Mijn oudste vindt het heel moeilijk om voor zichzelf op te komen en laat zich snel wegsturen in bijvoorbeeld een speeltuin. Dat zijn dan vooral oudere kinderen die dan zeggen dat ze niet mag. Ze komt dan in tranen naar me toe. (Ik zat te kijken op een bankje) Tot nu toe loop ik dan even mee met haar en zeg dat zij ook graag even wil en dat de speeltuin voor iedereen is. Dan lieten ze haar wel toe. Waar die ouders waren weet ik niet want als mijn kind dat zou doen zou ik zelf zeggen dat ze ook andere kinderen aan de beurt moeten laten.... Het motto van de school is iedereen doet mee en samen spelen. Maar ik weet dat dit leuk bedacht is maar dat dit onderling echt zo niet gaat. Is het goed dat ik voor haar bemiddel? Hoe doen jullie dat? Ze laat ook rustig toe dat kinderen voordringen als ze in de rij staat.
Lastig.. Hier ook een meisje die niet assertief is en ook iedereen altijd laat voorgaan... Maar in de klas weten ze dat en ze vinden haar eerder lief dan dat ze wordt gepest. Groep 1 en 2 zijn meestal niet de meest sociale jaren...kinderen zijn vind ik nog heel egoïstisch en vaak is het dan wel ieder voor zichzelf. Maar gelukkig is er dan vaak een leuke kleuterjuf die dat allemaal goed in de gaten houdt. Onze dochter heeft veel vriendinnen ondanks ze wat minder assertief is.
Onze zoon was ook zo voordat hij naar school ging .... hij liet alles maar gebeuren en beet nooit eens van zich af. Hij was ook altijd een beetje een einzelganger, speelde graag alleen en gijg andere kinderen meer uit de wg dan dat hij ze opzocht (in vergekijking met zn zus was het nog erger want die zoekt juist andere kinderen op en alle jongens uit mn zoon zn klas lopen al een tiidje met haar weg) In he begin van zn eerste schooljaar heb ik ook mn zorgen geuit tegen zn juffrouw.. Die gaf toen ook aan dat hij wel vaak naar haar toe kwam als er iets gebeurde met betrekking tot afpakken of plagerijen. En nu voor de vakantie hadden we een tien minuten gsprek en zijn leerkrachten zeiden dat hij het kaas echt niet meer van zn brood laat eten en nu veel betee voor zichzelf opkomt. Thuis merk ik nog wel dat hij onbekende kinderen niet echt opzoekt, maar wel iets zegt als ze plagen of dingen afpakken of in de weg lopen ofsow. En hij heef steeds mee vriendjes gekregen in de loop van het jaar Ik probeer(de) wel mee te helpen als er een situatie is in de speeltuin ofsow. Ik laat hem eerst vertellen wat er aan de hand is en help hem tegen het amdere kind te zeggen wat hij wil (iets terug of om de beurt van de gliibaan enz) Maar het gebeurt nu dus minder vaak.
hoi; hier ook een kindje dat zicht alles liet doen en afpakken. wij hebben wel wat rollen spelen gedaan. eerst in de zin van: wat zou je zeggen als ik een kindje was en ik pak jou schepje af( terwijl we samen in de zandbak zitten) zo samen de op lossing bedenken en dan ook echt naspelen. en als het effectief in de speeltuin gebeurd, zeggen:en hoe zou je dat kunnen op lossen; en hem het zo zelf laten oplossen. deze oplossingen komen dan ook makkelijker omdat je dat al in het rollenspel hebt geoefend weet niet of dit heeft geholpen maar dit gaat nu veel beter...
Hmm wij zijn op een zeker moment gaan uitleggen wat ze zelf kon doen.. En haar zelf het laten oplossen. En nee in het begin is dat niet leuk. Maar het werkt wel. Zolang jij het oplost... Leert ze het namelijk niet zelf oplossen maar blijft ze naar je toe komen. Heel logisch eigenlijk.
De meeste kinderen leren gaandeweg voor zichzelf opkomen, maar op school wordt dat 1 van de eerste levenslessen die ze op een harde manier leren. Kleuters zijn namelijk best egoïstisch nog, en hebben meestal nog onvoldoende sociale vaardigheden. De een vindt dat ie het beste is in alles (want dat hoorde die 4jaar lang thuis), de ander pakt alles af want dat deed de oudere broer altijd bij hem, de derde kan niet delen omdat ie altijd alleen was thuis, de 4de huilt als iemand maar vraagt of ook even mag enz enz Maar het is een proces waar kinderen doorheen gaan en ze leren zichzelf en eigen kunnen kennen. Hier op school wordt heel streng opgetreden bij het pesten, maar kleine dingen laten ze kinderen zelf oplossen. Daar leren ze uiteindelijk het meeste van.
Hier sluit ik me bij aan! Mijn zoontje is vanuit zich zelf wel redelijk assertief, maar kan zich ook laten over rompelen en wordt dan verdrietig en komt dan naar mij toe. Ik geef dan aan dat hij mag aangeven dat iedereen samen kan spelen en dat hij dit mag zeggen tegen de andere kindjes. Ik kijk het vervolgens even aan, er zijn natuurlijk altijd kids die daar weer tegen in gaan. Als het een wellus nietus spelletje wordt dan "grijp" ik even in door nogmaals het zelfde te zeggen als mijn zoon.
Ohja.. Zeker in het begin kon ik regelmatig er zelf nog achteraan Dat geeft ook niet.. Dat is het idee van leren natuurlijk. Ze is nu 8... En dan zeg ik hooguit van "nou.. Dat kun je best zelf" En als het met dr vriendinnetje is dan praten we er thuis over en dan mag ze vaak nog wel even skypen met het vriendinnetje en dan maken ze het meestal gewoon weer goed.
Lastig ja. Ik herken het ook hoor, met mijn kids. Vooral met mijn dochter. Ik heb ze er ook in begeleid, maar ook steeds meer zelf terug gestuurd: zeg maar dat jij ook mee wilt doen. Niet weg laten jagen. En heel langzaam moeten ze het toch zelf een beetje gaan doen en proberen, want kinderen zijn hard en je bent er niet altijd bij. Maar lastig is het wel...
Ja ik wil dat ook wel gaan doen hoor haar dat zelf laten doen. Ze is pas net 4 en ik wil haar wel laten weten dat ik er ook op zo'n manier voor haar ben. Want er zelf op af stappen durfde ze durfde ze toen nog niet...!