Ik vind het gewoon weer een nieuwe hype waar de bladen enz... zich nu weer vol op stortten. Ieder weldenkend mens die gewoon om zich heen kijkt ziet toch dat niemand er perfect uit ziet. Hoe vaak zie jij iemand op het strand of bij het zwembad die er perfect instagramwaardig uit ziet? En dan nog: ik ben 43 jaar en zal er nooit meer uitzien als een strakke 20 jarige Ik ga me zeker niet moe maken in de sportschool voor een lijf wat niet haalbaar is. Het vervelendste is wel toen ik 20 was het niet eens zag hoe slank ik was omdat je toch wat onzekerder bent.
Ik denk er wel net zo over, maar er zijn genoeg mensen die wel ontzettend onzeker over zichzelf zijn en dan mag het best een gerelativeerd worden door een stuk als dit.
Oh ja mee eens. Alle kanten op. De een zou te dik zijn voor het strand, de ander sport keihard voor hun lichaam en zou dat niet mogen showen. Flikker op, laat iedereen zichzelf zijn en genieten van een heerlijk dagje op het strand.
Leuk in theorie (want ik ben het met je eens),maar in de praktijk werkt het voor veel vrouwen toch anders. En geef ik toe dat ik dan in jouw woorden geen "weldenkend" mens ben. En ik weet helaas zeker dat ik niet de enige ben.
Ik ben zo’n niet ‘weldenkende’ vrouw die een mooie gezinsshoot al jaren uitstelt omdat ik mezelf niet mooi en slank genoeg vind. Met de kinderen naar het zwembad? Ik weet niet hoe snel ik met mijn lichaam onder water moet zijn zodat anderen mijn vetrollen en buikje niet zullen zien. Pierenbadje? Vreselijk vind ik het om daar praktisch naakt aan de rand te moeten zitten. Dit artikel is voor mij dus een goede manier van relativeren en ik vind het fijn dat het ‘besproken’ wordt want volgens mij sta ik hier echt niet alleen in hoor.
@Zoe123 en @suus1983 : ik bedoel dat je zelf wel prima weet wat realistisch is. En natuurlijk ben ikzelf ook niet helemaal tevreden met mijn lijf. Vooral nu ik de 40 gepasseerd ben en me sommige dingen op beginnen te vallen wat toch echt aan ouder worden te wijten valt. Maar het buikje wat ik nu weer begin te krijgen komt puur omdat ik teveel chips eet en ja dan ga ik ook wel weer wat beter opletten wat ik naar binnen werk Zelf loop ik dus nooit in bikini omdat ik daar echt een hekel aan heb. Bij anderen vindt ik het altijd wel leuk staan. Hier had ik dus al last van toen ik 16 jaar was. Maar de media zorgt ervoor dat alles zo uitvergroot wordt. Vroeger was het gewoon warm maar tegenwoordig beginnen ze al te zeuren in december over hittegolven....
Ik weet wel wat realistisch is, ben zelf te zwaar (maat 44-46), maar ga rustig in bikini of tankini naar het zwembad, omdat het mij niets kan schelen wat een ander vindt. Maar onderschat niet de opmerkingen van mensen én hoe mensen over zichzelf kunnen denken. Mijn zusje heeft een prachtfiguur en is met 73 kilo bij 1.88 zeker niet dik te noemen, maar ze durft dus niet he? Vindt zichzelf te dik of haar borsten te klein of wat dan ook. Sommige mensen zien dus niet dat andere mensen ook allemaal wel wat hebben.
