Ik ben eigenlijk benieuwd of iemand dit echt weet. In hoeverre autisme erfelijk is en dan helemaal in onze situatie. Ik heb diagnose pdd-nos sinds een jaar. Mijn partner heeft de diagnose pdd-nos sinds 2,5 jaar. Dit is ons eerste kindje samen. De andere 2 kinderen hebben een andere vader zonder diagnose, dochter heeft geen autisme, zoon heeft pdd-nos. Maar nu zowel partner als ik een vorm van autisme hebben ga ik er eigenlijk standaard vanuit dat ons kind dat ook zal hebben, maar is die redenatie gegrond? Of is de kans dat ons kind autisme zal hebben kleiner dan ik verwacht?
Het kan zeker erg erfelijk zijn maar het kan ook net overgeslagen worden. Het schijnt wel dat jongens er veel gevoeliger voor zijn. Ik heb een gezin begeleid waar de vader autisme had. Ze hadden drie Kids; 2 jongens en een meisje. De oudste jongen had pdd-nos en de jongste autisme. Het meisje had niets. Maar met twee ouders die het hebben lijkt de kans me redelijk groot. Ondanks een grote kans zou ik er niet standaard vanuit gaan. Laat het maar gewoon op je afkomen en zou niet te veel zoeken naar herkenningspunten en symptomen. Het komt zoals het komt. Maar in jou geval zal dat ook misschien wel moeilijk zijn om dat los te laten.
Ik denk dat je een grote kans hebt op een kindje met een beperking (pddnos - autisme) Sorry voor mijn vragen je hoeft ze natuurlijk niet te beantwoorden, en het mag ook in pb. Mij is verteld dat je met jouw beperking beter geen kinderen kan krijgen. Is dit jullie niet verteld toen jullie de uitslag kregen? Of ligt dat aan in hoeverre de ppd NOS is? Licht of erg? Of is dat bij ieder persoon anders? Ik oordeel absoluut niet over jullie situatie wat ik ken jullie niet, maar ik ken iemand met ppdnos en die werd geadviseerd om echt niet aan kinderen te beginnen. Ivm erfelijkheid en ze dat gewoon niet aankan.
waaatt?! Dan ben ik heel benieuwd wie dat adviseert want dat vind ik onzin. Je hebt zoveel gradaties, met alleen dat "stempeltje" kun je zoiets echt niet zeggen vind ik.
Het is mij nooit verteld en dat hadden ze ook niet hoeven doen. Ik heb nooit geen moeite gehad met het opvoeden van mijn kinderen. Er is mij ook vaak verteld dat ze 100% vertrouwen hebben in mijn opvoeding door o.a. de therapeuten die de onderzoeken gedaan hebben naar mij en zoontje. Met huidige partner gaat het juist nog beter, wij hebben beide pdd-nos maar mijn zwakkere punten zijn zijn sterkere punten en andersom. Ik heb bijv moeite met het huishouden, het plannen gaat mij niet goed af, vriend is hier weer heel goed in en stuurt mij ook hierin. Beide hebben we geen extreme dingen op sociaal gebied of het inlevingsvermogen, wat toch wel heel belangrijk is met opvoeding. Soms begrijpt partner niet waarom de kinderen reageren op een bepaalde manier, hij snapt emoties net wat minder dan gemiddeld. Maar als ik hem dat uitleg dan snapt hij het wel. Ik kan mij voorstellen dat het voor bepaalde autisten verstandiger is geen kinderen te krijgen. Het is ook maar net wat precies je zwakke punten zijn en in welke mate die aanwezig zijn. Maar dat heb je eigenlijk met elke beperking. Zo ken ik borderliners die beter geen kinderen kunnen krijgen en dit ook zelf zo vinden en ook borderliners die het wel zouden kunnen. En dan heb je natuurlijk nog vele soorten beperkingen waarbij dat ook geldt. De erfelijkheid ben ik niet bang voor in zoverre dat ik veel autisten ken die een prima leven hebben en letterlijk niks te klagen hebben. Plus bij zoontje merken we heel duidelijk dat we beide dingen van zijn beperking heel erg herkennen. Hij heeft het meeste gelijk aan mijn partner, wat dus niet zijn vader is. Die 2 begrijpen elkaar ook bijna altijd. De herkenning helpt goed om ermee om te gaan en de juiste keuzes te maken. Weet niet of mijn uitleg een beetje te begrijpen is (1 van mijn zwakke punten is bijv de manier van communiceren, ik kan nogal hard overkomen soms geloof ik)
We laten het sowieso gewoon op ons af komen. Meer kunnen we ook niet. Voor nu bereid ik mij voor op een wat langzamere ontwikkeling van de kleine. Dit omdat het natuurlijk er erg bij past en ik niet te hoge verwachtingen ga scheppen en mij dan sneller zorgen ga maken. Dan kan het altijd meevallen. Voordat ze naar school gaat is er vast meer duidelijk
Bedankt voor je uitgebreide uitleg! Ik vind dat je helemaal niet hard overkomt hoor! Super dat jij en je vriend elkaar zo aanvullen. Net wat je zegt het zal dan inderdaad aan de zwakke eigenschappen liggen. Diegene waar ik het over had heeft inderdaad eigenschappen waarmee ze het niet kan. Ja een dag of 2 meer ook niet.. Hooguit een week bij hoge nood.. Ze is super lief voor kinderen, en vind het ook echt heel erg. Maar ze begrijpt het wel.
