Ik heb er nog eens over nagedacht vannacht (kreeg geen contact met mijn baby ) en ik weet waar het voor mijn gevoel spaak loopt met die link die ik plaatste, en dan met name het stuk ivf/icsi zeg maar. Het is een valse hypothese, eentje die je niet kunt bewijzen en altijd tot waarheid kunt redeneren. Want ivf/icsi zorgt voor een stukje onthechting, maar dat een kind gewenst is juist weer voor meer hechting, and so on.. uiteindelijk zegt het daarmee dus allemaal niets. In ieder geval niet aantoonbaar iets. DIt stukje zie ik daarmee dus ook echt als een visie op opvoeden en ontwikkelen van kinderen, en niet als resultaat van intensief onderzoek. Ik heb een zwangerschapsboek van mijn moeder gekregen uit haar tijd (was toen wel een 'ouderwets' boek), waarin staat dat als je inhet ziekenhuis bevalt je wel op een andere kamer veblijft dan je baby, die je alleen op gezette tijden te zien krijgt. Dat is nu wel anders: in mijn ziekenhuis is de doelstelling om je ook bij een ks binnen 30 minuten weer bij je kind te brengen, tot die tijd is het bij papa. Oh en ik ben nog geen 30, kun je nagaan
't Is ons uberhaupt niet aangeboden, omdat HA en CB steeds riepen dat er echt niets aan de hand was en alles normaal was. Kreeg pas met een jaar een verwijzing voor de kinderarts eindelijk voor elkaar, waarin de huisarts schreef (was daar zo boos om dat ik die zin echt nooit meer zal vergeten) dat ze het "met moeder had gehad over grenzen stellen aan een opgroeiend kind". Ging o.a. over het feit dat ik 's nachts dan toch maar gewoon voedde, want daar ging ze dan tenminste nog redelijk snel weer op slapen en dan kregen we allemaal onze rust nog een beetje. Kinderarts was trouwens de eerste medische professional die -direct toen ie zag hoe ze onder het eczeem zat- dat het geen wonder was dat ze slecht sliep. "Die wordt gek van de jeuk", zei hij, "dus dan slaap je niet hoor... Dan doen jullie het onder de omstandigheden eigenlijk heel erg goed." Daar eindelijk goede hormoonzalf meegekregen, die WEL werkte. En toen HA een maand of 2 later ook geen verwijzing voor de KNO wilde afgeven, (die willen alleen maar buisjes plaatsen), die verwijzing via de kinderarts wel gekregen, want die vond het gelukkig NIET normaal dat ze minimaal elke maand een oorontsteking had. Met 17 maanden daar terecht, en 2 maanden later een oor-en neusoperatie voor buisjes en het verwijderen van de neusamandel. Daarna werd het eindelijk rustiger en toen Thirza 23 maanden was, is ze vervolgens eindelijk door gaan slapen.... Nee, was allemaal normaal en niets aan de hand. Zucht. Huisarts is daarna wel als een blad aan een boom omgedraaid trouwens hoor en als ik er nu kom, roept ze altijd dat er dan vast iets geks aan de hand zal zijn, want het is bij ons altijd raak. Ik kom er ook zelden voor niets.... Kwam, moet ik trouwens zeggen, want inmiddels gaat het, nu de de oren en de KMA goed onder controle hebben, erg goed Maar goed, dat hele gebeuren versterkte destijds nou niet bepaald mijn vertrouwen in het reguliere medische circuit, dus never dat ik mijn dochter daar achter had gelaten. Mogelijk dat dan de KMA wel eerder duidelijk was geworden, want dan had ze ws ook wel KV gehad daar, maar dat gaat dus om inmiddels 3,5-3 jaar geleden en toen stond ons ziekenhuis hier nog wel bekend om vrij middeleeuwse taferelen ook als het ging om de afdelingen verloskunde en kindergeneeskunde. Is inmiddels behoorlijk veranderd, loopt zelfs een proef met kamelen- en paardenmelk nu voor kids met KMA, (die twee lijken het sterkste op moedermelk, van alle dierlijke melksoorten). Dus inmiddels zouden dingen ws wel anders lopen, wat erg fijn is, omdat als deze kleine meid in mijn buik dezelfde problemen kijgt als haar zus, het wel erg prettig zou zijn als we deze keer wel gehoord gaan worden en er snel actie op gaat komen.
Rozemarijke, dank je voor de manier waarop je jouw mening weergeeft, en de manier waarop je die onderbouwt. Je blijft genuanceerd, en volgens mij komt je bedoeling goed over - ook al schrijf je dingen die niet voor iedereen leuk zijn om te lezen. Het geeft mij stof tot nadenken. Voor mij is de belangrijkste boodschap: juist als een kind een niet-zo-ideale start maakt, moeten we als ouder ons best doen om te zorgen dat alles eromheen wat wel in ons vermogen ligt in orde is; en niet onze ogen sluiten voor de risico's die een kind loopt. Dan zal het vast dik in orde komen met onze nakomelingen. Dat wou ik even kwijt.
