewoon doorgaat. Maar zo kun je bezig blijven. Hetzelfde met mensen die niet willen doneren, vind ik persoonlijk heel jammer en ik vind geen enkele reden te begrijpen daarvoor eerlijk gezegd. Maar zou ik daardoor een mens dood willen laten gaan? Nee zeker niet! Ik hoop dat wanneer zij wel ooit een orgaan krijgen ze daar nog eens heel goed over nadenken. Maar ik wil die voorkeuren in mensen niet maken, ook niet bij alcoholdrinkers of rokers. Misschien is die kettingrookster wel een oma die een hoop meegemaakt heeft in haar leven en zo nog 10 jaar langer van haar (klein)kinderen kan genieten...ik gun elk kind hun (o)pa of (o)ma. Dat onderscheid in mensen ga ik niet maken, ik ben met volle overtuiging orgaandonor en kan alleen maar hopen dat mijn nabestaanden dat respect hebben.
En zou je het dan niet om kunnen buigen als iets moois? Dat jouw vaders hart ervoor zorgt dat iemand anders verder kan leven?? Dat zijn dood niet voor niets is geweest? En dat hij misschien niet helemaal weg is, maar juist dat er nog een beetje van hem in leven is?? Zoiets als dit: Verdrietig ben je toch wel.. je dierbare missen doe je toch. Ik zou er júíst troost uit kunnen halen dat iemand anders dat verdriet (nog) even bespaard wordt. Maar goed, dat is hoe ik erover denk.. betekent natuurlijk niet dat iedereen daar zo over moet denken.
Dat is dus waar ik denk ik moeite mee zou kunnen hebben (zeker weten doe ik dat niet). Dat er nog een beetje van hem in leven is maar niet meer in míjn leven. Als mijn ouders echt vol overtuiging willen doneren zal ik dat nooit tegenhouden. En ja, ik zal het met de tijd ook als iets heel moois kunnen gaan beschouwen. En ik zou, uiteindelijk, trots zijn dat hun hart er voor gezorgd heeft dat een andere daardoor niet zijn geliefde hoeft te missen. Maar dat is dus nadat ik het allemaal een plekje heb kunnen geven. Mezelf kennende zal ik, zo vlak na hun overlijden, het idee dat er iemand een orgaan van een van mijn ouders heeft gekregen verafschuwen. Misschien, en ik ben hier niet trots op, zelfs de persoon die het heeft mogen ontvangen. Dat is heel eerlijk hoe mijn gevoel in elkaar steekt hierover. Zoals gezegd, ik zal de wens van mijn ouders respecteren als die echt zo sterk blijkt te zijn. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die door het donorschap van een geliefd persoon het verlies niet kunnen verwerken en het daarom niet toestaan. Egoïstisch? Misschien. Begrijpelijk? Ook wel, vind ik. Het is gewoon zo'n moeilijk onderwerp. Je wordt geconfronteerd met het einde. En hoe daarover gedacht wordt is voor iedereen heel persoonlijk.
Van de week nog in het nieuws geweest dat dat ook niet zo zorgvuldig gebeurt.. artikelen die als nepnieuws werden aangegeven terwijl het dat toch echt niet was..
“De Nederlandse Vereniging voor Neurologie schrijft een ferme brief aan de Eerste Kamer. Het debat over orgaandonatie, schrijft voorzitter George Kienstra, „dreigt te worden beïnvloed door onjuistheden en persoonlijke meningen over hersendood”. In de brief staat: „Er bestaan geen verschillende visies noch verschillende definities van hersendood tussen afzonderlijke landen of individuele medische professionals. Alle berichten hierover zijn pertinent onjuist […] Er zijn geen voorbeelden van hersendood verklaarde personen die na het doorlopen van het hersendoodprotocol nog in leven zijn. Hersendood is dood en dat is onomkeerbaar.” Ook de Gezondheidsraad stuurt een e-mail aan de Eerste Kamerleden waarin de brief van de neurologen wordt onderschreven. Een woordvoerder van de Gezondheidsraad: „Wij wilden, net zoals het ministerie, graag dat het debat zuiver werd gehouden en daarom was een waarschuwing voor nepnieuws op zijn plaats.”
Staat in het artikel: “Shirley Man, de jonge hartpatiënt, is zenuwachtig voor het debat. Voor haar zelf maakt de uitkomst niets meer uit. Ze is vorig jaar van de wachtlijst voor een nieuw hart gehaald, vertelt ze aan de telefoon. Er is een spierziekte bij haar geconstateerd.”
Zover ik nu heb kunnen lezen hebben nabestaanden nog altijd het laatste woord. Dus bovenstaande is niet van toepassing.