Ik ben het helemaal met je eens dat een kindje er recht op heeft om te weten waar het vandaan komt. Ik heb ook nergens gezegd dat het ‘snelle’ de enige reden is. Ook als het vanuit Denemarken komt kan je kindje later contact opnemen. Dat is tenminste wel zoals ik het begrepen heb. Enkele donoren zeggen het ook in hun profiel: neem gerust contact op. Natuurlijk wel via die database, maar uiteindelijk is contact mogelijk. Wij vinden het enorm belangrijk dat een donor aangeeft later contact te willen als een kindje daar behoefte aan heeft. Dat is ook een reden voor onze keuze richting Denemarken: je kan zelf kiezen en enorme profielen bewaren voor je kindje later. Voor het geval er behoefte aan is. Dan heb je in ieder geval iets dat je alvast kan laten zien. Mag ik vragen waarom zij geen contact op kunnen nemen?
Misschien weet Amber niet dat je alleen keuze krijgt uit niet-anonieme donoren bij ESB en cryos. Dat gaat automatisch als je het land van afkomst van jou insteld, want dan worden automatisch de wetten van dat land toegepast.
Ik denk dat het bij de vrienden van @Amberxx anders is gegaan dan hoe het nu gaat. Ik ben daarom heel benieuwd wat er is gebeurd waardoor hun kindje er nu zo’n last van heeft.
Wat ik weet is dat ze best wel wat informatie hebben. Maar er dus geen contact mogelijk is. Hun kind is intussen al wat ouder maar heeft die behoefte wel.altijd gehad. Dat hadden ze waarschijnlijk niet verwacht. Wellicht kon je in het verleden wel anoniem zaad krijgen daar (net als in Nederland jarenlang kon). Ik weet alleen dat contact niet mogelijk was (En dat wisten ze vanaf het begin). Maar als jullie al bewust kijken naar een niet anonieme donor is het juist goed toch? Leg die keuze bij je kind. Verder zou ik kijken naar zaken als gezondheid, karakter, niveau, huidskleur zelfde als jullie. Uiterlijk lijkt mij minder van belang.
Misschien handig om dan eens na te gaan hoe het precies zit bij hen? Ik denk dat je het niet zo bedoelde maar ik vond je eerste post best aanvallend overkomen. Iedereen die in dit traject zit doet wat hem/haar het beste lijkt en waar ze zich het fijnst bij voelen. En dat is per stel anders. En dat mag! Het is al zo rot dat je samen geen kindje kan krijgen, dus maken we allemaal er maar ‘het beste’ van. Op ons eigen manier. Anoniem is sowieso niet meer toegestaan. En we zouden het ook niet willen. Contact opnemen is tegenwoordig via die databank wel mogelijk. Als ik het goed heb begrepen. Uiterlijke kenmerken vinden wij dan weer wel belangrijk. Wij zouden ons er niet goed bij voelen als 2 donkere types om dan met een blond kindje te lopen. Die kans heb je altijd wel, maar in dit soort situaties lijkt me dat toch confronterend ofzo.
Wij hebben gekozen voor ESB en hebben er goede ervaringen mee. Het uitkiezen vonden we niet zo moeilijk of zwaar. We waren het ook gelijk eens. Cryos en ESB verschillen niet zo veel. Het uitgebreide profiel hebben wij gekozen zodat onze kinderen op elk moment dat zij dat wensen op hun tempo informatie kunnen vragen en krijgen zonder dat daar een wet remming op geeft. Als onze dochter bijvoorbeeld op haar 10e/12e/14e een foto wil zien of andere info wil, dan hebben wij die voor haar en kunnen wij haar erbij begeleiden. Voor ons voelt dit als de weg die voor onze kinderen de minste hobbels en/of frustratie kan opleveren. Bovendien zijn een donor en een vader iets totaal verschillends. Dus het staat los van of mijn man of ik daar mogelijk vervelende gevoelens bij zullen hebben. Onze keuze hebben wij gebaseerd op haarkleur, oogkleur, huidskleur en opleidingsniveau. Daarna sprong er 1 foto uit, die donor kozen we. Het opmerkelijke was dat de foto's en info van de donoren die theoretisch gezien het meest gelijkenis met mijn man hadden echt heel lelijke babyfoto's hadden of apartheden in hun medische informatie. Eentje had een bochel, een ander had een vrij aggressieve blik op z'n foto, weer een ander een heel vreemd asymmetrisch gezicht, etc. Dus we waren eigenlijk direct overtuigd dat we zelf moesten kiezen. Het is de basis van je kind, dus het geld is het best besteedde geld van je leven. Kijk dus vooral naar beide websites en kies die donor die voor jullie het beste voelt. Eenieder doet het op een andere manier. Niet iedereen heeft dezelfde behoeften, opvoedvisie en/of financiële middelen. Dus kijk vooral wat voor jezelf kan en fijn voelt. Onze overwegingen en keuze delen wil niet zeggen dat dat de juiste keuze is voor jullie of een ander ouderpaar.
