Hoi Corien, Wel heel positief dat je geen bloedverlies meer hebt. Het lijkt erop dat je lichaam zich in dat opzicht goed hersteld heeft. Nou nog even iets meer aansterken. Echt super dat je zo'n mooie bos bloemen van je werk hebt gekregen, en dat je baas zo attent is. Ik heb het gelukkig ook erg met mijn baas getroffen. Hij heeft ook erg veel begrip getoond, en meegeleefd. Dat helpt wel moet ik zeggen. De gynaecoloog heeft inmiddels teruggebeld. Hij kon het bloedverlies niet goed verklaren, maar kan zich voorstellen dat het met de eisprong te maken kan hebben. Sommige vrouwen verliezen bloed bij de eisprong, en ook al heb ik dat normaliter nooit gehad, toch kan je lichaam nu anders reageren. Als ik over 2, 5 week niet ongesteld ben geweest, dan moet ik weer contact opnemen. Hij wil dan kijken wat het kan zijn geweest. Het kan hormonaal zijn, maar dat wil hij dan zien. De gyn had nog wel goed nieuws: ik heb sowieso geen Asherman (= verklevingen), omdat ik een echte menstruatie heb gehad, en toen goed gebloed heb. Daar ben ik wel heel blij om. In zekere zin ben ik wel iets gerust gesteld. Ik denk dat je hormonen echt overhoop liggen na een 2e curettage. Trouwens, zou wel balen zijn als ik mijn eisprong al had gehad. Het darmstelstel van mijn vriend was kennelijk geinspireerd geraakt door dat goed doorstromende riool. Hij had een of ander buikvirus opgelopen. Nou ja, je snapt wel dat dat ei dan niet benut is door mijn bloeding in combinatie met Marlaman's gesteldheid. Ik moet blijkbaar toch wat meer geduld hebben, maar dat is moeilijk Liefs, Marla
Hallo meiden, Ik wil me ook graag voegen. En ook kort mijn verhaal kwijt. Tijdens de NP meting op woensdag 15 november. Ik was toen 12wk en 3 dgn kregen wij te horen dat het hartje van ons kindje met 10 weken is gestopt met kloppen. Tijdens de 9 weken echo was alles nog goed. De termijn en het hartje klopte volop. Ik/we hebben de voorkeur gegeven om het weekend af te wachten of het spontaan loszou komen. Dat was niet het geval en had een afspraak voor intake curretage op ma 20 november. Daar de nodige onderzoeken en weer echo gehad. Toen zijn wij ons er bewust van geworden dat het echt zo was. Ik had immers wel al 2 weken een niet levenvatbaar kindje in me. En soms had ik hoe raar ook : straks doet ie het misschien gewoon weer. Daarom was de echo wel goed en hebben we er bewust bij stil gestaan. Donderdag 23-11 stond ik gepland voor curretage. maar hoopte dat het toch eerder los zou komen. Ik zag enorm op tegen de curretage. Die maandagavond begon ik met vloeien als een gewone menstru echter zonder krampen. Dinsdagavond 21-11 kreeg ik krampen..zeg maar gerust weeen want ze kwam op en af zo om de 5 minuten. Met 2 paracetamol naar bed gegaan en goed geslapen. Woensdagochtend 22-11 voelde ik wel wat rommelen maar mocht geen naam hebben. Nadat ik mijn dochter van 4 van school had gehaald en een broodje aten kreeg ik ineens hele heftige weeen zo om de minuut met beenweeen. pffft was erg heftig en gelijk mijn vriend gebeld en die heeft zijn ouders onderweg gebeld.zij wonen nl dichtbij en was maar goed ook. Ineens verloor ik een hele lading bloed en stolsels. Om lang verhaal kort te maken. Uiteindleijk naar ziekenhuis op verzoek van verloskundige omdat ik op gegeven moment minder bloed verloor maar (pers)weeen bleven in alle hevigheid. VK was bang dat ik bloed(stolsels) in baarmoeder zou ophopen en dehalve na ziekenhuis zodat ik welllicht dezelfde avond eventueel gecurreteerd kon worden. In