Ik kan haar moeilijk loslaten

Totaal niet herkenbaar, maar wel begrijpelijk.

Wij werken allebei voltijds, dus dochter gaat al sinds ze 4 maand is naar de opvang en naar de grootouders. Ik vind het geweldig om te zien hoe ze daar ook geliefd is, vriendjes maakt, dingen leert die ik haar niet kan leren (andere liedjes en spelletjes, samenspelen met andere kinderen...). Ik ben ervan overtuigd dat ze er zoveel baat bij heeft dat haar wereld groter is dan ons gezinnetje.

Dat is overigens geen kritiek op jou, maar gewoon... Misschieb moet je het minder bekijken vanuit wat jij 'verliest', en meer vanuit wat zij 'wint'?

 

Hele treffende laatste zin!

Ik vind het belangrijk dat mijn dochter ook in een andere omgeving komt. Daarnaast vind ik het belangrijk dat er meer personen in de levens van mijn kinderen zijn dan alleen de ouders.

Mijn kinderen zijn altijd bij mij. Ik werk niet, studeer in mijn vrije uren. Vanaf dat ze een maand of 4 zijn, gaan ze allebei los van elkaar een dag naar oma. Zo leren beide partijen elkaar goed kennen. Ook kom ik zelf regelmatig bij mijn moeder waardoor ze nog vertrouwder zijn.
Mijn schoonouders genieten 8 maanden per jaar in het buitenland maar wanneer ze hier zijn, passen ze regelmatig op hier thuis en bij hun. Dat zijn vaak een aantal uren waarin ik lekker even iets voor mezelf doe. Soms kapper, winkelen maar ook gewoon het huishouden of ongegeneerd uren lezen.

De kinderen vinden het heerlijk. Belangrijk voor ons is dat ze zich veilig voelen bij anderen. Ik weet dat de ouders die veiligheid bieden en ze heel veel liefde geven. Ze houden in grote lijnen het schema aan van de kinderen en bepalen zelf de kleine dingen. Belangrijkste is dat ik mijn kinderen nooit laat huilen en dat nemen zij ook heel serieus. De rest gaat prima want ik weet dat ze gewoon normaal de dag invullen.
Slapen doen ze wel bij mijn moeder maar is nog niet voorgekomen bij mijn schoonouders. Ze zijn wat ouder en slapen niet met een kind in bed, dat is bij mij wel een mogelijkheid is er angst speelt.

Ik snap je angst, maar bouw het rustig op. Eerst een uurtje, daarna twee. Je hoeft niet meteen een hele dag af te spreken en logeren is wel de laatste stap. Vraag ze eens bij jullie thuis op te passen, in haar eigen omgeving en ga zelf boodschappen doen. Dat is makkelijk te overzien.
Geef een schema mee en bespreek dat samen, vraag ze dat schema te volgen als jou dat rust geeft.
Spreek af dat wanneer je dochter onrustig is, of het moeilijk vindt, dat je terug komt.

Je dochter heeft hartstikke leuke opa's en oma's zo te horen, gun haar die extra liefde en plezier. Wat kan er mis gaan?

 

hier hetzelfde idd. door omstandigheden kan ze niet bij mijn vader een keertje blijven/logeren enz.
met de peuterspeelzaal zal het wel een stuk makkelijker gaan al vind ik dat nog moeilijker, zeker met alle enge verhalen van de medewerkers...
maar goed, ik kan haar ook niet thuishouden, dat is ook niet gezond

 

Ik denk er ook wel eens aan wat er met mijn kinderen gebeurt als mij en mijn man iets zou overkomen (ongeluk, ziekenhusiopname)? Dat klinkt heel naar en daar hoef je ook niet lang bij stil te staan maar mocht er plots een oppas nodig zijn, wil ik dat er mensen zijn bij wie mijn kinderen zich meteen vertrouwd voelen.