Bedankt voor je reactie! Wat fijn dat jullie er zo relatief snel over uit waren welke jullie namen! Wij hebben al naar de kinderfoto’s gekeken en er sprongen er wel een aantal uit, maar die lijken totaal niet op mijn vriend van vroeger. Lastig! Inderdaad wel goed om goed naar die medische achtergrond te kijken... dat hadden we nog niet gedaan!
Ik bedoelde het niet verkeerd. Maar zag hier ook reacties van mensen met anonieme donoren (of alleen informatie zonder de optie van ooit echt contact). En dat vind ik verkeerd. Verder heb ik huidskleur aangegeven omdat het mij inderdaad logisch lijkt dat je geen kind wilt met een totaal andere kleur. Met uiterlijk bedoel ik meer dat je niet blind moet staren op alleen het uiterlijk en wie ziet er knap of goed uit. Of alleen wie lijkt op je partner. Dat zegt erg weinig, geeft geen garanties op een knap of lijkend kind. En andere zaken (zoals gezondheid of motivatie) lijken mij belangrijker. Wat ik vreemd vind is dat er zo'n groot verschil in prijzen kan zitten. Waarom zijn alle donoren niet even duur?
Misschien zou je je eens kunnen verdiepen in het hele donorgebeuren? Niemand hier heeft een anonieme donor, als het goed is. Dat mag namelijk niet meer in NL. Of het moet een hele tijd geleden zijn maar geloof niet dat dit aan de orde is. En al is het wel aan de orde: dan is het alsnog aan hen. Vroeger had je misschien niet eens een keuze hierin. Ik kan mij overigens heel goed voorstellen dat je als ouder zijnde niet verteld aan je kindje hoe het zit. Het hele gebeuren is al moeilijk genoeg! Denk je eens in... je kan geen kindje krijgen van diegene met wie je het het liefste wil. Hoe zou jij je erover voelen? Je kan nu van alles roepen maar je weet niet hoe je reageert als je er daadwerkelijk instaat. Ik had vooraf ook allerlei overtuigingen maar ben er inmiddels ook vanaf gestapt. Mocht je nou verder vragen hebben, stuur me gerust een pb! Ik begrijp je reacties en ik ga ervanuit dat je het niet rot bedoelt.
Wij hebben ervoor gekozen niks te zeggen over hoe t kindje verwekt is, en dat papa eigelijk dis niet de echte papa is, zolang t kind geen vragen krijgt blijft dit ook zo, t is al erg genoeg dat wij samen nooit echt een eigen kindje kunnen krijgen.. want dat is wat we t liefst hadden gewilt, daarom is t ook fijn om de keus bij onszelf te laten of we t wel of niet vertellen, want voor ons is mijn man wel echt de papa van ons kindje.
Precies, dat bedoel ik! En dat is prima, omdat dit voor jullie goed voelt! Voor ons geeft open zijn juist meer een goed gevoel. Mijn vriend is zeker de papa, maar we hadden een ‘bouwsteentje’ nodig. Zo zouden we het willen brengen, denk ik. Al blijven we het vreselijk vinden dat het samen niet kan. Ik denk dat dat gevoel bij alle donortrajecten wel zal zijn. Je grootste wens naast je neerleggen is zo moeilijk! Vind ik tenminste...
