Ja hoor, ben ik 38 weken zwanger... wordt ik ineens onwijs onzeker. Wil ik het wel, kan ik het wel, al mn vrijheid is straks weg, nooit meer echt met zijn 2tjes en wil ik dat echt wel... Zit gewoon te huilen als ik dit schrijf. Ik slaap enorm slecht en zweet als een otter. Elke keer nat als ik wakker wordt (en dat is zeker elk uur). Misschien dat ik door het slaaptekort wel zo negatief denk, maar kan het van mezelf uit ook erg goed. Op het moment gewoon zo bang dat ik het niet en dat ik het misschien toch wel niet wil.... En dan voel ik me er nog schuldig ook nog, want een goede collega van mij heeft me van de week verteld dat zij geen kinderen kan krijgen.... En dan zit ik ineens te twijfelen of ik het allemaal wel wil... Elke dag zeg ik haast wel dat het van ons nu wel mag komen, ik ben het een beetje zat, veel klachtjes, erg weinig slaap en we kijken er ook gewoon erg naaruit om onze kleine straks vast te houden... Maar s avonds komt dat nare gevoel weer opzetten en weet gewoon ff niet wat ik er mee aan moet.... Ik moest het even kwijt. Hebben er hier meer last van??? en kunnen jullie me een oppepper geven?? hahahaha. Groetjes...
hier ook onzeker of ik het wel ga kunnen. Heel af en toe denk ik wel eens:niet meer met zen tweetjes een verre reis maken ofzo maar dan schopt ons popje en dan is die negatieve gedachte wel snel weg. Maar die onzekerheid of ik het wel ga kunnen blijft hoor. Denk dat als je jullie ukje in jullie armen hebt alles wel snel zal verdwijnen! Natuurlijk ga je het kunnen en goed doen,miljoenen vrouwen kunnen het wel,dus wij ook En ik denk dat het heel normaal is dat je een beetje in de paniek zit omwille van jullie leven met zen tweetjes. een kindje is zo'n grote stap. En er zullen dingen zijn die je niet meer kan doen maar je krijgt er zoveel moois voor in de plaats. Komt helemaal goed en binnen een weekje of twee/drie ben je dit al weer vergeten! succes met de laatste loodjes! xxx
meissie ik heb dan nog geen kinderen en ben nog niet zwanger maar ik ben kraamverzorgster en dit is heel normaal in de kraamweek kom ik dit ook vaak tegen je moet het zo zien het zijn een hele berg hormonen die door je lichaam heen gieren,je kan je ook nog niet echt een voorstelling maken van hoe t zou zijn en ja slaap tekort werkt er zeker aan mee wees trots op jezelf dat je zo'n mooi wondertje al 38 weken in je buikkie hebt en dat jij dat hebt mogen dragen als het straks geboren is ga je leren om ervan te houden dat moet ook groeien en onthoud meid je kan het!!!!!!! houd nog even vol en als er straks 2 van die kraal oogjes je lief aan aan het kijken zijn ben je verliefd! succes meis!!!!
Dat had ik bij mijn eerste ook en nu weer. Het klinkt misschien als de grootste dooddoener ooit maar toen ik mijn zoontje in mijn armen had was het meteen goed en wilde ik al meteen niet meer anders. Als ik me echt zo voel dan probeer ik altijd iets leuks te gaan doen. Even lekker babyshoppen, met mannetje lekker knus op de bank of gewoon die hele reep chocolade zonder schuldgevoel opeten. Ook er gewoon over nadenken zonder schuldgevoel hielp bij mij. Dus waarom voel ik me zo rot en dan voor al het negatieve ook iets positiefs bedenken. Sterkte meid en het komt echt wel goed hoor. Het is natuurlijk ook geen nieuwe bank of zo die je gaat kopen.
Heel herkenbaar die angst,maar toen mijn kinderen er eenmaal waren (zijn nu 15 en 17) voelde ik me juist het tegenovergestelde van opgesloten.Ik vond het een boel vrijheid geven.En je ontdekt weer allemaal leuke dingen,die je uit het oog verloren was,omdat je dingen door het oog van een kind gaat zien.En dan opeens sta je weer te zwijmelen bij een paar lammetjes.Dingen die als volwassene allemaal langs je heen gaan.Je gaat zoveel dingen die nu misschien niet zoveel aan vindt opeens heel leuk vinden.Je kunt misschien niet meer alles doen met een kind,wat je eerst wel kon,maar je krijgt er zoveel andere leuke dingen weer voor terug.Ik heb het iig nooit als een beperking ervaren.En ik had die angst,die jij nu hebt ook heel sterk.Je leven wordt gewoon anders en niet minder leuk.Ik vond mijn leven met de meiden juist leuker geworden.
