Hallo! Jeetje, die wachttijden zijn inderdaad niet normaal Het ZH in Nijmegen is ongeveer 10/15 min met de bus vanaf het centraal station. Er gaan ook veel bussen naar toe, want de universiteit ligt er ook in de buurt. Een goede optie dus! Succes met alles. Liefs Mia
hoi Dreamer, wat is dit rot om te horen... ik wil even zeggen dat ik aan je denk...en ik hoop dat de drie maanden snel gaan voor je... groetjes Vivian
hi dreamer, wij zitten ook in het zelfde schuitje. en wachten ook tot de TESE operatie. helaas staat mijn man niet achter KID
hey meis had toch wel op beter nieuws gehoopt. Wij hebben ook die kans genomen, hoewel mijn man wel een lage/ normale FSH waarde had. Ik hoop echt dat jullie goed nieuws zullen krijgen maar de wachttermijn is echt belachelijk in nl. Wij konden in belgie al na 3 weken als er geen feestdagen hadden tussengezeten al na 1.5 week. vind het echt schandalig
Heee meis, Hoe is het met je, gaat het een beetje? Heb je nog nagedacht over m'n opmerking over Nijmegen? Knuffffff Con
Dank jullie wel allemaal voor het meedenken Voor ons is Nijmegen geen optie, dus we hebben de lange wachttijden maar uit te zitten. En vanwege de files rijden we binnendoor. Duurt wat langer, maar waarschijnlijk zijn we er dan wel eerder, omdat we geen files tegenkomen. Vandaag hebben we de papieren van het AMC binnen gekregen. We moeten om 8.40 uur er zijn ivm inschrijven. Binnenkort gaan we de binnendoor route eens rijden om te zien hoelang deze duurt. Dan weten we ook ongeveer hoelang het rijden is. Gaat iig een vroegertje worden die dag Voor mezelf heb ik vandaag eens alles betreft KID op een rijtje gezet. 3 uur en 9 a4-tjes later is me een hoop duidelijk geworden! Compleet verrast door mezelf, want mn gedachten erover zijn 100% veranderd. Ik dacht zelf dat mochten we voor KID gaan, ik zou kiezen voor een donor zoeken via internet en dat zelf thuis insemineren. Aan het einde van die 9 a4-tjes was mn keuze IUI-D in het ziekenhuis met een onbekende donor. Heel apart om je eigen gedachten zo te zien veranderen. En ik dacht dat mn man ook het liefst zou gaan voor zelf een donor zoeken en thuis insemineren. Maar ook hij verbaasde me door te zeggen dat hij liever IUI-D had in het ziekenhuis met een onbekende donor! Ik ben echt heel blij dat we hierover op 1 lijn zitten Nu ga ik alle info opzoeken die ik maar kan vinden en alle klinieken/ziekenhuizen die dit doen in de buurt vergelijken. En dan wanneer ik alle info heb, dan kunnen we een weloverwogen keuze maken. Mochten we kiezen om voor KID te gaan wanneer de TESE niets oplevert, dan gaan we ons meteen inschrijven bij de kliniek van onze keuze. Dit omdat de wachttijd al snel oploopt naar een jaar. Dus dan zouden we meteen door kunnen wanneer de TESE niets oplevert! Heel verhaal. Hoop dat het een beetje duidelijk is zo. Ben iig heel erg opgelucht dat ik mn eigen gedachtes heb geordend en dat mn man er hetzelfde over denkt Liefs Dreamer
He meis, Wat goed dat je alles voor jezelf op een rijtje heb gezet, en nog belangrijker, dat jij en je man er hetzelfde over denken! Mag ik vragen waar je de informatie vandaan hebt gehaald? Ik heb zelf ook veel gezocht, maar echt duidelijkheid kan ik voor mezelf nog niet vinden... Zoals al ergens anders gezegd, ik hoop dat de tijd voorbij vliegt voor jullie en dat het zooooo 7 april is! Liefs, Con
Dreamer, wat gebeurt er toch veel! Ik volg je ook in het topic 'geen enkele zaadcel gevonden' en ik zie dat jij en je man heel druk bezig zijn om jullie gedachten en gevoelens op een rijtje te krijgen. Weet je, misschien is die wachttijd zo'n ramp nog niet. Als je in één keer doorgaat naar een behandeling, dan heb je amper tijd om te verwerken wat er allemaal gebeurt en wat dat met jullie doet. Door die rottige wachttijd hebben jullie nu in ieder geval de tijd om te bedenken wat jullie wel en wat jullie niet willen. Ik weet maar al te goed dat iedere maand zonder kans op een kindje er voor je gevoel één teveel is. Maar juist door deze maanden zullen jullie straks 100% achter de behandeling staan waar jullie voor kiezen, en dat is ook veel waard. What doesn't kill you make you stronger, lieve Dreamer, en als ik lees hoe jij en je man er samen mee omgaan, dan krijg ik het gevoel dat jullie samen heel sterk staan. Hou vol! Ik denk aan jullie. Belle.