ziekenhuis 17.45 uur ik lijkwit en bloeddruk van 100/50. En voelde me niet ok. Wel alle voorbereidingen voor OK gedaan als infuus-bloedafnemen ed. Echter wel ineens weeen opgehouden. Om 20.00 uur kwam gynae (zij had nog 2 spoedbevallingen vandaar dak nog even moest wachten) Toen ging zij kijken in baarmoeder en haalde bloedstolsel weg en toen bleek de foetus zich al in de baarmoedermoend achter de stolsels te liggen. Toen heeft zij deze eruit gehaald en opgevangen in een potje. Wat er dan door je heen gaat is onbeschrijvelijk en het verdriet enorm intens! Nog maar zo 3 cm maar wel alles erop en eraan. Onbeschrijfelijk Ik moest nog even ter observatie blijven tot bloeddruk en bloed waarden weer goed was. Uiiteindelijk mochten we om 22.45 weer naar huis. Het is zo ontzettend verdrietig om een (mini)bevalling te moeten doorstaan (bij elkaar toch zo 10 uur weeen) en geen kindje in je armen te houden. Achteraf ben ik blij dat ik na het contateren dat het hartje niet meer klopte dat ik nog even gewacht heb tot het spontaan loszou komen en dat mijn lichaam zelf het signaalheeft gegeven dat het niet goed was. En dat mijn vriend en ik dit samen hebben kunnen doorstaan. Ook ik had een voorgevoel dat het niet goed zat (moederinstinct?). Ook na de 9 weken echo bleef ik gereserveerd enthousiast. En dat vond ik eigenlijk heel erg. Terwijl ik natuurlijk ook blij was dat ik weer in verwachting was. Ook ik heb verspellende droom gehad van een miskraam en ik heb ook gedroomd dat de miskraam los zou komen. zou er dan toch meer zijn tussen hemel en aarde? Of is het omdat je ermee zo mee bezig bent en angstig bent. Morgen is het een week geleden dat ik ons kleintje ben verloren. Ik vloei nu nog wel. Hoe lang duurt dat nog ? Ook heb ik nog steeds wel een zeurderig gevoel in de buik maar dat kan geen naam hebben. Het is wel een heel lang verhaal geworden. maar korter lukt eigenlijk niet. Maar het lucht wel op om het kwijt te kunnen. Liefs Chantal
Hoi Chantal, Wat een heftig verhaal zeg. Jij ook heel veel sterkte met het verlies! We weten helaas hier allemaal hoe zoiets voelt. Jou verhaal lijkt wel wat op dat van mij als ik het zo lees. Toch vanzelf losgekomen maar uiteindelijk wel in ziekenhuis beland. Ik kan alleen niet zeggen dat ik erge weeen heb gehad. Misschien ook omdat ik niet zou weten hoe zoiets voelt (las dat jij al een dochter van 4 hebt, leuk zeg!) had wel last van krampen.. Het verhaal was zeker niet te lang, het is niet niks hoeveel er gebeurt binnen zo'n dag. Het lucht echt op als je het van je af schrijft. Daar is dit forum natuurlijk ook voor. We leven met elkaar mee. Wat raar dat jij ook zo'n voorspellende droom hebt gehad. Het blijkt dus wel heel vaak voor te komen. Jij schrijft dat je nog een beetje zeurende pijn (bij mij was het ook niet heel erg pijnlijk) hebt in je onderbuik, dat had ik ook nog ongeveer een week na de curettage. Het bloeden bij mij (wat bijna geen naam mag hebben vgl de bloedingen bij het spontaan loskomen) heeft nog 9 dagen aangehouden. Geloof dat het redelijk normaal is dat je nog een week tot 2 weken bloed. Hi Marla: Wat fijn dat de gyn goed nieuws had, dat je geen verklevingen hebt! Ben ik ook wel beetje bang voor... Die bloeding is dus nog een beetje een raadsel? Is het nu over? Zou idd wel jammer zijn als het de eisprong is geweest (aangezien je geen kans had deze te benutten) maar aan de andere kant ook wel weer heel goed. Hij is er weer! Liefs, Corien
