... aan je kind dat de man die hij als vader ziet... zijn biologische vader niet is? En dat zijn biologische vader hem slechts twee keer heeft gezien als baby, alvorens te besluiten nooit meer iets te laten horen of nooit meer iets met hem te maken willen hebben? En vooral; wannéér vertel je dat? Mijn ex en ik gingen uit elkaar drie weken nadat bleek dat ik zwanger was. Ik durfde pas voor mijzelf te kiezen en mijzelf te verlossen uit een heel nare relatie op het moment dat ik wist dat ik zwanger was. In slechts anderhalf uur was hij vertrokken, al zijn spullen in vuilniszakken gestopt om zo snel mogelijk weg te zijn. De gehele zwangerschap lang nooit iets gehoord. ja, 1 keer. Bewust is mijn zoon niet erkend, ik krijg geen alimentatie voor hem. de reden daartoe moge duidelijk zijn; drugsgebruik. verder zal ik over die toenmalige relatie maar niet uitweiden. Ik denk dat simpelweg zeggen dat ik niet voor niets traumatherapie volg, genoeg is voor het beeld. Ik kende mijn huidige vriend al langer. Hij was in dienst bij mijn werkgever, althans; het bedrijf waar hij voor werkte. Ik was bakkersmeisje, hij was ongediertebestrijder. (en goh, wat waren er ineens veel muizen...... en wat belde ik hem vaak om ons te 'redden' gek, we vonden ze uiteindelijk nooit ...) Tijdens de zwangerschap was hij al meer betrokken dan een 'gewone' collega die je zo af en toe spreekt. Na de bevalling bloeide er stiekem iets op. Ik nam de stap. Tygo (mijn zoontje) was toen vijf maanden. Sindsdien zijn wij samen. We wonen samen, we zijn een gezin. HIJ is degene die Tygo tientallen keren per nacht troostte tijdens ziekte. HIJ was degene die hem heeft leren lopen. HIJ is degene die het hardst begon te huilen toen mijn zoontje ineens 'papa' zei. Hij is papa. Hij is vader. Binnenkort ook op papier. Terwijl ik het typ, schieten de gelukstranen in mijn ogen. Maar hij is ook degene die hem laatst aan het badderen was en een vraag kreeg die wij nog niet zagen aankomen. Nog lang niet. "papa? ikke heb sproet! Jij niet, mama ook niet! waarom?" Mijn zoon heeft rood haar en sproetjes. Wij zijn blond en brunette. Geen sproetjes. Twee dagen later hoorde ik "mama? *naam kindje uit de buurt* heeft twee papa's. ikke ook?" Hij is 3!!! Kijk, deze vragen zijn nog makkelijk te beantwoorden. En dat doen we dan ook gewoon, op zijn niveau. We konden niet anders als zeggen 'nee, wij hebben geen sproetjes. jij wel he? vind je ze mooi?' en 'nee, jij hebt een papa en een mama. maar dat kindje heeft twee papaas en die vinden elkaar net zo lief als jouw papa en mama!'. Maar het zette ons aan het denken. Wij vinden allebei dat Tygo moet weten dat zijn biologische vader iemand anders is dan mijn vriend. En we willen ab-so-luut niet wachten tot het moment dat hij zelf ooit naar ons toekomt met de vraag 'is papa mijn vader wel?' want in ons oogpunt zijn we dan "te laat". Maar wanneer begin je nou met zo een gesprek? Wanneer is het okee om te beginnen met een heeeele simpele versie van het daadwerkelijke verhaal? En hoe begin ik daar in vredesnaam over? Ik heb een klein album met wat oude fotoos van mij en mijn ex. Dit is echter een album dat bedoeld is voor als hij een jaar of 8/9/10 is. Nou wil ik niet zo lang wachten met dit gehele verhaal natuurlijk, maar het zal toch wel in jip-en-janneke-taal een keer moeten beginnen. Help?
ik denk dat je zoontje het nu nog niet goed begrijpt. Jouw huidige vriend is in mijn ogen zijn enige echte papa en zal dat altijd blijven! Dat het biologisch anders in elkaar zit doet niets af aan het feit dat hij maar 1 lieve papa heeft. Een papa en een "verwekker" zijn in mijn ogen twee verschillende dingen. Ik zou er voor nu nog even mee wachten, tot hij iets meer kan begrijpen. Misschien een idee om te wachten totdat hij vraagt waar baby's vandaan komen? Ik vind het zeker een goed idee om er eerlijk over te zijn. Het hoeft geen sinterklaas-leugen te zijn waar je je eindeloos in bochten moet wringen. Het is ook geen leugen, zijn papa is echt zijn papa! Alleen dat het technisch iets anders in elkaar zit dat klopt. Ik kan helaas geen advies geven over wanneer dan wel (5 of 6?) Maar ik zou iig wachten tot hij weet waar baby's vandaan komen (ik geloof dat ik 5 was toen ik dat vroeg), natuurlijk niet het technische verhaal gehoord, maar wel dat een vrouw en een man elkaar lief vinden, dat ze gaan knuffelen en dat er dan een baby in mama's buik kan komen. Misschien kan je dan vertellen dat mama met iemand anders geknuffeld heeft toen. Dan valt het kwartje uiteindelijk vanzelf denk ik. Maar de huidige papa is de enige echte!