Jammer dat je dit maar 1x kunt liken. Ik heb ook jaren geen bikini aangedurft en als ik nu zie hoe slank ik tóen was... zonde. Nu heb ik blubbers en striae maar het zal... mijn lijf heeft drie kids gedragen in 2 jaar tijd dus ik ben trots op mijn lijf
Ik vind het hypocriet. Magazines als Linda hebben jaren lang vrouwen onzeker gemaakt door te schrijven over 'hoe we vervelende vetrandjes kunnen verdoezelen' of 'hoe we ons gezicht kunnen shapen zodat je neus smaller lijkt' en shoppen foto's als een tierelier. Daar verdienen ze aan en nu volgen ze ineens deze nieuwe golf van vrouwen die meer positief willen zijn over eigen lijf. Ik denk trouwens niet dat dit een hype is maar een golf. We zijn jaaaaren lang overspoeld met zogenaamd perfecte lichamen. In magazines, films, posters op straat... Nu komt deze golf aan waarin we (hopelijk) liever naar onze lijven gaan kijken en elkaar niet meer oordelen.
Ik hoop dat dit een golf is, maar wat ik om mij heen zie is nog niet zover. Botox, filter, meer dan ooit.
Dit. Het is zo dubbel hè. Bodypositivity, maar volgens mij is het makkelijker dan ooit om iets aan jezelf te veranderen. Gelukkig ben ik nu op een punt dat 't me weinig meer kan schelen en dat gelukkig ver voor ik de 40 heb bereikt. Zo zonde van al die jaren dat ik alleen maar bezig was met mijn lijf ipv te genieten van alles om me heen.
Lastig blijft het toch. Ik heb altijd gezegd met mt 44 dat ik mezelf prima vond en gewoon ging zwemmen ed. Maar nu met mt 48 durf ik echt niet goed meer. Ik schaam me voor mijzelf en durf buiten de deur (verjaardagen, terras etc) niet te eten. Ik drink dan alleen water. Maar eigenlijk vind ik dat heel erg, voor mijzelf maar ook voor mijn kinderen. Ik wil hun absoluut niet het beeld meegeven dat ie dun moet zijn om een mooi mens te kunnen zijn.
Ik herken dat wel. Ik doe al die dingen wel gewoon, maar weet hoe andere mensen daarover kunnen denken. Maar ik weiger ook weer om me daar te veel van aan te trekken, ze kennen mij niet, dus laat ze maar lekker denken.
Ik vind het heel dubbel. Enerzijds ben ik oké met mezef en onthoud ik mezelf steeds minder dingen waarvan ik altijd vond 'dat koop/doe/draag ik als ik slank ben' en ben ik heel blij met dat ik steeds meer vrouwen in mijn maat 44-46 zie bij kledingmerken. Anderzijds... is de acceptatie er totaal niet. Dik is nogsteeds iets dat gezien word als iets waar je grappen over kan maken, wat 'zwak' is en eeen dik lichaam is niet gewoon een lichaam maar iets waar je aan moet werken en wat je niet wil. Ik merk dat mensen mij minder serieus nemen, en dan ben ik niet eens heel dik. Ik merk dat ik complimenten krijg over mijn uiterlijk als ik afval en niet als ik ben zoals ik nu ben. Want zo wil je niet zijn. Dat een ijsje of een frietje eten heel anders is dan als je slank bent. Want dat eet je gewoon patat of een ijsje maar als je dik bent, ben je aan het vreten en zul je dat wrl altijd doen want anders zou je er niet zo uitzien. Dingen als plastische chirurgie en de maakbaarheid zijn zo 'normaal' geworden voor veel mensen. En de Linda staat over een paar edities weer vol met dieten en 'verdoezelende kleding'..
Klopt helemaal. Ik ben nu sinds een paar jaar dik en heb mij nooit zo erg gerealiseerd hoe negatief mensen erover denken. En idd wat je zegt over afvallen, allemaal complimentjes, alsof je dan ineens meer waard bent.
Nou idd, en de meesten beginnen er al vrij jong aan als de dat nog helemaal niet nodig hebben. Zo jammer.
Ik vind het knap van je suus dat je je er niks van aan trekt. Helaas is het in onze familie wel gewoon om commentaar te leveren, heel erg jammer vind ik dat. Laatst kreeg ik van iemand een stapel vriendinnen, en echt in elk nummer ging het over diëten en afvallen en dat soort onderwerpen. Echt heel erg vind ik dat.