Jeetje wat een verhaal.. ongelooflijk zeg.. Ik was ook pisnijdig geworden om zo'n opmerking. De doorslaap-politie kreeg ik met 6 maanden al achter me aan.. (met baggermotivatie die ik van tafel schoof en waarna ik op een minzame bli getrakteerd werd). Jammer dat sommige HA-en zo slecht op de hoogte zijn..
Oooo sorry hoor Ik heb een ruggeprik gehad, was continue bij kk. Tot het hechten, toen is manlief meegegaan idd voor 30 min. En neem aan dat papa's aandeel van net zo groot belang is. Rozemarijke: ik word gek van die NL medische wereld!!! Waarom luisteren ze nooit naar moeders??? Moeders weten echt wel wat er aan de hand is. Hopelijk heeft deze kleine meid er geen last van.
Ik snap je gevoel. Ik heb met Veerle ook echt moeten knokken voor een verwijzing. Achteraf misschien wel meer door mijn eigen twijfel over of ik degene was die haar onrustig maakte of dat het werkelijk kwam door reflux. Omdat ik niet blind wilde zijn voor mijn eigen handelen, heb ik die onzekerheid steeds uitgesproken en daardoor is er denk ik te lang gewacht met het echt ondernemen van actie. Ik snap wel dat als je zo voor je eigen moedergevoel op moet komen, je er dan ook geen vertrouwen in hebt om bij 'die' mensen je kindje achter te laten. Ik liet Veerle ook niet bij oma en als het wel gebeurde zat ik op hete kolen, simpel omdat ze steeds zei 'er is niets met dat kind aan de hand, structuur is de sleutel'. Nou echt bull shit, ik ben zo gestructureerd als de pest, alleen niet op haar manier... Jammer dat een moeder zo moet knokken, het is onnodig, vaak omdat achteraf het middel wat helpt gewoon onschuldig is en daarmee een boel leed als sneeuw voor de zon verdwijnen kan...
Dat vind ik een mooie conclusie en ik denk dat je dat gevoelsmatig sowieso al doet als er een minder ideale start is. Anderzijds vind ik het persoonlijk wel wat zorgwekkend wanneer je (uit wat voor overtuiging dan ook) doorslaat in risicovermijding. Dat je hierdoor mogelijkheden om een kinderwens in vervulling te laten gaan niet wil benutten is natuurlijk prima en eigen keuze. Als jij hiermee kunt leven. Maar wanneer je hierin geen grenzen stelt naar jezelf en/of (daardoor) je kind, kan dat ook zo zijn gevolgen hebben. Uitputting van de ouders (of baby) is ook een grote risicofactor. Misschien niet direct voor de hechting, maar wel op andere gebieden. Zelf ben ik chronisch ziek geworden, na een extreme zwangerschap en uitputtende en stressvolle babytijd. Mijn emmertje was kennelijk ook overgelopen..
Hier sluit ik me eigenlijk wel bij aan! Want het is per definitie niet slecht als je de zorg van je kind wel even aan anderen toe vertrouwd. Soms moet je het even uit handen geven om zelf aan je rust toe te komen. Ik ben zelf door een overbezorgde moeder en vader grootgebracht en dat heeft absoluut gezorgd voor onthechting op mijn 17de. Ik was het zo zat, dat ik bewust afstand heb genomen door toen al uit huis te gaan. En nu nog, ik ben bijna 30, zorgt de overbezorgdheid van mijn ouders ervoor, dat ik soms bewust afstand van ze neem.
Helemaal mee eens, mijn dochter is vrijdagochtend geboren en ik mocht haar pas zondagochtend voor 't eerst vasthouden....
Maar waarom zou je hierdoor in de verdediging schieten? Zoals gezegd, er zijn risicofactoren en factoren die nare gevolgen van de risico's kunnen verminderen. Dat is gewoon een feit, onafhankelijk van hoe jij je daardoor voelt. Juist als je dit weet, kun je als blijkt dat jouw kindje een risico loopt, daarop handelen door juist zo liefdevol mogelijk te reageren als je kindje aangeeft jou nodig te hebben. Kennis is macht, over het verdere verloop van de ontwikkeling in dit geval. Als je foliumzuur hebt geslikt en je kind heeft toch een open ruggetje, dan neem je jezelf dat toch ook niet kwalijk? Dan ga je kijken welke behandelingen er zijn.
