Hoi allemaal, Mijjn naam is Fenix, Hier mijn probleem en hoop echt op advies van mensen die dit ook hebben gehad. En hoe zij dat hebben ervaren en aangepakt. door ziekenhuis bezoek (operatie dubbele hernia rug en nek. Ziekenhuis opname van twee weken, moet ik mijn peutertje achterlaten, gelukkig wel bij zijn papa dat wel. Maar ik merk dat ik het echt heel erg moeilijk vind. Ik mis hem nu al. Maar ik moet ene heftige behandeling ondergaan. En daarna ben ik als het goed is helemaal hersteld. Dus het is het echt waard. Deze problemen zijn begonnen 3 maanden na zijn geboorte en dag hij 6 maanden was kon ik hem al niet meer in bed tillen. Hoe kan ik hem het beste voorbereiden. Is het schadelijk? Hoe zal hij reageren? We slapen door mijn ziekte bijv al vanaf dat hij geboren is smiddags samen. Omdat ik door mijn blessure het bed niet makken uit kan komen. Dus was het makkelijker dat hij bij ons sliep. Sowieso is het een bange baby en kind met slapen. Heeft altijd veel nabijheid nodig gehad. wie oh wie kan mij adviseren.
Hoi, Is het een baby of een peuter? Ben het even kwijt. Blijft papa altijd thuis de twee weken dat jij weg bent? Ik zou nu alvast beginnen zijn middagslaap af te bouwen met jou samen. Verder geen tips. Zou het los laten. Ze mogen op bezoek komen. Ik snap dat je hem gaat missen maar hij is bij zijn vader en het is “maar” twee weken waardoor je straks alles weer kunt. Veel beterschap!
Boekjes over dit onderwerp lenen uit de bieb en hem zo mentaal voorbereiden. Kinderen kunnen tot hun 18e gratis lid worden. Middagslaapje samen met hem zou je idd. kunnen kijken of het lukt om dat anders te organiseren en/of af te bouwen. Succes alvast met de operatie!
Ik sliep ook elke middag samen in bed met mijn peutertje totdat ik door een ongeval in het ziekenhuis terecht kwam. Wij konden ons kind dus niet voorbereiden, maar ze reageerde echt prima. Toen ik eenmaal weer thuis kwam zijn we weer direct s middags samen gaan slapen zonder problemen. In mijn afwezigheid sliep ze overigens ook prima.
Go with the flow zou ik zeggen. Je kan een 2 jarige hier niet heel bewust op voor bereiden. Je kan wel boekjes lezen en vertellen dat mama 2 weekjes in het ziekenhuis komt te liggen om beter te worden. Ik heb toen mijn dochter bijna 2 was 8 weken in het ziekenhuis gelegen. Dit ging prima. Toen ik weer thuis was hebben we dat ik weg opgebouwd. Dus eerst alleen een blokje om en toen echt boodschappen doen. Ze was angstig als ik zei dat ik weg ging.
super heftig om te lezen voor jullie maar voor mij wel echt hee fijn. Zoontje is 2 en helaas kunnen we de middag slaap niet afbouwen want ik kan nog steeds niet snel Genoeg mijn bed uit als er iets aan de hand is tijdens zijn middagslaapje. Wat fijn om te lezen dat het bij jullie zo goed is gegaan.
onwijs bedankt voor je reactie. Ja Kan me ook echt voorstellen dat ze bang was als je zei dat jij weer weg ging. Dat van jou is druk en veel langere periode geweest, dus ook wat heftig voor jou en je kind. Ontzettend bedankt voor de moeite voor het plaatsen van de reactie dit is voor mij echt heel erg helpend
Het gaat om een peutertje van Net twee. Het afbouwen zou graag willen, helaas is dat niet mogelijk omdat ik ‘s middags ook moet rusten en ik niet snel genoeg mijn bed uit kan komen als er iets aan de hand zou zijn met hem. Daar komt bij dat hij heel plotseling Behoorlijke heftige astma aanvallen kan ontwikkelen en zeker nu hij verkouden is dus niet alleen maar geslapen. Maar bedankt voor je reactie en het meedenken dat wordt zich waardeert.
Allereerst Bedankt voor al jullie reacties het werkt heel erg relativerend dat er gezegd wordt het is maar twee weken, en is dus zo voorbij dat helpt enorm om het niet groter te maken dan het is dus dank daarvoor
wat een super goed idee, Stom dat ik daar zelf niet aan gedacht heb maar ontzettend bedankt voor je reactie
Dat is het ook. En je kindje is bij papa en kan iedere dag even bij je op bezoek. Heel veel beterschap! Hopelijk valt alles mee en vliegen de twee weken voorbij!
ja dat is. Hij mag alleen niet alle dagen op bezoek dat mag pas na een paar dagen omdat ik er anders te “slecht” blij lig. En dat is voor hem te belastend vonden de artsen en wij ook.
ik ben gewoon echt bang dat hij me ontzettend gaat missen. Ik mis hem bij wijze nu al. Heb zelf niet zo’n leuke jeugd gehad en wil niet dat hij zich verlaten en in de steek gelaten voelt.