Hier hetzelfde.....ben 37 weken en kan me soms heel depressief, eenzaam en onzeker voelen over alles. Ik weet bijna wel zeker dat het een combinatie is van slaapgebrek, het onconfortabel zijn, kleine klachten en pijntjes hier en daar, de stress voor de bevalling en niet te vergeten die hormonen....... Het lastigste is dat het niet altijd begrepen wordt door je naaste omgeving.. Nog een paar weekjes....zucht
Oh wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik voel me gewoon schuldig tegenover de kleine. De omgeving snapt het inderdaad niet altijd. Ik hou dingen nog maar hooguit een uurtje vol en dan zijn de knollen op, en dat je niet kan slapen zeggen ze dan: je moet je niet zo zorgen maken, komt allemaal wel goed. bla bla bla. Gelukkig zijn dit niet veel mensen die dit zeggen. Ik pieker vooral snachts. ben elk uur wakker en minstens 3 nachten in de week paar uur per nacht op. En dan overdag zo moe dak gewoon niet kan slapen.... Ben net bij de apotheek geweest (op aanraden van de vk) en heb homeopatische druppels van A. Vogel gekocht. Deze zijn tegen slapeloosheid. Al is het maar even voor 2 of 3 nachten dak ik even beetje bij kan tanken.... overdag denk ik dan vaak, wanneer ik de kleine voel: waar maak ik me nou zorgen over. Ik voel me soms ook zoooo zielig, dan huil ik even heeel hard en heb heel veel medelijden met mezelf en dat gaat het weer. hahahahahahaha. Maar dit doe ik uiteraard wanneer ik alleen thuis ben. hahaha Echt fijn om te lezen dat het waarschijnlijk heel normaal is.... En ook dat je dingen anders gaat bekijken wanneer de kleine er is. Dat voorbeeld met die lammetjes, zo had ik het nog niet eens bekeken maar het is wel zo. Dat zijn dan zekers de positieve dingen die ons te wachten staan. En lekker zwemmen op zondagochtend.... meiden, nog eventjes en dan is alles achter de rug (nou ja, het zware gedeelte dan. haha)
Ik heb het zelf (nog) niet, maar kan me er wel iets bij voorstellen. Ik wil zelf heel graag nog naar amerika, australie, japan, indonesie, etc. etc. Dan denk ik eraan om dat allemaal aan ons kindje te kunnen laten zien. En dat je nooit meer met z'n tweeen bent, er zijn vast heel veel mensen die graag willen oppassen zodat jullie een keer samen uit eten kunnen. Je schrijft dat je je schuldig voelt dat je twijfelt, maar dat twijfelen betekend toch juist dat je overal goed over nadenkt... Geniet nog even van het getrappel in je buik, het duurt niet lang meer.
Bianca, dat is (waarschijnlijk) de grootste verandering die je ooit in je leven meemaakt. Straks staat alles op zijn kop: je krijgt er een hoop verantwoordelijkheid bij, je hele dagindeling verandert (om over de nachten nog maar te zwijgen), je kunt niet meer 'zomaar' even weg enzovoorts. Ik zou bijna zeggen: het zou raar zijn als je je daar NIET druk over zou maken. Zeker gezien het feit dat je ook nog eens bomvol hormonen zit en niet voldoende kunt uitrusten. Logisch toch dat het je even teveel wordt! Je mag bang zijn! Voel je niet schuldig, maar VOEL gewoon wat je nu voelt, zonder het te veroordelen. (Oei, dit klinkt wel heel zweverig, zeker voor mijn doen.) Maar ik denk echt dat dit het enige is wat je nu kunt doen: ervaar het gewoon zoals het is. En nu kan ik natuurlijk als afsluiting alle geweldige dingen opschrijven die je er straks voor terugkrijgt, maar dat hoeft niet. Want dat weet je wel.
