Drama bevalling van ons meisje

Overdag met mijn moeder het huis gepoetst.
Ergens in de middag "een" gevoel in mijn buik. Echt buikpijn is het niet, weeën ook niet echt. Gewoon n gevoel van 't rommelt wat in mijn buik. Maar dat had ik wel vaker gehad de laatste weken.
En poets dus vrolijk verder. Om 17u had ik mijn moeder naar huis gebracht en zat daar buiten op t bankje nog wat te drinken, met heel lichte weeën.
Maar ik hield mijn mond dicht, ze waren absoluut niet pijnlijk, er zat totaal geen regelmaat in, het is dat ik weet hoe weeën voelen anders had ik daar niet eens aan gedacht.
Ik zeg tegen mijn vriend dat ik naar huis wil. Ook tegen hem zeg ik nog niks. Thuis gaat hij in onze nieuwe auto de autoradio en boxen maken, hij had net de wagen opgehaald. Ik rommel wat in huis en denk steeds vaker...zou het dan beginnen?
Een half uur later loop ik naar buiten en zeg tegen hem dat ik ff ga douchen en timen.
Ik sta er amper onder ,staat hij ook op de badkamer, zal ik helpen?
Ze kwamen al snel achter elkaar en duurde bijna n minuut en werden steeds vervelender en de weeën gingen ook niet weg door de warme douche.
Bel maar zei ik (ik heb snelle bevallingen dus moest meteen bellen)
21:15 verloskundige gebeld, die kon niet komen , was met een andere bevalling bezig, collega had gedronken kon dus ook niet komen. Ze ging iets regelen en zou dan terug bellen.
21:30 verloskundige belt en verteld dat ze niets kan regelen, we konden twee dingen doen, thuis afwachten of naar het ziekenhuis, dan zou ze zo snel mogelijk komen. We kiezen ervoor om lekker thuis te blijven. Ik lag op de bank gesetteld, licht gedempt, lekker muziekje aan. Kon alles prima opvangen. Het ging lekker zo.
Onze middelste zoon (16) zit op zijn kamer te computeren, maar die weet nog van niks. Onze oudste (18) heeft mij met weeën door huis zien lopen.
Die is van de zenuwen een pakje sigaretten gaan halen in de kroeg…
22:30 verloskundige belt dat ze over drie kwartier bij ons is.
23:15 verloskundige komt en ik heb al 7 cm ontsluiting. Mijn vriend zegt…wil je thuis bevallen? Jij moet je prettig voelen. Zeg jij maar wat je wilt zeg ik, mij maakt t echt niks uit. (heel de zwangerschap wisten we niet of t thuis of ziekenhuis zou worden, ik wist dat mijn vriend het liefst het ziekenhuis had.)
We besluiten na overleg om toch naar het ziekenhuis te gaan. Had hij een beter gevoel over en mij maakte het echt niks uit. Als ik maar niet hoefde te blijven daar, wilde perse thuis slapen na de bevalling, ongeacht of ik nu wel of niet dat plasje had gedaan.
Wij zeggen tegen onze middelste zoon dat we naar het ziekenhuis gaan.
Ik wil mee zegt ie opeens. Uhhhhhhhhh……….
Mijn vriend komt naar mij toe en zegt dit.
Echt niet zeg ik, zo meteen duurt het heel lang, gaat hij zich vervelen en gaat daar ons dan mee lastig vallen.
Zie het al gebeuren, staat ie naast mn bed te vragen of het nog lang duurt, haha.
Onze oudste zoon is nog steeds niet terug van de kroeg, dus die ziet het vanzelf wel dat we weg zijn en anders vertelt zijn broer het wel.
Onderweg naar het ziekenhuis belt mijn vriend zijn ouders, die wilden weten wanneer het zo ver was, vond ik prima als ze maar niet in de auto sprongen en ook niet terug gingen bellen, ook niet als ze lang niks gehoord hadden.
23:45 in het ziekenhuis alles lijkt bijzonder soepel te verlopen. ( VK had tegen mijn vriend gezegd, zonder dat ik het hoorde, rijd maar een beetje door anders halen we het ziekenhuis niet eens.)
Iets over 00.00 mag ik gaan persen, mijn vriend heeft de handschoenen al aan want hij wil ons wondertje opvangen.
Ik pers en pers maar het voelt niet zoals bij mijn 3 jongens, die oerkracht wat ik toen had mis ik nu en ik voel gewoon dat wat ik pers geen zode aan de dijk zet, het doet niet veel.
