Ik ben recent nog naar een symposium geweest waar de spreker prof. dr. Manu Keirse uit Leuven de hoofdspreker was. Het onderwerp ging over omgaan met kinderen die te maken kregen met rouw. Het allerbelangrijkste wat naar voren kwam was eerlijkheid, betrokkenheid en openheid. Vertel kinderen eerlijk wat er aan de hand is. Je kan ze er al bij betrekken door ze bijvoorbeeld de postzegels voor de rouwbrieven te laten plakken. Mochten mijn kinderen er mee te maken krijgen wil ik ook echt eerlijk tegen ze zijn. Kwebbel
Mijn zwager vecht al 5 jaar tegen slokdarmkanker. Hij heeft al 2 uitzaaiïngen overwonnen, maar 2,5 week geleden kwam het verpletterende bericht dat de kanker in zijn cellen zit en er niets maar aan te doen is. De dokter heeft hem verteld dat hij mss een half jaar, mss nog 2 jaar te leven heeft. Een zeer slechte prognose dus. Nu zijn wij natuurlijk allemaal erg verdrietig en dat krijgen onze kinderen ook mee. Vooral Milan zag je erg gluren als wij zachtjes met elkaar stonden te praten.. We hebben hem appart genomen en eerlijk verteld dat Pap Ger (zo wordt hij genoemd door de neefjes en nichtjes) heel ernstig ziek is. En niet zoals hij weleens een griepje heeft, maar een ziekte waar geen billenpillen voor zijn. En dat de dokter Pap Ger niet meer beter kan maken en dat wij daarom weleens verdrietig zijn..Op het moment dat we het vertelden lag hij nog in het zh, dus Milan vroeg of hij nog wel thuis kwam. Jahoor, dat komt hij en we zullen hem nog vaak genoeg zien, maar hij is en blijft ziek, het is alleen een ziekte die je niet ziet..Toen zag je hem even denken en zei toen, "ik ga een mooie tekening maken voor Pap Ger, wil jij die dan aan hem geven?" en is vervolgens aan het knutselen geslagen.. Tegen de tijd als het ècht slecht met hem gaat en het einde definitief in zicht is, zullen we weer even met hem praten en hem dan vertellen dat Pap Ger binnenkort dood gaat en in de hemel gaat wonen. En als hij dan in de avond naar de hemel kijkt, mag hij een ster uitzoeken die dan speciaal voor Pap Ger wordt... Het heeft geen zin om er omheen te draaien met kinderen, ze voelen nl dondersgoed aan wat er aan de hand is. Dan is het beter dat ze weten wat er is, dan dat hun fantasie met hun op de loop gaat en ze mss wel nachtmerries oid gaan ontwikkelen. Met Misha ben ik nog wat terughoudender, die snapt het begrip "ziek" en "dood" nog helemaal niet...
Vorig jaar is mijn schoonvader overleden en de kinderen van mijn schoonzus (toen 10, 8 en 5) en Jelle zijn overal bij betrokken, ook toen opa ziek was. We hebben met zijn allen een paar dagen daar gelogeerd om oma te ontlasten en de kinderen hebben zich (raar, maar waar) uitstekend vermaakt. Opa lag in de slaapkamer en ze konden regelmatig bij hem binnenlopen, ook nadat hij overleden was. Op het moment van overlijden waren er geen kinderen bij, we konden het aanzien komen en we hebben alle kinderen bij de oppas gelaten, het was sowieso Jelle's kdv dag, dus dat hebben we gewoon door laten gaan. Ik denk dat het heel belangrijk is om kinderen te betrekken bij het regelen van de uitvaart en alles er omheen. Iemand anders zei het al, wij hebben de kinderen postzegels laten plakken, tekeningen laten maken, mee laten denken over wie we een kaartje moesten sturen enz. Jelle heeft er op zich weinig aan gehad, hij was net 16 maanden, maar hij is er wel steeds bij geweest. Hij liep zelf steeds de slaapkamer in om bij opa te gaan kijken. Dan liep hij naar het bed, keek even en liep weer weg. Op zijn manier afscheid nemen, denk ik. Jelle is niet bij de crematie geweest, hij had wel mee gemogen maar daar vond ik hem nog te klein voor. Ik was bang dat het teveel aan afleiding zou zijn, zodat je niet aan je verdriet toekomt. Wat toch ook heel belangrijk is. We hebben uiteindelijk met het hele gezin mijn schoonvader naar de crematie oven gebracht, en dat was een goede afsluiting, ook voor de kinderen van mijn schoonzus. Ze mochten zelfs mee duwen om opa erin te schuiven. Ze weten nu precies wat er gebeurt is en dat is ook belangrijk, omdat ze alledrie een heel verkeerd beeld hadden bij het woord oven... Ze dachten echt dat als de oven open ging de vlammen eruit kwamen, en dat is natuurlijk niet zo. En dat kunnen wij dan wel zeggen, met eigen ogen zien is toch anders. (jeetje, zoals ik het nu opschrijf klinkt het erg luguber, maar dat was het helemaal niet)
Mijn schoon vader is overleden (zondag avond). Wij hebben het boekje van nijntje gekocht. Ben benieuwd hoe de uitvaart zal gaan met de kids...
jeetje dat is een moeilijke ik heb dit toen gedaan met mijn zoon ben met hem naar buiten gegaan toen het donker was en heb met hem sterrentjes geteld en heb gezegt dat oma daar nu is en over hem waakt dat het sterrentje elke nacht voor hem schijnt en naar hem zwaait nu elke avond doet hij de gordijn open en zegt dan dag oma tot morgen weer ik ga lekker slapen.. dat heeft bij hem geholpen
Mijn kindjes waren 5 en 3 jaar oud toen hun papa en mijn man verongelukte. Het was zo'n erg auto ongeluk dat we geen afscheid meer konden(mochten) nemen daarna. Ik heb het als heel moeilijk ervaren uitleggen dat papa nooit meer thuis kwam,in die witte kist lag,en dat we nu samen verder moesten ect,,,,, Ik heb hierbij professionele hulp gehad van een aantal instanties Ik heb heel veel gehad aan de wijkverpleegkudige van het consultatie bureau En nog tot op de dag is het moeilijk en komen er vragen van 2 pubermeisjes die het er nog heel erg zwaar mee hebben
Mijn dochter was 2 toen mijn opa en oma stierven in 1 jaar tijd, en ik vertelde dat zei zijn gaan wonen in de hemel. toen mijn dochter 7 was stierf mijn eigen moeder en ik had verdriet en mijn dochter vertelde toen mij, stil maar mama, oma is bij opa en oma in de hemel grtjes
Toen ik 9 was ben ik helemaal in de put geraakt door het overlijden van m'n opa. Hij was echt m'n maatje, we deden ongelooflijk veel samen. Ik wilde zelf ook niet meer leven, omdat ik dan bij m'n opa kon zijn. Ik ben uiteindelijk bij een psycholoog terecht gekomen, en daarmee heb ik een boek doorgelopen voor rouwverwerking. Het was een werkboek, waarin je kon opschrijven wat je altijd samen deed met degene die overleden was, je moest tekeningen maken van hoe je dacht dat hij nu in de hemel leefde, en met wie hij nu was.. Het heeft mij destijds echt enorm geholpen! Misschien is dit wel iets voor je oudste kindje, ik weet natuurlijk niet of ze een hele hechte band heeft met..