De geboorte van ons kindje

Hallo allemaal,

Nou het heeft even op zich laten wachten, maar hier het verhaal van mijn bevalling. Ik heb het overleefd....

Voor degenen die een beetje meegelezen hebben, ik zag nogal tegen de bevalling op;
http://www.zwangerschapspagina.nl/viewtopic.php?t=77064.

En, vorige week dinsdag schreef ik al dat het begon te rommelen; http://www.zwangerschapspagina.nl/viewtopic.php?t=77610. Dezelfde avond is de bevalling alsnog begonnen.

Om 17.45 uur, ik was net even lekker mijn bedje ingedoken voor een dutje, voelde ik een wee. Ja, het is inderdaad zo: als je er eentje voelt, dan weet je dat het een wee is. Het deed (nog) geen pijn, en het trok als een golf door mijn buik heen, en weer weg. Nou, dat gaat wel even duren, lekker blijven liggen dus. De volgende kwam toch wel vrij snel erna, en even later nog eentje. Dus maar eens op de wekker gekeken, en gaan tellen. Ze kwamen al meteen elke 5 minuten, en duurden minder dan een minuut. Van de verloskundigen mocht ik bellen als ze een uur lang, elke 3 a 4 minuten, en minimaal een minuut lang kwamen.

Om 18.30 uur kwam mijn man thuis, die vond me in bedje. “Hoe is het?” “Nou ik heb weeën”. “Ow, dus het is begonnen?” “Weet ik niet, misschien gaat het nog wel weg. Maar het voelt anders dan gisterenavond en vanochtend”.

Man zn klok met een stopwatch erbij gepakt, en lekker in bad gaan zitten weken. Om 20.00 uur kwamen de weeën al een uur lang..enz. dus manlief mocht de verloskundige bellen terwijl ik nog eventjes in bad bleef. Die was er om 20.30 uur. Even wat vragen stellen, en vervolgens maar eens even kijkje genomen daar onder. Hoera. Ik had al 1 cm ontsluiting. Maar die kon ik dus ook al gewoon enkele weken hebben, ofwel zoals ze zei, “Het kan vriezen en het kan dooien”. Het zou goed mogelijk zijn dat dit een paar uur zou duren, en dat het dan alsnog weg zou trekken. Bovendien vond ze me nog veel te goed bij de tijd, dus het viel wel mee allemaal. Nou naar mijn eigen idee lag ik toch wel aardig te puffen al, alleen waren de weeën ook wel wat minder lang en heftig toen zij er was.

Maar goed, dit ging dus nog wel even duren, ik was best teleurgesteld en bereidde me al voor op een lange nacht…. Nou, toen ze de deur achter zich dicht trok om 21.00 uur, dacht ik nog even tv te gaan kijken. Maar ik zat toch niet zo lekker daar op de bank. Nog maar even naar het toilet, waar ik om 21.15 uur een flubbeltje achterliet. Vast de slijmprop.
Ik dacht nog maar even in bad te gaan maar daar zat ik ook niet zo lekker. Ik was erg onrustig, en de weeën waren weer fullblown terug. Dus maar weer op bedje liggen, nee naast bedje staan, nee door de gang huppelen.. pffft, en dit ging dus nog wel even duren zo… Ondertussen werd het een uurtje of 10. Uit protest (ik heb dus toch nog alle tijd..) was ik gestopt met het timen van de weeën, mijn hoofd stond ook meer naar hoe en waar ze op te vangen. En het zou nog wel even duren… De verloskundige had gezegd dat ik nog maar even wat moest eten vanavond, keurig gedaan, en even later kwam dat er ook weer keurig uit. Ik was zwaar misselijk van de pijn.
Om 22 uur zei ik dat ik dit tot 23.00 uur ging volhouden, en dan toch maar bellen, anders moesten we haar toch weer midden in de nacht wakker bellen..
Om 22.30 uur zei ik, ik trek dit niet meer. Bel de verloskundige maar weer, ik wil naar het ziekenhuis en een ruggenprik! Je zal dit maar 3 dagen moeten volhouden, pfffft.
Zo gezegd zo gedaan en om 23.00 uur stond ze er weer. FF checken, en jaah, ik had al 4 a 5 cm! Gelukkig dat het wat opschoot, want als ze nou gezegd had, je hebt maar 2 cm, was ik echt ingestort. Dus ik mocht (yippeeh) naar het ziekenhuis. Eindelijk mijn zin! Kleertjes aan en gaaaan! Ziekenhuis CWZ gebeld, maar ziekenhuis was vol.
Het academisch ziekenhuis wilde ik niet heen. Te groot, en dan staan er allemaal studentjes om je heen, in mn muts te loeren.. Daar zat ik niet op te wachten. Bovendien, als het ene ziekenhuis in Nijmegen vol is, zal het andere ook druk zijn, en ik had ook niet echt zin om ergens in een bezemkast te gaan liggen puffen of aan mijn lot overgelaten te worden.. Wij dus naar Boxmeer, dat was zowiezo ook best in de buurt is, misschien 5 minuten verder rijden. Van de verloskundige kreeg ik nog de tip voor onderweg mee: als je moet persen onderweg: ophouden! Ze ging namelijk niet mee, want het ziekenhuis lag buiten haar regio, en vanwege de pijnbestrijding zou het toch een medische indicatie worden. En dat rijden duurde laaang… Mans reed erg voorzichtig terwijl ik daar lag te puffen, heel lief, maar van mij had het best wat sneller gemogen. Al kreeg ik het allemaal niet meer zo mee.