Welkom Chantal, Wat erg voor je dat je dit hebt moeten meemaken! Fijn dat je mee komt praten. Het helpt inderdaad om je ervaringen uit te wisselen. Jouw verhaal deed me ook een beetje aan dat van Corien denken. Het hartje van mijn vruchtje is ook met 10 weken en een dag gestopt. Mijn gynaecoloog vertelde dat het echt al een minimensje was, met alles er op en eraan. Het hoefde alleen nog maar te groeien. Ik heb het vruchtje alleen via de echo gezien, maar het lijkt mij erg moeilijk als je er in het echt mee wordt geconfronteerd, zoals bij jou het geval was. Dan wordt je verlies zo tastbaar, lijkt mij. Wat jij vertelde over dat je bij wijze het idee had voor de curettage dat het vruchtje weer zou gaan leven, dat herken ik wel. Bij mij zat er maar 1 dag tussen de constatering van de missed abortion bij de VK (12 september) en de inwendige echo in het ziekenhuis (13 september), dus ik wist eigenlijk echt wel dat het vruchtje niet meer leefde. Ik kan me nog herinneren dat we eind september eters op bezoek hadden, en dat ik wat wijn bij het eten wilde drinken. Ik kon het gewoon niet door mijn keel krijgen. Ik was echt bang dat ik het vruchtje tekort deed, hoewel ik zeker wist dat deze dood was. Er zit dus een groot verschil tussen je ratio en je gevoel. Ik ben achteraf echt blij dat de miskraam bij mij niet spontaan op gang is gekomen, als ik jouw verhaal en dat van Corien zo hoor. Echt vreselijk waar jullie doorheen zijn gegaan. Ikzelf heb 2 curettages kort achter elkaar gehad, omdat er nog wat zwangerschapsweefsel in mijn baarmoeder was achtergebleven (op 5 en 19 oktober). Gelukkig heb ik mijn menstruatie al weer gehad en zit nu in de eerste ronde na de miskraam. Je verhaal is absoluut niet te lang. Je hebt ook veel om op te schrijven (ik heb trouwens zelf ook altijd behoorlijk lange berichten). Heel veel sterkte en kracht toegewenst met het verwerken van je verdriet. Hoi Corien, Ik denk dat jij echt heel weinig risico op verklevingen hebt. Ik begreep dat Asherman "vaak" na een te grondige curettage optreedt, vandaar dat je er na 2 curettages iets meer kans op maakt. Bij jou was het meeste al uit je baarmoeder. Maar toch, je bent pas opgelucht als je ongi geweest bent. Hopelijk komt hij bij jou netjes op tijd. Mijn bloeding is nu over. Ik heb nu nog steeds veel pukkels en een beetje het idee dat het echt hormonaal was. Heb zelf niet het gevoel dat het de eisprong is geweest, maar accepteer het nu maar zonder me er verder al te veel zorgen over te maken. Als het echt niet goed was geweest, dan had ik al meteen langs moeten komen, en dat ik gelukkig niet het geval. (ik heb eigenlijk het gevoel dat ik ofwel gisteren mijn eisprong heb gehad, ofwel dat hij nog moet komen). Over lange post gesproken Liefs, Marla
Hallo allemaal, Ik hoop dat ik hier mijn verhaal even kwijt mag, zit ook weer in een rot periode. Afgelopen augustus een spontane miskraam gehad waar ze nog wel een cyste ontdekten.de zwangerschap in augustus was niet gepland maar wel erg welkom,heb er twee weken van mogen genieten en toen ging het fout. heb erg veel pijn gehad en een hele nacht op de wc gezeten en alles verloren. Nog voor een controle echo geweest en toen werd die cyste gezien. Voor controle van die cyste 17 november weer een echo en ik wist dat ik weer zwanger was maar er was niets te zien op de echo. drie dagen later weer terug en er was een normaal vruchtzakje te zien, alles ziet er goed uit werd er gezegd. Vandaag kwam weer de klap ik zou nu 7 weken zwanger zijn maar er is alleen een vruchtzakje van ongeveer 5 weken te zien.Nu moet ik een week wachten en dan weer terug voor een echo, het is eigenlijk wel zeker dat het fout zit. Nu ben ik alleen zo bang de pijn van vorige keer zit nog vers in mijn geheugen maar een curretage vind ik ook een eng idee. Maar naar aanleiding van jullie verhalen lijkt het me ook niet lekker om nog een week zo te lopen. ik ben al blij dat ik mijn verhaal hier kwijt kan en ik ben dus echt niet de enige maar 2 miskramen in 3 maanden is toch wel een beetje veel. hommeltje
