Geen roze wolk

hoe oud is je baby?
ik kan je geruststellen,ook hier geen roze wolk, nu na bijna 7 maanden begin ik t steeds leuker te vinden, ondanks heftige slaapproblemen. je kindje gaat opeens lachen, contact zoeken, geluidjes maken, kruipen en draaien, dat maakt t vele malen leuker!

ik heb een deskundige een keer gevraagd: had ik er nou zo verkeerde verwachtingen van? en toen antwoordde ze: nee, je had niet de verkeerde verwachtingen, maar ook niet de goede, je kunt namelijk niet de goede verwachtingen hebben, het is vaak anders.

ga je weer werken of blijf je thuis? ik ben een mama met 'ouderwetse' opvattingen; ik wilde absoluut thuis blijven, maar ga ook 1 nachtje per week werken, dat heb ik namelijk nodig, ik ben niet alleen maar mama, ik ben ook loesje en ik heb ook iets nodig voor mezelf.

het komt echt goed, al lijkt t nu erg lang te duren en heb je t gevoel dat je alleen maar een wandelende luier-verschoon en melkmachine bent. mocht dit gevoel nu erg lang aanhouden, schroom dan niet om hulp te zoeken. je baby verdient een happy mama, en jij verdient t om later fijne herinneringen te hebben aan de baby-tijd (want die is heel snel voorbij)

 

Ik heb het ook niet altijd ervaren als een roze wolk hoor.....vooral niet als ze huilbuien had en niet wilde slapen. Na 11 weken ben ik weer gaan werken en heerlijk vond ik het, nog steeds. Even niet zorgen maar lekker ergens anders mee bezig zijn.

Mijn meisje is nu bijna 10 maanden en ik zit alweer een tijd op een roze wolk alleen af en toe komt er een grijze wolk.....maar ja dat hoort erbij.

Succes meid, komt echt wel goed

 

eh meis!

roze wolk? wat is dat?
Hier ook net gehad... maar het komt goed en die roze wolk met heeel veeeeel liefde komt en wordt alleen maar groter.
Ik kan nu zo genieten van mijn dochter en ik doe nu inmiddels weer dingen uit mijn oude leven (lees -> voor bevalling).
Ze gaat gewoon lekker mee!

suc6 meis, dit gevoel is echt k.t, maar het wordt beter!

 

Hier ook geen kleine baby mama hoor. Poeh wat vond ik de omschakeling bij mijn eerste zwaar. Maar nadat ze een halfjaar was geweest begon ik het geweldig te vinden.
Je zit dan meer in een ritme, kan ook meer ondernemen omdat ze meer wakker zijn en het hele kleine is er af.
Bij mij kwam toen heel langzaam de roze wolk en vond daarna elke fase even leuk.
Met mijn kleine man nu hetzelfde. Dat is een behoorlijk zorgenkindje, waardoor ik weer niet echt kon genieten. Merk dat dat nu weer heel voorzichtig gaat komen.
Moederschap is het mooiste, dankbaarste, maar ook zwaarste wat er is.

 

Heel herkenbaar hoor! Hier een peuterpuber en een baby van ruim 4 maanden. Al is de jongste over het algemeen makkelijker en rustiger dan de eerste (De eerste was een huilbaby), het blijft pittig! En als de ene doorslaapt, dan besluit de andere 's nachts te gaan spoken...Voel me af en toe ook net een zombie...
Maar probeer toch te genieten van alle leuke dingen, en ik heb wel gemerkt: zorg dat je elke dag even wat tijd plant voor jezelf...Al is het maar uitgebreid douchen/badderen of een frisse wandeling. Daarna kun je net wat beter relativeren soms, en ben je even uit die 'sleur'. En neem van mij aan: ik denk dat elke moeder wel eens baalt en dat gevoel kent. Alleen komt niet iedereen er voor uit!
Ik vind het met peuters ook allemaal wat makkelijker, al is hier nu de peuterpubertijd volop aan de gang. Ik zeg je: soms dodelijk vermoeiend! Al geef ik wel toe dat het makkelijker is, omdat je beter kunt communiceren en hij kan aangeven wat er is.