Ik denk dat jij er meer moeite mee hebt dan hij, zeker vooraf en tijdens je opname. Als je weer thuis bent dan kan het wel zijn dat hij je ( even) niet alleen wil laten, omdat hij bang is dat je weer weg bent. Ik zou er wat boekjes over lezen. En papa kan het natuurlijk ook goed uitleggen als jij in het ziekenhuis ligt. Sommige papa’s zijn voor hun werk ook weleens een paar weken weg en dat gaat ook goed. Sterkte met je operatie!
Naast een doekje, zou je ook een paar filmpjes kunnen maken van jezelf waarin je een liedje zingt/boekje voorleest/handkusjes geeft/etc. Die kan je man dan aan je zoon laten zien. (En doe jezelf een plezier en koop een mooie fotolijst om neer te zetten naast je bed in het ziekenhuis met hele mooie foto's van je gezin/zoon). Sterkte met je ziekenhuis opname straks.
Kinderen zijn veeeeel flexibeler in dat soort dingen dan wij als volwassenen denken. Ons hart bloedt bij enkel de gedachte, zij leven meer in t moment. Zorg dat je een duidelijk verhaal hebt en herhaal dat. Bedenk ook wat voor afleidingsmaneuvre je in kan zetten. Iets in de geest van: "mama wordt geholpen door de dokters in t ziekenhuis zodat ze straks weer fijn met ons kan spelen. Als de dokter zegt dat ze naar huis mag, komt ze weer thuis!" "Zullen wij een tekening maken voor mama zodat we die morgen kunnen geven?" (of een knutsel, of een dansje leren, of koekjes bakken en versieren (er zijn kant en klaar potten met deeg of pakketjes bakmix waar je enkel water hoeft toe te voegen), of samen kruidnootjes maken) Wat denk je van de speeltuin/kinderboerderij/voetballen/in bad/samen kleien? (maak desnoods een map oid met voorbereidde knutsels, mijn man en knutselen gaan niet samen tenzij ik werkjes klaar leg) Dochter hier kreeg te maken met een terminaal traject van dr opa met alle toeters en bellen die je maar kon bedenken. Opa zagen we meerdere keren per week, aangezien we ook mantelzorg deden en op 5 min. lopen zaten. Na zijn overlijden verwachtte we dat we voor een hele grote uitdaging kwamen te staan maar dat viel echt reuze mee. Ene moment is t brullen want dan komt t verdriet vanuit dr tenen en paar tellen later is t "mag ik kleien?". De eerste avonden en middagen is t met naar bed brengen ff pittig allicht want "dingen zijn anders" maar doorgaans wanneer je de eerste dagen de standaard uitleg herhaalt komt t best goed.
Niet alle reacties gelezen, maar hier is mijn ervaring: Toen mijn dochter 2,5 was, was ik uitgerekend van de 2e. Daar bleken complicaties bij de zwangerschap, al met al heb ik 13 dagen in het ziekenhuis gelegen (op dag 3 werd de baby gehaald, daarna met een prematuur moeten blijven.) Onze dochter miste ik verschrikkelijk! Ik had echt het gevoel dat ik heel veel van haar ontwikkeling miste. Ze logeerde bij opa en oma, want papa was ook 24/7 in het ziekenhuis. En die kwamen haar elke dag een uurtje brengen. Elke dag zei ze iets nieuws, of ik zag een verandering in haar gezicht. Ik hoorde haar elke dag vrolijk kwebbelend over de gang aan komen lopen, en hoorde van papa dan dat ze buiten bij de auto moest huilen als ze werd opgehaald. Nee, het was niet leuk. Het liefst had ik haar bij me gehouden in het ziekenhuis. Maar aan de andere kant kreeg ze bij opa en oma wel de volle aandacht, kon daar iets van routine vastgehouden worden en heeft zij zo best rustig kunnen wennen aan het idee van een broertje. En ik kon ook echt even tot rust komen eigenlijk. De reden dat we in het ziekenhuis waren was niet leuk, maar ik kon wel even lekker bediend worden en mij richten op de baby en mijn herstel. Je zou er niet vrijwillig voor kiezen, maar uiteindelijk kun je er weinig aan doen. Met je zoontje komt het echt wel goed, daar heb ik vertrouwen in! Richt je in het ziekenhuis lekker op jezelf, je herstel en neem het er lekker van.. (In de middag was het rustig op mijn afdeling, dus ik had de laptop mee met netflix en een dik boek.)
Dank aan ieder die heft gereageerd. Lieve wollig, dank voor je reactie. Dit geeft zoveel rust in mijn hoofd. Echt!!!! Ja dit gebeurd natuurlijk ook. Vrouwen die een tweede. Krijgen en dat erbfat met de oudste ook iets moet gebeuren. En ik realiseer steeds meer dat wij echt wel een luxe positie hebben. Papa is gewoon thuis. Er verandert qua ritme enz weinig. Want papa is er. Ze kunnen ook bezoek. Je bericht heeft echt geholpen. Ik ga het los laten onze zoon laten helpen de koffer pakken. Dank voor alles.
Wat misschien ook een helpende gedachte is: kinderen leven eigenlijk in het "nu" Jullie doen er alles aan om het zo soepel mogelijk te laten verlopen. Het is voor jou zelf moeilijker dan voor je peuter Sterkte ermee!