merah schatje jij hebt niks opgeroepen met je berichtje hoor.. ik bedoel het was een zeer normale vraag, en ik begrijp je ongerustheid voor de volle 1000%... en natuurlijk ga ik flink duimen voor je mop, er is niks aan de hand met jou beebje vertrouw erop meiss.. dikke knuffel voor jou.. heb je heel erg hard verdient...
Lieve merah, ik hoop dat je gauw mag langskomen voor de nekplooimeting, en dat daar een heel keurige uitslag uitkomt, zodat je met vertrouwen de rest van je zwangerschap kunt beleven. De discussie ging wat off-topic, maar uiteindelijk bedoelt iedereen het hier volgens mij wel goed. Ik vind het rot voor je dat je hierin terecht komt, zonder er bewust voor gekozen te hebben (de testen, bedoel ik). Veel sterkte en geluk gewenst.
Merah, ik hoop dat je toch nog even meeleest en/of ons in ieder geval de uitslag laat weten van de nekplooimeting. Ik ben nu zwanger van ons tweede kindje en heb ook 2x de combinatietest laten doen. Ik heb al eerder hier op het forum geschreven dat het doen van de combinatietest naar mijn mening niets met je mogelijke houding ten opzichte van zwangerschapsafbreking te maken heeft: de combinatietest laat je (als koppel) enkel toe om je voor te bereiden en om eventueel een keuze te maken. Met name die voorbereiding (weten wat er komt en je de mogelijkheid bieden om je er op aan te passen, of niet natuurlijk) is voor mij het belangrijkste. Mijn man is niet-Nederlands, en in zijn land wordt er over down ook niet gemakkelijk gedacht. Bij elke zwangerschap is er dan ook weer die wetenschap dat we (waarschijnlijk) niet op één lijn zitten wanneer er iets mis is. Daar komt nog bij dat je als moeder, toch wel vanzelfsprekend, eerder een band opbouwt met je ongeboren kindje doordat je het letterlijk in je voelt groeien. Ik heb me altijd voorgenomen om alles te willen weten: mocht er dus iets mis zijn, dan wil ik zoveel onderzoeken (vwp, evt. 2nd opinion) zodat ik zeker weet wat het probleem is. Alleen dan kun je denk ik zelf - als moeder - ook pas een overwogen beslissing nemen. Een down-kindje met licht verminderde mentale capaciteiten en een lichte afwijking in het aangezicht is toch niet te vergelijken met een down-kindje met hartproblemen en zware hersenschade. De down-kindjes op tv en op straat vormen (helaas) maar een kleine groep van alle down-kindjes. Hoe begrijpelijk je vraag dan nu ook is: voor mij kun je er nog geen antwoord op geven. Pas als je zover als mogelijk alle omstandigheden kent, kun je overwogen een beslissing nemen. En ook voor je man geldt dat hij wellicht zijn mening zal bijstellen als hij na alle onderzoeken weet dat er geen andere afwijkingen zijn. Heel veel sterkte en - hoe moeilijk ook - laat dit onderwerp op dit moment misschien nog heel even liggen.
Nog voor de laatse keer offtopic. Ze schrijft dat ze de zwangerschap zou uitdragen en niet zou afbreken oftewel geboren laat worden met een termijn van 20+ weken. Op die termijn halen ze het namelijk niet weg, maar moet je bevallen. Ik hoop zo voor je dat je de meting naar voren kan halen! Nog langer in onzekerheid zitten is killing... Heel veel sterkte meis, hopelijk krijg je heel snel goed nieuws!!
Zo is het meid, ik ga super voor jullie duimen. Negeer alle (goed bedoelde?) adviezen, en leg al je vragen en twijfels bij diegene die er VERSTAND van hebben. Tis al moeilijk genoeg voor de proffessionels. Laat staan voor "ze zeggen". Dikke knuf en lekker genieten.
Lieve Merah meis, ik hoop idd dat jullie de nekplooimeting naar voren kunnen halen en in elk geval héél snel meer duidelijkheid hebben. Ik begrijp dat het voor jou als vrouw zijnde die het kindje draagt gevoelsmatig veel moeilijker zal zijn om een zwangerschap af te breken. Je man reageert wat nuchterder en rationeel. En om heel eerlijk te zijn denk ik dat dat ook wel goed is. Ik wil je gewoon zeggen dat het LOODZWAAR is om een gehandicapt kindje op te voeden. En dat is nog een understatement. Het is echt verschrikkelijk moeilijk en sommige dagen zijn ronduit een hel, onderschat dat niet. Zoiets kan je helaas pas bevatten als je ervoor komt te staan en daarom stranden er ook relatief veel huwelijken als men samen voor de zorg van een ziek/gehandicapt kindje komt te staan. En als alleenstaande zo'n kindje opvoeden is eigenlijk al helemaal niet te doen. Kortom, praat er samen zoveel mogelijk over maar zie zeker de rationele argumenten van je man niet over het hoofd, hoe moeilijk ook. En trek je uiteraard niks aan van de ongenuancerde opmerkingen mbt "abortus". Heel veel sterkte, ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat jullie kindje gezond mag zijn!