Daar heb ik zelf nog geen last van maar kan wel krijgen nog zodra het allemaal achter de rug is en meid.. kan je vertellen dat je eerste week via kraamzorg in goede handen bent.. Zij zullen jouw veel leren! Tuurlijk gaat er ineens alles veranderen zodra de kleine er is maar genieten gaan jullie ook doen. En vrije tijd als de kleine slaapt heb je ook met je vriendlief... Up en downs heb je ook in je laatste loodjes maar heb je dit ook met je vk/gyn besproken? Want weinig slaap of lichamelijke klachten is niet goed net voor de bevalling gaat beginnen! Sterkte en alles komt goed.. Echter.
Hey Bianca! ik ben 1 dag verder dan jou en heb de afgelopen week precies hetzelfde! Ik slaap sowieso heeel erg slecht en vraag me af of ik er toch wel helemaal klaar voor ben! ik vond de afgelopen weken ook echt zoooo snel voorbij gaan! ineens was ik 36 weken en moest ik mijn ziekenhuistas gaan inpakken!! Toen kwam het besef wel even!!! Ik voel me ook schuldig tegenover mijn kleine mannetje.... Ik heb echt heeel erg lang naar hem uitgekeken en dan nu het moment bijna daar is, ga ik twijfelen?!?!?!?!!? Dus bij deze: je bent echt niet de enige!! Heel veel sterkte en slaap toegewenst de aankomende 3,5 week! Ik hoop voor je dat je niet zo lang meer hoeft te wachten! Kop op!!! Liefs, Lodi
@t Mariiyelle: ja heb het besproken met mn vk, omdat ik graag zo uitgerust mogelijk de bevalling inga. Ik he nu druppels van A. Vogel bij de apotheek gehaald. Tegen slapeloosheid. eerst heb ik Valeriaanextract geprobeerd maar die werkt niet dus nu dit even proberen. We wachten het af. Vandaag bekijk ik ook alles weer positief en heb ik er weer zin in en kijk ik weer naar de kleine uit. Het is vooral snachts als ik weer beneden zit omdat k niet kan slapen, dan ga ik zitten piekeren. Nou ja, nog even volhouden... @ Lodi: nou dat ging mij net zo, eerst kijk je er enorm naar uit maar als het dan zo dichtbij komt wordt het wel heeeel echt allemaal. Nou ja, we kunnen het gewoon en we gaan gewoon enorm genieten straks!!!! haha Jullie ook allemaal veel succes met de laatste loodjes!!!!!
Ik had die angst bij de zwangerschap van mijn zoontje helemaal niet. En het is me ook 100 procent meegevallen. De eerste paar weken waren wel zwaar en vooral erg aanpassen, maar we hadden ons ritme redelijk snel gevonden. Alleen nu met nummer 2... Hier ben ik dus wel bang voor. Ik heb het idee dat mijn leven nu pas echt gaat veranderen. Dat 1 peanuts is, en met 2 kinderen je leven gewoon voorbij is. Ik heb om die reden ook wel even getwijfeld over een tweede zwangerschap, maar de wens was toch veel sterker. Bovendien denk ik dat het de eerste tijd zwaar zal zijn, maar het vanzelf weer makkelijker wordt. Alleen denk ik wel dat dit veel langer gaat duren dan bij nummer 1. Tsja, misschien is dit ook wel zo, maar dat overleven we ook wel weer Komt goed!
Tijdens mijn zwangerschap heeeeeel vaak gedacht dat we er nooit aan hadden moeten beginnen, want 'hoe kom ik er nou bij dat ik een goede mama zou kunnen zijn?' en 'ik vond het met z'n tweeën eigenlijk al gezellig genoeg...' Toen Sil er eenmaal was en de onzekerheid was nog niet weg, ik had mijn moederinstinct nog niet gevonden en ik vroeg me soms nog af waar we aan begonnen waren heb ik me erg vaak schuldig gevoeld. Totdat.... Ik het er met een paar mensen over had gehad en erachterkwam dat bijna iedereen die gevoelens wel heeft gehad! Wat zou het mij een hoop stress en schuldgevoel hebben bespaard als ik dat eerder had geweten, zeg! Na zo'n 4 tot 6 weken was ik het helemaal kwijt, hoor, en toen was ik eindelijk echt supergelukkig en voelde ik me echt op en top mama. Ik was vanaf dat moment eindelijk af van het gevoel dat ik 'maar wat deed' enzo Dus: wat mij betreft heel normaal dat je af en toe een beetje in paniek raakt en wees dus vooral niet verbaasd als dat ook na je bevalling nog (vaak of af&toe) gebeurt! Het zegt helemaal niets over je gevoelens voor je kindje, want ik had mijn kleine kanjer vanaf dag 1 echt niet meer willen missen! Maar het is gewoon heel heftig, dus ook je emoties gaan ff met je aan de haal. Volkomen normaal Heel veel succes en plezier!
