Onze dochter is zowel overdag als 'savonds niet naar bed te krijgen, als ik haar erin leg gaat ze steeds keihard huilen en krijsen. We gaan dan steeds terug om haar neer te leggen, wat te drinken te geven, weer een muziekje aan etc.,dit helpt vaak niet waarna we haar er maar weer uit halen. Zodra ze dan beneden is is ze weer vrolijk. Heeft iemand tips hoe dit patroon te doorbreken, laten huilen of er toch uithalen? Ik word er zo langzamerhand een beetje moedeloos van dat het zo'n strijd is om haar te laten slapen, ze moet toch aan haar slaap komen?
En als je bij haar gaat zitten, en haar gerust stelt met je aanwezigheid? Mijn dochter is een stuk jonger, maar als ze niet wil slapen dan gaat ze er weer uit en dan probeer ik het een half uurtje later nog een keer. Hoe vaak slaapt je dochter overdag?
dit begon ook zo rond die leeftijd met mijn dochter en net als wat je zegt als we haar eruit haalde was ze weer vrolijk maar dat was dus niet de bedoeling toen ben ik er eens bij gaan blijven en toen ging ze wel gewoon slapen wel met als gevolg dat we er tot op de dag van vandaag nog steeds bij moeten blijven de ene keer gaat het beter als de andere keer soms duurt het 10 minuten voor ze slaapt de andere keer 3 kwartier dus dat is soms ook wel vermoeiend maar mijn dochter raakt echt helemaal overstuur als ik er niet bij blijf dus voor ons is het geen optie om haar te laten huilen
Bij ons precies hetzelfde, en ook erbij blijven zitten was een en al drama. Nu ga ik (of mijn man) als hij naar bed gaat heel even samen met hem op ons bed liggen. Dan woelt hij even een beetje rond, maar is over het algemeen binnen 5 minuten diep in slaap, zonder huilen, gillen of drama, en dan leggen we hem in zijn bedje. Misschien niet 'zoals het hoort' maar bedtijd is sinds we dat doen voor ons allemaal een stuk relaxter. Ik ga er maar vanuit dat hij op een gegeven moment wel gewoon in zijn eigen bedje in slaap kan vallen, maar tot die tijd vind ik het wel prima zo.
Gewoon niet naar de klok kijken maar naar je kind en naar bed doen als het moe is. En er naast gaan liggen of zitten, rust je zelf meteen ook wat.
Hier was het rond die leeftijd ( vanaf een maand of 10 ) ook drama met naar bed brengen. Wij laten nooit huilen, dus blijven lekker bij ze tot ze slaapt. Op die leeftijd sliep ze in de co sleeper dus lag ik gewoon naast ze op bed, nu zit ik op 't voeteind van dr peuterbedje en lees een verhaaltje voor, als ze rustig ligt dan ga ik zachtjes weg, ookal slaapt ze nog niet helemaal. Ze wil gewoon de geruststelling dat papa en mama er voor haar zijn en dat willen we haar dan ook geven. Nadeel is dus wel dat iemand anders haar niet zo makkelijk op bed kan leggen - alleen mijn ouders en mn man natuurlijk! Maar ik zou meer frustratie voelen als mn kindje elke avond heel hard moet huilen, dat past niet bij ons.
Hier ook wel eens met periode. Meestal heeft hij dan last van een tandje. Sinds duurt het een paar weken. Ik haal hem er even uit. Hij mag dan niet spelen, maar even kroelen op schoot. Na een kwartiertje als hij rustig is weer naar bed en dan gaat hij gewoon slapen!