Mijn moeder is voogd en ik weet dat zij, mijn schoonouders en mijn zus meteen klaar staan om de kinderen bij zich te hebben. Ze zijn allemaal liefdevol en willen het beste voor de kinderen. Ik zorg er mede daarom voor dat ze daar vaak zijn.

 

Ook niet echt herkenbaar, mijn dochter is zo dol op haar opa en oma en oom (mijn ouders en broertje) en ik vertrouw haar echt met heel mijn hart aan hun toe. Ze is tot nu nog niet alleen blijven slapen, maar dat is omdat ik dat niet zo nodig vind en het tot nu ook niet nodig was (ze wonen 300 km verder). Maar ze komen vaak bij ons logeren of wij gaan naar hun, dan ondernemen ze ook vaak dingen alleen met haar. Mijn dochter heeft dan helemaal geen oog meer voor ons, en ik vind dat prachtig om te zien.

Schoonouders leven helaas niet meer en haar ooms en tantes van mijn man's kant wonen 5000 km verderop... des te belangrijker dat ze tenminste een warme familie waar ze zich zo vertrouwd bij voelt heeft.

 

Ook hier totaal geen herkenning: onze dochter gaat vanaf 3,5 maand 3 dagen in de week naar de opvang en opa's en oma's passen geregeld een dag of een weekendje op. Ik heb dat echt nodig, even weg, even niet moeder zijn. Ik denk dat het voor een kind erg belangrijk is om ook regelmatig (langere perioden dan een uurtje) bij andere mensen te zijn, zodat hij/zij leert dat er nog meer lieve mensen zijn dan alleen papa of mama. Daar wordt een kind denk ik alleen maar beter van.

 

Ik herken het ook niet.

Dochter gaat vanaf jongs af aan al weleens naar de opa' en oma's, of een middagje met mijn schoonzus mee. Vindt ze geweldig, en ik vind het belangrijk dat ze ook tijd doorbrengt met haar familie en niet alleen met papa en mama. Iedereen is stapelgek op haar en ik hun haar en hen ook tijd samen.

Ook gaat ze elke ochtend naar een speelzaaltje (3 uurtjes). Ik vind het belangrijk dat ze meer ziet dan alleen het huis en ons, ze speelt met kindjes, gaat er elke ochtend huppelend naartoe.

De wereld houdt niet op bij papa en mama en het huis. Er zijn zoveel mensen die van haar houden en dat wil ik haar graag laten ervaren door haar tijd te laten doorbrengen met hen.

NB. Logeren doen ze hier trouwens ook niet, dit pas als ze zelf aangeeft het te willen. Alleen als we in NL zijn blijven ze soms een nachtje bij mijn ouders, maar dat is max 2x per jaar.

 

Ik herken het wel. Ben ook thuisblijfmoeder en het nadeel is ook nog dat de opa's en oma's op ruim een uur rijden afstand wonen. Ze even op laten passen gaat dus heel lastig. Mijn man werkt door de week, dus ik kan moeilijk vaak naar ze toe gaan zodat ze hen leert kennen (openbaar vervoer is hele lange reis en kostbaar) en helaas nemen beide grootouders niet echt de moeite vaak hierheen te komen. Ze ziet ze dus maar 1 of 2 keer per maand en dan vindt ze ze eng. Ze is sowiesos extreem eenkennig, terwijl ik veel met haar op pad ben, bij vriendinnen met kindjes ben en ook hier veel visite over de vloer komt.

Ik zou willen dat ze een betere band had met opa en oma en dat ze hen vaker zag. Maar dat is nu eenmaal niet zo. Mijn man en ik zijn redelijk op onszelf aangewezen en dat is soms lastig als we beiden tegelijk weg moeten. Maar ik forceer mijn dochter ook niet om bij een oppas te blijven als ze zich daar echt niet veilig bij voelt.

