Hoi allemaal, Ik schrijf hier even om mijn hart te luchten en misschien met lotgenoten in contact te komen. We hebben een ontzettend lief kindje van 6 maanden. Los van slapeloze nachten en de hele dag in de weer zijn met hem overdag omdat hij overdag slecht slaapt gaat doet hij het hartstikke goed. Het is een heel vrolijk ventje. Toen hij 4 maanden was, verhuisden we van de stad waar ik vandaan kom naar de stad waar mijn vriend zijn vriendenkring heeft en familie heeft wonen. Ik raakte mijn baan kwijt tijdens mijn verlof en ben nu thuis met mn kindje. Dat vind ik op zich best fijn want ik vind het heel waardevol om mijn kindje te zien groeien en ontwikkelen. De groep mensen die mijn vriend hier heeft is heel lief maar het zijn niet mijn mensen. Ik mis mijn vrienden en familie. Ze wonen niet eens zo ver rijden maar ik mis het gemak waarmee ik ze kon bezoeken. Vooral nu ik een kindje heb wil ik juist dichtbij mijn moeder zijn. Nu moet ik eerst een uur heen en een uur terug rijden en dat is niet altijd even praktisch (kindje slaapt niet per se in de auto en raakt soms juist heel erg geprikkeld door alle autos en landschappen die voorbij gaan in de auto). Ik voel me dus heel alleen en heb helemaal geen binding met de stad waar we nu zitten. Het voelt alsof ik veel heb ingeleverd en ik weet eigenlijk niet waarom ik dat heb toegelaten. Mijn vriend heeft destijds erg op zn strepen gestaan om hier te wonen maar is eigenlijk meer op werk in de stad waar we woonden dan dat hij thuis is dus hij maakt het hier eigenlijk niet mee. Daarbij vind ik dat hij niet veel doet om mij te helpen en klaagt erover dat het zo zwaar is om een kindje te hebben en te werken (terwijl ik dus het meeste doe aan zorg). Misschien moeten mannen wat langer wennen aan het nieuwe leven, zou kunnen. Hij is ook overspannen door de afgelopen maanden (kindje, verhuizen en operatie) dus het is ook veel, maar ik kan ook niet alles dragen. Als ie thuiskomt is ie vaak bloedchagrijnig en kan ik niets goed doen. Ik voel me niet altijd gewaardeerd. Daarbij ben ik dus veelal alleen en ook al ben ik niet alleen, ik voel me zo eenzaam. Denk er zelfs weleens over om een poosje bij mn moeder te gaan wonen met ons kindje. Dan heb ik gezelligheid en ben ik dichtbij de mensen die ik graag om me heen heb. Misschien ben ik gewoon nog heel hard aan het ontzwangeren waardoor alles wat dramatischer is want ik heb verder een gezond en mooi leven met een prachtkind en een lieve vriend (als hij wel energie heeft dan staat ie altijd voor me klaar).. Zijn er mensen die dit herkennen?
Ahh Meis wat naar dat je je zo rot voelt, zit niet in het zelfde schuitje maar weet dat je wereld al een stuk kleiner word als je niet meer werkt. Ben je op dit moment opzoek naar een nieuwe baan? Misschien helpt als je zelf ook weer wat meer van huis bent. Verder zou je misschien even voor een paar dagen naar je moeder kunnen gaan, om gewoon even haar in je buurt te hebben. Zou ook een goed gesprek voeren met je vriend en hierin aangeven hoe je je voelt en wat je ervan vind dat hij zo chagrijnig is. Hoop dat je je snel weer wat beter gaat voelen.