Heel veel artsen die haar begeleiden, het amc (volgens mij heet dat zo) Daarom vroeg ik het ook omdat je zoveel gradaties hebt, en bij diegene is het echt niet alleen die stempel.. Ik heb liever dat ze het hard tegen haar zeggen en dat ze dus geen kinderen 'krijgt' als dat ze een kindje krijgt sat na een week of 2 wordt afgepakt.
Er zijn zowel erfelijke als niet erfelijke vormen. Volgens mij kun je genetisch onderzoek laten doen. Dat bepaalt de kans. (Mijn oudste heeft ook ass en bij ons leeft dezelfde vraag) Over geen kinderen moeten krijgen, dat heeft meer met andere dingen te maken dan puur met autisme, wat een bullshit zeg. Ik heb adhd, mijn man vermoed dat hij autisme heeft en oudste zoon heeft het. We zouden een ramp gezin moeten zijn als je het zo bekijkt maar hebben eigenlijk nooit problemen.
Bij mijn vriend is het sowieso erfelijk. En gezien mijn zoontje het heeft denk ik bij mij ook. Bij mij in de familie is verder geen ass vastgesteld buiten zoontje en ik. Verder wel andere diagnoses. Ik vermoed wel dat beide in ieder geval een erfelijke variant hebben.
Dat ligt er helemaal aan hoe zwaar je autisme is. Als je vrij normaal functioneert in de maatschappij, kun je doorgaans ook gewoon kinderen opvoeden Maar je autisme kan ook zo zwaar zijn dat je zelf (veel) begeleiding nodig hebt, en dan is het idd onverstandig om aan kinderen te beginnen. Autisme is er, net als alle andere psychiatrische aandoeningen, (sorry, rotwoord), in heel veel verschillende gradaties
In het geval van je vriendin, als hulpverleners dit nu al zo zeggen, is de kans groot dat een kindje direct na de bevalling wordt weggehaald. Ik ken vanuit mijn werk helaas de verhalen van meiden die -tegen alle adviezen in- toch bewust zwanger werden- en bij wie het kindje dan dus direct na de bevalling werd weggehaald. Heel triest. Ging dan wel altijd om meiden die dagelijks begeleiding nodig hadden, want zoiets gebeurt niet zomaar.
Wat betreft erfelijkheid: dat je beiden autisme hebt, wil niet zeggen dat je kind het automatisch ook krijgt. De kans is uiteraard wel groot, maar beslist geen 100%.
Er zijn idd verschillende gradaties. Mijn zoon heeft naast autisme ook een hoog iq en functioneert -met wat aanpassingen- prima. Maar bijna de helft van de mensen met autisme heeft een lager iq of is verstandelijk beperkt en dan wordt het al veel moeilijker. Of als je Tourette ontwikkelt, Rainman achtig bent oid dan is het heel anders. Maar geloof niet dat dat bij to het geval is To, als mijn man autisme zo hebben en het dus om de erfelijke variant zou gaan, is de kans dat mijn jongste of een evt derde jongetje het ook heeft 25%. Is het niet erfelijk dan is de kans 2%. (Globaal) Als beide ouders het hebben weet ik het niet.