 

Heel herkenbaar.
Ik heb een zoon van 10 weken en zit ook niet vaak op een roze wolk.
Wanneer mij liefje tevreden naar me lacht en vrolijk is of in slaap valt op mijn arm dan zit ik op een roze wolk.
Maar voel ik me ook alleen en wil ik graag weer van alles doen, maar dat kan niet want ik heb een kind.
Volgens mij heeft iedere moeder dat wel, zolang je van je eigen kind houd doe je niks fout.

 

ga wat ondernemen met je kindje, babymassage bijvoorbeeld! dan heb je een dagbesteding, én het is superleuk om 'contact' te maken met je kindje!

 

Babyzwemmen zou ook leuk voor jullie beide zijn. Je leert andere moeders kennen, hoe zij dingen ervaren etc..
Je kleintje zal het waarschijnlijk lekker vinden in het water..

EN.. Je bent even op een andere manier met hem bezig..

 

Zooo herkenbaar! Ik heb in het begin vaak tegen mijn man gezegd "ik zou heel graag fulltime willen gaan werken nu zodat jij thuis kan zijn, dat is minder vermoeiend dan dit!!!".
De beginperiode is gewoon heel zwaar en heftig en je moet helemaal wennen aan een nieuw leventje en ook nog eens herstellen. Het is ook allemaal niet niks!
Ik heb ook geen roze wolk ervaren hoor! En ik heb me heel vaak schuldig gevoeld ten opzichte van mijn dochtertje.
Maar het wordt steeds leuker, echt waar!
Nu kun je je dat vast niet voorstellen, maar het wordt minder zwaar, je baby kan op den duur steeds meer en dan pas wordt het leuk!

Sterkte!

 

Ik herken het helemaal. Als ik heel eerlijk ben (dit hoor je als nieuwe mama niet te zeggen..) vind ik het na het eerste jaar pas ECHT leuk worden. Dat kan ik oprecht zeggen nu mijn tweede kindje anderhalf is. Maarja helaas moet je door dat eerste jaar heen...een jaar van 24/7 zorgen voor je baby, vermoeidheid en zeker in het begin weinig echt contact.
Maar. Na dat jaar wordt het steeds leuker!
je kindje begint te brabbelen, voor je het weet heb je echte gesprekjes samen. Je ligt in een deuk om de gekke dingen die ie uithaalt. Ze zijn niet meer zo kwetsbaar en je kunt ze makkelijker loslaten. Meer tijd voor jezelf.
Ik heb het werken het eerste jaar ook als zwaar ervaren, zeker met 2 kleintjes, maar ook dat wordt alleen maar gemakkelijker als ze groter worden. Ze krijgen hun eigen 'sociale leventje'

Mijn oudste is 5 en gaat nu veel liever met vriendjes erop uit dan dat ie bij mij thuis is! Dus hou je daar maar aan vast en denk "hoe ziet m'n leven er over 3 of 5 jaar uit?" dan ben je de zware momenten echt allang vergeten

Veel sterkte en geniet van je kleine, het cliche is waar; ze worden zoooo snel groot!
Juliette

 

Je bent echt niet de enige. Ik heb ook geen roze wolk. Vooral als hij niet wil slapen of aan het huilen is, denk ik, waar ben ik aan begonnen. Ik kan vooral niet tegen het huilen. Ik denk dat het vooral ook komt omdat je nog geen ritme hebt en nog niet weet wat je kindje allemaal wilt en bedoelt. En met name de slapeloze nachten breken op. Ik hoop zeker dat het beter wordt

