Hoe weet je of je klaar bent voor een tweede kindje?

Wij hebben ook lang getwijfeld en zelfs toen we bezig waren voor een tweede nog. Die zwangerschap liet een jaar op zich wachten en elke maand weer de onzekerheid hielp ook niet mee. En toen we bijna op het punt stonden om te zeggen het is goed met een kindje bleek ik zwanger.

De reden om voor de tweede te gaan was nadat mijn vader mij de vraag stelde (als in denk daar samen over na) hoe zie je de toekomst voor je, en dan niet alleen die eerste paar jaar, maar ook daarna, als de kinderen ouder worden.

Nu achteraf hou ik zielsveel van die tweede en is het superleuk hoe gek ze op elkaar zijn, maar ze kunnen elkaar ook opjutten of in de weg zitten.
Ik las een keer de quote “de eerste maakte mij moeder, de tweede maakte mij scheidsrechter” en ja dat klopt hier wel.

Twee kinderen maken samen echt een stuk meer herrie. Het kost mij veel meer energie en geeft mij meer prikkels (waar ik wel gevoelig voor ben) en dan merk ik wel het verschil met een kind, bijv als de oudste naar school is of als de jongste bij de opvang is en alleen de oudste thuis is.
Spijt heb ik niet, maar soms denk ik dus wel een kind is wel echt makkelijker.

Wat ik overigens wel heb ervaren, de eerste was ik onzeker, alles was nieuw, bij de tweede ben ik zelf makkelijker en omdat je het al een keer hebt meegemaakt was ik niet zo onzeker, had veel meer het gevoel van bin there done that.

 

Hier een hele lastige slaper gehad voor ruim 2 jaar. Nu slaapt hij een aantal maanden eindelijk beter en krijgen we wat meer rust. Ook ik heb wel getwijfeld of we wel voor een 2e moesten willen gaan en misschien dat slapen weer 2 jaar moesten ‘overleven’. Plus dat ik een PND heb gehad na de geboorte van onze zoon, dat gaat je ook niet in je koude kleren zitten.

Voor ons was de doorslag dat wij het zelf ook heel erg leuk vinden en vonden om broer/zus te hebben en we dat ons kindje ook zeker gunnen. We denken dat hij het heel leuk gaat vinden al zal het speelgoed delen wel lastig worden maar dat is niet erg. Ik snap heel goed dat de situatie bij jullie anders ligt ivm ICSI en wij het via de reguliere weg ‘doen’.

Volg vooral je hart, en zet misschien voor en tegens op papier voor jullie zelf.
En inderdaad, het idee dat je alles al een keer gedaan hebt geeft wel een soort van rust aangezien je een klein beetje weet wat er aan komt.

 

Ik ben bewust alleenstaande moeder van één kindje. Ik ben nu 35 en heb ook best nog een tijdje de drang gehad naar nog een kindje, en de tijd gaat wel erg snel natuurlijk. Uiteindelijk heb ik toch besloten het bij eentje te houden. Ik had een lastige bevalling (stuitligging) en een PND daarna. Hiernaast ben ik mantelzorger van mijn moeder, en dat kost me soms evenveel energie als een extra kind. Maar bovenal hebben mijn zoon en ik het gewoon heel fijn samen. In een boek van Deepak Chopra las ik eens dat je zoveel kinderen "moet" krijgen als de energie die je hebt, en voor mij voelt één dan helemaal goed.
Sterkte met je keuze! Het is ook gewoon lastig.

 

Hier ook een heel heftige weg achter de rug. Icsi-traject, extreme vroeggeboorte en overlijden van onze eerste kindjes (tweeling), veel stress tijdens de zwangerschap van ons zoontje, traumatische bevalling, extreme huilbaby, heftige postnatale depressie (inclusief opname) dus ongeveer alles meegemaakt dat we maar konden. Een nachtmerrie. En toch, eenmaal ik achter die donkere wolken weer blauwe lucht zag en oprecht begon te genieten van ons zoontje, het leven als mama, kon ik me niet voorstellen dat er nooit een broertje of zusje voor hem zou komen. Uiteindelijk, na heel veel praten, zowel met vriend als met familie en psycholoog, toch beslist om ervoor te gaan en nu bijna 30w zwanger. Ik weet nog totaal niet hoe het gaat zijn eenmaal hij er gaat zijn (en eerlijk, ik ben ook bang hoor) maar ik ervaar wel dat ik er nu in de zwangerschap al helemaal anders insta dan bij ons zoontje en ik hoop oprecht dat die trend zich zal doorzetten eenmaal baby er is. Ik voel me alvast een pak sterker dan toen, dus laat ons hopen dat ook dat zal helpen!
Snap je twijfel erg goed. Moeilijk om de stap te zetten als het hele proces zo beladen was en je nu eindelijk het gevoel hebt dat je je leven weer 'op de rit hebt' ofzo.

Wat mij wel helpt is denken: we hebben het al zó zwaar gehad en hebben het overleefd, zijn er sterker door geworden. Hoe groot is de kans dat het even zwaar wordt? En zelfs dan, de weg die we aflegden is het me nu 200% waard als ik mijn zoontje zie, bij een volgend kindje zal dat ongetwijfeld ook zo zijn.

