ik snap die grens aan de ene kant wel, maar aan de andere kant vind ik dat bri ook gelijk heeft. Voor een kind maakt het niks uit dat hij bij ouders van 45+ geboren wordt omdat het niet eerder lukte, of omdat ze het pas een half jaar probeerden. De leeftijd van de ouders blijft in deze hetzelfde, de reden maakt voor een kind toch niet uit??
De reden maakt idd weinig uit, maar die leeftijdsgrens vind ik heel terecht. En of je dan 20 jaar geprobeerd hebt of pas een half jaar bezig bent: in beide gevallen is het, hoe rot ook, uiteindelijk dikke pech. Het leven geeft je nou eenmaal niet altijd wat jij er graag uit had willen halen. That's life, deal with it, denk ik dan. Kan er niet zo goed tegen als mensen dan koste wat kost hun zin proberen te krijgen, zoals bijv dat homo-stel van 43 en 48...
Wat Rozemarijke zegt. Voor mezelf heb ik dan nog dat ik echt heel erg rot vind als stellen al lang bezig zijn en het lukt niet. Voor stellen die alles al voor elkaar hadden en dan pas heel laat gaan proberen en dan klagen dat het niet lukt, heb ik gewoon minder begrip. Ik heb ook op tijd moeten beginnen omdat ik niet het risico wilde lopen dat het niet zou lukken. (of dat risico iig wilde verkleinen)
nogmaals ben ik het wel eens met een bepaalde grens, maar soms komt het er gewoon niet eerder van, zijn ook genoeg mensen die pas later elkaar vinden ofzo?? Ik heb het natuurlijk niet over mensen van 60.. Ik vind die babyfabriek in india ook helemaal niks, maar wat als zij in nl een draagmoeder hadden gevonden net als jeroen en sven..zou iedereen dan ook zo tegen hen geweest zijn vraag ik mij af?
Het was inderdaad niet mijn punt dat er leeftijdsgrenzen gesteld worden (en ik vind 45 niet raar), maar wel dat er dan ook nog voorwaarden aan gekoppeld zouden moeten worden. 45 is 45, of je het nou al lang aan het proberen was of niet. Ik krijg een heel erg naar gevoel bij die Indiase toestanden. Ik snap wel waar het vandaan komt, en veroordeel de vrouwen niet die eraan meewerken als eiceldonor of als draagmoeder. Maar ik vind dat je er geen gebruik van zou moeten maken. 't Is net zoiets als mensen die voor een flink bedrag hun nier verkopen aan een wildvreemde. Over het stel in kwestie heb ik nog niet echt een mening. Hun oorspronkelijke intenties komen in elk geval heel nobel over. Waarom het is omgeslagen naar: wij willen een kind, ook al moet het nog speciaal gemaakt worden (ipv wij willen een kansloos kind een kans bieden) kan ik niet helemaal volgen.
Ik vind dit wel een interessante trouwens. Weet de mama van hier die draagmoeder wilde zijn voor dit stel, hier van af?
Ik hoop echt dat een pasgeborene dat niet per sé nodig heeft inderdaad. Natuurlijk is het mooi. Maar onze dochter kwam 7 weken te vroeg, heeft na de geboorte precies 1 minuut op mijn borst gelegen om vervolgens meegenomen te worden naar de dokters in de kamer ernaast. 19 dagen in het ziekenhuis, we mochten haar natuurlijk vanaf dag 3 wel vasthouden elke dag, en buidelen, maar het hele verhaal van per sé op de borst na de bevalling gaat soms toch gewoon niet op? De medische zorg kan toch belangrijker zijn dan het ''op de borst moeten''? Heeft onze dochter nu voorgoed hechtingstoornissen daardoor? Ondanks dat we sinds ze thuis is altijd met haar knuffelen?... Ik hoop het toch niet
giebel, nou lijkt mij dat je je daar geen zorgen om hoeft te maken, ik vind dat sommige aspecten hier een beetje overdreven worden?? tord, wat bedoel je?? wat zou zij daar dan evt. van moeten vinden??
Nou ja, ik kan me voorstellen dat je, als je zo´n groot offer brengt om draagmoeder te zijn, wel vrij zeker wilt zijn dat het kindje goed terecht komt. En als de toekomstige vader al eens eerder zo met een eigen kind om is gegaan, zou ik daar wel bedenkingen bij hebben.
ja dat zou ik ook denken, je weet toch totaal niet wat de reden daarvan is en hoe dat gekomen is??? Ik neem aan dat zijn ex hier ook een aandeel in heeft.
Was hechting maar zo simpel.. even op de borst na de geboorte en het zit wel goed (en anders niet). Hechting is een van de meest complexe en (vind ik) boeiendste aspecten van de psychologie. We kennen het reuzebelang ervan, weten welke aspecten er aan bijdragen maar de balans he, dat is de zoektocht. Ik denk dat hechting bij adoptiekindjes een veel groter aandachtspunt is dan bij draagmoederkindjes. Er vanuit gaande dat de eerste vaak een 'tussentijd' hebben, een overgangsfase, tussen biologische moeder en adoptieouders, en dat draagmoederkindjes direct bij hun ouders 'geplaatst' worden. Hoogstens wat extra stress rond de bevalling omdat de moeder natuurlijk een geur en smaak heeft wat in de buik al is meegekregen en wat dan buiten de buik niet meer is. Maar dat is voor meerdere kindjes het geval, zoals hierboven al aangegeven, en ik denk dat niet dat dat op latere leeftijd per definitie tot 'problemen' hoeft te leiden.