 

Maar met 6 maanden had ik dit ook hoor. Ik ben pas makkelijker geworden toen ik zag dat mijn dochter ook echt iets had aan contact met anderen. Mijn ouders zijn altijd heel betrokken geweest en ik vertrouwde haar ook gerust aan ze toe, maar was met 6 maanden toch echt veel meer beschermend. Niet dat het nodig was voor mijn dochter, die is altijd heel sociaal geweest en uitbundig

En als de grootouders zelf ook niet zoveel initiatief nemen blijft het toch zo. Ik zie mijn ouders ook niet vaak, maar dit komt door de afstand, niet doordat ze het niet willen. Hierdoor zijn mijn man en ik ook erg op onszelf aangewezen en zijn we zeker het eerste jaar van onze dochter heel veel met z'n drieën geweest. Daar heb ik ook van genoten en ik heb er veel zelfvertrouwen van gekregen.

Sinds ze 20 maanden is gaat ze naar de creche, waar ze het nu ook erg naar haar zin heeft.

 

Ik zou het niet kunnen. Had al tijdens mijn verlof heel sterk het gevoel dat ik ook even weer mezelf kon zijn zonder kind. En werk dus heel graag en ook weer fulltime sinds deze week.
Opa's en oma's passen in totaal 3 dagen op en verder zijn wij zelf thuis. Ik vind het heel fijn dat ze zo betrokken zijn in zijn leven. Een verrijking voor hem en intens genieten voor ons om ze samen te zien. Vind echt dat een kind quality time met grootouders verdiend!

 

Je bepaalt altijd zelf.

Ik vind wel dat ze nu een hele mooie leeftijd heeft om haar een paar uur weg te brengen. Lekker fietsen, wandelen, spelen, hartstikke leuk. Ook herkent ze familie nu heel goed.

Je geeft zelf aan dat je dochter heel sociaal is en graag bij opa en oma is. Waarom laat je jouw eigen gevoel dan dan de overhand nemen? Laat ze lekker samen plezier maken. Je ziet haar zelf elke dag.

Loslaten hoort er bij, dat is moeilijk maar wel heel essentieel voor een kind. Ze leren andere situaties kennen. Laat haar leren op zichzelf te vertrouwen.

 

Ik herken het heel goed, maar om een andere reden.
Onze dochter is op 5 weken met een gebroken bovenbeen in het gips beland, na een ongeluk bij een familielid.
Mijn man en ik zijn ons dan gaan vragen stellen, dat we ze niet te veel uit handen gaven enz enz. Sinds het ongeluk, is ze wel al een paar keer een paar uurtjes bij iemand geweest, maar het is steeds met een klein hartje...

 

Ik herken het niet, maar kan mij er wel iets bij voorstellen hoor. Maar zoals ook eerder gezegd, stel dat jou of jullie iets overkomt. Ik vind het zelf een erg prettige gedachte dat mijn kindje ook heel vertrouwd is bij beide opa's, oma's en tantes. En buiten dat, onze zoon heeft het ook altijd enorm naar z'n zin als hij bij de oppas is. Één dag per week gaat hij naar mijn schoonouders en twee dagen past mijn moeder bij ons thuis op. Hij begint enthousiast te lachen zodra hij hen ziet en als we hem weer komen ophalen lacht een breeduit glimlachend mannetje ons tegemoet!

En last but not least, het is ook heel fijn om af en toe weer eens samen met jouw partner alleen iets te doen. En geloof me, het wegbrengen wordt echt steeds makkelijker hoor!

 

Dat hebben wij ook wel omdat ons zoontje het enige kindje in de familie (wat in de buurt woont) is. Oppassers genoeg maar toch bepaal ik wie wel of niet. Mijn zusje bijv wilde nooit luiers verschonen en heeft ze ook nooit gedaan. Dus kan en mag zij pas een keer oppassen als ons zoontje echt goed zindelijk is. Onze vrienden hebben kindjes van dezelfde leeftijd dus daar heeft hij al eens gelogeerd. Opa's en oma's ook regelmatig 1 of 2 nachtjes. Ik vind het wel fijn om ook weer eens even lekker niks te hoeven en bijv niet vroeg mijn bed uit te komen. De eerste paar maanden heeft ons zoontje ook geen oppas nodig gehad maar daarna toch wel zo af en toe. Ik merk ook dat hij er heel gemakkelijk in is geworden. Neemt zo gemakkelijk afscheid en weet dat wij hem altijd weer op komen halen. Ik doe het zeker niet alleen voor ons maar ook echt voor hemzelf. Hij heeft hier ook veel baat bij. Hij is ook al eens een middagje gaan spelen bij kindjes van onze vrienden. zo ging afgelopen maandag het eerste afscheid bij de peuterspeelzaal echt heel gemakkelijk. Gewoon loslaten en toch doen zou mijn persoonlijke mening zijn.