Hoi meis hoe gaat het nu met je? Hebben jullie er nog over gepraat? Wij neigen hier inmiddels meer naar KID.. maar willen er nog even goed over nadenken.. heb geen idee wat allemaal mogelijk is daarmee. Ziekenhuis en thuis ofzo? Dikke knuffel
@Zaza: welke info bedoel je nu precies? Ik duim voor je he! @Belle: de wachttijd heeft idd voor en nadelen! Nu hebben we echt de tijd om te beseffen wat de hele behandeling inhoud. En dat heeft ons echt wakker geschud. @Dees: ja we hebben zeker nagedacht. En ik denk dat wij er al een beetje uit zijn. Zal jou zo even pb-en erover. We hebben heel veel nagedacht en gepraat de afgelopen dagen. Heb her en der al dingen geschreven erover op het forum. Maar wij zijn enorm gaan twijfelen aan de TESE-ICSI. Kort gezegd twijfelt mijn man over de TESE, hij wil geen proefkonijn zijn. En ik twijfel over de ICSI in het AMC of ik dat wel aankan. En omdat het nog niet helemaal zeker is wat de TESE-ICSI als gevolgen heeft voor de kindjes weten we niet of we die gok moeten nemen. We willen niet gokken met een mensenleven. Op dit moment denken we erover om niet door te gaan met de TESE en meteen over te gaan op KID. Ik wil nog een paar vraagstukken beantwoord hebben om 100% ja te kunnen zeggen, maar het gevoel is er al helemaal
meis ik wil je veel kracht en steun wensen. wij hier na 3 kwart jaar weten soms nog niet welke keuze we het beste moeten maken. gisteren spraken we weer met iemand over kid ( heeft zelf een kindje via kid) en toen we zagen hoe nauwkeurig ze eigenlijk hadden gezocht na een donor gaf ons dit ook weer wat moed. verwerk alles goed en hopenlijk komt alles goed
Ik heb al eerder gereageerd en vertelt dat wij een heel mooi kindje van ons samen hebben gekregen door Tese. Als dit geen optie was geweest weet ik niet of ik voor KID was gegaan maar dat is voor iedereen persoonlijk. En het is natuurlijk prachtig dat ook die mogelijkheid bestaat maar dat geld toch zeker ook voor de Tese. Wij hebben de hele behandeling in Belgie ondergaan. Daar hebben ze al jaren ervaring met de operatie ( in het AMC zijn de artsen opgeleid door de artsen uit Belgie) en zijn ook de tese kindjes gevolgd. Die onderzoeken hebben uitgewezen dat er geen verschillen zijn met 'gewone' icsi of ivf kindjes. Dit was voor ons natuurlijk een belangrijk gegeven. Van de operatie heeft mijn man nauwelijks last gehad. 2 weken later stond hij weer op het voetbalveld. En wat de icsi procedure betreft. Ik heb van de hele (hormoon) behandeling geen last gehad en was na de eerste poging direct zwanger. Het voordeel is natuurlijk dat als je als vrouw niets mankeert de kans van slagen groter is dan wanneer het probleem bij beiden ligt. Het klinkt nu misschien allemaal erg makkelijk maar dat was de weg zeker niet. Vooral de dag van de operatie en het wachten op de uitslag heeft 10 jaar van mijn leven gekost. Maar het is zo de moeite waard geweest. Wilde dit toch ook nog eens belichten. Er zijn niet zo heel veel verhalen te vinden over ervaringen met Tese dus ik dacht ik schrijf dat van mij nog even op. Wat jullie ook beslissen, heel veel sterkte met jullie keus! En veel sterkte in deze moeilijke tijd. En als je vragen hebt stel ze gerust!