Ik denk ook dat het erfelijk is. Mijn broertje nu 32 heeft volgens mij ook autisme. Dit is vroeger nooit vastgesteld. Mijn middelste zoon heeft ook autisme dit is wel vastgesteld in 2010. Ik herken veel dingen in hem die mijn broertje ook had/heeft. Verder heb ik nog 2 zoons en die hebben het weer niet. Mijn man en ik ook niet.
hier ook een vriend met autisme, bij mij geen idee, herken me er wel erg in, maar goed, dat staat nog op de lijst om keer na te laten kijken. de kans is wel heel groot, maar als ik bij onze dochter kijk, lijkt ze totaal geen typische autistische trekjes te hebben, maakt gewoon oogcontact en speelt gewoon zoals elk ander kind. iig merk niets wat erop kan wijzen. daarnaast is er ook zoals je weet prima ermee te leven bij lichtere vormen, zolang er maar van begin af aan goed aandacht aan besteed word en ze serieus genomen worden. ik zie het ook niet als beperking maar juist ook als iets positiefs. bijv hoe goed mijn vriend zo alle wegen waar hij geweest is kan onthouden, geweldig! en zijn werk doet hij ook super. nadeel is het sociale, maar al met al vind ik dat het echt wel meevalt anders waren we ook niet samen
Ik zie het ook niet als iets negatiefs. Zowel ik als mijn zoon hebben een hoog iq. Vriend niet, maar ook niet heel laag. Echter zijn algemene kennis is zeeeer groot (noem hem mijn wandelende encyclopedie) en idd als hij ergens ooit geweest is vergeet hij de weg nooit meer. Zijn werk is hem alles en geeft altijd 200% en wilt elk mogelijke detail weten. Mijn zoon ligt met veel dingen al voor op zijn 2 jaar oudere zus. Alleen dat valt zo niet op omdat hij niet meer praat dan strikt noodzakelijk. Dochter is sociaal heel erg sterk en praat als een volwassene, daarom denk iedereen altijd dat ze heel slim is. Dit is ze niet, niet slimmer dan gemiddeld in ieder geval. Zo hebben ze beide hun goede kanten en zoals bij ieder kind moet je naar de kwaliteiten gaan werken die ze hebben. Ik weet nu al dat ik zoon moet gaan sturen richting een technische baan zonder al te veel contact (tenzij het dus letterlijk gaat over waar hij goed in is) en dochter juist niks met techniek en inzicht heeft en een meer sociaal beroep zou moeten hebben. Tenzij ze perse wat anders willen natuurlijk maar dit is wat ik nu zie in hun karakters. Ik denk niet dat zoon het moeilijker gaat krijgen dan dochter. Ze hebben allebei alleen een andere aanpak nodig. Wat dochter stimuleerd kan zoon juist blokkeren en andersom. Vriend heeft een superbaan, maar ik helaas niet. Ik heb zelf nooit stimulatie gehad. Ik moest maar stoppen met school want ik kon het toch niet aan zeiden mijn ouders ondanks mijn hoge iq. Nu heb ik geen opleiding, veel lichamelijke beperkingen en door gebrek aan planning, organisatie en niet uit mijzelf kunnen ontspannen ben ik 50% afgekeurd. Mag max 4 uur per dag werken. Een goede passende baan vinden is nog niet gelukt maar krijg ik begeleiding bij. Het grote verschil tussen een autist die volledig gestimuleerd is in wat hij leuk vind en goed kan door zijn ouders en een autist die totaal niet gestimuleerd is is dus vrij groot. Maar ja, dit is ook bij mensen zonder diagnose. Dus in mijn ogen is het niet anders met autisten als niet-autisten.
Ons zoontje heeft een stoornis in het autistisch spectrum (PDDNOS), mijn man en ik niet. Mijn man zijn broer wel en mijn man zijn neefje ook. Erfelijkheid speelt wel degelijk een rol denk ik. Ons zoontje is nog jong en wij zitten midden in een hulptraject waarbij thuisbegeleiding geboden wordt (ook voor zijn oudere zus om beter met hem om te leren gaan) en waarbij hij 2 dagen/dagdelen in de week naar een Medisch Kinderdagverblijf gaat, waar ze hem kunnen helpen met zijn taal/spraak achterstand, hem meer leren spelen, met andere kinderen omgaan en zijn woede aanvallen te leren te begrijpen/mee leren omgaan.