Oh Hommeltje, wat erg voor je: twee keer in zo'n korte tijd. Het is misschien een beetje een onbeschofte vraag, en als je hem niet wil beantwoorden, dan snap ik dat helemaal: ik neem aan dat het nu wel gepland was? (sorry, sorry) Het vruchtje kan in principe nog wel lang blijven zitten. Ik heb 3 weken gewacht (terwijl het vruchtje waarschijnlijk 1 a 2 weken daarvoor was overleden) voordat ik een curettage onderging. Ikzelf vond het prettig om te wachten, omdat ik er zo afscheid van kon nemen, maar volgens mij willen de meeste vrouwen iets eerder een curettage, omdat ze het idee om rond te lopen met een dood vruchtje heel akelig vinden. De keuze is wat dat betreft aan jou. Kan me voorstellen dat je wat geschrokken bent van de verhalen over een spontaan verlies van het vruchtje. Op zichzelf valt een curettage best wel mee. Je bent ongeveer een halve dag in het ziekenhuis, en krijgt waarschijnlijk een volledige narcose. Ikzelf lag de eerste keer alleen op een kamer, en gelukkig mocht mijn vriend er de hele tijd bij zijn (natuurlijk niet op de OK ) Hij heeft mijn bed zelfs tot aan de OK gebracht. Hij vond het achteraf wel raar om me daar naar binnen te zien gaan. Er staat meteen een heel team klaar om je op te vangen. Iedereen was heel begripvol in het ziekenhuis. Heel veel sterkte! Liefs, Marla
Hoi marla, Bedankt voor het meeleven en ja deze keer was het wel gepland. We hadden de vorige keer zo genoten van het zwanger zijn dat ik het miste en we dachten waarom niet? Het zwanger worden is het probleem niet want het was weer in 1 keer raak maar het zwanger blijven is wat lastiger. de vorige keer is het vanzelf uit mijn lichaam gekomen maar dat is juist het vervelende want het heeft lichamelijk toen zoveel pijn gedaan. Heb toen die nacht 5 uur op de wc gezeten en nog een week een soort van weeen gehad was er lichamelijk echt ziek van. Ik ben alleen zo bang dat als ik niet zie dat het uit mijn lichaam is dat ik het dan niet kan geloven. ik moet er zeg maar doorheen om het te accepteren maar ben zo bang voor weer die lichamelijke pijn. weer een heel verhaal maar het lucht wel op en het doet zo veel goed om te lezen dat jullie het ook nog niet zo lang geleden hebben meegemaakt. Niet dat ik geniet van jullie ellende hoor maar soms heb ik het idee dat ik de enige ben die dit meemaakt en is het fijn om te lezen dat dat niet zo is gedeelde smart he? Liefs Hommeltje
Sjannie, het vloeien na kan tot 2 weken aanhouden zei mijn gynae, was ook bij mij zo, maar veel gevloeid heb ik eigenlijk niet, was meer 'druppelen', sorry voor het woord. (ik had curettage), ik wil je nog veel sterkte toewensen. Hommeltje, dit is de allerbeste plaats om je verhaal en je emoties kwijt te kunnen, dit heb ik zelf ondervonden Het is een hel, een week afwachten voor die definitieve beslissing, ik heb het zelf meegemaakt, ik wil je veel sterkte wensen! flyke
