extreme verlatingsngst...tips?

Wie heeft er ervaring met extreme verlatingsangst en nog belangrijker wie heeft er tips. Het is begonnen toen hij 10 maanden was en het wordt steeds erger. Hij wil alleen maar op schoot en kruipt werkelijk de hele dag huilend achter me aan. Slapen doet hij heel weinig en is dan compleet hysterisch als hij wakker wordt. Als hij heeeel af en toe 5 minuten zit te spelen en ik beweeg op de bank dan is hij gelijk helemaal over de kook omdat tie dan denkt dat ik wegga.

Het beheerst de hele dag en begin redelijk hopeloos te worden onder hand.

 

Hier ook, maar ik geef er juist niet aan toe en dat werkt super.
Ik negeer haar gewoon als ze aan het jengelen is.
Ze heeft nu al donders goed door, dat "lief" gedrag beloont wordt dus dat het geen zin heeft om te jengelen om aandacht.
Ze probeert het meestal even, maar gaat dan al gauw weer lief spelen.

Gisteren was mijn zusje hier, en die vond haar zielig, dus werd ze opgepakt en werd er aandacht gegeven aan het jengelen.
Toen waren de poppen aan het dansen, en is ze de rest van de middag lastig geweest.

 

Die dingen doe ik idd allemaal al..adviseerde het ook aan de ouders op het kdv waar ik werkte..maar nu met mn eigen kind lijkt het allemaal niet te lukken...echt de hele dag door je wordt er zooo moe van. Kan bijna zelf wel janken

 

Ik wil mijn kinderen meegeven dat ze op een andere manier om aandacht kunnen vragen.
Ik ga dit gedrag dus ook niet "belonen".
Kinderen hoeven naar mijn idee niet altijd hun zin te krijgen, ze moeten ook leren dat bepaalt gedrag niet wenselijk is.
Er zit een verschil tussen verlatingsangst en vragen om aandacht.
Bij mij moeten ze ook vaak even wachten, ik kan er maar 1 naar beneden of boven tillen, of in de kinderstoel zetten, daarna is de ander aan de beurt.
Als ik er 1 op bed leg dan is de ander nog beneden, die begint dan vaak even te huilen omdat mama uit beeld is.
Ik leg het altijd aan ze uit als ik even wegloop, en als ik terug kom dan krijgen ze van mij een dikke knuffel en kus.
Want dat is verlatingsangst, en dat is sneu!
Maar soms kan het gewoon niet anders.
Ik vind, de hele dag om aandacht vragen en jengelen geen verlatingsangst, ik vind dat onwenselijk gedrag wat niet nodig is en inderdaad dat leer ik ze af.

 

Ik ben er zelf wel van overtuigd dat het geen aandacht vragen of zeuren is, want hij raakt echt in paniek. Wil hem ook dat veilige gevoel geven, maar ik ben go en moet wel eens een andere baby of dreumes op bed leggen of verschonen en kan er idd geen twee tegelijk naar boven tillen.

 

Als jij het idee hebt dat hij geen aandacht vraagt of zeurt, maar echt in paniek is, dan moet je gewoon door blijven gaan met het geen wat je nu al doet ( alles uitleggen, verstoppertje spelen etc.).
Het is een fase, en meer kun je niet doen.
Op een gegeven moment gaat hij de link leggen, dat je gewoon echt terugkomt als je even uit beeldt bent.

 

Ik leg hier ook alles uit...en idd is hij drammerig km niks..negeren en belonen als hij lief speelt...werk echt super!
Heb zelf ook op kinderopvang gewerkt en moet zeggen dat ik geen problemen er mee heb met eigen kind...

 

Ik heb er nog even goed over nagedacht nav jouw post..maar het is echt paniek. Zeuren doet/deed tie soms ook wel maar dat verschil is duidelijk te zien. Ik wil hem ook echt het gevoel geven van veiligheid..mar er helemaal aan toegeven is wel heel lastig. Als we de oudste naar school hebben gebracht en ik zet hem uit de kinderwagen dan begint tie al te gillen...eigenlijk zit ik dan de hele dag met hem op schoot of draag ik hem met mij mee. Dat is toch eigenlijk geen doen.

