Ik moet toch echt even mijn verhaal kwijt. Afgelopen oktober (2013) zijn wij begonnen met de onderzoeken bij de fertiliteitsarts. Dit na één jaar proberen. Echter komt aan het eind van alle eerste onderzoeken, een percentage uit de bus gerold. Aan de hand van dit percentage wordt bepaald of ze je direct gaan verder helpen, of dat je nog een half jaar naar huis wordt gestuurd. Onder de 30% wordt je direct verder geholpen, en boven de 30% wordt je voor een half jaar weer naar huis gestuurd. Ik ging er al vanuit dat het boven de 30% zou zijn, ik zelf ging er van uit dat wij rond de 50% zaten. Echter hadden wij een percentage van 38%.... Viel dat even vies tegen... In juni mag ik me weer melden voor de vervolgonderzoeken. Het wachten duurt zo ontzettend lang.... Heeft iemand hier nog ervaringen mee...
He gatver! Dat is wel balen!!! Probeer het positief in te zien, ze zien de kans dus wel dat het lukt zonder hulp! Zo voelt het misschien nu niet en het is van mij ook wel makkelijk gezegd (geschreven). Ik heb hier verder geen ervaringen mee want bij ons werd gelijk gezegd dat wij nooit spontaan zwanger kunnen worden dus wij worden wel 'geholpen'. Als ik het hele zwanger worden in een woord kan samenvatten is dat: GEDULD! Ook in de MMM is het wachten, wachten en nog eens wachten! Ik hoop voor jullie dat je voor juni nog zwanger mag worden en dat de MMM jullie bespaard blijft. Probeer positief te blijven... Succes!
Erg naar meid! Bereid je wel voor op nog meer wachten; als je eenmaal hulp krijgt, is het bijna alleen maar wachten. Het voelt langer omdat jullie het al een tijd proberen maar aangezien je pas in oktober de onderzoeken hebt gehad, kun je pas vanaf dan rekenen dat je aan het wachten bent Het is ook een fijne ervaring dat jullie het nog even zelf kunnen proberen; geloof me, er is niks zo onsexy en onromantisch als na de medicijnen op de klok verplicht dan en dan proberen en dan en dan niet..
Het blijft vreselijk, ik weet het. Aangezien ik weet hoeveel meer je moet wachten tijdens behandelingen en hoeveel meer je ermee bezig bent waardoor het wachten nog langer lijkt, wilde ik je iig waarschuwen dat dat eraan kan komen Bereid je voor meid!
Ik zie het inderdaad bij jou staan... Mensen in mijn omgeving spreken er niet over of weten niet wat ze moeten zeggen... Het zou zo fijn zijn om iemand te hebben met wie ik er over kan babbelen tijdens een kopje koffie ofzo... Ik praat er uiteraard wel met mijn partner over...
Zijn er wel mensen in je omgeving die het weten? Nu wij weten definitief icsi wordt hebben we aantal mensen verteld omdat ik ook behoefte had te praten. En wat blijkt, iemand loopt ook in mmm. Waardoor m'n verhaal ok beetje daar kwijt kan. Praten is belangrijk en een half jaar dat voelt kang. Maar in zkh duurt ok lang. Wij dadelijk zo"n 4 maanden verder tussen horen dat gingen doen en de echte punctie. En dan is er nog geen eens wachttijd in het zkh. Dus succes ermee en hoop voor jullie dat het zonder mmm gaat lukken! En mocht je ooit over willen praten. Mag je me altijd pb sturen.
Mensen in mijn omgeving weten het. Onze families en onze vrienden zelfs mijn collega's weten het. Maar het lijkt alsof iedereen bang is om erover te praten. Terwijl ik een echte prater ben
Ow dat is vervelend. Ik juist soms zoiets van. Hoef ff niet over te praten omdat mensen juist veel over vragen. Mijn man wil al helemaal niet met andere over praten dus iedereen komt bij mij. En soms heb ik even zoiets van. HOef niet steeds aan herinnerd te worden.. Kun je niet aangeven bij een goede vriend/vriendin/familie dat je fijn vind om over te praten? Ik heb dit wel aangegeven toen we mensen vertelde. Misschien dat ze daarom ook vragen. Heb gezegd dat ik liever over praat dan opkrop (ben jaren zwaar depressief geweest en wil dit niet meer maar kans groot ik erin val daar alle soanningen) maar ik heb bij vorige geleerdpraten,praten,praten. En hier zelfs mensen waar niet van verwachtw(schoonmoeder waar 0,0band mee had) ineens door dit alles stuk betere band gekregen en kan goed met ze praten. Maar ik vind ook wel dat voor best wat mensen taboe is of moeilijk vinden over te praten omdat ze bang zijn voor reacties. Maar ik gelijk gezegd dat ok niet wil dat taboe is en zo. Misschien doordat ik zelf zo aangaf dat voor mensen drempel lager is om met me over te praten. Want bij m'n man doen ze dit dus ook niet echt (maar dit sta niet open voor, dus zullen ze ook merken) Probeer praten. Voor jezelf ook zeker belangrijk ja. Succes ermee
Ik vind het altijd zo makkelijk gezegd, dat je in de MMM sowieso veel aan het wachten bent. Natuurlijk ben je veel aan het wachten, maar er gebeurt tenminste iets. Onderzoeken, behandelingen, kansen die benut worden.. Van afspraak naar afspraak leven. Dat is compleet iets anders dan wachten en niets kunnen. Ik kan me je frustratie dus heel goed voorstellen, TS!
Veel mensen zijn bang om erover te beginnen; bang dat ze je kwetsen of je verdrietig maken. Ik ben er vaak zelf over begonnen en dat hielp; mensen durfden toen wel te praten en te helpen als ik mijn hart wilde luchten. Dat kun je misschien proberen?
Wat naar voor je... Ik merkte ook dat mensen het soms vervelend vonden om er over te praten. Niet allemaal, en als er positief nieuws was (we hebben 5 bevruchtingen!) dan ging het heel makkelijk, maar als er negatief nieuws was (toch weer niet zwanger) dan wisten mensen soms haast niet meer hoe ze moesten reageren. Mijn persoonlijke mening is: de MMM is ook niet alles. Maar mijn kijk erop is misschien anders omdat ik bij het (kleinere) percentage vrouwen hoor wat er zónder zwangerschap uit is gekomen. Toen we ermee begonnen leek het een nieuwe stap, een nieuwe kans, maar de teleurstellingen werden alleen maar groter. Wat ik bedoel te zeggen is: staar je er niet blind op. Als ze zeggen dat er een kans van 38% is dat het toch nog spontaan lukt, dan is dat best een goede kans! (Bij ons zeiden ze ná de laatste icsi dat de kans bij ons echt heel klein was. en 9 maanden later toch spontaan zwanger)
Dat is echt super vervelend dat wachten.......maar als je graag een kindje wil duurd elke dag te lang! Wat ik er wel uit opmaak dat jullie nog een kans hebben, dus duim dat jullie niet het medische traject inhoeven. Ps: wij hebben idd ook na een jaar nog een keer 6mnd zelf geprobeerd, bleek achteraf dat ik nooit spontaan zwanger zou kunnen worden.....pffff alles kost tijd helaas.