Hallo allemaal, al een tijdje lees ik (stilletjes) met jullie mee, en vind het nu tijd om mezelf eens netjes voor te stellen. Ik ben Evelyn, 32 jaar. Al vanaf dat ik een klein meisje was had ik maar 1 grote wens, moeder worden. Ik was vroeger altijd met mijn pop in de weer, en toen ik wat ouder werd had ik veel oppaskindjes. Maar wat voor velen (lijkt het) zo normaal en vanzelfsprekend is, is dat het voor mij allerminst. Ik ben geboren met een chronische longziekte, waardoor ik zeer regelmatig longontstekingen heb. Vanaf mijn 6e slik ik antibiotica als onderhoudsmedicatie. Tussendoor krijg ik geregeld een infuus antibiotica kuur. Daarnaast, heb ik nog wat andere medische pech dingen. Trage schilklier, hormoon ziekte (syndroom van cushing), uiteraard ook wat depressie klachten hierdoor. Sinds een kleine 5 jaar ben ik nu samen met mijn vriend en ook hij heeft 1 grote wens, vader worden. Ik had voor mezelf die wens een beetje opzij geschoven, mijn gezondheid zou dat vast niet toelaten e.d. Maar na een tijdje ging het toch wel aan me klagen. Mijn gezondheid is al jaren redelijk stabiel (natuurlijk ben ik soms ziek, maar het is lang niet zo heftig als vroeger). Dus uiteindelijk de stoute schoenen aan getrokken en met mijn longarts in gesprek gegaan. Zij ziet geen bezwaren, maar stuurde ons voor de zekerheid naar de klinsch geneticus vanwege eventuele erfelijkheid van mijn ziekte. Na een gesprek daar blijkt dat de kans dat een kindje van mij en mijn lief minder dan 1% is. Geweldig nieuws dus! Vol van blijdschap vertelde ik dit mijn ouders, maar helaas deelde zij deze blijdschap totaal niet. Ze waren erg bang voor alle gevolgen van een zwangerschap op mijn gezondheid. Natuurlijk begrijp ik dat wel, maar dit deed me ook erg veel pijn. Ik heb het allemaal even op z'n beloop gelaten toen. Tot september 2011, toen kreeg ik ook 'groen licht' van de andere artsen en heb ik mijn spiraaltje (mirena) laten verwijderen. Zowaar kreeg ik gelijk weer een aardig regelmatige cyclus en daar was ik op zich al blij mee. (Ik had bijna 10 jaar lang niet gemenstrueerd door de mirena.) Maar toch is er verder niets gebeurd na die tijd, want ja er moet ook 'geklust' worden en dat lukte niet echt door alle spanningen en het 'moeten'. We hebben het even zo gelaten, blijkbaar was ik er mentaal nog niet helemaal klaar voor. Tot voor kort dan. Eerst heb ik en goed gesprek met mijn moeder gehad. Ik heb haar verteld hoe moeilijk ik het heb met hun standpunt en dat ik het gevoel had dat ze het me niet gunde. Gelukkig begreep mijn moeder me goed, en zij dat dat zeker niet de bedoeling was en dat ze alleen heel erg bezorgd om me zijn. Maar mochten we zwanger raken zullen ze me helpen/steunen waar ze kunnen. Dit was heel erg fijn om te horen en het deed me erg goed. Afgelopen maand zijn wij dat ook onze '1e ronde' ingegaan. Ik vind het allemaal reuze spannend en word nu al helemaal gek van mezelf. Mijn lief vind me geobsedeerd, maar als ik de verhalen hier zo lees, ben ik niet de enige . Maar zoals vele andere ook zeggen, ik zie, hoor en lees niets anders dan mensen die zwanger of net bevallen zijn. Ik word er gek van. Mijn zwager en schoonzusje zijn momenteel ook zwanger (11 wkn) en gisteren werd dat uitgebreid besproken op een verjaardag, ja dat hakt erin en maakt me erg emotioneel. Ik hoop dat snel weer wat rust kan vinden, en natuurlijk dat het ons gegund is. Afwachten dus maar. Ik lees voorlopig gezellig mee en probeer ook af en toe wat te reageren. Liefs Evelyn
Poeh...wat heftig zeg!! Ik heb er veel bewondering voor dat jullie deze stap toch hebben genomen. Het klinkt heel herkenbaar dat je zo 'obsessief' ermee bezig bent. Dat had ik ook, maar na 4 rondes werd dat iets minder. Ik hoop dat je snel zwanger bent en ik wens je vooral veel plezier en succes met het zwanger worden!