 

Deels herkenbaar. Ik ben momenteel ook thuisblijfmoeder en ik voel me net een spijbelend schoolmeisje als ik Raketje naar de oppas heb gebracht voor een date met mijn man. In het begin ben ik bijna dronken van de vrijheid die ik ervaar, maar al gauw ga ik haar toch wel echt missen. Ik geniet van mijn date met mijn man, maar ben ook blij om haar weer in mijn armen te kunnen sluiten en te horen hoe ze het gehad heeft. En ik vind dat daar helemaal niets mis mee is.
De eerste keer zijn we maar een uurtje weg geweest. Tegenwoordig zijn we 2 à 3 uur achter elkaar weg en soms iets langer.
Wel hebben we maar 1 vaste oppas. Graag zouden we dit uitbreiden naar 2 of 3, maar we hebben geen familie in de buurt zitten en de meeste van onze vrienden staan nog met 1 been in het studentenleven. Maar al was dit niet zo, dan zouden we nog geen hele parade aan oppassen hebben. Dat zou voor ons niet goed voelen en lijkt me ook voor Raketje een beetje rommelig en onduidelijk.

Ik vind niet dat je je kind persé al jong moet leren loslaten. Loslaten is een wederzijds proces wat bij iedereen in een ander tempo gebeurt, onder invloed van karakter, hormonen, werkschema, etc. Zolang een kind genoeg omgang met andere mensen heeft, is het prima als daar een ouder bij is. Op een gegeven moment gaat het ook redelijk vanzelf, daar ben ik van overtuigd. Het is vaak niet nodig het proces te forceren.

Natuurlijk is het logisch dat je man af en toe een paar uurtjes jou voor zichzelf wil hebben, en voor jou is het (uiteindelijk) vast ook lekker om even meer te zijn dan mama. Je hoeft je kind niet in 1 keer 3 nachten uit logeren te sturen. Je kunt dit heel geleidelijk aan doen en beginnen met een uurtje, even samen met je man koffie drinken of zo. Ook helpt een goede overgang. Dus eerst op visite en wennen, en na 20 minuten à een half uurtje pas weggaan. Maar dan wel echt gaan. Kusje, zwaaien en weg. Afscheid rekken maakt het moeilijker voor alle betrokkenen. Een kindje dat huilt bij het afscheid is bij een lieve, begripvolle oppas vaak heel gauw getroost.

 

Ik herken het grotendeels wel. Met het verschil dat ik 3 dagen werk en dochterlief dus 3 dagen wordt opgevangen (KDV en beide oma's). Maar buiten dat zijn wij altijd met z'n drietjes. We gaan best vaak weg, doen veel leuke dingen, maar altijd met z'n drieën. Het is nog niet voorgekomen dat manlief en ik samen een avond weggaan of zo. Wij genieten er net zo van om voor elkaar te koken, lekker pizzaatje te eten of een goede film te kijken samen. Thuis. De enige oppasmomenten waren een etentje met vrienden, werk en een bruiloft.

Schoonmoeder past graag op, en het gaat ook altijd goed. Dat is het probleem niet. Maar wij hebben daar gewoon niet zo de behoefte aan. Leuke dingen willen wij gewoon graag met z'n allen doen.

Uit logeren zal hier ook pas echt gebeuren als onze dochter zelf aangeeft ze dat ze dat wil. Over een jaar of 7 of zo .