De titel valt bij sommigen misschien erg verkeerd, maar zo voel ik het op dit moment gewoon even. Eefje is geboren met een knieluxatie en had met twee uur al haar hele been in het gips en na 6 wk kreeg ze een spreidbroekje. Hier heeft ze nog eens twee maanden ingezeten. Eten was een drama, ze heeft het eerste jaar veel gespuugd. En dan komt je tweede dochter ter wereld, wordt neergelegd op de weegschaal en je ziet zo haar ene been omklappen. Kinderarts erbij, orthopeed erbij, waarschijnlijk heupdysplasie/heupluxatie. Nu ligt er dus weer een kleintje van een week oud in haar bedje met een spreidbroekje. En ook deze is weer een drama met eten. Begrijp me niet verkeerd, ik hou zielsveel van mijn twee meiden, maar na mijn zwangerschap met pre-eclampsie had ik het zo graag anders gezien. Ik lees verhalen en dan denk ik, kom op meid, als dit alles is.. Met Eef is ook alles goedgekomen en hoe eerder ze erbij zijn hoe beter het herstel, maar ik voel me ook gewoon rot omdat ik zelf HD heb gehad en het dus van mij afkomt.. Hopelijk stoot ik hier niemand mee voor het hoofd..
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie tweede dochter! Ookal heb ik dit zelf niet meegemaakt, ik kan me goed voorstellen dat je hoopt op een kindje zonder gips/spreidbroekjes. Je hebt zo te lezen geen gemakkelijke zwangerschap gehad, en dan dit er ook nog bij... Wat je wel zegt, hoe eerder hoe beter, probeer dat in gedachten te houden. Ik hoop voor jullie dat deze ellende snel achter de rug is, en je volop kunt genieten van je dochter!
Meis komt allemaal goed! Het is rot en zeker na een zware zwangerschap en bevalling kan ik begrijpen dat je er ff doorheen zit. PE is zoiezo al niet zomaar wat en dat je meisje nu ook HD heeft en slecht eet werkt natuurlijk ook niet mee. Probeer te denken: het kan altijd erger! En je heb zoiezo 2 prachtige meiden. Kop op en sterkte!
Meid, ik snap dat je nu een rotgevoel hebt... for what it's worth: ik ben geboren met een schizis en had heupdysplasie (dus spreidbroekje), waardoor ik dus vaak EN armkokers (vanwege het weghouden van de handjes uit het gezicht) EN een spreidbroekje aan had. Mijn moeder heeft zich altijd voorgehouden dat je alles doet om het beste voor je kinderen te bereiken.. Hou jezelf dat ook voor. Leuk is anders, maar je doet je best en bent een supermama!
Nog gefeliciteerd met je meisje, leuke naam ! Het komt vast goed. Maar je wilt gewoon echt niet dat je kindje iets heeft. Je hoeft je echt niet schuldig te voelen dat het van jou af komt. Jullie moeten nog wennen aan elkaar. De eerste maanden zijn pittig voor jullie als gezin. En vergeet niet dat hormonen ws ook nog veel met je doen!
Het is altijd makkelijk om te zeggen 'een ander maakt ergere dingen mee, dus ik mag niet klagen'. Tuurlijk mag je klagen. Iedereen hoopt op/wenst voor een gezond kindje. Gezond is er in verschillende vormen; jouw kindjes houden (hopelijk) niets over aan hun huidige problemen, maar dan mag je er nog wel verdrietig om zijn. En uiteraard helpt een zware zwangerschap niet mee. Voel je niet schuldig, je hebt veel meegemaakt en je lichaam is nu nog volop aan het 'ontzwangeren', daar horen dergelijke emoties bij. Sterkte!
Oh ik snap je heel erg goed! Eet-drama's zijn echt vreselijk en als je je kleintje dan zo zielig ziet liggen met allemaal toeters en bellen.. Bah.. Je wil gewoon lekker knuffelen, borstvoeding kunnen geven ipv geklooi met welk flesje, kolven, indikken, speciale voeding, mengen en opwarmen en weer wegen en weer controles en alles gewoon normaal hebben. Lekker mopperen over die drie voedingen per nacht ipv "serieuze" zorgen. Nee ik snap het heel goed! Dikke knuffel!!
Is toch heel normaal lijkt mij , het is gewoon een rouwproces waar je nu door gaat en dat is je volste recht.
