Doodzwijgen

deb, voel je niet schuldig naar diegene waarvan je had belooft om het engeltje te kijken. neem de tijd die je ervoor nodig heb.
ik zelf heb er, raar maar waar, nooit moeite mee gehad om op vlindersites te kijken. Niet dat ik het niet erg vond, ik vond het altijd verschrikkelijk! Maar op ene of andere manier trok het wel altijd mijn aandacht...misschien is het heel vaag wel een voorteken geweest....

 

Ik heb net zoals als Meliske geen moeite gehad om verhalen en foto's te bekijken van vlinderkindjes.
Heel raar maar tijdens mijn zwangeschap van Djordy* kwam ik per toeval op de site van lieve-engeltjes en heb toen met dikke tranen een paar verhaaltje gelezen.
Daar voor was ik hier nooit mee bezig en stond er nooit bij stil dat zoiets ons zou kunnen over komen,...tot ik zwanger werd en vanaf dag 1 een gevoel had van dit kindje mankeerd iets er is iets niet goed.
Helaas was het voorgevoel goed.

 

heb je dat gevoel altijd gehad ja? wat "apart"!

 

Ik kan daar niet over meepraten. Ik had juist heel sterk het gevoel dat het helemaal goed zat. Tot een dag voordat ik Nielsje verloor. Alleen toen dacht ik dat de hormonen eindelijk gek gingen doen en koppelde ik het aan mijn vriend. Ik was bang dat hij een ongeluk kreeg.
Pas een dag later besefte ik dat het voorgevoel juist was, alleen verkeerd gekoppeld. Ik vind het onuitstaanbaar dat ik niet eerder iets gevoeld heb, zodat Niels nog een kans had gekregen.

 

Ik had juist ook heel sterk het gevoel dat het allemaal goed zat met Sterre. Helaas ten onrechte...
Ik durf nu niet meer zo goed op mijn intuïtie af te gaan.

 

over voorgevoel gesproken... toen ik net zwanger was had ik dat ook... en heb alle vlinderkindjes-sites gezien. op de een of andere manier trok me dat gewoon. echt raar.

en ik kon me er ook maar niet toe zetten de slaapkamer te gaan verven... achteraf gezien is dat misschien best een voorgevoel te noemen?

 

normaal gesproken heb ik ook niet zo'n problemen met het bekijken van jullie engeltjes

maar als je er iets dichterbij staat dus als je kontact hebt met de mama dan voelt het toch even anders

maar ik heb mezelf er overheen gezet en ben toch aan me belofte begonnen

 

ik had (lees HAD) een chat-maatje die tegen me had gezged dat ik blij moest zijn dat het nu nog maar een vruchtje was... hij begrijpt niet hoeveel pijn hij me ermee doet dus ik heb hem maar uit mijn msn-lijst gegooid...

ale:

 

Lieve Loopy,

ik begrijp dat je je daardoor gekwetst voelde. Eerlijk gezegd denk ik alleen dat hij dat absoluut niet wilde.

Net na het verlies van onze Niels zei iemand (een man... jawel) "Weet dat er ergere dingen gebeuren". Werkelijk waar!
Op dat moment kon ik er (vanzelfsprekend) HE LE MAAL niks mee. Hoe haalt ie het in zijn hoofd!? Later ben ik eens na gaan denken en bedacht dat het een goede vriend van ons is. Dat hij absoluut niet van plan zou kunnen zijn ons te kwetsen.

Wat later las ik veel verhalen van lotgenoten waarvan ik moest zeggen dat het nóg schrijnender was dan ons verhaal. Zo had ik in ieder geval ontdekt dat de liefde tussen mijn vriend en mij onverwoestbaar is. Dat Niels heeft laten zien dat wij voor altijd bij elkaar horen. Toen dacht ik; "inderdaad, als ik (bijvoorbeeld) mijn vriend hierdoor ook nog zou kwijtraken zou het allemaal nóg veel erger zijn."

Hiermee wil ik zeggen dat anderen niet zo maar van alles tegen je mogen zeggen, maar sommige dingen kunnen ook even tijd nodig hebben om ze te begrijpen.

En daarmee wil ik ook even wijzen op de mensen die hier hebben "ingebroken" en eerlijk aangeven dat ze bang zijn dat hun opmerkingen verkeerd aankomen en totaal ongewild veel verdriet losmaken. Het geeft maar aan dat het een hele moeilijke kwestie is.

Ik probeer het zo te benaderen; van mensen waarvan ik zeker weet dat ze me niet willen kwetsen; zullen me ook niet kwetsen. En als ze met tips/opmerkingen/etc komen waar ik niks mee kan, gooi ik ze overboord als zijnde goed bedoelde maar waardeloze reddingsvesten.