@hechting: dat is idd een zeer ingewikkeld proces, waar erg veel bij komt kijken. Weggehaald worden bij de moeder, (en dat is voor en pasgeborene echt de vrouw die hem/haar gedragen heeft), levert iig onthechting op. Dat is niet onherstelbaar, alhoewel ook niet is aangetoond dat dat volledig herstelbaar zou zijn. Ik ga er zelf vanuit dat enige schade altijd blijft, zoals eigenlijk met alle dingen die psychische schade teweeg brengen: er blijven altijd littekens achter, soms groot, soms klein. Maar hechting komt ook verder tot stand door de liefde en zorg die een kind krijgt, (anders zou het immers idd geen band op kunnen bouwen met de vader, als dat niet zo zou zijn). Dus dat kan een hoop goedmaken. Baby;s die in de couveuse hebben gelegen, hebben later in het leven vaker problemen, zowel fysiek als mentaal. De preciese reden daarvan is soms duidelijk, maar lang niet altijd en zou dus te maken kunnen hebben met de vroege onthechting/onveiligheid die er was. Dat voorkom je niet, en zoals iemand hierboven al zegt: de medische zorg is soms gewoon even belangrijker. Dan heb je weinig keuze. Maar ik zou zelf dus op basis hiervan niet bewust een situatie gaan creeren waarin die onthechting plaats gaat vinden. Wij zouden zelf bijvoorbeeld voor pleegzorg zijn gegaan, (adoptie is voor ons financieel niet mogelijk). Daar heb je ook te maken met die onthechting vaak, maar dan creeer je hem zelf niet. Dat vind ik zelf namelijk wel twee nogal verschillende dingen: of het er buiten je schuld al was, of dat je actief bijdraagt aan het ontstaan van een situatie.
@die wensvader die geen contact heeft met zijn zoontje: voor mij zou de reden daarvan wel heel belangrijk zijn. Als het ZIJN keuze is, maar hij wil nu wel op deze manier een kind krijgen, dan zou ik -als ik al voor draagmoederschap zou zijn - echt afhaken. Maar goed, dat is maar zeer de vraag natuurlijk, OF het klopt, en zoja, om welke reden die situatie dan is ontstaan. Wij hebben zelf namelijk meegemaakt dat de ex van mijn man de omgangsregeling gewoon stopzette. Is gelukkig weer goed gekomen, maar heb toen heel erg veel schrijnende verhalen gelezen, waarbij vaders soms werkelijk alles deden om de situatie weer om te keren, maar dat simpelweg niet lukte. Nou, dan kan ik me voorstellen dat in een nieuwe relatie je kinderwens alleen maar sterker wordt....
Ik ben zelf een couveusekindje geweest, 2 maanden te vroeg geboren en ook zo lang 'gescheiden' geweest van mijn moeder. Maar nooit problemen daardoor gehad. (ik was als puber een draak van een kind, maar denk dat dat aan de hormonen te wijten was )
Dag allemaal, Met veel interesse heb ik de discussie hier (voor een groot deel ) gelezen. Vooral de gedachtenwisseling omtrent hechting boeit me. Logisch ook wel, want ik ben op dit moment draagmoeder voor mijn schoonzus en zwager. Mijn schoonzus heeft geen baarmoeder meer en zij en haar man willen heel graag samen een kindje. Ze zijn geen van beiden kinderloos, maar hebben niet sámen een kindje. Dat was hun grote wens en ik heb hier veel begrip voor. Ik ben inmiddels halverwege de zwangerschap en ik moet zeggen dat het geestelijk goed te doen is. We zijn erg close en alles is bespreekbaar. Geen gevoelens van jaloezie of onbegrip. Ik koester het kindje in mijn buik, maar het voelt heel anders dan bij mijn eigen dochter. Ik voel me echt de tante van dit kindje en dat is ook precies wat ik ben. Na de bevalling wil ik graag dat het kindje even op mijn borst ligt. Dat ik even rustig afscheid kan nemen van het kindje dat al die tijd bij me logeerde en vervolgens wil ik het zélf aan mijn schoonzus en zwager kunnen geven. Een mooie afronding van mijn bijdrage aan het vervullen van hun droom. Ik realiseer me dat het anders kan lopen, dat ze misschien niet eens bij de bevalling zijn, maar ook dan komt het allemaal wel goed. Mijn schoonzus wil zelf proberen te voeden. Ik denk dat dat ook goed zal zijn voor de hechting. Lukt dat niet, dan kan ze mijn melk via een miniscuul slangetje via haar eigen borst aan de baby geven. Morgelijkheden te over om een en ander zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen. Het is natuurlijk niet een ideale situatie, maar ik denk dat we best dicht in de buurt komen, zo met z'n vieren.
@sorbo: je schoonzus wil zelf borstvoeding geven? Hoe gaat ze dat doen dan, aangezien ze niet zelf zwanger is? (even nieuwsgierig hoor ).