Hallo Marla, Bedankt voor je berichtje. Voel me nu inderdaad vreselijk. Je weet waarschijnlijk als geen ander hoe het voelt. Heb geen afspraak voor check in het ziekenhuis, was blijkbaar wel duidelijk. Heb wel over 2 wk weer een afspraak met m'n huisarts (is overigens gespecialiceerd in echo's ed) Als het dan nog niet weg is zal ik wel naar het ziekenhuis moeten.
Hi CvdW, Je wereld stort op zo'n moment in, he? Alles zal de komende weken voor je gevoel waarschijnlijk alleen om jou, je vriend/man en je verdriet draaien, maar dat ik heel normaal, hoor. Ikzelf vond het heel prettig om niet meteen een curettage te hoeven ondergaan, maar als jij dat wel wil, dan zou ik als ik jou was al eerder contact met je huisarts opnemen. Het is emotioneel best zwaar om met een dood vruchtje rond te lopen. De keuze is helemaal aan jou!
Hi Marla, Ja, de wereld stort even in maar ik moet ook weer verder. En ik vind eigenlijk dat niet alles om ons moet/mag draaien aangezien m'n moeder ongenezelijk ziek is. Dat maakt het eigenlijk ook nog moeilijker want ik zou het heel erg fijn vinden als m'n moeder m'n zwangerschap en het liefst nog meer mee zou kunnen maken. Heb jij uiteindelijk wel een curettage ondergaan of is het bij jou vanzelf gekomen? Ik heb het idee dat ik wel 2 weken kan wachten maar denk ook (zo voelt het) dat het niet vanzelf komt in die 2 weken. Maar we zullen zien. Hoe is het bij jou gegaan en hoe gaat het nu? Je hoeft het natuurlijk niet te vertellen als je dat moeilijk vind.
Hi CvdW, Ik had net een heel verhaal ingetypt, maar kennelijk is het bericht niet geplaatst . (Hopelijk is er dus geen dubbele post van mij). Ik probeer het nog maar eens: Jeetje,je moeder is al ongenezelijk ziek, en nu komt de miskraam er ook nog eens bij. Dat is voor jou extra erg! Dat kan ik me helemaal voorstellen! (vlak voor mijn curettage had mijn vader een black out van 4 uur, maar er bleek achteraf gelukkig niets ernstigs te zijn. Dit heeft mij tot een curettage doen besluiten, omdat ik wilde dat hij mijn kinderen nog zou kennen. Dit is natuurlijk niet te vergelijken met jouw situatie). Bij mij is op 12 september een missed abortion geconstateerd. Ik dacht dat ik 8 weken was, maar tijdens een inwendige echo bleek het vruchtje met 10 weken en een dag te zijn gestorven. Ik was dus al een maand eerder zwanger geraakt. Op 5 oktober heb ik een curettage gehad, maar er was nog wat weefsel in mijn baarmoeder achtergebleven. Ik ben vorige week woensdag voor de 2e keer gecuretteerd (maar dit komt bijna nooit voor, dus daar hoef je echt helemaal niet bang voor te zijn). Ik vond de curettage wel een opluchting. Mijn emoties kwamen daarna wel los, maar je hormonen moeten weer een plaatsje krijgen. Na de 2e curettage voel ik me echt weer een heel stuk beter. Ik mag deze cyclus nog niet zwanger worden, maar kan daarna weer aan de slag. Ik zie de toekomst weer heel positief in. Kan het nu ook goed achter me laten. Ik wens je nogmaals heel veel sterkte! Je hebt zo veel aan je hoofd. Ik hoop dat de zon voor jou ook snel weer mag schijnen. Als je nog vragen hebt, stel ze maar gerust.
Hoi Marla, Dus dat van jou is ook nog maar net gebeurd. Fijn dat je je na de curretage een stuk beter voelt. Waarschijnlijk geestelijk ofnie? Of had je lichamelijk ook klachten. Ik helemaal niet, heb lichamelijk nergens last van maar denk wel constant aan het dode vruchtje.... Vond je de curretage erg vervelend? Deed het pijn? Nou, hoop dat het voor ons allebei toch snel weer gaat lukken. Jij ook heel veel sterkte!