 

hier is het een beetje dubbel soms kan ik echt genieten van me kleine meid en ik ben ontzettend trots op haar en ben ontzettend blij met haar maar man wat vind ik het af en toe zwaar soms denk ik weleens ik ben blij als ze dalijk wat ouder word en het niet meer alleen het zorgen voor is en huilen pff ik kan er ook niet zo goed tegen ze heeft tegen woordig na de ene laatste fles om half 6 dat ze daarna gaat huilen tot de laatste fles dit doet ze nu al een week en elke dag dat het weer begint denk ik pfff daar gaan we weer het enige wat ik dan kan doen is met haar door het huis lopen en troosten want als ik haar neerleg begint ze echt te krijsen nou ik hoop dat ze dit echt niet lang meer blijft doen want ik word er zo langzamer hand gek van en dan voel ik me weer slecht omdat ik dit zeg, iniedergeval je bent echt niet de enige die geen roze wolk heeft

 

herkenbaar, hier nog nooit een roze wolk gezien, niet tijdens de zwangerschap en niet na de bevalling. Het is ook zwaar en intensief, en daar hoef je je ook niet schuldig over te voelen oid. Hier ook na 6 maanden begon het steeds leuker te worden... okay nu tandjes, maar echt je krijgt er meer voor terug!

 

Twee maanden terug moest ik een geboortekaartje schrijven voor iemand die een kindje had gekregen. Normaal gesproken zet ik er, zonder er teveel bij na te denken `geniet van de kleine en veel geluk´. Nu zei ik tegen mijn man: "Zal ik er maar opzetten: Heel veel sterkte de komende tijd!" ? Dat heb ik natuurlijk niet gedaan, maar dat was echt mijn gevoel. Mijn zoontje huilde namelijk heel erg veel, bleek koemelkallergie en reflux te hebben. En de eerste van mij was ook een 'huilbaby'. Gelukkig hebben we nu de juiste voeding en medicatie, en zijn die eerste zware 4 maanden voorbij en kan ik weer een beetje 'ademhalen'. En vandaag hebben vrienden van ons een kleine gekregen, en ik was toch met een heel ander gevoel het kaartje aan het schrijven dan twee maanden geleden. Heb er zelfs een heel mooi (positief!) gedichtje op gezet. Dus zo zie je maar hoe snel dingen kunnen veranderen!
En verder: Heb je iemand om je heen die je even kan ontlasten overdags, zodat je even een uurtje naar de stad kunt o.i.d.?
En hou goed je gevoelens in de gaten, en als het kan praat er ook over met een naaste ofzo, die jou een beetje in de gaten kan houden. Want zwaar is het zeker soms, en je moet er niet aan onderdoor gaan....Die rothormonen zullen ook een rol spelen, daar kun je gewoon niks aan doen...
En over een tijdje wordt het echt makkelijker, al weet ik al dat je denkt: Daar heb ik nu niks aan!! (dat is mijn reactie ook altijd als ik me op dat moment ´down´ voel)

 

Zo herkenbaar, alsof ik het zelf heb geschreven, en nu? Ik geniet er erorm van. Maar met 6 weken, stond ik te popelen om te gaan werken! Nu wil ik hem voor geen goud missen (ben met ouderschapsverlof)..ik denk datik dan eindelijk op die bekende roze wolk zit

 

Wees gerust, je bent zeker de enige niet. De roze wolk liet bij ook best een tijd op zich wachten, en ik vond het heerlijk toen ik weer aan het werk ging! En nu Miriam wat ouder is, en meer contact maakt etc, is dat zo geweldig Pasgeborenen zijn schattig, maar ook best saai

 

Het eerste jaar is aanpoten daarna wordt het steeds leuker en gemakkelijker.
Ik weet niet of je werkt maar ik vond mijn verlof ook niet zo leuk als ik gedacht had. Toen ik moest werken vond ik het verschrikkelijk haar af te staan. Maar nu zeg ik eindelijk: Hoera even een dag werken!
Oja en dat je zelf voed vind ik super! Je hoeft dus niet bang te zijn dat je kindje geen aandacht krijgt. Lekker bij je zijn is al belangrijk genoeg.