Hallo, Het is inderdaad heel fijn om ervaringen uit te delen hoe erg ze ook zijn. Zo weet je dat je inderdaad niet de enige bent en dat geeft hoe gek ook, ook wel weer steun. Door met lotgenoten er over te praten is een onderdeel van het verwerkingsproces. Ik dank jullie voor jullie medeleven. En zo zie je ook maar weer hoe ieder persoonlijk haar voorkeur heeft voor of curretage of afwachten. Dat is zo persoonlijk. De gynae zei ons ook dat afwachten terwijl ik inmiddels 13 weken was geen kwaad kan. Ik had bij wijze van spreke nog 4 weken mogen wachten zei hij, maar dat wilde ik niet. Ik wilde 1 week de tijd nemen en hoopte dat het spontaan los zou komen maar als het toch langer ging duren dan toch curreteren. Ik vond het fijn om inderdaad net als jou Corrien om eerst af te wachten om aan het idee te wennen en afscheid te nemen van je zwangerschap. Hommeltje: mag ik vragen waar je cyste is gecontateerd? Ikzelf heb nl een cyste in mijn eierstok gehad. En deze is per toeval ontdekt in 1999 toen ik een spiraaltje wilde hebben. Mijn cyste was 9x5x4 en zo'n 350 gram. Een hele grote dus en deze werd binnen 2 weken middels buikoperatie weggehaald. Dit was een behoorlijk zware ingreep kan ik je vertellen en het herstel duurt echt wel een week of 8. In feit heb ik zo'n snee van ca 18 cm op de plek waar ze normaal een keizersnede maken. Ik ben dus benieuwd waar jouw cyste zit en of ze van plan zijn deze te opereren? En ik hoop zo van harte dat we straks weer zwanger mogen zijn en dat alles goed verloopt! Ik merk overigens dat ik er op zich wel weer snel aan zou willen beginnen. maar mijn vriend heeft volgens mij het voorlopig een tijd in de ijskast gezet. Hij heeft het maar over dat we zo blij moeten zijn dat we het zo fijn met z'n drietjes hebben. Dat is natuurlijk ook zo maar ik hoop dat hij er echt nog wel aan wilt beginnen. Hebben jullie mannen dat ook of willen ze ook zo snel mogelijk er weer voor gaan? Chantal Hommeltje veel sterkte de komende tijd met het of afwachten of de beslissing nemen! Fyke: dank voor je reactie. Volgende week woensdag heb ik nacontrole en dat wacht ik nog even af. Op zich wel logisch dat ik nog vloei gezien de wijze hoe de miskraam is verlopen. Dus ik moet nog even geduld hebben.
Sjannie ik wil er ook meteen terug voor gaan, mijn man ook maar niet lang meer, als ik in december of januari (slechts 2 rondes meer ) niet zwanger ben, wil hij een tussenstop, hij wil liever geen kindje geboren in november-december. Vroeger zeiden we dat altijd, nog voor we beslisten voor kindjes te gaan, we willen een zomerkindje, ik was normaal uitgerekend in juni dus dat was perfect, te perfect blijkbaar. Ik ben het nog altijd ergens oneens met hem, of de geboorte in november of december of zo is, ik ben al blij als de volgende zwangerschap mag lukken. Anderzijds, hou ik me een beetje aan mijn vroegere mening, kindje geboren in december, midden in de winter, qua mentale leeftijd misschien zwakker tov klasgenoten enz... dit zijn vooral de elementen die voor mijn man belangrijk zijn. Dus afwachten maar, ik weet het zelf eigenlijk niet meer goed. flyke
He flyke, wat lees ik nu, wil je proberen te plannen wanneer je een kindje krijgt? Meis dat gaat toch niet lukken, of wel? Het maakt toch niet uit wanneer een kindje geboren wordt, of in de zomer of in de winter of in de lente of in de herfst, het gaat er toch om dat je een kindje krijgt en dat het gezond is, maar toch niet wanneer het geboren wordt? liefs Jette