Voor mijn curettage had ik ook lichamelijk geen klachten, en had ik het gevoel dat het vruchtje nog wel weken kon blijven zitten. Ik dacht toen ook elke minuut aan het dode vruchtje. De curettage zelf is niet vervelend (duurt ook maar iets van 10 minuten). Ik kreeg een lichte algehele narcose en heb daarom niets van de ingreep zelf gemerkt. Als je wakker wordt, dan lig je op de verkoeverkamer bij te komen. Het eerste waaraan ik toen wel dacht was dat het vruchtje er echt niet meer was. Dat vond ik een moeilijk moment. Bij de eerste curettage hadden ze mijn baarmoeder een spuit gegeven om hem (haar?)extra te laten samentrekken. Daar had ik net na de curettage wel last van, maar je mag dan gewoon een paracetamol. De 2e keer had ik geen injectie gehad, en had ik praktisch geen pijn. Wat ik trouwens wel opvallend vond, was dat de zwangerschapsklachten die ik nog had meteen weg waren na de curettage. Al met al vind ik een curettage heel erg meevallen (ik had dan wel pech dat het niet in 1 keer goed ging, maar zelfs dat viel allemaal reuze mee).
Fijn om te horen dat het best meevalt. Ik denk nl ook dat wanneer er niks gedaan wordt het vruchtje ook nog wel weken kan blijven zitten. Ik denk net al jou ook erg veel aan dat dode vruchtje. En ben erg onzeker over de toekomst. Ben bang dat het nu elke keer misgaat. Heb jij dat ook? Weet jij of ze het vruchtje kunnen onderzoeken na curreatage naar de eventuelle oorzaak dat het niet goed was? Wat een boel vragen weer he?! Sorry.. maar het helpt mij echt om hierover te lezen en om te horen wat me allemaal te wachten staat. Bedankt!
De ene keer denk ik dat een volgende zwangerschap gewoon goed zal gaan, en ben ik heel positief en het andere moment (dat had ik afgelopen vrijdagavond) zie ik het helemaal niet meer zitten. Meestal duren die laatste momenten maar kort, en probeer ik die snel weg te drukken. In het ziekehuis zeiden meerdere artsen/verpleegsters tegen me dat heel veel vrouwen een miskraam hebben, en vervolgens toch een gezond kind ter wereld brengen. Daar houd ik me maar aan vast. Volgens mij kijken ze nu alleen of het een miskraam is (m.a.w. of ze een vruchtje of resten daarvan hebben aangetroffen). Pas na 2 miskramen gaan ze verdere onderzoeken doen. (chromosomen, baarmoederonderzoek?). Als ik het niet goed begrepen heb, kan iemand anders me dan verbeteren? Oh ja, nog even over de curettage: je bent al met al iets meer dan een halve dag in het ziekenhuis. Mocht je voor een curettage kiezen, dan zou ik in het ziekenhuis nog wel om een echo vragen. (ik weet niet of ze dit in jouw geval standaard doen. Ik heb nl. op 12 september een uitwendige echo bij de verloskundige gehad en de dag daarna een inwendige in het ziekenhuis, maar geen meer vlak voor de curettage). Ik heb ook een foto meegekregen en daar ben ik achteraf wel heel blij mee. Vraag maar raak, hoor, als ik je kan helpen, dan doe ik dat graag!
Bedankt voor je eerlijke antwoorden. Het is natuurlijk ook zo dat het best veel gebeurd en dat de meeste vrouwen daarna gewoon weer zwanger worden. Ben alleen wat banger geworden.. maar hoop dat het voor ons allebei snel weer mag lukken en dat alles goed gaat naturlijk! Ik zal eerst nog een kleine 2 weken moeten wachten en denk dan een curettage. De tijd zal het leren.... Hoe gaat het nu met jou? Jij wacht de eerste cyclus nu af?
