Zoals ik er nu in sta, zou ik juist de organen van mijn kind afstaan om een kind van een ander te redden. Voor mij zou dit het enige positieve zijn van iets wat afschuwelijk is en mij helpen bij de verwerking van dit inmense verlies. Het zou mij troost bieden. Ik hoop nooit echt voor deze keuze te staan, maar ik voel daar voor nu geen enkele twijfel over.
Ik kan wel 100 voorbeelden bedenken waar dit voor geldt. Door zo te redeneren kun je bijna nergens meer je mening over geven. Ik vind dat je prima kunt aangeven hoe je er nu hypothetisch in zou staan. Misschien dat je mening verandert als je daadwerkelijk voor deze keuze staat, maar dat is voor het beantwoorden van de vraag nu niet relevant. Deze hele discussie over wel of niet doneren is gebaseerd op het feit hoe we er nu denken in te staan en niet hoe we er daadwerkelijk over denken op ons sterfbed.
Een arts kan al bellen naar het register als het overlijden binnen korte tijd verwacht wordt. Ze mogen pas met de familie in gesprek op het moment dat ze geen herstel meer zien. Maar ze kunnen wel al even van te voren te weten gekomen zijn of iemand donor is of niet. Althans dat is hoe het nu zou gaan. Met de nieuwe wet weet ik niet of daar veranderingen gaan komen.
Ja natuurlijk snap ik dat. Maar Tuc beweert dat mensen die zeggen geen organen te willen voor kind wel anders praten als ze in de die situatie zit. Maar dat geldt mijns inziens net zo goed voor de keuze om je kind wel of niet in je armen te laten overlijden; erbij zijn bij de laatste momenten. We hebben allemaal een mening over deze situaties, maar of we echt zo handelen als het echt zo ver is, weten we niet en komen de meeste van ons gelukkig ook niet te weten.
Ik ben orgaandonor, maar ben eigenlijk benieuwd vooral voor de mensen die zo voor deze nieuwe wet zijn hoe ze dan staan tegenover eiceldonatie en spermadonatie? Gewoon belangstelling hoor.. wat maakt het verschil?
Sorry Tuc, het was niet mijn intentie om je ‘te pakken’ oid. Ik hoopte met mijn post iets duidelijk te maken. Dat je het zou snappen.... Dat ook de mensen die zeggen niet te willen ontvangen (voor zichtzelf of voor hun kinderen) met dezelfde ferme overtuiging in dit vraagstuk staan, maar met een totaal andere uitkomst. En dat mag en is prima.
Ik lees vooral dat nabestaanden 'slachtoffer'zijn, gedwongen worden en het voor hen heel dramatisch is. Tuurlijk het overlijden van een geliefde is dramatisch... maar vanuit mijn werk kan ik verzekeren dat de omgang met dit onderwerp, de gesprekken met familie en de omgang met de patient uiterst respectvol gaat. De behandelend arts zal nooit iets opdringen en de familie kan in elk moment van het proces af zien van donatie. Uit ervaring weet ik ook dat het heel veel steun kan geven aan nabestaanden....dat ze weten dat er levens zijn gered. Dat de dood van hun geliefde niet 'voor niets' is geweest. De nabestaanden krijgen ook bericht (als ze dat willen) naar wie de organen zijn gegaan (globaal dus leeftijd man/vrouw en wel land). Naar mijn idee denkt men vaak dat de behandelend arts en de arts die de organen transplanteert de zelfde zijn. Dat is echter niet zo. Of dat de behandelend arts minder moeite zou doen als iemand donor is. De behandelend arts zal echter alles doen om zijn patient in leven te houden, vanuit zijn vak en vanuit de ethiek. Iedereen is vrij om een eigen keuze te maken....en dat verandert niet met de nieuwe wet. Maar voorkom dat er allerlei indianen verhalen de wereld in gaan.
Ik ben heel erg pro doneren, maar dit weet ik gewoon niet. Je weet niet hoe je reageert in zo'n situatie als je het niet hebt meegemaakt. Maar de paar keer dat ik een overledene heb gezien, vond ik het lichaam zo overduidelijk leeg, zielloos, niets meer dan een omhulsel.. dus voor mezelf heb ik 0,0 moeite met doneren. Ze mogen alles hebben.
Ik mag niet, anders zeker. Zelf was ik er niet meer geweest zonder de bloedtransfusies waarschijnlijk. Wat gelijk ook de reden is dat ik zelf niet mag doneren.
Ik vind het totaal niet te vergelijken. Iemand mijn eicellen geven betekent dat er (misschien) een echt persoontje op deze wereld komt die voor de helft van mij is. Ik vind het onwijs knap dat vrouwen dit kunnen, ikzelf kan dit echt niet.. Vind een compleet kind heel anders dan iemand mijn nieren of longen geven waar ik zelf toch niets meer aan heb omdat ik dood ben. Ik heb me trouwens van de week wel opgegeven als stamceldonor.
Ik ben eigenlijk wel geïntereseerd naar je motivatie hiervoor. Hier namelijk vol overtuiging bloed en stamceldonor, maar de keuze voor orgaandonatie vind ik toch lastig. (sta wel als Ja geregistreerd, maar wil de keuze vooral bij mijn nabestaanden laten)