Vandaag is onze jongste dohter voor het eerst aan het wennen op de kleuterschool. Omdat wij nog ongeveer een half jaar aan de wal wonen tot ons schip klaar is gaat zij bij ons in het dorp naar de kleuterschool. De oudste had de eerste week best wel problemen dat ik haar "achterliet'. Isa, de jongste liep zo naar binnen en ging zitten. Een kort kusje en en doei en we werden door haar weggebonjourd. Ik had er eigenlijk weinig problemen mee, maar papa zat het niet lekker. Hij mist haar heel erg. Ben ik dan echt zo'n ontaarde moeder?
Tuurlijk ben je geen ontaarde moeder Je ziet dat je dochter met veel plezier gewoon gaat zitten en geen moeite heeft dat ze daar blijft. Ze heeft het dus gelijk naar haar zin. Dan is het toch niet zo gek dat je haar daar met een goed gevoel achterlaat?
Ik vind je ook geen ontaarde moeder hoor! Je ziet toch hoeveel plezier ze eraan heeft! Als ze het moeilijker had gevonden, was het voor jou vast niet zo gemakkelijk!
Mijn man vindt het maar heel raar dat ik zo reageer. Hij heeft het met de oudste helemaal niet megemaakt. Hij werkte aan de wal toendertijd. Ik heb er gewoon een goed gevoel bij. Het eerste wat ze zei toen ik haar wakkermaakte was : Ik ga naar school! Ik had bijna er een foto van gemaakt toen ze helemaal kant en klaar stond, ware het niet dat mijn batterij leeg was.
Dat was het eerste wat ik dacht: Het is vast de eerste keer voor jouw man. Jij bent er ondertussen al aan gewend. Hij nog niet. En tuurlijk ben je dan geen ontaarde moeder Ik ben heel benieuwd hoe het straks gaat als mijn vriend Hugo naar de psz gaat brengen als ik net bevallen ben. Ik ben ondertussen het drama bij het afscheid wel gewend. Weet dat ie het daarna enorm naar zin heeft, dus maak me niet zo druk. Maar mijn vriend kan ook best gevoelig reageren op zulke dingen. Zal de juf vooraf wel even instructies geven dat ze hem gewoon weg moet sturen haha.
Hoi, maandag was voor mijn zoontje de eerste keer. Het brengen was echt drama! Hij klampte zich aan mij vast en huilde alleen maar. De juf moest hem echt van me af trekken. Dus ik op de terugweg naar huis ook huilen. Ik voelde me ook een ontaarde moeder omdat ik mijn huilende zoon zomaar acherliet bij een vreemde! Maar toen ik hem einde van de ochtend ging halen, was het helemaal prima. Hij vond het "te gek" Vanochtend ging hij voor de tweede keer wennen en toen was het helemaal geen probleem. Ging netjes in de kring zitten en er kon nog net een kusje van af voor mij!
Ik had vanochtend ook hetzelfde. Isa rende de klas in, zocht haar stoeltje op. In de vliegende vaart kregen papa en ik nog net een kus en dat was het. Zo heb je ze in je armen, heel klein en hulpeloos. De eerste woordjes, de eerste stapjes en over een poosje krijgt paps te horen : Hé ouwe, geef me je autosleutels effe! Mijn man maakt zich nu al zorgen over de puisterige pubers die achter z'n dochters aan gaan zitten! (De oudste is 8 jaar) Hij is alleen daarom al een beetje gerust dat het aapje in mijn buik een knulletje is. (Dus een toekomstige puisterige puber)