Ruim 2 jaar verder, 2 mk waarvan 1 alsnog eindigde in een curettage. Afgelopen maand 'pauze' gehouden en deze maand zijn we dat ook van plan. Dit omdat ik sinds kort fulltime ben gaan werken, dit vind ik heerlijk. Kan mn gedachten verzetten. Maar ik werk als oproepkracht in de zorg, dit doe ik al ruim 3 jaar. Heb nog nooit zonder werk gezeten. Ik dacht een jaar contract te hebben, maar kwam er vandaag achter dat ik een vast contract heb. Dat is een meevaller. We zijn al ruim twee jaar bezig voor een tweede, maar dit wil maar niet vlotten. Ik wilde het t komende half jaar opzij zetten. Dit omdat de miskramen meer met me deden dan ik dacht en ik er even helemaal niet mee bezig wil zijn. Na vandaag ga ik weer twijfelen. Willen het heel graag.. Maar aan de andere kant zo bang voor de teleurstelling en bang voor weer een mk als het mag lukken. Aan de andere kant weet ik ook dat we over een aantal maanden een vervolg traject in mogen (maar dan moeten we geen pauze inlassen) Sjeetje.. Waar kan een mens zich druk om maken
Wat moeilijk is het he... Maar wel knap dat jullie hier samen keuzes in maken... Ik denk alleen maar aan... Nog een babie, nog een.babie.. ect... Ook niet gezond al moet ik.zeggen dat t minder obsessief is dan bij mijn eerste zwangerschap... De tijd van de miskraam ben ik er helemaal niet zo mee bezig geweest. Wilde een kindje, maar plande nog niet zeg maar.. was snel raak... En nu ben ik zo bang sat t heel lang gaat duren.... Meid, succes met het maken van jullie keuze.. vilg jullie hart en probeer vooral van elkaar en jullie zoon te.genieten!
heel knap hoor dat jullie even rust willen! misschien alleen maar goed ook? gewoon weer effe lekker samen genieten van elkaar en geen gedoe.. ik zou jezelf gewoon enkele maanden rust geven.. en als het echt weer gaat kriebelen kan je altijd nog contact op nemen met het ziekenhuis of de huisarts toch?
Zo was het bij ons ook, dag in dag uit twee jaar lang er elke dag mee bezig geweest. Continu de klapperende eierstokken, grote wens voor nog een hummel. Op dit moment is die wens er nog wel enorm, maar vraag me af of het ons 'zelfstandig' lukt. Ik ben juist meer gaan werken om er niet de hele dag mee bezig te zijn, dat werkt erg goed. Soms wil ik er niet meer mee bezig zijn, omdat het zoveel pijn doet dat het nog niet gelukt is. Onze knul kwam 6,5 jaar geleden door de pil heen. Ik was toen 19, ik ben na zijn komst gaan studeren. Inmiddels ben ik 26 & zn papa 31. Zucht.. Wordt moe van mn zelf haha