Sinds een ruim aantal weken krijg ik steeds meer klachten die te maken hebben met mijn zwangerschap maar heb veel genegeerd. Bijna drie weken geleden bij verloskundige kwam eruit hoek uitgeput ik ben. Veel last van harde pijnlijke buiken en begin weer last van mijn bekken te krijgen. Ze schrok van mijn verhaal en wilde dat ik ipv 5 middagen er nog maar 2 zou werken. Overlegd met mijn leidinggevende en dat werden 3 middagen. Nog steeds veel pijn in mijn buik die in loop van de midddag erg gespannen en hard is. Ik heb zo mijn best gedaan maar eigenlijk trekt mijn lichaam het gewoon niet. Week later weer naar verloskundige en die zei helemaal stoppen met werken. Dat heb ik niet gedaan maar wel leidinggevende ingelicht. Nu vanmiddag weer zo tegen grens van mijn lichaam aangelopen dat ik denk niet anders te kunnen dan volledig ziek te melden. Bijna hele middag gigantisch buikpijn gehad nl. Waarom heb ik dan zo,n moeite om dat toe te geven? Ik voel me verdrietig door gebrek steun en inleven collega,s. Ik dacht aangegeven te hebben dat ik minder kan maar er wordt totaal geen rekening mee gehouden... Blijkbaar moet ik nu keihard een grens stellen alleen vind ikhet zo moeilijk werk los te laten maar ook gevoel dat ik gefaald heb. Ik geloof dat ik er door heen zit...
Je moet echt stoppen... Ik ben met 30 weken thuis gaan zitten (harde buiken, veel krampen). Ik vond het vreselijk, maar wel de beste keuze. Als jij nu helemaal stopt zie je tenminste niet de blikken van je collega's en baas. En kan jij rust nemen. Je wilt echt niet dat je kleintje te vroeg komt omdat jij door bent gegaan. Ik had wel het geluk dat mijn baas en collega's super meelevend zijn, maar dat moet voor jou geen reden zijn om niet te stoppen nu.
Ik zou een gesprek met de bedrijfsarts aanvragen. Je verloskundige, nog je baas mogen hier een beslissing over nemen.
Als je zo weinig al werkt, vraag ik mij eigenlijk af of de oorzaak van vermoeidheid en stress alleen maar in je werkzaamheden ligt. Hoe is de thuissituatie, is je relatie goed, is de taakverdeling thuis in balans, neemt je partner wat extra taken op zich als jij het niet kan? Het is dubbel, ik kan heel goed begrijpen dat je je werk vermindert vanwege de harde buiken, je gezondheid gaat voor. Maar ik kan je collega's ook wel begrijpen, je werkt immers al weinig en je hebt al 3 kinderen met bijbehorende drukte thuis.
Dus omdat je 'weinig' werkt mag je niets mankerenen en minder werken? Thuis kan je niet stop zetten. Werk wel! Dat is nu eenmaal zo. Ik werk ook ' maar' 21 uur. Maar toch zit ik op het moment door omstandigheden thuis. Mijn werk heeft juist begrip en die zeggen dus zelf dat ik voor thuis moet kiezen, dat kan je niet even stop zetten. Ook al wilde ik het anders. Zij vonden dat ik juist om mezelf en de baby moet denken. Dus meis luister naar je lichaam. En als niet gaat, trek aan de bel ongeacht wat je collega's vinden. Het gaat om de baby en jou. Ik hoop dat je er uit kan komen. Rustig aan meid.
Dit ben ik niet helemaal met je eens. Toen ik het tijdens de zwangerschap wat rustiger aan wilde doen ben ik dat eerst thuis gaan doen. Mijn man en af en toe mijn moeder schoten te hulp. Je werk betaald je salaris en daar heb je nu eenmaal ook verplichtingen naar. Ik had en collega die thuis 2 kindjes had en zwanger van nr 3 was. Werken wad te zwaar maar thuis ging ze wel naar de voetbal, bus verven, kamer behangen, maar de speeltuin, zwembad en dierentuin enz. Dat voelde voor mij heel dubbel want ik gaf dubbel werk en zij "vakantie". Ben je thuis ook in rust dan zou ik dat beter kunnen accepteren maar anders begrijp ik best dat collega's het vervelend vinden.