Oh meis! Volgens mij gaan de hormonen weer met je aan de haal. Geeft niks hoor. Ik snap je gevoel. Het zit je ook niet mee. Huil maar eens flink. Misschien lucht dat op. Knuffel. Alles komt goed. En inderdaad is het maar goed dat ze er zo vroeg bij zijn!
het valt mij niet verkeerd maar wil er toch wel een toevoeging uit geven vanuit mijn gevoel ik vind het vreselijk voor je en voor je meiden natuurlijk is het niet niks en mag je best wel eens denken ,waarom overkomt ons dit, je gunt niet alleen jezelf ,maar juist je kinderen een zorgeloos leven en ook even klagen kan heerlijk zijn, doe ik ook wel eens en het kan goed komen, zo fijn dat je die kans hebt want hier speelt namelijk even mijn andere gevoel op ik zou het namelijk voor lief nemen deze moeilijke tijd, als mijn jongens nog geleefd hadden nou koop jij voor dit gevoel geen brood natuurlijk,en het is ook niet bedoeld jou negatief neer te halen en het blijft vervelend maar misschien als je de situatie eens anders bekijkt (dus dat ze verder gezond zijn en je ze nog hebt) haalt dat misschien een beetje de scherpe randjes er van af? dat je het negatieve omdraaid in het positieve? dat helpt bij mij namelijk als ik er even door heen zit als het even slecht gaat met mijn dochter,dan denk ik aan mijn jongens en denk ik weer aan wat een wereldgift mijn dochter is en verwerk ik het negatieve weer makkelijker sterkte
Meid, wat jij voelt is echt volkomen normaal, daar hoef je je niet voor te schamen. Natuurlijk zijn er ook ergere dingen, maar dat geldt voor vrijwel alles. Dus voel je daar in ieder geval niet slecht om. Geniet van je dochters zoveel je kan, negeer de problemen even en kijk naar wat een rijkdom die twee meiden zijn Het komt helemaal goed!
Wat een enorm herkenbaar gevoel! Na 4 jaar strijd om zwanger te mogen raken, was het bij ons eindelijk zover. toen onze dochter geboren werd bleek al snel dat ze een hele zeldzame aangeboren afwijking heeft, waaraan ze binnen anderhalve week 2 keer aan is geopereerd. We hebben bijna een maand in het ziekenhuis gezeten en ook daarna waren de zorgen nog niet over. Ik zie me nog samen op de kinderkamer staan (dochter lag nog op de IC). Wat heb ik gejankt! Ik had daar zo graag met zn drieen gestaan. Na alle ellende van de vruchtbaarheids behandelingen vond ik eigenlijk ook dat wij wel een 'normaal kind' hadden verdiend! Maar zoals jij ook schrijft: ik ben gek op haar! Het vervelende gevoel wordt minder met de tijd, echt waar! Wens je heel veel sterkte de komende tijd!
Hoi hoi, Ik begrijp je gevoel helemaal!! Hetis ook niet niks wat je doormaakt met je dochters. En ook al zijn er ergere dingen, voor jullie is dit erg genoeg!! Ik heb zelf een dochtertje van 10 maanden waar wij vanaf dag een ook mee sukkelen qua gezondheid. Het ene was onder controle en toen kwam het andere weer.met 15 weken kwamen wij er achter dat ze ernstige heup luxatie heeft. Inmiddels zit ze al weer 10 weken in het gips. Van te voren heeft ze 10 weken spreidbroek gehad en 4 weken traxie opname in ziekenhuis. Nu nog drie weken gips en dan weer spreid broek. Ook ik vraag mij zelf wel eens af; wanneer worden wij nu een " normaal " gezin? Het leven staat nu zo in het teken van zorgen voor en over onze dochter, ziekenhuis in en uit etc. Je hoopt altijd dat het allemaal goed gaat en als dat niet zo is, kan dit enorm tegen vallen. Gelukkig is onze dochter enorm vrolijk en dat maakt enorm veel goed. En we denken maar zo; het komt goed! Daar halen we de positieve energie uit. Dus meid, laat je gevoel gewoon horen,is helemaal niet raar wat je denkt, maar probeer ook positief te blijven. Liefs sannie
Hey meiden, Bedankt voor jullie reacties... Het zorgen valt me inderdaad nu zwaar.. Zorgen voor Fiene, voor Eefje en mezelf. De pre-eclampsie heeft ook een ontzettende impact gehad op mijn lichaam. Ik ben heel moe, kan slecht uit mijn woorden komen en kan me heel slecht concentreren. Mijn bloeddruk is nog steeds hoog, voel me soms daardoor erg opgejaagd. Als ik naar mijn meiden kijk dan wil ik zo graag genieten, ben gewoon al het medische gedoe zat. Babybergen.. Als ik jouw onderschrift lees dan schaam ik me zo. Ik ben gezegend met twee prachtige dochters, iets wat ik diep in mezelf heel goed weet. Ik ben blij dat ik mij hier een beetje kan uitten, ik heb de komende tijd echt nog een hele kluif aan het verwerken van het verloop van mijn zwangerschap. Klinkt misschien zo stom, maar heb er op dit moment alles voor over om gewoon even naar de kapper te gaan of even extreme te shoppen.. Even iets anders dan hier thuis zitten.. Dat heb ik vanaf week 32 al gedaan, mijn leven staat gewoon al twee maanden stil. Zo.. Ga even Eef verschonen.. Dikke knuf, mo
Die valt bij mij inderdaad verkeerd, ook al snap ik je gevoel wel. Klagen mag zeker maar relativeren is ook belangrijk, er zijn inderdaad ergere dingen (zie topic van Sidmick), anders blijf je in die negatieve spiraal hangen.. Het is niet leuk en niet makkelijk om een kindje te hebben/krijgen wat iets "mankeert" en al helemaal niet als je zelf ook niet lekker in je vel zit.. Sorry dat ik het zo hard overkom, ik ben nou eenmaal geen "klaag"mens..