Jette, 90% denk ik er ook zo over zoals jij aangaf, maar anderzijds, denk ik een beetje als mijn man. Vroeger dacht ik totaal hetzelfde als hem, maar nu na mijn MK denk ik totaal anders en eigenlijk schaam ik me een beetje, of voel ik me een beetje schuldig, dat ik toch nog voor een deel mee ga in zijn gedachtengang. Ik vind het ook zo vervelend, dat we als koppel er niet uit geraken, ik hem niet kan overtuigen...maar je moet nog altijd met 2 zijn om zwanger te worden eh, en als hij er niet met volle overtuiging wil voor gaan, tja dan wacht ik liever nog ff, hoe moeilijk ik het ook vind. Ik ben in de 3e ronde zwanger geraakt, dus mijn man ziet het als iets logisch, ik niet, vooral nu na MK, pff
Hallo Flyke en Jette, Ik ben inderdaad eens met Jette dat het niet te plannen valt. Je mag gewoon ontzettend blij zijn als het lukt en alles goed verloopt dan maakt het niet uit wanneer. Echter...wij zelf (eigenlijk ik met name) hadden ook de wens dat het een juni kindje zou worden. Dat leek me geweldig! Ik was nl van mijn dochter in september bevallen en mijn hele verlof lag in de hersft en ik zat dus veel binnen. En iedereen was weg en dat vond ik echt veel minder. Wij zijn in augustus begonnen en het was net als bij mijn dochter meteen raak. En dat betekende dat ik 27 mei uiterekend was. Ik was helemaal blij heerlijk de hele zomer verlof! En sjee dat mijn wens vervuld mocht worden kon ik eigenlijk bijna niet geloven. Ik weet nog dat ik dacht; dat ik weer direct zwanger ben kan niet waar zijn en ook nog in de zomer! Kunnen mijn wensen zomaar ineens vervuld worden? Hoewel ik qua uitgerekende datum erg blij was...maakt het mij nu niets meer uit! Ik kan nu zelfs al de leuke,gezellige en knusse tijd van een winterbaby inzien! Maar laten we eerst maar eens kijken als mijn menstruatie op gang wilt komen en mijn lichaam herstellen en dan dan heel voorzichtig gaan we zien of het weer wil lukken. Liefs Chantal
He Flyke, je hoeft je toch niet schuldig te voelen of je te schamen voor hoe je denkt! Tuurlijk heeft iedereen een voorkeur, ik zal heel eerlijk zijn toen ik merkte dat ik zo snel zwanger was heb ik een moment gedacht hoe dat verder moest met mijn wedstrijdsport, ik zou dan ongeveer als alles goed zou zijn gegaan in mei / juni een kindje gekregen hebben, mijn gedachte was wel daar gaat mijn hele zomerseisoen, dus als ik het helemaal zou plannen zou ik gaan voor een kindje in de winter, s'winters zijn de trainingen door het slechte weer minder, minder wedstrijden, maar het was een momentgedachte, ik ben me nu heel bewust dat je zoiets nooit kunt plannen, stel je voor dat je nu een stop in last, en je wordt na de "winterstop" niet direct zwanger, kan wel een half jaar duren, wat doe je dan, wacht je dan nog een winterstop langer? Ik wil graag gewoon weer zwanger worden en wanneer dit is in de zomer of winter maakt mij niet meer uit, als het maar gezond is! Flyke ik zou toch nog eens met je man gaan praten dat een zwangerschap niet planbaar is, en dat het wel langer kan duren dan jullie beide verwachten! Veel succes Jette
Flyke, Jou tekst: Anderzijds, hou ik me een beetje aan mijn vroegere mening, kindje geboren in december, midden in de winter, qua mentale leeftijd misschien zwakker tov klasgenoten enz... dit zijn vooral de elementen die voor mijn man belangrijk zijn. Ik begrijp niet zo goed wat je bedoeld? kan ik hieruit opmaken dat je man leraar is? Je hoeft natuurlijk niet te antwoorden als je niet wilt. Chantal