Al een paar keer wat geschreven maar gaat steeds wat mis. Ik wil heel duidelijk voorop stellen dat ik thuis rust neem! ik slaap s.morgens met mijn zoontje mee voordat ik ga werken. Na werk schuif ik aan tafel. partner kookt altijd. Ik doe zoontje in bed en ga ook naar bed en kom er niet meer uit tot volgende ochtend. Partner ruimt beneden op. stofzuiger.vouwt was op ed. Op dit moment staat alles in het teken om energie te sparen en daardoor kon ik nog werken. Het probleem is dat mijn lichaam reageert op activiteiten die te zwaar zijn door harde buiken die flink pijn doen. Verloskundige heeft gezegd stoppen met werken omdat harde buiken in dit stAdium niet zo vaak mogen voorkomen en zeker geen pijn mogen doen. Er is dan een risico van vroeggeboorte . Ik
Lijkt me duidelijk als je verloskundige dit zo aangeeft! Meid je moet nu echt voor je kindje kiezen hoor!! Ik ken het schuldgevoel ik ben ook echt geen zeur ofzo maar had rond 28 weken constant harde buiken. Ben IC verpleegkundige dus veel tillen en fysiek werk. Ik ben toen halve dagen gaan werken. Vreselijk vond ik het dat ik niet meer hele dagen kon werken. Maar het moest echt voor mn kleine mannetje! Gelukkig had ik hele begripvolle collega's wat het wel makkelijker maakt. Maar echt meid je moet nu kiezen voor jezelf en je kleine wondertje!! Sterkte
Ik doe in de weekeinde zo goed als niets. Ga niet mee naar verjaardagen, doe zo min mogelijk. partner neemt bijna alles over. Schiet dus ook thuis ontzettend te kort naar iedereen want ik heb al drie kinderen. Ik hou zoveel mogelijk rust. Gek word ik ervan want in mijn hoofd wil ik wel dingen. Weekend hiervoor moest ik al volledig berust houden van verloskundige. Ik denk eigenlijk dat het heel duidelijk is. Mijn lichaam roept stop bij activiteiten .Dat is thuis net zo goed als op het werk. Alleen thuis kan ik dan gaan liggen rn rust nemen. Op het werk gaat dat nu eenmaal niet. Ik ben vorige week al bij de bedrijfs arts geweest en die begreep mijn verhaal. ik heb teen aangegeven dat verloskundige. wil dat ik helemaal stop maar dat ik dat nog niet wilde. Maar ik denk dat er niets meer te willen valt. Heb gisteravond in bed weeen liggen wegpuffen. Uiteindelijk trokken ze weer weg maar het was een heel duidelijk signaal. Ik voel me alleen zo vreselijk tekort schieten naar werk toe en ben bang voor oordeel collega.s.Wordt veel gekletst onderling dus zal niet fraai zijn.
Meid, je lichaam geeft duidelijk aan dat het niet meer gaat.. En jouw kindje en je gezondheid gaan voor! Dus wat ze er ook van vinden op je werk, gewoon stoppen! Ik snap dat het erg lastig is, zeker als je geen medewerking krijgt op je werk.. Zelf ben ik ook sinds gisteren gestopt, behoorlijk vroeg maar het ging niet meer.. Het kostte veel moeite om de stap te zetten, maar ik ben er nu echt blij mee! Scheelt wel dat ik op mijn werk veel begrip heb gekregen.. Maar denk aan jezelf en aan die kleine en doe lekker rustig aan!
Snap Alamea aan de ene kant wel, als mensen thuis alles nog doen en allerlei uitstapjes doen, dan is het niet reeel dat je stopt met werken en thuis niet minderd. Maar de ts doet thuis ook niet veel en als het werken erbij dan te zwaar wordt is de eerste stap toch stoppen. Als je al bedrust krijgt van de verloskundige is dat niet zomaar en toch een duidelijk iets om ook met je werk te stoppen. Je kan een gezin met kleine kinderen niet aan hun lot overlaten en persoonlijk vind ik het gezin dan belangrijker dan mijn werk. Zelf werk ik ook maar 10 uurtjes per week en ben nu voor 50% ziekgemeld ivm bekkenklachten, ernstige spataderen, veel buikpijn en vermoeidheid. Heb 4 kinderen van 7, 5, 3 en 15 maanden en ook al zou ik willen de rust krijg ik echt niet thuis. Mijn jongste is een heel erg druk, ondernemend en actief meisje waar ik de hele dag achteraan moet als ze niet slaapt. Mijn man doet hier het grootste gedeelte van het huishouden. Ik doe nog wel de kinderen in bad 's avonds omdat ik niet alles uit handen wil geven. Ik kan niet langer dan 5 minuten onder de douche staan van de pijn, moet ik dan doorgaan op mijn werk, terwijl ik thuis ook niet alles kan laten liggen? Voor mij was toen toch de keuze om van de week te zeggen dat ik die 10 uurtjes niet meer trek en vooral de zorg voor de bewoners niet meer en werk nu dus nog 2 keer 3 uurtjes en dan ondersteunende taken. Mijn gezin kan ik ook niet laten zitten. TS:
Inderdaad dat lijkt me ook, maar neem aan de ts dat toch wel gedaan heeft. Hier ook mijn moeder die inspringt. Hier alleen de pech dat manlief niets kan door een ongeval. Maar gelukkig veel hulp van mensen die ons helpen.
