Hoi Tries, Het leeftijds verschil.is idd nooit te groot zoals Jeszss zegt. Tussen mij en mn broertje zit 9,5 jaar. Tussen onze oudste en jongste 10 jaar En de middelste en de jongste 8 jaar. Ze vinden het super leuk om een klein broertje te hebben. Ook wij hebben ooit gedacht onze wens te laten varen, maar die wens was zo enorm sterk dat wij ondanks het leeftijdsverschil er toch weer alles aan gedaan hebben om die wens uit te laten komen. En wij zijn blij dat deze wens ook uiteindelijk uit mocht komen.
Sterkte vandaag Lelaatje! Voor mij is het nu bijna een maand geleden en ik begin me nu weer een beetje mezelf te voelen, zowel lichamelijk als emotioneel. Langzaamaan begin ik me ook te beseffen dat het blijkbaar iets is dat ik zal moeten verdragen, mochten we nog een tweede willen. De kans bestaan dat, als we doorgaan, het nog een paar keer gebeurt voordat ik een succesvolle zwangerschap zal hebben. Maar de komende maanden dus even rust omdat ik eerst de onderzoeken ga afwachten en dat is ook even goed zo. Sterkte iedereen die in dit vervelende proces zit!
Hello! Bedankt voor de lieve berichtjes. Gisteren om 12.00 uur werd ik naar de OK gebracht en ik was 15.30 uur weer thuis. Ik voel me verder goed, heb nu een beetje last van mijn keel van de beademing en hoofdpijn. Verder nog wat duf van de narcose. En ik zal zeker even horen bij mijn huisarts voor de bloedstollingsonderzoeken.
Ik zou me niet druk maken om het leeftijdsverschil. En verder goed naar je gevoel luisteren. Je zou ook kunnen overwegen om het een aantal maanden even los te laten zodat jullie tijd hebben om er rustig over na te denken. En dat je dan samen de knoop doorhakt of je weer verder gaat met proberen of dat jullie met zijn 3-en compleet zijn. Sterkte.
Wij nemen ook 3 maanden rust. Ook omdat we dan wat onderzoeken kunnen doen, zoals bloedstolling en antistoffen. Maar die 3 maanden rust vind ik ook wel even fijn.
Ik herken je vraag precies. Ook wij zijn nu op het punt gekomen waarvan ik zeg; stoppen of toch nog een keer proberen. Vandaag MK 2 aan het uitzitten en het lijkt mee te vallen met de lichamelijke ellende. In het zwanger worden had ik m'n vraag ook al geplaatst; wat zou voor jullie de reden zijn om toch de stekker eruit te trekken. Hier is het zwanger worden ook al best een probleem en daarom is het punt leeftijdsverschil wel echt een ding voor mij.
Dames wat een lieve reacties allemaal Vooralsnog gaan wij gewoon nog even door @valenti, de reden van mijn steeds terugkomende twijfel is het feit fat het zwanger worden een steeds zwaardere lading aan het krijgen is. Ik wil supergraag zwanger worden, aan de andere kant ben ik doodsbenauwd om weer zwanger te worden. Maar de wil voor een tweede kindje is er... En dus zullen we dit moeten doorstaan... Ik vind het heel zwaar, zwaarder dan ik dacht... Maar dat ik na 4 mk's misschien niet heel gek. Soms twijfel ik wel eens of moeder natuur het ons wel gunt... Of dat we misschien al dankbaar moeten zijn voor onze heerlijke zoon (uiteraard zijn we daar sowieso al heel dankbaar voor) Ik vraag me soms gewoon af.... Is it meant to be.....
Hoi Tries, Ik vind je gedachtengang heel erg herkenbaar!! Het moedeloos worden, maar niet op willen geven.. Want laten we eerlijk wezen, zolang er een 'lichamelijke' kans is, blijf je hoop. En van hoop kan je gek worden. Drie weken per maand bouwt het zich op en ga je er 100% voor en dan komt die klap weer zo hard. Na 2 miskramen (waar bijna 1 jaar tussen zat) en vervolgens nog een maand of 6 proberen vond ik een deel van mezelf helemaal niet zo leuk meer! Óf er heel veel mee bezig zijn, óf heel veel bezig zijn met er niet mee bezig te zijn Ik heb letterlijk tegen mijn vriend gezegd: 'ik wil misschien wel stoppen met proberen en dan over een paar maanden naar de huisarts voor een doorverwijzing en dan liegen', gewoon om zeker te weten dat ik niet zwanger kón zijn (geen stress elke maand) en geen miskramen kon krijgen (en weer opnieuw moeten beginnen met tellen). Gewoon RUST! Maar ja, ik kon het ook niet opbrengen om het níet te proberen. En nu lijk ik dan toch succes te hebben, snap je dat nou?? Natuurlijk nét als ik een nieuwe baan heb en we de bruiloft aan het plannen zijn (die wordt nu dus weer uitgesteld) Sterkte met alles en houdt moed!!
Ik herken het helemaal. Al is dit mijn 2e miskraam nog maar. Het zwanger worden op zich is al erg moeilijk en ik ben nu op een punt waarin ik me afvraag hoe lang ik me hier nog zo intensief op wil en kan focussen. Om zwanger te raken van onze dochter hebben we 4 jaar moeten wachten. Nu voor een 2e kindje ben ik in 1,5 jaar tijd 2 keer zwanger geweest maar beide met slechte afloop. Als ik er aan denk dat ik weer elke dag moet prikken, alle ellende van de mmm moet doorstaan om vervolgens weer een miskraam te krijgen dan wil ik dat helemaal niet. Alle tijd die ik in de laatste 1,5 jaar in het ziekenhuis heb gezeten had ik ook aan mijn dochter kunnen besteden. Dus is het nu tijd om te stoppen? Of kan ik dat niet, omdat je zo duidelijk een hele diepe wens hebt en je eigenlijk niet wilt opgeven want stel dat.. Ik vind het erg lastig in ieder geval.
Ik herken dit ook. Wij zijn nu 8 jaar bezig, 5 miskramen verder. Gelukkig wel 1 kindje mogen krijgen. Volgende maand gaan we naar Gent. Als ik ondanks hun behandeling weer een MA krijg dan stop ik ermee. Dit is het laatste wat ik nog wil doen.
Herkenbaar, na drie miskramen twijfelde ik ook ontzettend. Bij mij was het voor een derde kindje, dat voelde als een 'luxe' en daarom vroeg ik me af of we ons er niet gewoon bij moesten neerleggen en onze zegeningen tellen. Toen ik voor de vierde keer een positieve test in handen had (want echt afscheid nemen van het idee kon ik toch nog niet), voelde dat ook als een laatste kans. Ik ben toen op eigen initiatief begonnen met 100 mg cardioaspirine en of dat geholpen kan ik natuurlijk niet met zekerheid zeggen, maar tot nu toe gaat het goed.. Snap dat dit je moedeloos maakt, hoop dat je snel een goede zwangerschap mag vieren.
Oh wat spannend inderdaad. Ik hoop heel erg met je mee dat het nu goed mag blijven gaan. Maar ik snap de angst heel goed. Blij met een positieve test, maar die diepe angst voor nog een miskraam. Ik duim mee!
Bedankt voor jullie reacties Net met de gyn gesproken, hij gaat me utrogestan voorschrijven Ben zoooo blij!!!