 

Hier ook heel lang getwijfeld… ik wilde vanaf dat onze zoon 9 maanden was alweer, mijn man niet.. hij heeft zich uiteindelijk zelfs laten helpen. Onze zoon heeft zo’n 3,5 jaar niet tot bijna niet geslapen, het was verschrikkelijk en heeft enorm veel druk op onze relatie gezet. Toch na 1000den gesprekken hebben wij toen d 6 was besloten dat we toch nog niet compleet waren, hij is nu 8 en de operatie heeft een paar maanden terug plaats gevonden, we staan er nu beide voor de volle 100% achter, en kijken beide uit naar als het ons word gegeven ons tweede wonder. Ik ben chronisch pijn patiënt, maar de wens is zo groot dat we er toch voor gaan

 

Sinds we samen zijn, hebben we altijd gezegd dat we 2 kindjes zouden willen. Toen we onze dochter kregen waren (zijn) we zó gelukkig. Een hele lieve en zachte dochter. Een goede slaper, een wonder voor ons.
Nu zwanger van ons tweede kindje, dit voelt voor ons heel erg goed. We kijken enorm uit naar ons zoontje en broertje.

Je zal vast eruit geraken of er nog een kindje moet komen om je compleet te voelen. Succes met de beslissing

 

Ik heb altijd een 2e gewild. Maar toen kwam de zware zwangerschap en het zware herstel. Ik heb 10 maanden lang niet kunnen staan zonder pijn voordat ze erachter kwamen wat er was. Toen ben ik nogmaals open geknipt en gehecht. Dus eigenlijk was ik pas na 1 jaar hersteld van de bevalling. Ik kreeg ook nog eens een postnatale depressie die overging in een gewone depressie. Dus de wens voor een 2e was de eerste jaren nog niet aanwezig. Tot ik merkte dat het meer begon te kriebelen en toen een vriendin zwanger raakte van haar 2e, dacht ik "ik ben jaloers! Ik wil ook!".
En toen hebben we de knoop doorgehakt.

Inmiddels zijn we 1 jaar en 9 maanden verder en staan we nog steeds met lege handen. Nu even een verplichte pauze van het ziekenhuis van 3 maanden lang en dan vermoedelijk over op IVF. Maar de wens voor een 2e word steeds sterker nu

 

Wij hebben ook icsi kinderen. Twee. We hebben er ruim 4 jaar over gedaan om zwanger te worden en te blijven. Onze zoon was eerst een tweeling. En de zwangerschap was vrij pittig.

we hebben altijd de wens gehad voor twee kindjes. toen hij net 1 was en we nog 4 cryos hadden hebben we die aangesproken. Ik raakte gelukkig direct zwanger van de eerste tp. Die zwangerschap was ik echt onwijs ziek. Vanaf dag 1. En toen onze dochter geboren werd was het eerste jaar pure horror. Koemelk allergie, soja en coeliakie (gluten). Ze huilde elke dag 20/21 uur.

daarbij zei ik ook, nu nooit meer kindjes. Tis goed genoeg zo. En toch... begon het vorig jaar te kriebelen en gaan we in januari het ziekenhuis weer in voor een derde kindje. Tuurlijk vind ik het spannend. Hoe gaat de zwangerschap. Hoe gaat het als de baby er is. Maar ik ben zoveel gegroeid qua kennis en moederschap dat ik er 101% vertrouwen in heb dat ik problemen nu veel sneller zie en actie op onderneem.


Alle succes met het maken van de keuze ❤️

 

toen we er met onze dochter midden in zaten zag ik het ook allemaal niet gauw goed komen. Maar nu achteraf zakt t wel af. Heeft wel echt lang geduurd hoor voor ik niet inwendig flipte als ze ging huilen. Heb nog een jaar nadat alles beter ging op de bank geslapen, compleer verkeerde slaap associaties. Enige wat ik er nu nog aan over heb gehouden is dat ik slaap met oordoppen. Dat gaat ook steeds beter zonder.

tuurlijk moet je realistisch blijven. Alleen juist dan gaat jet vaker slagen dan niet. wij hadden bij icsi 1 en 2 ook geen cryos. Pas bij icsi 3 had ik er 4.

Succes. Zet m op! ❤️

 

Ha meis.
Hier waren we uit elkaar bij nr 1 (ongepland, we waren 19 en net samen). Hij was een huilbaby (achteraf gezien door heftige eczeem) en ik heb dat in m’n eentje gedaan. Ik ben er zeker van dat ik een postnatale depressie gehad heb. Bevalling was ook erg heftig met een mega hoge bloeddruk van mij, hartslagdips van hem en uiteindelijk een schouderdystocie.
Al met al weerhield mij dit er niet van om samen voor een tweede te gaan(zijn weer bij elkaar sinds zoontje 1,5 is)
Ik was wel heel erg bang voor weer een huilbaby. Kreeg nu een angst- en paniekstoornis cadeau tijdens de zwangerschap en moest daarvoor aan de antidepressiva en wekelijks naar de POP poli.
Maaaar… het was een droombevalling en een heerlijk tevreden meissie over het algemeen. Alles gaat super.. het hoeft dus zeker niet te gaan zoals bij de eerste. Ik wil nu zelfs een derde over een aantal jaar . Ik vind het leeftijdsverschil top: ons zoontje is al heel erg zelfstandig en dat is super. Ook dat hij al naar school gaat is fijn, dan heb ik ook veel tijd voor ons meisje of om even bij te slapen.
Ik denk niet dat je ooit 10000% weet of je er klaar voor bent maar gewoon je gevoel moet volgen. Twijfels zullen er altijd zijn.

 

Dat is inderdaad vrij normaal hoor! Bij mij verschilde het ook elke dag weer. Ook nog een miskraam gehad tussen door… waardoor ik nog banger werd. Maar t is helemaal goedgekomen