In overleg met leidinggevende probeer ik door te werken met vermindering van mijn taken. Als dat nog niet genoeg helpt, dwz als harde buiken aanhouden stop ik helemaal met werken. Ik ben benieuwd of dit voldoende is..
Je hebt met je werkgever een overeenkomst om arbeid te leveren in ruil voor geld. Je moet er privé alles aan doen om deze overeenkomst na te komen. Als het je teveel wordt van je verwacht dat je eerst thuis zorgt dat er hulp komt en niet eerst de stekker uit je werk trekt. Als je besluit dat je je werk niet meer kunt doen dan zal je werkgever je insturen naar de bedrijfs/Arboarts. Deze zal in veel gevallen oordelen dat je best nog andere werkzaamheden kunt doen (beetje afhankelijk van wat voor werk je nog deed). Je bent verplicht deze werkzaamheden ook uit te oefenen, dit kan overigens best op andere tijden zijn dan je gewend was. Het hierdoor in de problemen komen thuis met bv oppas of andere verplichten die je hebt is geen verantwoordelijkheid van de werkgever. Ik lees dat je thuis al zoveel mogelijk rust en dat je partner alle zware klussen al voor je overneemt. In dat geval zal een bedrijfsarts ook eerder dagdelen schrappen of je helemaal een paar weken rust voorschrijven. Ga altijd in overleg en blijf je verantwoordelijk voelen naar je werkgever.
Wat lastig voor je! Gedeeltelijk herkenbaar. Ik heb ook alles stil gelegd Prive om te kunnen blijven functioneren op het werk. (Zelfs tijdelijk schoonmaakster ingehuurd). Echter dit had niet genoeg effect. Zowel ik als mijn leidinggevende konden hierin niet goed inschatten wat verstandig was. Dus naar de bedrijfsarts, en hij heeft me tijdelijk terug gezet op 4 uur! Ga dus naar de bedrijfsarts, hij kan als arts een inschatting maken, dat kan je werkgever niet. En bij oververmoeidheid, pijnklachten en hoog arbeidsethos is deze keuze lastig om zelf te maken. Natuurlijk wijkt Prive alles om aan het werk te blijven maar als dat ook niet werkt gaat de gezondheid van jou en de kleine voor op het belang van je werkgever! (Lijkt mij) Sterkte en beterschap!
Ik merkte dat ik het ook erg lastig vond om op het werk te minderen, omdat ik 28 uur werkte en niet fulltime....ook thuis had ik er moeite mee. maar met harde pijnlijke buiken rondlopen en elke avond om 20 uur in bed te liggen had ik er niet voor over...dus uiteindelijk ook gezwicht en nu doet mijn man heel veel in het huishouden en ben ik ipv met 36 weken met 35 weken met verlof gegaan.... had nog van alles willen doen in mijn verlof, maar ben toch maar verstandig gaan doen en heb veel activiteiten af gezegd....vind het belangrijker om af en toe iets te kunnen doen op het gemakje zonder pijn, dan maar door gaan, wat uiteindelijk ook slecht voor de baby kan zijn... voelde me erg verantwoordelijk voor mijn werk en naar mijn collega's toe, maar ook naar mijn man omdat hij ook nog fulltime werkt....maar het is niet anders....en uiteindelijk ben ik blij dat ik er aan toe gegeven heb....nu heb ik op het werk ook een fijne manager die erg mee denkt en niet moeilijk doet....dus dat scheelt wel... hopelijk komt het voor jou ook goed....en zal je de juiste beslissing nemen die bij jouw situatie past...succes in ieder geval, en luister goed naar je eigen lichaam....dat is tenminste wel wat ik er van heb geleerd...