Zijn er hier mensen die we eens overwogen hebben om draagmoeder te worden? Of misschien meiden die dat gedaan hebben? Soms speelt de gedachte door mijn hoofd om me hier eens echt in te verdiepen. Heb zelf twee gezonde kinderen en het lijkt me zo'n zware straf als een baby je niet gegund is door moeder natuur. Hoewel ik veel zwangerschapskwaaltjes gehad waren deze relatief onbeduidend ( al zag ik dat toen wel anders) en zou het geluk er tegenop wegen. Bevallingen waren sowieso een eitje.... Het lijkt me mooi om te doen, 9 maanden het kindje voor iemand anders dragen, die dit zelf niet kan (Al zou ik niet mijn eitjes willen gebruiken, want dan voelt het "van mij", maar dat is puur persoonlijk en gevoelsmatig, voor een anders maakt juist het dragen het kindje weer 'van jou'). Bijv. voor twee homo's of iemand met vruchtbaarheidsproblemen ... Alle meningen zijn welkom, misschien kunnen jullie mij helpen mijn mening te vormen....
Ik heb zeker wel met de gedachte gespeeld of ik dat voor iemand zou kunnen.. en ik ben er voor mijzelf uit dat dit voor mij geen optie is. Eiceldonatie zou misschien wel een optie voor ons zijn. Maar dan moet ik wel eerst zeker weten dat wij klaar zijn met ons gezinnetje. Persoonlijk vind ik het al heel wat als iemand er serieus over nadenkt, los van de uitkomst.
Voor mij maakt dus idd het dragen van het kindje dat ik het niet los zou kunnen laten. Niet het feit dat het genetisch van mij is. (Voor mij zou dat hetzelfde zijn als elke maand verdrietig zijn om een verloren eitje... dat vind ik begrijpelijk als je zit te wachten op een kindje maar elke andere menstruatie sta je er als het goed is niet bij stil)
Ja ik heb erover nagedacht, maar omdat wij nu "noodgedwongen" onze wens voor een derde niet kunnen vervullen zal ik nooit draagmoeder zijn, tenzij ik het ooit voor 100% kan loslaten. eiceldonor wilde ik wel graag worden maar kan niet omdat ik ADHD heb.
Dit. Echt heel erg knap en bijzonder als je zoiets kunt doen voor een ander. Maar ook ontzettend zwaar. Ik zou het niet kunnen .
Ik zou t niet kunnen. Mentaal niet maar mijn bevalling was ook te zwaar om dit voor een "ander" over te hebben. Vind t wel heel mooi dat er vrouwen zijn die dit doen!
Ik zou het niet kunnen, medisch niet omdat ik extreem misselijk ben als ik zwanger ben, maar ook geestelijk niet. Lijkt me moeilijk om zo'n kindje idd daarna af te staan. Maar goed, daar stel je je natuurlijk wel op in.
Vind het wel grappig om te zien wat iedereen voor zichzelf het gevoel geeft dat het "jouw kindje" is. Ik zou een baby uit hoogtechnologisch draagmoederschap zien als een heel langblijvend, veeleisend klein logeetje Maar zou het nooit als van mij kunnen beschouwen, daarom zou ik adoptie denk ik ook moelijk vinden... Eicellen die verloren gaan betreur ik overigens niet, haha. Dat zie ik niet als potentieel kindje. Maar Eenmaal bevrucht komen mijn genen tot leven en is het van mij....(en een beetje van mijn man, ok)
Ik heb hier ook overna gedacht. Heb 3 gezonde kinderen en was helemaal klaar. Voor mij zou het dragen wel kunnen mits het geen eigen eicel is. Een eicel doneren zou ik ook overwegen maar dan wil ik het niet zelf dragen. De combinatie maakt dat het teveel van mij voelt. Echter is er in mijn privesituatie het een en ander veranderd waardoor ik het nu even op een heel laag pitje heb gezet. Misschien later....
Ik zou het niet kunnen. Ik weet nog goed hoe gehecht ik gelijk al was bij de zwangerschap. Bij de test, de eerste schopjes, de geboorte. Wat een oergevoel. Ik zou het kindje niet kunnen afstaan. Ik heb dan ook veel respect voor de vrouwen die het wel kunnen.
Ik vind zwanger zijn iets heel moois en als er iemand zou zijn in mijn omgeving die door omstandigheden haar kindje niet zelf zou kunnen dragen dan zou ik dat graag doen... Ik zou weer geen draagmoeder willen zijn voor een wildvreemde. Eicel donatie zou ik weer niet willen voor een bekende, maar overweeg ik weer wel voor een wildvreemde. Overigens gelden beide situaties natuurlijk pas op het moment dat ik zelf helemaal klaar ben met kindjes!
Ik heb er wel over nagedacht maar na de geboorte van de jongste kregen wij te horen dat het niet verstandig was om ooit nog voor een 3e te gaan. We hebben echt strontmazzel gehad dat onze 2 kinderen toch uiteindelijk goed op de wereld zijn gekomen. Kort uitgelegd ik kan gewoon niet bevallen.
heb het wel eens door mijn hoofd laten gaan. maar ook ik zou het niet kunnen. dezelfde reden als de anderen hier ook al zeiden... je draagt de kleine met je mee, en dan die heftige bevalling en dan ben je het opeens kwijt... ik zou daar echt teveel moeite mee hebben om dan de kleine los te moeten laten... eicel donatie zou dan weer wat anders zijn, die gaan toch dood anders... dat is dan juist weer iets moois
Nee, ik zou het zelf niet kunnen. Ik vond zwanger zijn helemaal niet leuk en de bevalling al helemaaaal niet. Als ik van een dierbaar persoon de allerlaatste optie zou zijn en de wens van die persoon echt onwijs groot is, dan zal ik het misschien wel overwegen.
Ik heb echt respect voor de vrouwen die het wel kunnen. Ik zou het denk ik veel te moeilijk vinden om het kindje daarna af te staan en me er teveel aan hechten.
Voor een familielid zou ik denk ik wel een eicel willen doneren (schoonzus je/nichtje) Over draagmoeder voor MN broer en schoonzus zou ik ernstig na moeten denken Voor onbekenden kan ik het echt niet sorry
Heb je je al verdiept in de medische kant? Die is namelijk nogal heftig. Da's wel wat anders dan als je op de normale manier zwanger wordt. En: verkijk je er niet op dat 9 maanden dragen het toch echt jouw kindje maakt ook. Ik zou daar niet te licht over denken.
Ja gisteren nog. Ben er alleen nog niet over uit. Vond zwanger zijn fantastisch maar mijn gezin is nu klaar. Daarom zou ik het graag doen om dus weer zwanger te zijn. Zie alleen op tegen de medische behandeling om zwanger te worden. Ik had ook makkelijke zwangerschappen en makkelijke bevallingen.