Vind je het vervelend dat je nog 2 weken moet wachten, of toch ergens wel prettig? Als ik het goed begrijp heb je nog geen tekenen dat het vruchtje spontaan loskomt? Hoe gaat het verder nu met jou en je vriend/man? Ik heb nog een beetje bruine afscheiding (wel veel vloeibaarder dan normaal) en een zeurderig gevoel in mijn buik. Aan het eind van deze middag belt de gynaecoloog (controle afspraak) en kan ik hem vragen of dat wel normaal is. Ik wacht inderdaad mijn eerste cyclus af. Hopelijk komt mijn ongi snel. (dit is de eerste keer dat ik er blij mee ben )
haha.. ja, kan me heel goed voorstellen. Zou ik ook zijn... Ik wacht eigenlijk ook op een bloeding al zal dit wel niet hetzelfde zijn als een ongi. Lijkt me wel eng maar aan de andere kant ook wel weer een opluchting. Het lijkt er inderdaad niet echt op dat het vruchtje spontaan loskomt, totaal geen rode of bruine afscheiding, sinds m'n laatste ongi in aug al niet meer. Maar om 2 weken te wachten vind ik wel ok, toch een beetje het idee dat je je lichaam een kans geeft het zelf op te ruimen.. maar het zal wel een curettage worden.... En na jou verhaal zie ik er al minder tegenop. Voor de rest gaat het wel redelijk met ons, we kunnen er wel goed over praten en zien de toekomst meestal wel positief. Ik heb nog wel eens het nare gevoel dat het misschien nooit wil lukken. alsof ons leven gewoon elke keer weer een domper moet krijgen. M'n vriend z'n moeder is nl ook een paar mnd geleden overleden nadat z'n vader een paar jaar geleden ook al is gegaan. Allebei net 60. Dus het mag soms met ons gewoon niet gaan zoals je graag zou willen. Maar goed, we slaan ons er steeds redelijk goed doorheen. Maar soms denk ik wel eens... mag het bij ons dan nooit eens gewoon goed gaan? He, wat een treurig verhaal... sorry voor de lange tekst. En heb jij de gynacoloog al gesproken? Succes en ik hoop voor je dat je snel weer ongi mag worden! Ik wacht nog even geduldig af...
Ik hoop voor je dat je lichaam het vruchtje zelf loslaat. Het is inderdaad een prettig idee dat je lichaam dat zelf opruimt. Ik moest er net na de missed abortion niet aan denken dat het vruchtje bij mij weggehaald zou worden. Vond het fijn te weten dat hij nog "veilig" in mijn buik zat (ook al was ie al dood). Jeetje zeg, wat hebben jij en je vriend veel voor de kiezen gehad de laatste jaren. Het geluk mag echt wel eens jullie kant op komen! Ik kan me voorstellen dat je er af en toe wel eens moedeloos van wordt. Ik ga in ieder geval heel hard voor je duimen dat het snel beter mag gaan! Zou mooi zijn als we allebei over een jaar al een flink eind op weg in de zwangerschap zijn, toch? Wel fijn dat jullie er samen goed over kunnen praten. De gyn heeft aan het eind van de middag gebeld. Ik had hem verteld dat ik vandaag voor het eerst geen bloeding/bruine afscheiding meer had, en dat was dus goed. De buikpijn moest wel binnen een week over zijn. (wel balen: had ik dus vanavond weer een soort lichtroze afscheiding, zul je altijd zien :x ). Ik moet dus mijn ongi afwachten. Als die niet uitblijft en redelijk normaal is, dan hoef ik hem niet meer te bellen, anders wel. Mocht ik weer zwanger zijn, dan moet ik een afspraak maken tussen 7 en 8 weken. Ik had hem nog gevraagd of ze onderzoek op het vruchtje deden, maar dat doen ze inderdaad niet. Ze kijken alleen of het een miskraam is geweest. Zie je, nu heb ik ook weer een enorm lang verhaal ingetypt
Dan duim ik voor je dat je weer snel ongi mag worden! En het zou inderdaad mooi zijn als we over een jaar al een mooi stukje opweg zijn in de zwangerschap en dat het goed is natuurlijk. Maar daar gaan we voor!