Ik heb nog een foto, in de lift genomen, toen we aangekomen waren. Toen voelde ik mij duidelijk niet zo lekker. Bij de verloskamers aangekomen, zei ik “eerst een kotsbakje, dan een prik”.

Om 23.45 uur lag ik aan de monitors. De verloskundige ging kijken naar mijn ontsluiting en overleggen met de gynaecoloog. En kwam terug met goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws was dat ik al 8 cm ontsluiting had. Het slechte nieuws.. je raad het al, datgeen waar ik zo bang was geweest: omdat het al zo ver was, kreeg ik niks meer tegen de pijn! Dat zou nu geen zin meer hebben, vanwege invloed op de persweeën en ook slecht vooor het kindje.
En ja, inderdaad, het deed pijn omdat het allemaal zo snel ging! Van 1 naar 8 cm in 3 uur..

Ik kon wel janken. Toen werden ook nog mijn vliezen verder gebroken, die waren onderweg al een beetje gescheurd. Het vruchtwater was groen. En toen brak de hel los.

Ik heb gesmeekt, gebedeld en onderhandeld en ik geloof niet dat ik heel aardig was.
. “Mag ik niet een heel klein prikje dan?”. Nee, want het duurt niet lang meer. “Hoe weet jij dat nou?!”.
Even later: “Hoe lang duurt het dan nog?” “Tot je mag persen” “En wanneer mag ik dan persen?” “Als je 10 cm ontsluiting hebt”. “En wanneer is dat?” “Als je persdrang krijgt.” “En wanneer is dat?”. “Weet ik niet.” “Ja, daar schiet ik wat mee op”. Lekker zinvolle gesprekken dus.

Ik was alles helemaal kwijt, weinig meegekregen verder, maar op de formulieren stond dat ik om 00.40 uur mocht gaan persen. Ik had er echt de kracht niet meer voor, kreeg mijn benen niet omhoog.. dat werd gedaan door de kraamverzorgster en mijn mannetje. Jij moest ook mijn kin op mijn borst houden. Wat ik nog weet is dat de persweeën veel minder pijn deden dat de ontsluitingsweeën. En dat ondertussen steeds het piepje van het hartje van de baby wegviel. Ze hadden wel gezegd dat dat kwam door een storing, maar dat geloofde ik dus niet. Dus ik heb geperst of mijn leven er vanaf hing..
Op een gegeven moment kwam de gynaecoloog met een ENORME spuit. Wat ga je daarmee doen? Verdoving zei die. Okee, goed idee  Bij de volgende pers ga ik ook een beetje ruimte maken. Doe maar, want dit past nooit riep ik.
En bij de volgende perswee ging het snel, werd er ineens een heel echt heus kindje op mijn buik gegooid!
Dat was om 01.00 uur precies.

Ik was echt reuze verbaasd. Een echt kindje. En wat een mooi kindje! Na een paar minuten vroeg de arts,of we al wisten wat het was. Ik nog kijken naar onder maar kon het niet zien vanwege de navelstreng. Het is een meisje.

Eigenlijk wisten we dat al wel, maar ik heb het nooit echt geloofd, wilde het eerst met eigen ogen zien.

Wij zijn dus de trotse ouders van een heel mooi lief meisje. Haar naam is ANNE.

Ik ben nog gehecht, want dat ruimte maken was dus een knip (voel je inderdaad niks van, alleen naderhand een paar daagjes). Ons meisje had een apgar score van 9 en 10, helemaal goed dus.

We zijn ’s nachts in het ziekenhuis gebleven, waar ANNE in een wiegje tussen ons in heeft geslapen. We kregen ’s ochtends ontbijt op bed, en mijn ouders, die om de hoek wonen zijn meteen komen kijken ’s ochtends. Ze is nog onderzocht door een kinderarts, en alles is in orde bevonden, dus ze mocht mee naar huis.

En daar ga je dan met je kindje in de maxicosi…. Met zijn tweeen heen, en met zijn drieen kom je thuis.
Prachtig.

Maar het blijft een heftige bevalling. Omdat het zo snel is gegaan, was het echt pijnlijk, er gebeurt in heel korte tijd heel veel in je lijf. Wat dat betreft is het me niet meegevallen, het was precies waar ik bang voor was; de controle kwijtraken, de pijn en niks meer kunnen krijgen tegen de pijn. Uiteindelijk ben ik wel dankbaar dat het vrij snel voorbij was.
En met de supersupersuper mooie lieve dochter die we er aan over hebben gehouden…

Liefs Ma2Be & ANNE

 

Hi, Thanks! Jij ook veel succes gewenst met de zo te zien aanstaande bevalling! En de rest van de nog zwangere lezers ook natuurlijk.

Wel grappig trouwens, hoe je hier op het forum van boven naar onder gaat. Beginnen bij voorstellen, dan zak je naar zwanger worden, zwanger zijn, de bevalling.. Ben nu bij het baby en dreumes topic aangeland inmiddels.

Gaat goed met ons kleine meisje. Het is een kwestie van even handigheid in krijgen, hoe werkt dat nou, zo´n baby.. Maar, begin het inmiddels aardig door te krijgen.

En voor je het weet is het alsof er nooit wat anders is geweest. Kan me haast niet voorstellen dat ik ruim een maand nog heel erg zwanger was! Voel me weer fit, en zie dr weer gezellig uit.. heerlijk!

En met dit zonnetje lekker naar buiten met de kleine meid in de wagen. Genieten hoor!