Ongeplande keizersnede, ook psychisch zwaar

Mijn verhaal is wel heel anders dan die van jou, maar een aantal van je gevoelens herken ik wel.

Mijn zoontje zou al geboren worden via een keizersnede (vanwege stuitligging), maar de geplande keizersnede hebben we nooit gehaald. Er kwamen steeds meer complicaties waardoor Ruben eruit moest en wel direct.

Hier geen gebroken vliezen, weeen of wat dan ook. Zelfs geen voorwerk gehad. Ik heb zelf de keuze moeten maken tussen een keizersnede of een natuurlijke stuitbevalling. Een van de moeilijkste keuzes ooit in mijn leven. Uiteindelijk heb ik toen besloten voor een keizersnede. Achteraf heb ik gewoon nooit een keuze gehad... Maar wennen aan het idee van een keizersnede kon ik echt niet.

Na de keizersnede had ook ik een gevoel dat mijn lichaam het heeft laten afweten. Ik lag al een week in het ziekenhuis en voor Ruben was het niet meer leefbaar in mijn buik.

Wat ik je wel mee wil geven is dat het gevoel echt slijt. Rond de eerste verjaardag van je kleine meid komt alles waarschijnlijk wel weer in alle hevigheid boven. Daarna krijgt het steeds meer een plekje.

En je moet echt trots op jezelf zijn hoor. Je hebt je kleine meid wel in je buik voldragen en je lichaam is wel in staat om een bevalling op gang te zetten.

Stephanie

p.s. bij mijn nieuwe zwangerschap is het de vraag of ik natuurlijk kan of mag bevallen. Vooralsnog ga ik uit van een keizersnede om teleurstelling te voorkomen

 

Veertje, ik heb ook een ongeplande spoedks gehad. Ik had zelfs al volledige ontsluiting toen toch nog tot een ks werd besloten. Nick had in het vruchtwater gepoept en zijn hartslagje daalde te snel en kwam niet bij. De persweeen vielen uiteindelijk ook weg. Ondanks dat ik niet blij was met mijn ks heb ik er niet zo veel nare gevoelens bij. Mijn VK gaf aan dat mijn lijf gereageerd heeft op mijn kind en deed wat het beste was voor mijn mannetje en blijkbaar was dat het verminderen van de persweeen. Doordat deze niet doorgezet zijn kon Nick niet meer via de natuurlijke weg geboren worden. Ik vond en vind het een mooie gedachte dat mijn lijf geregeld heeft dat het niet goed voor mijn kind was als de weeen hadden doorgezet. Missschien dat je er iets aan hebt om er op die manier naar te kijken.

Sterkte met je gevoelens en praat er in elk geval over met mensen in je omgeving zodat dit geen eigen leven gaat leiden. Een vriendin van mij heeft hetzelfde gevoel als jij gehad en heeft daar echt lange tijd depressieve gevoelens door gehad doordat ze het niet met anderen besprak.

Karin

 

MMMMMM ja leuk onderwerp he die ks van de vorige topic, ja helaas afgesloten zag ik hmmmmm

Ik weet hoe je je voel hoor meis, maar zorg dat je niet in een te diep gat valt en praat er met deskundige hier over Vraag aan je HA of hij/zij je doorverwijzen naar een GGZ persoon, zei kunnen je heel goed helpen.

Mij heeft het heel goed geholpen, na bijna 4 maanden in de ziektewet te hebben gezeten, werk ik weer volledig en ik ben zo gelukkig als het maar zijn kan!

Ik zie niks meer zo zwart dan toen daarvoor, ik geniet van al dat moois.

Meis denk aan je zelf en laat je depressie jouw niet overmeesteren, je verdient beter

Knuffels van Patricia ex depresief persoontje

 

Ook ik heb een spoedkeizersnee gehad.

Na een paar dagen van weeën, eindelijk ontsluiting, het breken van de vliezen, volledige ontsluiting en persen bleek dat Kylian er maar niet uit kwam, echt geen mm verschoof de kleine man (konden ze zien aan dat dingetje op zijn hoofd) en werd er tot een ks besloten.

Op dat moment overkwam me het allemaal, ik was te uitgeput om echt erbij te zijn om het zo maar eens te zeggen.
Pas later kwam het gevoel van falen en de vragen erover.
De grootste vraag bij mij was waarom ze na 3 persweeën al besloten tot een keizersnee!
2 dagen later kwam Willemien, de verpleegster die constant bij de bevalling was geweest even rustig langs voor een gesprekje en barste in lachen uit om mijn vraag.
Ik natuurlijk helemaal pissed, toen vroeg ze of ik echt dacht dat ik maar 3 persweeën had geperst.
Ehhh Ja dus.
Nou het bleek dus dat ik ruim 1,5 uur aan het persen ben geweest.
Later vertelde de gynaecoloog mij dat Kylian's koppie gewoon te groot was voor mijn bekken, het paste gewoon niet. En dat ik me daar absoluut niet rottig om moest voelen.

Wel kreeg ik te horen dat ik niet binnen een jaar weer zwanger mocht raken ivm goed genezen van de wond.
En dat bij een volgende zwangerschap ik gewoon naar de vk mocht maar dat ze me minimaal 1 x bij de gyneacoloog wilden zien en dat ik dus nooit thuis mag bevallen. Dit allemaal ivm mijn bekken en het krijgen van een groot kind.