Afgesproken! Ik ben wel heel benieuwd hoe je afspraak bij de huisarts (eind volgende week?) is. Laat je nog iets weten?
ja, hou je natuurlijk op de hoogte van eventuele ontwikkelingen. Moet inderdaad volgende week vrijdag naar de huisarts en dan horen we wel verder... ik blijf natuurlijk ook graag op de hoogte van de ontwikkelingen bij jou!
Gisteren heb ik nog wat bruinige afscheiding gehad. Ik beschouw dat maar als naweeen van het bloedinkje van woensdagavond. (wel gelukkig minder buikpijn gehad, dus dat vind ik wel positief). Nogmaals veel sterkte. Ik weet (helaas uit ervaring) in wat voor een rotperiode je je bevindt. Liefs, Marla
Hoop voor je dat de buikpijn weer minder is geworden of eigenlijk.. helemaal over is. Dan gaat het vast de goede kant weer op! Bij mij nog geen ontwikkelingen dus gewoon deze week nog rustig afwachten. Over het algemeen gaat het redelijk goed al is het soms wel even slikken. Vrijdag met een stel collaga's op kraamvisite geweest bij een andere collega. Paar van m'n collega's weten ervan maar niet die net een kleine hebben gekregen. Vroeg de vriend van m'n collega of er nog ontwikkelingen waren op het werk, misschien weer een nieuwe zwangere... toen had ik het wel even moeilijk.... maar hield het droog. Wilde het daar er niet over hebben.. voor de rest heb ik het geloof ik wel geaccepteerd en zien we wel verder hoe het gaat. Jij ook nog veel sterkte en hou me/ons op de hoogte. Liefs, Corien
Goed van je dat je het droog hield. Dat zijn inderdaad de moeilijke momenten. Ik was een week geleden op kraamvisite bij een goede vriendin geweest. Ik heb niets laten merken tijdens het bezoek (was alleen maar heel blij voor haar), maar in de auto had ik wel de tranen in mijn ogen staan. Het was geen jaloezie (helemaal niet zelfs), maar het drong toen opeens tot me door dat ik dit ook had kunnen hebben en dat ik dat dus moet missen. Wat ik me nog afvroeg: heb jij van te voren een gevoel gehad dat het vruchtje niet meer leefde of kwamen ze er tijdens een termijnecho achter dat je missed abortion had?
Nee, ik had niet meteen het gevoel dat het niet goed zat. Maar ik kwam er wel snel achter aangezien ik een week nadat ik een zwangerschaptest heb gedaan een afspraak bij de dokter had. Ik belde met de meededeling dat ik zwanger bleek te zijn en hij zei dat ik met 2 wk. overtijd maar langs moest komen. Dit gedaan en hij heeft meteen een echo gemaakt (hij heeft toch zo'n ding staan aangezien het z'n hobby is... maakt veel pretecho's ed) Hier was niks op te zien maar hij zei dat ik me nog niet ongerust moest maken want het kon nog te vroeg zijn. Week erna weer geweest, nog steeds geen hartje maar heel misschien toch nog te vroeg als ik een hele lange cyclus had gehad.... maar mijn gevoel was toen al niet goed meer. Week erna weer heen geweest en toen was het toch wel duidelijk. Er zat wel wat, maar veel te klein en nog steeds geen kloppend hartje.. die er dus alwel had moeten zijn. Ik wist dus al erg snel dat het niet goed zat.. of misschien niet goed zat.... En heel knap dat je ook gewoon blij kan zijn voor die vriendin. Gelukkig lukt mij dat ook nog prima, echt geen jaloezie. Weet niet of dat zo blijft als het vaker mis zal gaan maar daar wil ik niet aan denken. Wij krijgen die mooie tijd ook nog wel!
Jeetje, ik weet net zelf pas een paar dagen dat ik zwanger ben. Ben nu 6 weken en ik zit ook in enorme spanning. Eerste kindje. En dan lees je zo iets.... krijg er wel de kriebels van hoor. Echt super vervelend. Sterkte de komende tijd!