 

Maar wat is de reden dat je hem dan de hele dag met je mee moet dragen, of dat hij bij je op schoot moet zitten?
Want ik zie dat hier soms ook terug.
Paniek als ik even uit beeld ben.
Dan kom ik terug en ik geef ze een dikke kus en knuffel, maar ik ga ze niet troosten, in de zin van die angst juist voeden.
Ik pak ze even bij me, en geef ze even aandacht om te laten weten dat ik er weer ben, maar daarna is het ook klaar.
Want ik neem aan dat hij echt in paniek is, jij neemt hem vervolgens bij je want je wilt die paniek wegnemen, vervolgens probeer je hem weer neer te zetten maar dan wordt hij kwaad, maar is dat dan nog die paniek? Of wil hij gewoon het liefst heel de dag bij jou blijven en zitten?

 

Nou dat vind ik dus zelf moeilijk te bepalen of dat wanneer ik hem bij mij neem die angst voed of dat ik wanneer ik dat niet doe zijn gevoel/angst niet serieus neem..dat vind ik heel moeilijk.
Hij is niet kwaad nee..want als hij ergens kwaad om is, bv als zn zus iets afpakt dan gilt tie wel maar zonder tranen. Als ik hem wegzet dan is het echt meteen dikke tranen en helemaal overstuur. Anders dan boos zijn...snap je?

 

Ja ik snap het, maar het is ook een beetje een wisselwerking.
Als ik mijn dochter oppak, als ze echt in paniek is, omdat ik heel even iets anders moet doen, dan troost ik haar omdat het verlatingsangst is.
Sowieso pak ik haar dan bij me en doe ik juist heel vrolijk in plaats van: "aah kom maar hier meisje, mama is er weer, doe maar rustig aaah" want dan voedt je het.
Ik pak haar bij me en ga juist iets heel vrolijks of geks doen, zodat ik die cirkel doorbreek.
Vervolgens zet ik haar weer neer.
9 van de 10 keer vindt ze het dan al weer prima.
Soms ook niet, en wil ze echt bij me blijven.
Maar naar mijn idee is dat al geen verlatingsangst meer, maar wil ze gewoon bij me zijn.
Als ik haar dan weer op pak, dan heeft ze haar zin en dat vind ik niet ok want voor ik het weet zit ik ook heel de dag met haar op schoot.
En dat gaat hier niet werken met nog een kleine dreumes erbij .
Dus dan negeer ik het echt.

 

Ja dat probleem is hier ook als ik er nog oppasdreumesen of baby's bij heb...maar ook op mn vrije dagen is het zo. Merk wel dat hij sowieso slecht tegen onrust kan. Als ik alleen met hem in de kamer ben en ik zit op de bank dan is er vaak weinig aan de hand als hij dan op de grond speelt..tot ik op sta en ook als mijn oppaskindjes gehaald worden..dan lopen dus verschillende mensen heen en weer en daar kan hij moeilijk tegen..vindt dat eng ofzo???
Ga vanaf vandaag op zulke momenten eens proberen om hem in zn triptrap te zetten..dan is hij vrijwel op onze hoogte en hoef ik hem niet te dragen..moet ook nog spulletjes e.d. verzamelen.

 

Afgelopen zondag hadden we hun eerste verjaardag gevierd.
Mijn ene dochter (waar ik het nu ook de hele tijd over heb), die kan ook minder goed tegen onrust.
Toen er zondag mensen weggingen, moest ze iedere keer een beetje huilen, en dat was best vaak, vaak is het een combinatie van moeheid en drukte.
Het is niet zo dat ik het dan negeer, maar ik reageer er wel anders op, een beetje onverschillig misschien.
Ik laat merken dat ik er dan voor haar ben of papa of oma.
Maar op een leuke manier en afleiding in plaats van haar zielig vinden of echt troosten.

Misschien is het inderdaad handig voor je zoontje dat je hem een rustplekje geeft, en overzicht (door middel van de kinderstoel) zodat hij het een beetje vanaf een afstandje in de gaten kan houden.
Als jij bezig bent met andere kindjes of met spullen oprapen, dan kun je hem ook aandacht geven door middel van een hand kusje, of een liedje.
Dat heb ik hier ook veel gedaan, omdat ik toch mijn aandacht moet verdelen.
Hier werkt het heel goed.