Ik kom ook een keertje klagen. Wij worden langzamerhand een beetje gek van ons zoontje. Hij doet al dagen lang niks anders dan oorverdovend gillen van frustratie. Hij kruipt sinds kort en kan zich sinds deze week optrekken aan meubels. Alleen wil hij steeds meer. Hij is nu zo gefrutreerd om alles, en als iets hem niet lukt binnen 5sec wordt ie boos en gaat echt oorverdovend gillen. Ik vind het heel moeilijk hoe hier mee om te gaan. Zijn zusjes worden er ook gek van. Heeft iemand ervaring hiermee? Is dit een fase? Hoe zijn jullie ermee omgegaan? Wij proberen hem te negeren, maar er komt zo'n volume uit dat de rest van het gezin dan niet doorheen kan praten. En zijn zusjes worden er overstuur van. pppffff... helpppp
Kan me indenken dat het niet fijn is maar dat is gewoon echt de leeftijd en een fase. Mijn dochter doet het als iets niet lukt of gaat als zij wil maar ook gewoon zomaar als ze aan het spelen is. Niets aan te doen gaat vanzelf over. En een kind van 2.5 die dat nog doet moet eens een flink pak rammel hebben.....(bij wijze van) Kende er ook zo een en heb moeders echt eens op de man af gevraagd waarom ze hem niet gewoon negeerd als hij zo doet ipv volstoppen met kado's en snoep om zijn mond te snoeren.
Vervelend zeg! Ik herken het (gelukkig) niet maar denk dat negeren of in zijn bedje zetten misschien wel de beste oplossing is. Hij is wel nog erg klein maar aan de andere kant beginnen ze nu echt wel actie-reactie te begrijpen.... Sterkte!!
Mijn smurf is nog wel een stuk jonger maar die kan er ook wat van.. Momenteel wil hij zo graag kruipen, maar het lukt m niet om zijn handjes vooruit te krijgen, omdat zijn beentjes wel lukken kukelt hij voorover, tja dan is ie boos Volgens mij hoort het bij de leeftijd hoor.. en een kindje van 2.5 die dat nog doet? Flink aanpakken..
Meiden bedankt voor de reacties.. Misschien is het inderdaad het beste om het te negeren. Ik merk alleen dat ik zelf helemaal gek word als ie dat lang doet en dan ga ik me irriteren en dat is ook een reactie. Mijn man kan er veel beter mee omgaan, hij doet alsof ie hem niet hoort (ik snap niet hoe, als ie begint kan ik mezelf niet eens meer horen van de herrie).. En is dit iets dat ophoudt als ze gaan lopen? Roeltje, hij was inderdaad ook gefrustreerd toen kruipen nog net niet lukte, maar dat was lang niet zoals nu. Dus hopelijk wordt 'ik wil lopen - fase' niet nog erger bij jullie.
Haha hoop het ook niet zo te lezen hij is ook nog erg jong natuurlijk.. Alleen is er een heeeel duidelijk verschil te horen tussen gillen van plezier en gillen van frustratie (de klank dan he).. Kan er best rusteloos van worden hoor haha.
het is de leeftijd een fase dus en het karakter. dus je zult er een weg in moeten zien te vinden want met periodes zal dit terug komen. ik zou hem af en toe ff laten afkoelen op een andere plek. (als je merkt dat je zelf ook wil gaan gillen bijv of wanner je duidelijk merkt dat hij het doet om te jennen) en dan is het maar te hopen dat de dames dit gedrag niet gaan overnemen straks. en verder zoveel mogelijk negeren inderdaad want als hij doorkrijgt dat het werkt is het hek helemaal van de dam. dat speelt nu nog niet maar latere sprongen kan hij wel door krijgen dat het goed kan werken om zijn zin door te drijven. heb je al weleens geprobeerd om hem af te lijden van hetgeen hem zo frustreerd op dat moment. maar wel zo dat je net doet of je het gegil niet hoort. maar gewoon met hem wil spelen of iets wil aanreiken (of afpakken wat hem niet lukt) en dan op een ander idee brengen wat hem wel lukt.veel sterkte ermee. je wordt er inderdaad gek van.
J. kan er soms ook wat van. Wat hier wel helpt is toch even een beetje boos toespreken (moet zelf dan wel mijn lachen inhouden). Ik zeg dan iets in de trand van "Nee, J. dat doen we niet". Het helpt vaak wel (nog wel gelukkig). J. wil nu het liefst de hele dag staan, maar hij trekt zich alleen op aan onze handen. Dat het ook aan de box ofzo kan dat heeft hij nog niet door. Bij mijn nichtje ging het inderdaad pas over toen ze kon lopen.
ppfff... gelukkig zijn we niet de enigen.. Wup, hier begon de frustratie toen ie net niet kon kruipen. Toen ging ie kruipen en was 2 weken het gelukkigste kind op aarde. Toen moest ie leren optrekken en begon het gegil weer. Twee dagen later kan ie zich optrekken tot staan (in de box en op de bank), maar nu is hij ook gefrustreerd omdat ie niet weet hoe dan weer moet gaan zitten, of omdat ie het lopen langs de bank niet snapt. Als ie dat onder de knie heeft komt weer iets anders denk ik Het is ook zo'n kind dat perse NU iets wil en moet kunnen. Het kan hem niet te snel gaan allemaal. Gecorrigeerd is ie namelijk per 8 maanden, maar dat heeft ie allemaal voorbij gesheest. Hij kan bijv niet fatsoenlijk los zitten, puur omdat ie dat niet boeiend vindt. Wat is nou interessant aan stil zitten? Zijn zusjes hebben heel ander karakter. Diyana richt al haar concentratie op een speeltje en kan deze een half uur lang onderzoeken met haar vingertjes en mond. Melisa vindt muziek geweldig en gaat bij elk toontje 'dansen'. En Aldin... tja die zal over een jaar willen vliegen denk ik want lopen zal al niet meer boeiend zijn.. Yinte, zal ik me maar vasthouden aan de gedachte dat ie straks op school ook zoveel zal willen weten en kunnen?
ja ik twijfelde nog adi of ik dat er bij zou zetten. maar het kan straks inderdaad ook een goede eigenschap zijn als kinderen vasthoudend en vooruitstrevend zijn. maarja voordat ze zover zijn hé. veel sterkte hoor.
Adi je hebt het al eens gezegd maar onze zoontjes lijken op elkaar. Aaron is precies zo. Hij heeft in zijn koppie dat hij iets wil kunnen en gaat dan zo lang gefrusteerd gillend door totdat hij het kan. Nu wil hij van tijgeren naar kruipen gaan en er komt me een partij herrie uit. Hij kan zich optrekken maar wil het liefste meteen lopen dus wederom frustratie. Aaron wil meer dan hij kan en is bovendien ook nogal ongeduldig en driftig aangelegd. Denk dat we er gewoon doorheen moeten bijten Overigens spreek ik hem wel af en toe streng toe als hij me echt te ver gaat qua boos worden/driftig doen.