onze peuter kan als hij alleen is superleuk spelen met van alles en met mij of papa samen dingen doen. Op het moment dat z'n broertje van 1 erbij is ben ik de hele tijd politieagent aan het spelen. Het gaat even goed maar uiteindelijk wordt alles wordt afgepakt, broertje wordt omgeduwd, geslagen, mag niets. Effect: broertje gaat aan mama hangen en vraagt veel aandacht van mij waardoor grote broer natuurlijk ook zijn aandacht wil. Als kleine broer alleen is vermaakt ie zich ook supergoed, heb ik geen omkijken naar. Nu begint hij ook al met boos worden. Dus als zij samen zijn en ik hoor gekrijs denk ik gelijk: grote broer is weer bezig. (wat dus ook niet altijd zo is). Wat ik nu doe is: pijn doen is gelijk op de gang, ik heb vaak genoeg gewaarschuwd (hij loopt er nu zelf al heen). Speelgoed afpakken = benoemen dat hij dat ook graag wil maar gelijk teruggeven, als D. klaar ermee is mag jij weer. Soms helpt het om hem te laten uitleggen hoe dat speeltje werkt, of voorlezen ipv boekje afpakken. Ze kunnen ook niet zonder elkaar, de ander moet altijd kijken en mee etc maar ik wordt er erg moe van, ben de hele dag scheidsrechter aan het spelen, ben blij als er één in bed ligt... Met andere kindjes/baby's is peuter heel erg lief maar met z'n eigen broer minder. En ik vind het zo zielig voor de kleinste. Hoe doen jullie dit met twee?
Nou ja, ik laat Isabella altijd kiezen of stoppen met haar gedrag of ze mag niet meer samen spelen. Of op de gang.