ik zou er voorlopig nog niks over zeggen.... Mijn zoontje is bijna 3,5, en zijn vader is gewoon in beeld, en mijn vriend ook... maar sommige dingen zijn op deze leeftijd gewoon nog niet uit te leggen... Ik zou echt zeker wachten tot een jaar of 6 ofzo... zodat hij het ook echt kan begrijpen... Verder natuurlijk wel eerlijk zijn, niet altijd te eerlijk.. want dingen zoals dat jij trauma's hebt e.d gaan je zoontje niks aan..daar kan je het misschien eens over hebben ofzo als ie 18 is
3.5 is vroeg, maar het kan wel. Een collega van mij is bewust alleenstaande moeder en ik denk dat de kinderen daar 2 ofzo waren toen ze echt zelf begonnen over "geen papa". De jongste nog wat eerder dan de oudste. Ze zagen immers wel dat de meeste andere kinderen in hun omgeving wel een papa hadden. Op één of andere manier heeft ze hen altijd in kindertaal uitgelegd dat mama inderdaad geen papa nodig had. Ik zou zelf es kijken in de bib of je er geen boeken over vindt. Zowel op kinderniveau als voor jullie zelf. Want nu kan je de vragen misschien nog wat afblokken, maar als hij bijvoorbeeld volgend jaar of over 2 jaar opnieuw begint te vragen, heeft hij wel recht op een uitleg. Verschiet overigens wel niet dat als hij "zijn verwekker" (want vader noem ik zo'n man niet) wel ooit wil ontmoeten.
Ik zou het hem vertellen zodra hij er interesse voor heeft en ernaar vraagt, misschien dus nu al. Maak het allemaal niet te zwaar, per slot van rekening ga je hem niet vertellen dat zijn papa niet zijn echte vader is maar dat zijn papa niet zijn biologische vader of bloedverwant is(ik vind dat een heel verschil). Laat er nooit twijfel over bestaan dat zijn papa degene is die er tot nu toe altijd voor hem is geweest. Ik denk hoe jonger hoe beter, mijn ouders zijn er tegen mij ook altijd eerlijk over geweest en ik heb er nooit problemen/moeite mee gehad. Toen ik heel klein was begreep ik het begrip biologische ouder natuurlijk nog niet helemaal maar ik heb het wel altijd geweten. Mijn ouders hebben altijd verteld dat sommige mensen nou eenmaal niet voor hun kind kunnen zorgen en dat is in het geval van jouw ex dus ook duidelijk zo dus ja hoe fijn is het dan dat jouw zoontje nu twee ouders heeft die dat wel met alle liefde willen en kunnen doen? Je kunt je zoontje juist een extra welkom gevoel geven denk ik
Dankjewel voor de reacties meiden Tsja, ik vind het toch lastig. We willen hem inderdaad gewoon meegeven hoe het allemaal zit, naar gelang de leeftijd uiteraard op een manier die hij begrijpt. Er zijn al wat vaker gesprekken over geweest tussen mij en mijn vriend, allebei vinden wij het belangrijk dat hij gewoon de waarheid weet. Ook vinden wij allebei dat als hij ooit zijn bio-vader wil zoeken dat hij dat gewoon mag en kan. We zullen hem daar in helpen. Ik hou mijn ex altijd een beetje in de gaten, zo weet ik in ieder geval zo ongeveer waar hij zich bevindt. Nu nog totaal niet van toepassing natuurlijk maar ik wil gewoon dat Tygo later alle mogelijkheid heeft om aan informatie te komen. We ullen daar niet van schrikken, als het komt dan komt het. en zo niet... tsja, dan niet! We zijn ook niet van plan om nu al te beginnen met 'het gesprek'. We weten alleen niet wanneer een geschikt moment is. Gisteravond hadden we een gesprek en ik herinnerde mij een moment it de kleuterklas waar ik voorheen stage liep voor de PABO. Ik zie dat jochie nog voor mij; 'juf! Ik heb drie papas! 1 echte, eentje die het niet meer is en de papa die nu bij mama is.' Ja, dat willen we dus niet hebben... althans; voor mij hoeft dat dus niet, ik wil liever niet dat hij op school gaat lopen roepen dat hij twee papa's heeft. Dus tóch zal het op een moment moeten dat hij begrijpt dat het niet persé iets is dat iedereen moet weten maar wel iets is dat hij zélf moet weten. Maargoed, dat is dus lekker op zaken vooruit lopen.. Hoe we dat gesprek moeten openen weet ik niet goed. Hoe begin je zo iets? Mijn vriend zei inderdaad al dat het misschien een idee is om erover te beginnen als de vraag "waar omen babytjes vandaan" voorbij komt. Zoals dus hier ook gesuggereerd werd. Is ook wel een idee. Ik ga eens kijken in de bieb, goede tip
Ik zou wel wachten tot hij zelf iets zegt wat een beetje aansluit bij dit onderwerp, het is natuurlijk best abstract voor een klein kind en anders zit hij met zijn gedachten denk ik ook bij wat anders. Althans zo ging het bij mijn peuterdochter toen we wilden uitleggen dat ze er een broertje of zusje bijkrijgt. Ik hoop dat je inderdaad ook wat kunt vinden in de bieb of op internet om je erbij te helpen en ik denk ook niet dat wat je als voorbeeld geeft van die kleuter die zegt 3 papa's te hebben erg gangbaar is...Jouw zoon heeft maar 1 papa en daarnaast een biologische vader, tenzij je het zelf zo aan hem uitlegt dat hij twee papa's heeft zal hij dat waarschijnlijk ook niet zo gaan zien. Hoe minder beladen je het allemaal maakt hoe makkelijker en normaler jullie ermee om kunnen gaan met z'n drietjes.