Wij zitten eraan te denken om de TESE af te zeggen. Er zitten voor ons teveel ingrepen, risico's en onzekerheden aan. Maar ondanks dat de TESE-ICSI voor ons beiden niet goed voelt, vind ik het toch heel moeilijk om het los te laten. Het is onze enige mogelijkheid op een kindje van ons samen. En dat is toch onze wens en droom geweest al die tijd. Een kindje van ons samen. Nu moet ik afscheid nemen van die droom en dat is moeilijk... En omdat ik nog geen afscheid kan nemen van die droom, kan ik ook nog niet 100% achter KID staan. Ik vind het moeilijk dat ik straks niets van mijn man in ons kindje terug zal zien. Ook zit ik nog met wat vragen omtrent KID en die wil ik eerst beantwoord hebben voordat ik er 100% achter kan staan. Ik vind het allemaal heel erg moeilijk. Kan er gelukkig heel goed over praten met mijn man. Hij is al wel helemaal klaar voor KID. Het is zo moeilijk, zo anders dan verwacht... Liefs Dreamer
meisje ik snap helemaal hoe je je voelt. Toch zag ik laatst een kindje wat uit kid kwam en die leek heel erg op de vader en zelfs op de kindjes van die vrouw uit een ander huwelijk. ze hadden dat perfect gedaan. Vind het wel goed te horen dat je man helemaal klaar is voor de kid. Dat is hier niet zo Hij zegt komende zomer of de zomer daarna als ons huis ""af"" is. Maar mensen hebben me aangeraden hem met rust te laten dan is hij veel sneller zo ver dan dat ik hem ga pushen. Zoals je weet hebben wij wel de tese laten doen, aangezien zijn waardes perfect waren. Maar helaas was het niet zo, er was niks te vinden. wil je heel veel kracht en succes wensen liefs lana
Hi Dreamer, voor het eerst ben ik je topic gaan lezen en herken enorm veel in je vragen en angsten. Mijn vriend heeft translocatie (waardoor ik wel zwanger kan worden maar niet tot zeer minimaal zwanger kan blijven) en daarom zijn wij ook bezig met de vraagstukken omtrent IVF met PGD of KID. Al met al vinden wij het ook enorm moeilijk dat de slagingskans met PGD niet heel groot is en KID relatief "eenvoudiger" en sneller kan maar het dat je dan niks uiterlijks terug zal zien van mijn vriend. Voor ons is het duidelijk dat als we KID gaan doen we dit via het ziekenhuis willen doen. We willen geen donor hier op de bank hebben die daarna even naar de badkamer gaat om zijn ding te doen. We hebben eigenlijk allebei dat het spontane er al af is om te zwanger te kunnen blijven dus laten we het dan maar helemaal in het ziekenhuis doen. Maar toch blijf je zitten met de vraag of je niet de behandeling moet gaan doen zodat er wel een kansje is dat het kindje van mijn vriend is...... Ik heb hierom ook mijn vriend de optie voorgelegd om op zoek te gaan naar embryo donatie (kan in Belgie) zodat het niet van ons beiden zou zijn. Maar daar was hij het snel over uit dat hij dan nog liever heeft dat het iets van één van ons heeft dan van geen van ons. Voor mij was dit een enorme opluchting omdat die weg ook enorm is en de vraag of dit wel zou lukken ook geen zekerheid kan geven. Daarom was ik ook zo blij met iemand die in het begin van jouw stukje schreef dat het kindje zodra het geboren was helemaal van hem was (sorry dat ik je naam kwijt ben). Ik hoopte op dit gevoel en vroeg me ook af of dit zo kon maar blijkbaar kan het zo zijn.