Ik heb alleen je openingspost gelezen en snel gereageerd terwijl je nog had gereageerd over de druppels.. Komt allemaal goed! Tis idd doordat je zo moe bent en slecht slaapt! Jij ook succes met de laatste loodjes!
heel herkenbaar ook hier! ik had dat ook, twijfels sloegen meer en meer toe namate de tijd begon te dringen, bij mij spookte het ook door me hoofd, ik kan NOOIT meer normale dingen doen, NOOIT meer weg etc etc.. zag me leven al helemaal voorbij schieten hahaha... eenmaal toen hy geboren was.. Tja lekker cliche maar was ik alweer vergeten hoe dramatisch ik heb lopen piekeren... Meneertje is nu 5 maar hy ging overal gewoon mee naar toe, ik vond het zelfs helemaal niet leuk om zonder hem weg te gaan.. nu hy ouders is is dat veranderd en vind ik het nu soms wel lekker om alleen weg te gaan, maar zeker in het begin wilde ik zoveel mogelijk bij hem zijn... Nu ben ik weer zwanger en moet zeggen, soms denk ik ook wel eens van.. Pfff waar ben ik aan begonnen!! maar weet gelukkig dat het allemaal goedkomt en dat dat gevoel gewoon bij de 'hormonen" hoort..althans die geef ik de schuld maar.. wantt vind het heerlijk dat er strx een kleine frummel bijkomt... maar sommige momenten... Tja... helaas heb ik ze dus ook haha
vandaag weer een petdag.... lekker chagie, onzeker en helaas moet mn vriend het ontgelden. Hij begrijpt niet zo goed waarom ik denk dat ik het niet kan. Als we er niet klaar voor zouden zijn, waren we er ook nooit aan begonnen"zegt ie dan. Is ook wel zo. Ook zegt hij dan: nou, als we samen wat leuks willen doen... er zijn genoeg mensen die voor oppas willen spelen. Zelf weet ik het ook wel, maar toch overheerst soms dat negatieve. Hij is ook gewoon zo nuchter, al vind hij het soms ook wel spannend worden. Zoooo fijn om te lezen dat het weer over gaat. hahahaha, straks maar even een stukje wandelen, komt het vast weer goed... Meiden, super bedankt voor de oppeppers en zoooo fijn om te lezen dat ik niet de enige ben... haha
Hallo, Ik zit aan het begin van mijn zwangerschap en ik precies dezelfde gevoelens. Ben er al de hele dag over na aan het denken. Maar nu schiet iets me te binnen wat ik toch even met jullie wil delen. Ik heb een aantal jaar geleden parachute gesprongen en van tevoren deed ik het echt in mijn broek!!!! Toen heb ik de leraar gevraagd wat hij tegen mensen zei, die zo bang waren. Dit was zijn antwoord en ik vind het hier eigenlijk ook gelden: "Over de mensen die bang zijn, maak ik me nooit zorgen. Zij letten heel goed op de training en zijn veel meer alert. Die brengen het er eigenlijk altijd goed vanaf. Over de mensen die aanklooien en niet opletten, maak ik me altijd veel meer zorgen". Haha, ik ben mezelf ook moed aan het inpraten.
Je bent daarin niet de enige. Ik heb ook regelmatig gedacht 'kan ik het allemaal wel'. Vroeger was ik nooit zo met kinderen bezig. Voor de komst van ons zoontje heb ik zelfs bij een baby nog nooit een luier verschoond. Maar het cliché is echt waar. Zodra de kleine er is, dan volg je je moederinstinct want die heb je gelijk. Ik heb ook ontzettend veel gehad aan mijn kraamverzorgster. Nu drie weken verder ben ik zo ongelofelijk blij met de komst van de kleine en kan ik hem niet meer missen. En ik verbaas mezelf hoe het me af gaat.
Helemaal mee eens! Valt het je bijvoorbeeld wel eens op dat er soms witte strepen in de lucht zitten van vliegtuigen? Dat is hier echt de opsteker van de dag vandaag. En zo ontdek je samen met je kind elke keer weer wat "nieuws" wat je al lang uit het oog was verloren en dat maakt elke dag weer een feestje.