Dan gaan we naar de kapper. Haar lange haar is mooi, maar een lange bob of zo zou haar ook mooi staan (dan komen haar krullen ook nog beter uit). Maar de kans dat ze dat zegt is klein. Ze is ook nogal gevoelig voor wat papa zegt, en die is erg pro lang haar.
Als ik ga tellen tot tien denkt mijn kind dat ik een spelletje speel wie het snelste de taak kan uitvoeren geen idee hoe ze erop komt maar het komt blijkbaar totaal niet bedreigend over. Ze probeert dan wel echt haar best te doen om binnen die 10 tellen hetgeen te doen wat ik aan haar vroeg
Dit is ook onze situatie. Mijn oudste is nu 6,5 en ik heb nog nooit boos tegen haar hoeven doen. Bij haar werkt het als ik zeg dat ze iets niet moet doen omdat...(vul in). Ik leg uit, laat haar zien hoe/wat wel kan etc. Heel pedagogisch verantwoord. En ze luistert gelijk. Ze heeft ons nog nooit geknepen, of geslagen en zelfs nooit een poging tot gedaan. Tot zover mijn oudste. Mijn jongste haalt dat dubbel en dwars in. Hij doet alles wat niet mag, zoekt continu de grens op en gaat dan precies op of net over het randje. Maar hij zal nooit de veilige kant van de grens zoeken, altijd precies erop willen. Hij neemt het risico van over de grens gaan om de grens te vinden. Als hij iets doet wat niet mag kan ik hem wel rustig vertellen waarom iets niet mag maar na een halve zin is hij het kwijt, het boeit hem niet WAAROM het niet mag. Hij heeft een duidelijke grens nodig. Soms heb ik het gevoel dat ik tegen een hond praat, korte duidelijke opdrachten werken het best anders volgt hij het echt niet meer. Tegen hem moet ik weleens (edit: zeg maar regelmatig) mijn stem verheffen of op de trap zetten en dat vind ik dan heel moeilijk want boos worden zit niet in mijn aard en wil ik ook niet. Maar hij heeft wel duidelijkheid en grenzen nodig en is niet onder de indruk van een pedagogisch praatje waarom iets niet Mag Wat ik altijd leuk vindt is hoe je dat terugziet in bepaalde activiteiten zoals wandelen in het bos. Mijn dochter blijft zo ongeveer op het midden van het pad lopen in het bos. Ze loopt nooit verder dan een meter of 4 voor of achter ons. Ze gaat niet van het pad af oid. Mijn zoontje...Die is bijna niet op het pad te vinden maar loopt of op de rand van het pad en het gras of struint door de bossen heen. Hij let niet op ons en kan gerust meters achterblijven of juist enorm ver voor ons uitrennen. Dat die 2 kinderen uit dezelfde 2 ouders zijn voortgekomen vind ik nog steeds wonderlijk
Soms is mijn lontje zo kort na een hele dag gejammer, gezeik en gezeur dat ik er echt de meest onvriendelijke dingen uitgooi. En dan voel ik me rot, zo rot. En toch gebeurt het de volgende keer weer. Meer geduld zou toch echt wel wenselijk zijn
@Ligero Zo is het bij ons inderdaad ook. We leren onze jongste nu schaatsen, zelfs daarin zie ik verschil. Oudste heel voorzichtig, bang om te vallen. (En dan meer om het 'falen' dan om het 'vallen', vermoed ik.) Dus het duurde echt lang voordat hij los durfde te schaatsen. We hebben hem echt moeten stimuleren en moed in moeten praten. De jongste laat nu al regelmatig gewoon los en wil dan alleen, dan duwt hij ons gewoon weg. Nadat hij valt, staat hij lachend weer op. Daarom vind ik het ook zo bijzonder als mensen hun manier van opvoeden als DE manier van opvoeden verdedigen. Het werkt gewoon niet zo, echt niet. Ieder kind is anders en daar hoort ook een opvoeding 'op maat' bij. Als we onze jongste exact hetzelfde zouden opvoeden als de oudste, wordt het echt een draak. Als hij überhaupt zijn jeugd zou overleven . Terwijl de oudste zich heel onveilig zou voelen als we hem zouden benaderen zoals we bij de jongste geregeld moeten doen. Delen van de opvoeding zijn wel hetzelfde hoor. We hebben voor beide dezelfde regels / grenzen (leeftijdsgebonden, natuurlijk). Maar de manier waarop we die regels duidelijk maken en (moeten) 'afdwingen' is bij allebei anders.