Ik heb ook heel veel pijn in mijn rug (dit zijn geen rugweeën, heb ooit een hernia gehad) tussen de persweeën door ga ik echt kapot van de pijn, niet leuk meer.
02:15 ik heb zoveel pijn en nu ook tijdens het persen, ga echt kapot van de pijn en roep dat ze me een ruggenprik moeten geven, of anders een keizersnede zonder verdoving, maakt me geen reet meer uit. Als ik maar van die pijn af ben.
De persweeën zijn ondertussen al flink minder geworden, maar ik ga nog steeds kapot van de pijn.
Ze komen erachter dat ons wondertje een sterrenkijkertje is. (met het gezicht naar de sterren ipv het matras)
Ze proberen om bloed te pakken van ons meisje om haar conditie te controleren.
Dit is zo'n gevecht met mij (doet ontzettend zeer) dat dit na herhaaldelijke pogingen niet lukt.
JOEPPPPPPPPPPPPPIE………
Eindelijk, ik mag een ruggenprik ( 4u s nachts is het ondertussen)
Normaal geven ze geen ruggenprikken meer bij volledige ontsluiting, maar het kon niet anders, ging echt dood van de pijn.
Eer de juiste personen op hun plek zijn daarvoor ben ik weer een poos verder en om 04.30 krijg ik mijn prik. (niet echt prettig, maar duurt niet zo heel lang)
daarna kom ik dus terug van de OK en heb ik weer praatjes, intussen is mijn vriend ingestort en zit te rillen op een stoeltje, en heeft de hoop op zijn dochtertje een beetje laten varen.
(De hartslag van ons meisje is te horen via zo'n monitor en bij elke wee zakt dat piepje gewoon naar 0 en ik verwacht iedere keer zo'n lange piep die ik in films hoor als iemand overlijdt)
05:00 infuus word aangesloten met wee opwekkers.
Mijn vriend heeft zijn ouders even gebeld om de stand van zaken te vertellen.
Ik heb t ijskoud gekregen van die ruggenprik, blijkt normaal te zijn, wist ik dus niet. Gelukkig had ik een kersenpitje meegenomen van thuis en die heb ik continue gebruikt. Die kruik van het ziekenhuis was niet heet genoeg (vulden ze met warm kraanwater) Ik had ook nog een pyama truitje aan en 3 dekens op mijn lijf en nog bleef het ijskoud…
06:00 wee opwekkers doen hun werk en de dokter meld na controle van een druppeltje bloed van ons meisje dat ze het nog altijd goed doet, hij meldt dat hij ieder halfuur terug komt om een micro bloed onderzoek uit te voeren zodat ze weten hoe ons meisje het doet. (nu lukt dat onderzoek makkelijk omdat ik niks meer voel)
06:30 na het tweede bloed onderzoek meldt de dokter dat ons meisje moeite krijgt met de weeën en dat ze haar reserves aan het opgebruiken is, kortom ze moet nu komen.
Ze blijkt ondertussen ook in het vruchtwater gepoept te hebben.
Na enig overleg en het raadplegen van een andere gynecoloog besluiten ze om een vacuumpomp te proberen, wanneer dit niet HEEL snel lukt zal ze met een keizersnede gehaald moeten worden…………….
Er wordt gevraagd of ik kan persen en moet het op commando doen (voel tenslotte geen weeën) Dit lukt gelukkig heel goed. Na 2 persweeën is ons meisje geboren om
06:50, ze blijkt ook nog een omstrengeling te hebben van de navelstreng….
Ons meisje heeft echt een paar weken nodig gehad om bij te komen van dit alles.
En wij eigenlijk ook wel.
Achteraf bekeken zijn wij heel blij dat we toch voor het ziekenhuis hebben gekozen.

Om 2u s'nachts kwam onze oudste terug van de kroeg, vraagt aan zijn broer waar wij zijn. Weet ik niet zegt die. Ziekenhuis ? vraagt ie nog een keer. Owja.
Later hoorden wij dat ie tot 6u op was gebleven, helemaal op van de spanning en hij was boos dat we niet even tussendoor gebeld hadden om te laten weten dat alles goed was.
Uitgelegd dat je wel andere dingen aan je hoofd hebt tijdens een bevalling en al helemaal als het niet goed gaat.
Hij is trouwens zo gek op zijn zussie dat we soms met zn allen zitten te vechten wie haar uit bed mag halen haha.
Het voelt als mijn kind zei die laatst.