Ik herken het eenzame gevoel wel een beetje. Ik ben tijdens de zwangerschap van mijn tweede kindje ook verhuisd, naar het buitenland, dus ook ook geen bekenden om me heen. Wat mij heel erg heeft geholpen is uitjes plannen, elke ochtend iets gaan doen. Zoek eens op internet naar activiteiten die je met een baby kunt doen, zwemmen, muziek, voorlees ochtend bij de bibliotheek. Ik weet niet wat het aanbod in Nederland is, maar ik neem aan dat er vast leuke dingen te vinden zijn. Dan ben je even uit huis en bouw je ook contact op met andere moeders. En als het weer het enigszins toe laat, gewoon een wandeling door de buurt maken, heel simpel, maar wel even lekker buiten
Ik herken het van de begin periode toen ik hier kwam wonen, ondanks dat het een keuze van beide was. Ik ben ruim 200 km verderop gaan wonen en nu merk ik dat het me raakt dat mijn zoon elke keer zo intens verdrietig is als oma weggaat. Op zulke momenten zou ik zo graag dichter bij willen wonen, half uur/uur rijden is prima. Nu gaan we eens per 3 maanden ofzo een weekend naar haar en tussendoor komt ze deze kant wel op. Maar het is toch anders. Destijds heb ik ook alles achtergelaten, vriendschappen zijn verwaterd. Ik heb nog één vriendin over en die zie ik als ik richting m'n moeder ga. Eens per jaar komt ze hier. Gelukkig is het een goeie vriendschap en voelt het als gisteren als we even contact hebben. De eerste jaren heb ik me hier ook wel eenzaam gevoelt, weinig mensen waar ik een connectie voelde en ik ben ook niet echt sociaal ingesteld, zeg maar. Ik zal niet snel even een babbeltje met een onbekend iemand maken, zo zit ik niet in elkaar. Maar sinds 3 jaar heb ik een paar leuke meiden via het werk leren kennen en we zijn echt vriendinnen geworden. Ik zou dus toch kijken naar werk of andere bezigheden waarbij je mensen leert kennen.
Bedankt voor de lieve reacties. Werk zoeken staat wel op de eerste plaats van dingen om te doen. Ben me nog aan het oriënteren voor wat ik zou willen maar het zal al wel wat verschil maken om weer bezig te zijn. Ben ook op zoek naar activiteiten met een baby zoals jullie tipten, ook leuk voor ons kindje om met andere kindjes te zijn. Het is denk ik ook allemaal wel veel: nieuw mama worden, kindje leren kennen, ander leven in een keer met een andere stad, geen werk. Alles is anders. Al die dingen komen straks wel weer goed maar het wennen aan deze stad denk ik niet. Het huis, de buurt en de stad vind ik allemaal gewoon niet fijn. Actie daarop ondernemen (dwz verhuizen) kan pas met een baan, dus m'n doel is om maar snel weer aan het werk te gaan als dat kan! Met het moederschap komen er zoveel nieuwe dingen: kindje dan wegbrengen als je gaat werken; opa's en oma's die op willen passen en deel willen uitmaken van zijn leven (vind ik ook best een ding want mijn schoonfam heeft nogal andere normen en waarden die ze heel erg willen opdringen). Komt tijd komt raad dan maar. Ik vind het allemaal heel wat hoor.. Het voelt alsof m'n basis even weg is zeg maar maar tegelijkertijd ben je zelf wel de basis van je kindje..
Helaas ken ik weleen deel van je verhaal, toen onze uk kwam woonde ik in een stad en ver van familie en vrienden vandaan (ruim 1.5 uur) Onze uk kwam te vroeg en moest blijven in het ziekenhuis, had verborgen reflux en huilde of hij sliep toen hij eenmaal thuis was. Ik sliep 3/4 uur per nacht en Iiep uren met uk rond zo wel overdag als snachts. We hebben geen roze wolk gehad en geen kraamtijd. Mijn contract werd ook niet verlengd en had geen verder contacten in de buurt. Gelukkig heb ik een man die waar het kon dingen overnam. Nu wonen we in een dorp en ben ik contacten gaan zoeken. Ze ondernemen hier best wel wat dingen voor ouder en kind. Zo heb ik ook andere ontmoet en 1 er van heeft een dochter in dezelfde leeftijd waar we nu veel mee optrekken. Je man gaat door een lastige tijd en zul je toch samen over moeten hebben om er samen uit te komen. Zijn er activiteiten in de stad die je kan ondernemen? Denk aan ouder kindzwemmen, ouder kind ochtende waar je koffie drinkten soms onderwerpen hebt om te bespreken