Dag allemaal! Mijn naam is Sanne, tweedejaars student Journalistiek aan de Hogeschool Utrecht. Ik ben momenteel bezig met een factcheck over de claim: ‘Ouders ervaren een barrière om hulp met hun pasgeboren kindje in te schakelen’. Zo zouden ouders het bijvoorbeeld lastig vinden om een oppas te regelen zodat ze kunnen sporten, en ik moet uitzoeken of dat waar is (en dit opschrijven in de vorm van een artikel). Ik heb daarom een vraag aan alle nieuwe ouders: ervaren jullie een barrière/drempel om hulp te vragen?
Jazeker, maar dat was vooral ook omdat ik geen zin had of omdat het door werk (binnenvaart) niet kon en bij de laatste teveel coronagezeur.
Ja ik ervaar zeker die drempel wel. Ik wil mijn omgeving niet teveel belasten omdat ik heb gekozen voor een kind. Ik weet dat als ik het vraag dat ze ja zouden zeggen maar ik wil niet dat ze dan ondertussen denken dat het too much is. En een onbekende oppas inschakelen vind ik momenteel zéker nog een grote stap te ver, dat durf ik niet. 2 dagen naar een bekende gastouder voor werk vind ik al heel wat, haha.
Ik vind de term hulp inschakelen om te kunnen sporten met een pasgeborene niet echt passend. Voor mij betekend 'hulp inschakelen' dat je met een probleem zit waar je zelf niet meer uitkomt. Bijvoorbeeld logopedie. Of een nachtoppas als je ver over je grenzen heen gegaan bent. Sporten vlak nadat je bevallen bent lijkt mij geen feestje. Daarnaast heb je net een heel nieuw bijzonder persoon in je leven. Ik denk dat de prioriteiten dan ook anders liggen. En vooral als het gaat om het eerste kind heb je een zoektocht om te kijken waar je die veilig achter kan laten zodra je weer iets voor jezelf wilt gaan doen. Familie is bijvoorbeeld niet altijd een goede optie. En dingen die simpel kunnen lijken, zoals bijvoorbeeld borstvoeding, zijn niet altijd makkelijk. Voor je een kindje krijgt lees je boekjes, zodra je een kindje krijgt kan je een deel weg gooien. Dus samengevat denk ik dat je met een pas geboren kindje zorgt voor andere prioriteiten en (tijdelijke) lichamelijke mogelijkheden. Daarnaast is het een zoektocht. Er spelen zoveel factoren mee dat vragen om de hulp die je wilt niet hetzelfde hoeft te zijn als het vragen naar de hulp die beschikbaar is.
Sporten is niet zo relevant, maar slaap... Helaas hier allebei de kinderen waarbij we ons verloren zochten naar de handleiding. Beiden extreem in de krampjes en beiden reflux, maar dan ook weer heel anders. Niet de eenvoudigste om die ff uit handen te geven. De KDV komt pas later om de hoek zetten. Oma's willen t met liefde maar het is gewoon te intensief en een ukkie die pijn heeft wil gewoon bij zn ouder schuilen, bij voorkeur mama dat heeft de natuur nou eenmaal zo bedacht. Beste wat men eens uit kan zoeken is een middel tegen die hele felle buikkrampen, echt niveautje kolieken. Blijf t maar een smerige streek vinden van de natuur. CB heeft me bij de eerste eerder slecht dan goed gedaan, dus daar komen we enkel nog voor vaccineren en heeft de kleine wat stap ik naar mn huisarts. Als die zich er niet vertrouwd mee voelt zet hij me wel naar een kinderarts door.
Ik zou niet weten waarom ik een oppas daarvoor moet regelen, mijn vriend is er ook gewoon. Evenals wanneer ik een avondje weg ga en ja.. ik ga dat dus al redelijk snel naar de bevalling ( zodra ik mij goed voel ) hij is net zo goed vader, we geven flesvoeding, dus dikke prima. Verder heb ik totaal geen moeite ook om mijn kind(eren) achter de laten bij de opa’s en oma’s of mijn vrienden. Ik vertrouw ze allemaal stuk voor stuk.