Omdat het mijn lichaam is die gefaald heeft tijdens de bevalling en dus op die manier mijn schuld dat zij een vergrote kans heeft op een hechtingsstoornis. Niet dat ik dat zo zie -nu- maar ik wil er mee aangeven, dat ik het gevaarlijk vind, om zulke artikelen als "de waarheid" te zien. Op dit forum zijn er namelijk heel veel die zulke artikelen als leidraad nemen
Het blijft idd altijd de vraag hoe je dingen interpreteert en er vervolgens mee omgaat. Als dit soort onderzoeken leiden tot schuldgevoelens en ouders om de oren slaan met fouten, dan ben je het helemaal kwijt... dat moet niet. Ik denk juist dat met dit soort onderzoeken momenteel heel veel goeds gebeurt: het buidelen met te vroeg geboren kinderen is daar denk ik eentje van: juist doordat we nu weten dat daarmee de hechting een knauw oploopt, wordt er nu zoveel nadruk op het buidelen gelegd. En wordt er bij keizersnee gezorgd dat een kind zo snel mogelijk bij de moeder en sowieso bij de vader terecht komt. Daar moet dit soort onderzoek ook toe leiden: dat er op goede manieren voor compensatie gezorgd wordt. Want je voorkomt niet alles.
Je hebt helemaal gelijk RM. Maar helaas worden zulke artikelen, in mijn ogen, er te vaak bij gehaald om het "gelijk" te bewijzen. En vooral om met het vingertje te wijzen. Wahaha, ik bedenk me net....ik noemde dat buidelen eerder kangeroeen volgens mij! Maar ik bedoelde natuurlijk buidelen
Mijn overtuiging speelt hier een rol, maar er speelt meer Als we Thirza niet gehad hadden en voor ons eerste kind waren gegaan en voor de keuze ICSI/IVF hadden gestaan, hadden we mogelijk, ondanks de bezwaren die ik dus zie qua hechting en mogelijke andere effecten die we nog niet kunnen overzien op dit moment, wel hiervoor gekozen. Ook omdat we dan voor zo'n eerste kindje veel tijd en aandacht hadden kunnen steken in hechting en alles. Dat zouden we voor een tweede kindje niet gedaan hebben, omdat we dan opnieuw -na de al zware jaren met Thirza- terecht zouden komen in een zwaar traject, waarvan het maar de vraag is of ik dat fysiek getrokken zou hebben. Dus voorkomen dat mijn emmertje echt over zou lopen, speelt daarin voor ons ook mee Zo heb ik ook steeds gezegd dat als bijvoorbeeld uit het chromosomenonderzoek dat we gehad hebben, een grote kans zou komen op een kindje met een afwijking, dat ik dan liever uit voorzorg mijn kinderwens vaarwel zou zeggen, dan er wel voor gaan en uiteindelijk een kindje te krijgen dat nog veel meer zorg nodig zou hebben als Thirza al had. Gewoon omdat ik wist dat ik daaraan kapot zou gaan, en dat zou dan uiteindelijk voor niemand goed zijn geweest: niet voor mij, niet voor mijn man, niet voor Thirza... Maar ook dat was een andere keuze geweest als het om een eerste kindje zou zijn gegaan, of als de eerste jaren met Thirza niet zoveel tol geeist hadden hier... Verder zou ik er idd mee kunnen hebben leven, als het bij Thirza gebleven was, en geeft het voor mijzelf dus idd rust om dingen af te bakenen en te begrenzen. Daarin speelt dan weer mee dat wij altijd gezegd hebben voor pleegzorg te gaan als een volgende niet meer zou lukken, (wel met uiteraard eerst een periode voor onszelf om afscheid te nemen van ons verlangen en tot rust te komen): ik heb daarvoor als hulpverlener een hele partij bagage die dan weer heel mooi ingezet zou kunnen worden.... Dus er was altijd al het zicht op andere mogelijkheden, als een tweede kindje ons niet gegeven zou worden. Voor een ander werkt het juist weer helemaal niet zo en dat leidt dan weer tot andere keuzes. Ook prima: ieder moet zelf met z'n keuzes kunnen leven, een ander kan dat niet voor je doen en als een ander keuzes voor je zou moeten maken, kom je vaak uit op dingen die helemaal niet passen bij jou en je situatie en ga je daar juist weer aan kapot...
Maar... een kindje wordt toch altijd weggehaald in 1e instantie voor de asparscore? Waarom doen ze dat dan?
Ja, maar ik snapte hem wel hoor Komt natuurlijk ook van de kangoeroe vandaan, dat idee van buidelen O, en juist hierover in gesprek zijn binnen dit topic, helpt mij ook weer om de nuances te bewaren hoor Voor mezelf heb ik wel hele duidelijke keuzes gemaakt en de valkuil blijft dan altijd dat de keuzes die je voor jezelf maakt, vaak ook gaan verworden tot wat voor een ander het beste zou zijn. Dit topic maakt me daar wel weer even heel scherp op