Tja, met mijn man erover praten haalt momenteel niet veel uit. Maar inderdaad het argument dat je aangaf, wat als je nu deze keer niet vlot zwanger geraakt, ga je dan terug een stop inlassen? Ik ga dit argument nog eens gebruiken maar ik weet nu al wat zijn reactie ongeveer zal zijn, je was nu al sneller zwanger dan we hadden verwacht, waarschijnlijk zal dat weer redelijk snel zijn.... Ik vrees dat ik het ga moeten afwachten en zien wat de tijd brengt. flyke
Oh wil toch nog iets kwijt: Weet je: Inderdaad iedereen heeft wel wensen en voorkeuren. Dat is denk ik gewoon menselijk! ma Ik heb een vriendin die niet onder stoelen of banken stak dat ze heel graag (ondanks 1e MK) een meisje wilde en en toen het een jongen bleek echt wel een beetje teleurgesteld was. maar zeheeft ondat ze het van tevoren wist daar aan kunnen wennen. En nu is ze van de 2e in verwachting van een meisje en ze is helemaal blij. Het is iets wat je graag wilt en kun je daar wat aan doen? nee Maar bovenaan staat echt wel bij iedereen als het maar goed en kerngezond is! chantal
Sjannie, nee hij is geen leraar, maar hij is altijd al van die mening geweest, toen ik pril zwanger was, hadden we familie op bezoek, de vrouw van mijn neef, is juffrouw en zij bevestigde de mening van mijn man, maar ik vond dit niet erg, was gepland te bevallen in juni. Mijn man is dus nog meer overtuigd, een kindje laat op het jaar, is haar ervaring, is meestal nog niet zo rijp enz. Dus best een jaartje zitten blijven om mee te kunnen enz. En dan? Ik heb zelf ook een jaartje overgedaan, in het hoger onderwijs weliswaar, maar daar heb ik nu geen last van. Midden in de winter geboren worden, kindje is veel vatbaarder om ziek te worden enz. Mijn man is geboren in mei, ik in april, tja hij wil de traditie erin houden zeker. en ja, ik denk ook wel zo, je kan niet altijd alles hebben in het leven zoals je het wilt, bv MK, maar de geboorte kan je wel wat plannen volgens mijn man, dus wil hij het op deze manier
Flyke: ik blijf erbij je kunt er niet van uit gaan dat wanneer de eerste keer snel zwanger was, je nu ook weer snel zwanger bent, dat is geen logica, je kunt het niet plannen! Ik hoop voor je dat je er toch op een redelijke manier uit komt met je man, dat hij ook begrip heeft voor jou gedachten en argumenten! Ik heb ook een jaartje overgedaan in het voortgezet onderwijs SO WHAT zijn we daardoor minder? NEE TOCH mag ik hopen? Ik had het ook helemaal voorelkaar in mijn gedachten mei zwangerschapsverlof dan mei juni juli even de vakantie er aan vast plakken heeeeerlijk, maar ja het mocht niet zo zijn, en ik heb nu zoiets ookal zit ik in de herfts of winter thuis, I DONT CARE, als ik maar een gezond kindje op de wereld kan zetten! Maar ben het met sjannie eens als iets graag wilt kun je dat moeilijk veranderen, maar misschien kun je door praten een compromis sluiten! Jette
Jette, ik had ook zo al gedacht, juni verlof enz, maar als je een pasgeboren kindje hebt kan je toch niet veel buiten of doen of gaan of staan waar je wilt, dus als het nu winter is, kan je lekker gezellig binnen zitten, wie weet bij de kerstboom Voorlopig wil ik de discussie niet terug op gang brengen met mijn man, ik maak mij er alleen maar drukker om, en eigenlijk ligt er dan nogmeer druk op ons om zo snel mogelijk terug zwanger te worden. Wie weet draait hij wel bij als hij ziet dat terug zwanger worden niet zo snel gaat of hij verwacht of liever nog laat ons hopen dat deze discussie niet nodig was en ik in januari zwanger ben, hihi, nu ben ik te rooskleurig aan het denken, realistisch blijven, dag per dag, is een kans op slagen maar ook op mislukking, voortaan ga ik zo denken, thx vr jullie reacties flyke