Dank jullie voor het begrip en de herkenning. Ik voel me zo alleen hierin. Het gaat me nog niet eens zo erg om het uiterlijk van mn man. Maar ik vind het zo erg dat het innerlijk niet terug zal komen in ons kindje. Ik hou zoveel van mn man om hoe hij is en dat zal ik niet terug gaan zien in ons kindje. En daar heb ik het heel moeilijk mee. Nooit weten hoe een combinatie van ons zou zijn. En net als jou Nicolette, je afvragen of je dat kleine kansje moet grijpen met alle risico's die erbij horen. Mn verstand zegt nee, mn gevoel schreeuwt ja en nee. Het is zo moeilijk om je droom vaarwel te moeten zeggen. Het doet me echt heel veel pijn en verdriet
Ik snap je Dreamer..... echt ik voel precies hetzelfde. Ik vind mijn vriend zo'n bijzonder persoon en zou zo graag mijn kindje zijn eigenschappen willen doorgeven en ben enorm benieuwd wat voor combi het zou worden. Tuurlijk is het uiterlijk niet het belangrijkste maar ik moet er toch aan denken dat mensen toch vast ergens gaan zeggen; "hij/zij is net zijn/haar vader". Maar dan houd ik me maar vast aan de gedachte dat hoe verbazingwekkend soms ook ook adoptiekinderen op een bepaalde manier op hun ouders lijken. Maar net als jij, voel ik me heel vaak ook enorm alleen in dit vraagstuk. Het is zo iets essentieels in het leven en dan is het ineens zo anders dan verwacht. Bij mij is dan ook de vraag of we toch niet moeten doormodderen, ik kan immers wel zwanger worden. De kans is wel aanwezig dat ik ooit een kindje van hem kan krijgen en zelfs op de natuurlijke weg maar ten koste van wat? Het kindje kan zwaar geestelijk en lichamelijk gehandicapt zijn, maar het kan ook een enorme lange weg zijn die we moeten doorstaan met miskramen etc. Ook vind ik het zo ontzettend moeilijk om in te schatten wat juist is voor ons tweetjes. Tuurlijk moet je man er voor meer dan 100% achter staan maar daar moet je dan ook echt op kunnen vertrouwen dat dat zo blijft. We kunnen hier best samen goed over praten maar toch, soms denk ik welleens 'wist ik nu maar echt' wat de toekomst ons zal brengen...
hoi dreamer, hoe gaat het met je? lees af en toe je topic, en lees dat jullie voor de keuze kid staan. wat brengt het leven soms toch moeilijke keuzes met zich mee heh. ik kan me heel goed voorstellen dat het nu een beetje beangstiggend is zeker als je denkt aan hoe het kindje later is en hoe het eruit zal zien. ik heb dat toch ook vaak hoor, dan zie ik een kind en dat lijkt dan sprekend op de moeder. dan denk ik gelijk tja dat zal ik nooit krijgen. vorige week was er zelfs een jonge vrouw bij mij in de winkel haar vader en moeder ken ik maar haar had ik nog nooit gezien. ik vroeg aan haar ben jij soms de dochter van .... ja zegt ze, ik zeg jeetje wat eng ik herken je omdat je zo op je moeder lijkt. en dat steekt mij later dan weer dat ik dat nooit zal krijgen. ik let er altijd heel erg op of iemand op zijn/haar vader of moeder lijkt. het gevoel houdt me ook niet lang vast, dan ik ik weer het is zoals het is en je moet ermee leren leven. heel veel succes in jullie beslissing. x lisa.
zucht Lisa, wat schrijf je dat treffend.... de tranen sprongen in mijn ogen. Ik weet dat als wij ook voor KID gaan, we ermee zullen moeten leren leven, maar toch.... Ik had een heel serieus gesprek met mijn vader hierover en ineens moesten we allebei terugdenken aan een lolletje van hem maanden geleden (dus voor we dit alles wisten). We (mijn zusje, moeder, vader, vriend, zwager en ik) zijn allemaal best aan de maat en zaten samen op een bankje. Op een goed moment kwam er een heeeeeeeeeleeee slanke man voorbij met een hazenwindhond. Zijn hoofd leek sprekend op de kop van die hond. Op dat moment keek mijn vader om zich heen naar ons en zei; "ik heb de oplossing! We lijnen nooit meer, we nemen allemaal een hazenwindhond, immers de baas gaat altijd op zijn hond lijken". We moesten toen allemaal vreselijk lachen. In dit serieuze gesprek moesten we weer hieraan denken, en toen dacht ik, eigenlijk heeft mijn vader best gelijk. Uiterlijk, karakter en gedrag is niet altijd genetisch bepaald. Ook door je omgeving. Op hele zware momenten helpt me dit wel weer om de dingen in de juiste proporties te zien, al blijft het vreselijk moeilijk.