Evengoed ben ik natuurlijk wel kwetsbaar. Maar bij mij blijkt dat met name als mensen net doen alsof er niets gebeurd is. Inmiddels benader ik langzaam het punt dat ik daar ook mee om leer te gaan. Ik leer te accepteren dat die mensen dat doen, bang om de verkeerde dingen te zeggen. Het is niet goed, maar uiteindelijk doen ze het om me niet te willen kwetsen.

Een heel verhaal. Waarmee ik probeer mezelf en anderen te helpen en uiteraard...
niemand wil kwetsen.

Veel liefs, Mariella

 

Zo hadden wij nog bijna niets in huis met 23 weken: alleen een schattig badcapeje en wat cadeautjes die we gekregen hadden. Verder dacht ik steeds: dat soort dingen komt nog wel.... De commode was besteld, maar hebben we kunnen afbestellen.

Zo kan ik het soms ook zien. Een dierbare vriendin van mij, die heel actief op de toekomst gericht is, vroeg hoe ik me voelde. Na mijn verhaal (in de trant van: soms voel ik me zo ontzettend verdrietig, maar ik wil wel een ander kindje) vatte ze (ten onrechte) samen in de trant van : "Dus je wil wel verder gaan" Ik weet niet meer precies wat haar woorden waren, maar het was wat overdreven positief. Ik had het als bot of onbegrijpend kunnen zien. Maar omdat ik haar ken en weet hoe ze is, weet ik ook dat haar reactie is hoe ze zelf is. Ze bedoelt het lief en de intentie vind ik belangrijker dan de woorden.

 

Ook wij hadden alleen nog maar een badverkleiner gekocht,misschien toch ook een soort van voorgevoel?
Wij hadden zoiets van,we beginnen na onze 25 weken met spulletjes te kopen enzo maarja dat heeft niet zo mogen zijn!

Zo zei gisteren iemand tegen mij,omdat ik na alles wat er gebeurd is er goed over kan praten en dat we het naar mijn gevoel heel goed hebben kunnen afsluiten,en dat ik eerlijk gezegd zoiets heb van,het is goed zo,hoop dat jullie het niet verkeerd oppakken,anyway,ze zei dus van,ja misschien reageer je zo omdat jullie elkaar nog niet zo lang kennen(vriend en ik)dat is toch anders dan wanner een stel al 5jaar getrouwd is en dan een kindje verliezen?
Nou sorry hoor maar dat vind ik dus werkelijk nergens over gaan,ons kindje was ook heel erg gewenst dus waarom zou het dan minder erg zijn bij ons?
Dit zei dus ook iemand die heel dicht bij ons staat!

 

@Daisy: wat een vreemde reactie van die persoon, alsof jullie kindje niet gewenst was! Sommige reacties zijn twijfelachtig, maar dit kan echt niet!

Het is kennelijk ook nooit goed! Stort je in, dan stel je je aan. Kun je het verwerken, dan is daar wel weer een verklaring voor. :angry:

 

Kijk en ik weet echt wel dat ze het zo nooit heeft bedoeld maar ik kan dat niet begrijpen snap je,als je niks weet te zeggen als we het over Merel*en mij hebben,zeg dan ook niks maar gooi er aub niet van die rare dingen uit,ik heb er niks van gezegd maar eigenlijk had ik dat wel moeten doen denk ik nu!

 

ow echt? ? ? wat een k*t opmerking!
je hebt er toch wel iets van gezegd he?
dat slaat natuurlijk helemaal nergens op.

 

Ja je slaat de spijker op z'n kop!
Het is toch eigenlijk ongelooflijk waar iedereen zich mee bemoeid,ik word er af en toe zo moedeloos van!

Maar ik had er dus niks van gezegd Melis,achteraf denk ik,had ik het maar wel gedaan!

Ik denk vaak van,tsja ze zullen het zo wel niet bedoelen maar eigenlijk mogen we er best iets van zeggen toch?

 

ik werd net gebeld door een kennis/vriendin. Ze durfde niet eerder te bellen en kwam daar open en eerlijk voor uit. Ze zei dat het haar zo had aangegrepen dat ze niet eerder kon bellen. Maar nu heeft ze het toch gedaan. Dapper he. Ben zo blij dat ze het heeft gedaan. Ze komt zondag een bakkie doen

 

daisy, ja idd we mogen er best iets van zeggen, het grijpt je best aan hoe sommige kunnen reageren, daar mag je dan best iets van zeggen, sommige letten ook niet op jou gevoel.

loopy, wat fijn dat je vriendin gebelt heeft! knap hoor, als ze er toch zo moeite mee had!