Wij hadden het 3 maanden. (huilen/krijsen niet naar bed willen). En toen kwam de wijkverpleegkundige langs. We hadden meerdere methoden geprobeerd (erbij blijven, iedere 5 of 10 min terugkomen, laten huilen, in slaap wiegen, op ons bed in slaap laten vallen, maar het werd alleen maar moeilijker en erger). Ik lees ook dat jouw kindje als ze eruit gehaald wordt weer vrolijk gaat spelen. Dat was hier ook het geval. In dat boekje en de folder (van de wijkv.) staat dat kindjes dan gewoon hun slaap negeren. Hier sliep hij op een gegeven moment soms maar een half uur tot een uur per dag. En nu slaapt hij weer 2 uur en soms langer (verdeeld over 2 en soms 3 slaapjes). En hij slaapt voor 20 uur (ipv 22 a 23 uur) en tot een uur of 7. We hadden niet zo snel resultaat verwacht, maar het is echt super. Overdag mogen zn slaapjes nog wel iets langer (ze zijn tussen de 30 en 60 minuten), maar het inslapen is geen strijd meer. Ze gaf een boekje en uitleg over de methode dat je je kind alles geeft: eten, drinken, luier, aandacht. HIj/zij heeft dan 'alles' gehad, er kan niks zijn (behalve als ze tandjes krijgen of ziek zijn). Vervolgens in bed leggen en zeggen dat ze moeten slapen, etc. En dan weg gaan. In het begin kan het uren duren zei ze. De eerste dag heeft hij overdag ongeveer een uur gehuild en savonds een kwartier. Daarna was het over! Het is nu ongeveer 2 weken geleden dat ze er was en 's avonds slaapt hij binnen 5 a 10 minuten. Overdag duurt het soms iets langer. Het is helemaal niet erger geworden de eerste dagen. Het was meteen goed. Wij snappen er nog steeds niets van. Want hij kon uren huilen/krijsen en uiteindelijk overgeven. Dus wij zagen al zware weken voor ons, met uren huilen. We hadden zelfs de buren al gewaarschuwd (dat adviseerde de wijkverpleegkundige). Maar het ging eigenlijk meteen goed. Alleen als we op visite zijn, dan is het vreemd en huilt hij nog als hij moetslapen. Voorheen als ik met hem naar zn kamer liep dan begon hij al te huilen. Nu omarmt hij mij en hangt hij al op mn schouder. Ik doe zn pyjama en slaapzak aan, gordijnen dicht en hij ligt dan heerlijk tegen mij aan. Alsof hij weet 'dit is het laatste moment dat het kan, daarna zie ik ze pas morgenochtend weer'. De ene keer ligt hij heel rustig tegen mij aan en leg ik hem meteen in bed, de andere keer is hij nog onrustig aan het woelen in mn armen, en dan wacht ik totdat hij wat rustiger is.
Hier is het ook zo. Wanneer ik hem in bed leg is het huilen, til ik hem eruit is het goed. Wat ik nu vaak doe is ( gelukkig ligt hij nog hoog anders zou het niet kunnen) maar ik knuffel hem terwijl hij in bed ligt. Zo ben ik dicht bij hem. Aai m over zn koppie, geef kusjes en praat tegen hem. Zodra ik zie dat zn oogjes langzaam dichtgaan ga ik weg. Ik wil dat hij weet dat ik weg ben anders word hij weer in paniek wakker als hij wakker schiet. De ene keer gaat het goed, de andere keer wat minder... Laten huilen heb ik ook geprobeerd maar hij raakt dan zo in paniek, dat doe ik nooit meer weer! Het kost even wat tijd, maar dat heb ik er voor over...
Allereerst een dikke knuffel: ik weet (helaas) uit ervaring hoe vermoeiend dit is. Onze dochter is nog wat jonger (7,5 maand) maar tot 2 weken geleden was het wakker op bed leggen altijd een strijd. Huilen, huilen, HUILEN was het dagelijkse ritueel. Als ik haar niet in slaap voedde (of na huilen huilen huilen daar alsnog voor koos). Hierdoor sliep ze pas om half tien en dan was ik zo kapot dat ik ook ging slapen. Wat een avonden! Tot een week of twee geleden. Toen heb ik een nieuw slaapritueel geïntroduceerd en dit werkt! Ze is nu gewoon stil als ik haar op bed leg. Als ik thuis kom uit werk (16-17:30) bv, dan eten, dan gaat ze mee de hond uitlaten, dan gaat ze met papa douchen, ik kleed haar om en ze krijgt nog een keer bv, dan leg ik haar op bed en lees een boekje voor. Dan ligt ze me lachend aan te kijken als ik haar kamertje af loop. Het succes van het nieuwe ritueel hangt samen met een plotselinge interesse voor het boekje. Daarvoor was het al huilen als ik het boekje vast pakte. Neergelegd worden was al reden tot krijsen. Misschien helpt een nieuw ritueel? En anders: weet je zeker dat het geen medische oorzaak heeft. Toen dochter 2 maanden was zijn we bij de osteopat geweest omdat ze niet neer te leggen was die heeft dat met 3 behandelingen verholpen. Succes!