Groetjes anita

 

meiden, alle topics gaan automatisch op slot als er langer dan een maand niet meer in gereageerd is.

wij kunnen deze evetueel voor je openen, maar je mag idd gewoon een nieuw topic aanmaken.

groetjes

 

ook ik heb een spoedkeizersnede gehad, en herken het gevoel van falen maar al te goed!
Maar bij mij had dit ook te maken omdat IK de spoedkeizersnede nodig had (mijn meisje in mijn buik had het nog heel goed naar haar zin) wegens het hellp syndroom en dit aan 34weken zwangerschap!
Voelde me heel erg schuldig (en soms nu nog steeds) dat het door mij is dat mijn meisje prematuur is (nou ja , was; ze is nu reeds een flinke meid van 4 maand!). Ze had een moeilijkere start in het leven en dat kwam door mij...
Maar ja het kon niet anders (had leverfaling en op een bepaald moment moest er gewoon vlug beslist te worden omdat mijn hart het begon te begeven en in een kwartiertje beslist lag ik al op de tafel (gelukkig nog met ruggeprik,zodat ik toch een beetje kon meemaken hoe het is om te bevallen).
Had veel liever een gewone bevalling gehad zes weker later, maar heb het aanvaard..(soms word ik er nog verdrietig van , maar voel me niet zo schuldig meer als in het begin), die aanvaarding heeft een tijdje geduurd en die is 'makkelijker'verlopen door er gewoon over te praten...

Liefs Petra

 

Bij mij is dit trouwens niet gezegd geweest. en mijn gyn weet trouwens dat ik een grote kinderwens heb, ze zei me zelfs hopelijk tot binnenkort (nu ja heb ook pas maar terug controle gehad; dit na vier maand)

 

Ik herken wel wat van je verhaal, maar mijn verhaal is toch wel anders.

Mijn zoon is gehaald met een spoedkeizersnee omdat ik pre-eclampsie had en Tymen het niet meer naar zijn zin had in mijn buik. Hij bleek een groeiachterstand te hebben van 4 tot 5 weken en zijn hartslagje daalde steeds.

Het kwam voor mij als een totale verassing, ik had niet verwacht dat het zo'n vaart zou lopen. Ik was nog 'maar' 36 weken zwanger en had gedacht dat ik gewoon zou moeten blijven in het zh en dat ze me dan met 38 weken ofzo in zouden leiden. Het hele gebeuren is dan ook als een roes aan me voorbij gegaan, pas later realiseerde ik me wat er gebeurd was. Ik had ineens geen dikke buik meer, ben nooit echt hoogzwanger geweest.

Ik realiseerde me dat ik eigenlijk al zo lang in angst heb gezeten om mijn zoon (het is begonnen met 27 weken zwangerschap) en toen bleek mijn angst ook nog niets eens onterecht te zijn. Hij moest in de couveuze en kreeg een glucoseinfuus en een sonde. Het was zo anders dan ik me had voorgesteld!

Bovendien vind ik het erg moeilijk dat ik niet een echte bevalling heb gehad. Ik heb geen enkele wee gehad, ik heb geen idee wat het is om via de natuurlijke weg en kind te krijgen! Het heeft daarom ook een poos geduurd voordat ik echt moedergevoelens kreeg. Wel was ik heel erg overbezorgd.

Nu heeft het gebeuren gelukkig een plekje gekregen door er veel over te praten. Ik voel me nu echt moeder en geniet met volle teugen van mijn kindje. Maar ik zou over een poos, als Tymen sowieso een jaar oud is, graag weer zwanger willen worden en hoop dan een 'normale' bevalling mee te maken. En gelukkig is de kans groot dat ik wel een gewone bevalling kan meemaken. Al gaat mijn bloeddruk weer omhoog, ik wordt vanaf nu gewoon goed in de gaten gehouden!

Ik weet niet of je wat aan mijn verhaal hebt, mij heeft het in elk geval veel geholpen om ervaringen van anderen te lezen. Sterkte ermee, meid!

 

Hoi,

Bij mijn eerste bevalling had ik ook na een hele dag weeen maar 7 centimeter ontsluiting. En met andere complicatie's erbij kreeg ik ook een ongeplande ks. Met gehele narcose. nu nog na 3 1/2 jaar vind ik het errug vervelend. Maar dat was ook meer het idee, dat ze je wakker maken en zeggen mevrouw u heeft een dochter! Nu bij mijn laatst zwangerschap hadden we besloten om de natuur zijn gang te laten gaan maar naar 41 weken en 4 dagen besloten ze me weer in te leiden. En had ik na 5 uur weeen maar 2cm en plots verschrikkelijke pijn. Ze waren bang voor mijn litteken. Dus weer een keizersnede. Dit keer met ruggenprik dus ben er helemaal bij geweest gelukkig.Nu hebben ze dus ook gelijk gezegd willen jullie een derde dan wordt het altijd een ks. Dus ik heb maar gewoon voor lief genomen dan mijn lijf het niet aan kan. En zonder de medische wereld hadden we niet van onze kindjes kunnen genieten denk ik dan maar.

Groetjes Nanny.