Het spijt mij dat ik het zeg. Maar zoiets essentieels niet vertellen en je eigen kind zo voorliegen over de kern van zijn bestaan kan echt niet. Dat je geen biologische kinderen kunt krijgen lijkt mij echt vreselijk. Maar een kind heeft recht op de waarheid en zijn verhaal. Dat maakt je absoluut niet minder vader dan een ander. Ik denk soms juist dat je meer betrokken bent dan sommige anderen omdat je zoveel moeite doet en er bewust voor kiest. Daarbij kan de waarheid altijd boven water komen. Bijvoorbeeld als er medische situaties zijn. Of als iemand zich verspreekt (En dat kan natuurlijk ook een derde zijn aangezien er vast meer mensen in jullie omgeving zijn die dit weten). Ik heb geen enkel probleem met donorschap. Wel met het verzwijgen daarvan tegen je eigen kind....Denk je eens in hoe het moet zijn voor een kind om hier ooit een keer achter te komen.. Dat kan alles wat je hebt opgebouwd aantasten. Eerlijkheid duurt het langste.
Oei, het donorschap blijft een heel gevoelig onderwerp! Iedereen heeft daar een mening over en doet idd wat goed voelt. Toch vind ik het wel belangrijk om te reageren op het niet vertellen aan je kind. Begrijp me niet verkeerd, ik kijk niet uit naar de dag dat we dit moeten vertellen, omdat het voor mijn man heel pittig blijft. Maar er is niet voor niks ingevoerd dat je geen anonieme donor in Nederland mag gebruiken. Een kind heeft recht om te weten van zijn ontstaan, dit is onderdeel van zijn identificatie. Hier is genoeg onderzoek naar gedaan, dat het wel vertellen in het belang van het kind is. En dat betekent dus dat je je eigen belang af en toe moet uitschakelen. Wij kregen pas toestemming voor de behandeling na een gesprek met psycholoog. Uitgangspunt van dit gesprek was openheid naar je kind. Ik hoop niet dat ik je nu heel erg voor het hoofd stoot, ik hoop alleen dat je overweegt wat het voor het kind kan opleveren het wel te vertellen. Neemt niet weg dat je kind ongeacht vertellen of niet, bijzonder liefdevol wordt groot gebracht.
Wij hebben ervoor gekozen pas iets te zeggen als het kindje vragen heeft, eerder niet. Daar voelen wij ons goed bij, het is voor mn man al moeilijk genoeg om nooit eigen kinderen te kunnen krijgen.
Maar wat als je kind er nooit naar vraagt? Waarom zou het bij een kind opkomen om naar zoiets te vragen? Het is juist makkelijker (en bewezen beter) om een kind langzaam te introduceren met zijn verhaal dan het op latere leeftijd te moeten vertellen. Of (En dat is erger) dat het kind er ongewild achter komt dat jullie al die tijd hebben gelogen. Hier lijkt het belang van jouw man voor te gaan op dat van jullie kind. De band die ze nu opbouwen is gebaseerd op onwaarheden. Dat wil je toch niet als ouder? Bedenk heel goed wat dit voor schade in de toekomst kan aanrichten. Dat het erg moeilijk is voor je man zou los moeten staan van openheid en vertrouwen.
Maar wanneer gaat een kind dat krijgen dan? Als het goed is nooit want dat gebeurd dan enkel bij een medisch probleem toch? Ik heb in ieder geval vroeger nooit op enig moment gedacht: ik ga eens aan mijn ouders vragen of ze wel daadwerkelijk mijn biologische ouders zijn.
Als ons kindje geen uiterlijke kenmerken vind van papa, dan gaat het wel vragen stellen, en dan gaan we t wel vertellen. Want nee wij weten niet hoe de donor eruit ziet.
Ik leek als kind absoluut niet op mijn vader en toch heb ik me nooit afgevraagd of hij wel mijn biologische vader was xD Ik zou er dus niet zeker van zijn dat het zo werkt. IMO (en dat zie ik ook op mijn werk) kan je het beter zo vroeg mogelijk ‘normaal’ maken.