Wat een afschuwelijk advies van de wvk! Negeert totaal de normale behoefte van een kind en degradeert een kind tot puppy dat afgericht moet worden. Jakkes!
Eens! Maar wat ik wel vreemd vind is dat het wel werkt?! Bij een vriendin van mij nl. ook zo. Maar dan met een strijd van 3 weken. (Ik snap niet hoe ze het heeft volgehouden!) Ze zijn natuurlijk dan wel al op een leeftijd dat ze begrijpen dat als ze (lang genoeg) huilen ze eruit mogen en kunnen gaan spelen. Wat helpt anders als het echt het negeren vd slaap is? Want erbij blijven was bij mijn vriendin dus ook geen succes, dan sliep de kleine nog niet. Hier ook zo'n fase gehad, alleen in de avond ging hij over het algemeen wel gewoon slapen. Het was hier rond de 8 mnd en duidelijk een verlatingsangst fase (weet niet of dat het bij jou ook is). Hij krijste nl. ook tijdens het spelen alles bij elkaar als ik even wegliep. Het was hier trouwens enkele weken, en soms ging hij wel gewoon slapen. Ik liep eerst altijd wel gewoon weg, maar kwam terug zodra hij echt ging krijsen. Soms was het binnen een paar min. over en hoefde ik niet terug. Maar hier was het dus echt verlatingsangst en niet het negeren van de de slaap.
Helaas hier hetzelfde verhaal. Wij blijven ook bij haar tot ze slaapt. Niets aan te doen, wil mijn kindje niet helemaal overstuur hebben voor ze gaat slapen.
Ik lees hier hetzelfde als mijn mannetje... Hij sliep overdag maximaal 3 hazeslaapjes van 30 tot 60 minuten, en snachts heel goed door... Ik heb idd RRR ingebouwd, en dat is best moeilijk als je een eigen bedrijf hebt, maar ik heb doorgezet... Hij is nu ongeveer om een uur of 6 wakker... (mag wel wat later hahaha) dan om 8 uur flesje, om 9 uur lekker slapen, tussen 10 en 1030 fruithapje, daarna lekker spelen, om 12 uur begint hij dan weer moe te worden, en dan leg ik hem ook echt in bedje... Kleertjes uit, pyama en slaapzakje aan, muziekje aan, en dan weltrusten, tot straks... Hij slaapt momenteel zo een 2 uur, soms een uitschieter naar 3 uur... Dan lekker een flesje, en dan weer spelen... 17 uur groenten, en daarna meestal een dipje en een powernap, vaak in de box of kinderwagen... En dan half 8 naar boven, badje, lekker tutten samen, pyama aan, en daarna flesje, en naar bedje... Als hij 3 uur heeft geslapen tussen de middag is dit best ff doorbijten, maar meestal slaapt hij direct... RRR is heeeeeeeel belangrijk... Ik heb de tijden bij hem gewoon doorgedrukt, dit is het, niet anders!
Hier nu ook weer zo; ze is een nachtje uit logeren geweest. Terwijl het bij opa en oma probleemloos ging is het als ze weer thuis is helemaal overstuur raken. Zo ook toen wij een weekendje weg zijn geweest en mijn ouders hier waren. Geen probleem tot wij thuis waren. Dit heeft hier toen 4 dagen geduurd. Heel zielig! Uit bed halen is geen oplossing (toch net maar weer geprobeerd). Ben over de bovenverdieping gelopen en verteld dat ze weer thuis is. De kamers benoemd, haar kamertje en toen werd ze enthousiast maar zodra ze het matrasje raakte.. En ze is nu echt doodmoe. Kan bijna niet meer op haar beentjes staan. Ik laat haar toch echt even huilen ga over een paar minuutjes weer terug. Dat werkte de vorige keer wel het beste en ik hoop nu ook....
Daar zou ik ook doodmoe van worden. Het komt op mij heel druk over, waarom al dat rondlopen en al dat geklets tegen een vermoeid kind? Gewoon eerst zelf rust in je hoofd maken, je alleen op je kind concentreren, lekker tegen je aanhouden, geen geklets of gewieg, hooguit zachtjes neurien en schommelen, niet denken aan je 'verpeste avond' of al het werk dat er nog ligt, je eigen hoofd eerst leegmaken, en dan pas je kind rust geven. Gewoon naast je kind gaan liggen, rust je zelf ook meteen wat.