Zou het je kunnen helpen om je dan eerder uit die situatie terug te trekken? Kan jouw kind al even alleen zijn, bijvoorbeeld? Of kan je partner meer overnemen? Ik heb dat soort dagen ook wel eens. Gelukkig zijn onze kinderen zo ver dat ze prima even 'alleen' kunnen zijn. Dus dan ga ik even in bad of in een andere kamer even een boek lezen of een spelletje doen ofzo. Ik zeg ook gerust tegen ze dat ik erg moe ben en voel dat ik straks (te) boos ga worden en daarom even alleen moet zijn en rust nodig heb. Dat lukt dan nog niet altijd. Maar ze kennen me natuurlijk ook dus meestal lukt dat dan wel even. Met name de oudste herkent het ook wel van zichzelf, die heeft af en toe ook even 'alleen tijd' nodig. Ik hoor dan ook wel dat hij de jongste echt even onder zijn hoede neemt "Laat mama maar even." Dat vind ik dat ook weer zo lief, dat ik me al snel weer beter voel. (Soms gaan ze juist voor m'n deur ruzie maken... dan ontplof ik.)
Zo herkenbaar. Precies hoe ik er over denk. Zo heeft mijn dochter pas haar a-diploma gehaald maar vind ze zonder bandjes zwemmen toch eigenlijk ineens wel spannend (ze doet en kan het wel maar je merkt haar voorzichtigheid). Terwijl mijn jongste in de vakantie zei: laat me maar los hoor mam! En ik deed dat om hem vervolgens direct weer boven te trekken natuurlijk in de hoop dat het indruk had gemaakt. Maar helaas niet. Hij heeft zich daarna nog 2x van me losgerukt en rende zo ineens naar het diepe en sprong erin. Hij was niet onder de indruk, ik ben een paar jaar van mn leven verloren daar. Het enige waar hij zich over verbaasde is waarom hij zinkt, want hij had toch zeker al zn plasdiploma behaald op de peuterspeelzaal...zucht...
4 en 2, nog net iets te jong. In t weekend neemt partner t echt wel eens over. Maar de vrijdag sta ik er alleen voor, en zo voelt het ook echt. Het voelt als falen. Terwijl er genoeg leuke momenten/dagen tussen zitten maar die vergeet je zo vaak helaas
O voorstelbaar, zoals jij verteld echt precies hetzelfde hier.. Doodvermoeiend soms, gelukkig houd het draakje wel weer erg van knuffelen en kusjes geven en dat doet de oudste een stukje minder. Zo hebben ze allemaal wat in zich
Hier ook 4 en 2 en idd wat jij beschrijft dat ontploffen gebeurt hier ook wel eens. Vaak volkomen terecht maar het mag dan allemaal wel wat minder vanuit me zelf, maar op zo'n moment is de koek gewoon ff op, moe moe moe..
Ik haal ze (ook 2 en 4) uit elkaar voor mijn grens bereikt is. Op de slaapkamer ligt wat speelgoed waar 1 mee kan spelen. Maar de oudste kan ook aan de eettafel spelen als ik met de jongste jongen in de woonkamer ben. Op onze kamer kan ik ook met 1 zitten als de ander op de jongenskamer is. Maar ik kan ook de (op dat moment vervelendste) alvast douchen en in pyjama hijsen terwijl de ander boven even speelt. Er zijn best nog wat mogelijkheden om het wat rustiger te maken. Vaak is het dan ook wel bedtijd voor 1 of hebben ze zelf ook even wat behoefte aan een time out.
Dat heb ik ook eens gezegd maar dat vond hij niet erg Stond ik daar haha. Die 100meter wat we nog moesten duurde lang
Ik dreig ook wel eens... Maar ik kan me niet specifiek iets vreselijks herinneren. Maar bijvoorbeeld vandaag: Als je nu niet mee gaat, dan woon je maar in de ballenbak. daaaaag. Helpt niks trouwens. Uiteindelijk heeft zijn vader zijn schoenen uit gedaan, is dat hele speeltoestel doorgeklommen, heeft hem uit de ballenbak moeten halen. (waar hij verstopt lag onder alle ballen, maar gelukkig herkende hij een sok). Mijn kiddo's zijn sowieso niet snel onder de indruk.
- "als je ermee gooit, dan gooi ik ook en ik gooi het in de vuilcontainer" - "als je over 2 min nog geen schoenen aan hebt, loop je maar op je sokken naar school" - "ik loop vast door/ ik ga naar huis,... jij weet de weg? Tot straks!" (en dan weglopen) - "Je kunt ook naar huis lopen, dan zet ik je er hier wel even uit" (gedoe in de auto)