Ik denk dat de laatste 2 reacties van nikki en Bernie heel goed zijn. Ik heb zelf enorm in onzekerheid gezeten na de nekplooimeting (8,5mm!!!) en heb daarom vlokkentest (mislukt), vruchtwaterpunctie en helaas 4 weken geleden bevalling met 19 weken achter de rug... Dus je kunt je voorstellen hoeveel wij het SAMEN erover hebben gehad wat te doen. Het wachten en de onzekerheid is het ergst. Gelukkig verschilden we niet van mening, maar het blijft altijd anders voor een vrouw als voor man. Een man zal het altijd rationeler bekijken. Ik ben zelf ook redelijk nuchter en had gelukkig dezelfde mening als mijn man. Enigszins gelukkig, maar dat is mss niet de goede woordkeuze, ging het uiteindelijk bij ons ook om meerdere afwijkingen waardoor ons kindje niet levensvatbaar was en dat maakte de beslissing wat makkelijker. Het lijkt me verschrikkelijk en moeilijker om over iets anders te moeten beslissen. En dan kom je op het punt waar je het samen over eens moet zijn: waar ligt de grens? Wanneer beëindigen we een zwangerschap en wanneer niet en dat is zo ongelooflijk lastig... Ik kan alleen maar voor je hopen dat je niet de keuze komt te staan en alle andere tips die ik je kan geven zijn dat je er heel veel over moet praten samen. Weeg alles tegen elkaar af. En je hebt nog ff. Als je een verhoogde kans hebt krijg je eerst nog de fase van vwp etc dus wellicht komen jullie steeds naderder tot elkaar. Heel veel succes SAMEN!
nikki het lijkt me absoluut heftig om een gehandicapt kindje op te voeden. Mijn vriend en ik hebben vanaf het stoppen met de pil al gepraat over al die prenatale onderzoeken. We doen alleen de 20-weken echo. Verder laten we een kindje dat levensvat baar is komen zoals het komt. Ook al is het heftig, een gehandicapt kindje is ook ons kindje en zullen we net zo liefhebben. Met die gedachte zullen we dus geen nekplooimeting doen, want een kindje met down is gewoon welkom. Ik denk dat als je samen met die mening in de zwangerschap gaat, dat je dan ook wel weet wat je met elkaar afspreekt. En als het kindje dus gehandicapt blijkt te zijn, dan heb je daar samen wel een keuze voor hebt gemaakt om het op te voeden. Mijn broertje is psychisch gehandicapt en we hebben gezien wat dit voor invloed kan hebben.
verschrikkelijk om te horen dat er weer een stel met deze verschrikkelijke onzekerheid zit. Wij stonden 3 jaar geleden ook voor een zware tijd. Onze bloedtest was erg slecht, nekplooi ook en dus de punctie laten doen. Ook deze was niet goed. Wij hadden wel op voorhand heel lange gesprekken gehad, en we stonden gelukkig op 1 lijn. Wij wisten toen dat wij een zwaar gehandicapt kindje niet op de wereld zouden zetten en hebben dus op 17 weken de zwangerschap afgebroken. Met zo een beslissing moet je als koppel echt wel sterk zijn, en er allebei volledig achter staan. Ik ken een koppel die dit elkaar nog lang verweten hebben omdat ze niet dezelfde verwachtingen hadden. Als je er graag over wil praten mag je je me altijd een pb sturen
Vanavond 19:50 is de nekplooi. Gelukkig kon het dus eerder, al was de mevrouw die het onderzoek leidt er niet blij mee (boeien!!). Verder een aantal artikelen gelezen dat er uit verschillende studies komt dat een zwangerschap door IVF/ICSI gemiddeld 10-20% lagere PAPP-A waarden kan geven (al was de mijn enog wel lager dan dat). Ik heb dus een klein beetje hoop dat dat de oorzaak is. Toch hoop ik op een goede nekplooi, want ik wil geen punctie...
Wat ontzettend spannend!!!! Laat je het ons weten? Heel veel succes alvast!!! (en wat goed dat je gebeld hebt!)
Pffft ik heb je hele topic doorgelezen en ondanks dat ik hier een ervaring mee heb (en hopelijk ook nooit mee hoef te hebben) wil ik je wel ontzettend veel sterkte wensen vanavond... En even grofweg gezegd: Schijt aan de leidster van het onderzoek,het gaat hier om jou en jouw kind en niet haar onderzoek! Het kippenvel staat mij op de armen,wat maak jij wel niet door meid! Ik hoop zo voor je dat alles gewoon fals alarm bleek te zijn en de nekplooimeting super goed terug komt! Ik duim hier voor je!