Hoi sandraske, Ik vind niet dat je hard overkomt hoor, heb ook ontzettend getwijfeld over de titel, maar dat was gewoon wat ik voelde op dat moment. Ik heb sidmicks topic gezien en dat is gewoon het ergste wat je kunt overkomen als moeder. Mijn zusje is op jonge leeftijd overleden, dus ik weet helaas hoe het kan lopen. Ik heb me nu in elk geval voorgenomen om bij stichting hellp mezelf aan te melden voor lotgenotencontact. Hou ook niet van klagen, maar heb psychisch wel een klap gehad en ontzwangeren is ook heerlijk...
Dat is altijd fijn natuurlijk lotgenotencontact Het helpt mij, als ik het ff niet meer zo zonnig in zie(wij zijn ook behoorlijk aan het tobben met onze dochter), om ff te relativeren... En ff eruit, als mijn man een keer thuis is, al is het maar een blokje om..
Ohh ik snap direct wat je bedoeld met je titel! Wij hebben meoten vechten voor onze meiden...........om ze te krijgen en om ze te mogen houden! Hel van een bevalling die we bijna samen niet overleefde en daarna is Megan is met 4wkn geopereed en weer door het oog van de naald gegaan. Na 4mnd van schreeuwen en krijzen en ik denken dat ik een slechte moeder was bleek ze een zeer ernstige vorm van reflux te hebben die ze niet durfden te behandelen omdat ze geopereerd was geweest aan haar maag! Dus eindelijk na 4mnd kregen we behandeling! Ik had me zo verheugd op de kraamtijd deze keer. Mijn bevalling ging redelijk goed (wel een hele dag minder als de eerste keer ) Maar direct na de bevalling wist ik dat er iets niet klopte.....Suzannah bleek Hersenvliesontsteking te hebben. 3wkn ziekenhuis en daarna weer huilen scheeuwen en krijzen........verborgen Reflux! Maar ook blijkt ze nu niet goed te ontwikkelen en haar darmen werken niet normaal. Wij hebben nu weer lang moeten wachten tot ze haar gingen bekijken.....eindelijk nemen ze het serieus... Ik word gek van alle ziekenhuizen en alle onzekerheid. Ik wil genieten van mijn meiden en zeker bij Suzannah niet elke keer bang zijn dat ze iets ernstigs heeft wat haar hele leven gaat bepalen. JA IK HAD OOK NU GRAAG EEN NORMAAL KINDJE WILLEN HEBBEN Ik hou heel veel van mijn meiden en ik zou ze nooit van me leven willen missen! Het is alleen zwaar en verdrietig om je kindje zo te moeten zien en zo te moeten vechten om hun leventje zo leuk mogelijk te maken. Vind het eigenlijk wel fijn dat ik het nu ook heb kunnen zeggen! Dankje
Gefeliciteerd met je twee prachtige dochters. Ik kan me voorstellen wat je voelt en vind dat je je daar niet voor hoeft te schamen: juist delen want dan kun je verwerken. Dat overrelativeren: dáár irriteer ik me juist aan. Je mag niet klagen over je zwangerschapskwalen want je moet blij zijn dat je überhaupt zwanger kan worden. Je mag niet klagen over je bevalling want het hoort er nu eenmaal bij, in Afrika bevallen ze achter de bosjes tussen het werken door en je bent het toch zo vergeten (kennelijk..) en nu zou je niet mogen klagen over de gezondheid van je kindje omdat je blij moet zijn dat ze nog leeft? Wat een onzin. Natúúrlijk ben je daar heel gelukkig mee, neemt niet weg dat je óók mag balen en (in verhouding) mag uiten hoe je je voelt. Hele dikke knuffel voor jou, hopelijk voel je je snel wat beter en kan het genieten écht beginnen voor jullie!
hmm....ik heb nergens gelezen dat het niet mag hoor...... maar het zo relativeren kan wel de scherpe kantjes er vanaf halen en jezelf misschien een stuk positiever er over maken.....