Dag allemaal! Mijn naam is Sanne, tweedejaars student Journalistiek aan de Hogeschool Utrecht. Ik ben momenteel bezig met een factcheck over de claim: ‘Ouders ervaren een barrière om hulp met hun pasgeboren kindje in te schakelen’. Zo zouden ouders het bijvoorbeeld lastig vinden om een oppas te regelen zodat ze kunnen sporten, en ik moet uitzoeken of dat waar is (en dit opschrijven in de vorm van een artikel). Ik heb daarom een vraag aan alle nieuwe ouders: ervaren jullie een barrière/drempel om hulp te vragen?
Ja/nee. Nee omdat het voor leuke dingen zoals sporten niet alleen geldt voor als je een pasgeborene hebt, maar (in mijn geval) ook tijdens het hebben van oudere kinderen. Ja omdat ik het heel vreemd aan vind voelen om iemand te regelen als achterwacht voor de kinderen, terwijl ik zelf wat leuks ga doen op dat moment. Dat voelt heel onnatuurlijk/onlogisch op de één of andere manier. Kanttekening is wel dat wij geen betaalde oppas hebben (het zijn de buren of m'n schoonouders die we inschakelen). Als we een betaalde oppas zouden hebben zou dat al anders voor me aanvoelen. Voor echt noodzakelijke dingen zoals een tandartsbezoek oid. schakelen we natuurlijk gewoon hulp in. Wij zelf hadden er overigens geen moeite mee om onze kinderen "over te geven" aan een ander, hoe jong ze ook waren. Zo ging ik geloof de jongste na een week of 3 al uit logeren. Maar er zijn denk ik veel meer ouders die hier wél moeite mee hebben dan die hier géén moeite mee hebben, is mijn indruk.
Voor mij wel. Ik ben pas sinds een paar maanden met een oppas begonnen (en mijn dochter is 6). Naast dat ik gewoon weinig mensen vertrouw met mijn "dierbaarste bezit" voelt het ook ontzettend vervelend en onnatuurlijk dat ik iets leuks voor mezelf doe en haar laat zitten met de oppas. Ik ben een bewust alleenstaande moeder en met name nu ik een relatie heb, krijg ik nog wel eens opmerkingen. Men vindt vooral dat als je er bewust voor hebt gekozen om alleenstaande moeder te worden, je er ook voor kiest om 24/7 in dienst te staan van je kind. Een relatie is al helemaal "not done" want ik koos er toch voor om mijn dochter geen vader te geven, waarom dan nu wel ineens een man in mijn/ons leven? Ik doe het nog steeds niet vaak maar alles komt wel op mijn schouders terecht, waardoor ik soms gewoon even de hort op mòet om een leuke moeder te blijven.
Nee. Met een pasgeboren kindje wilde ik vooral veel thuis zijn. Ik had toen niet de behoefte om te sporten of iets anders buitenshuis te doen. Later was mijn man of ik thuis en toen ze ouder waren past(e) een heel enkele keer mijn (schoon)moeder op als we allebei weg moesten. Een betaalde oppas voelde sowieso niet goed, nog steeds niet. Ze gingen vanaf drie maanden naar het KDV, omdat ik moest werken, daar had ik het idee van enige sociale controle, gastouder voelde bv. ook niet goed voor ons.
Dat is voor mij afhankelijk van de leeftijd van het kind en mijn netwerk. Hoe ouder het kind hoe makkelijker ik hulp vraag aan een ander. Een pasgeborene is kwetsbaarder dan een dreumes. Ook als er gezondheidsproblemen zijn of bijvoorbeeld een kind dat veel huilt vraag ik minder snel hulp. Je hebt dan het idee een ander te belasten met bijvoorbeeld een huilbaby. Een makkelijk en blij kind geef je makkelijker af. Nu hebben wij een groot en vertrouwd netwerk. Dat maakt het zeker makkelijker bij het vragen om hulp. Ook maakt het uit of het netwerk vlakbij woont en bijvoorbeeld eventjes langs kan komen op de fiets. Of dat iemand vanuit een andere stad moet komen.
Dat verschil merk ik ook heel goed ja. Oudste nagenoeg 100% gezond. De jongste heeft veel meer kwaaltjes. Zelfs opa/oma zadel ik niet graag op met allerlei pufjes/zalfjes etc. geven. En ook vwb. het wel/niet aanwezig zijn van een netwerk merk je idd. of je wel wat sneller of juist minder gauw/minder vaak om hulp kan vragen.
Ik vind je vraag te vaag. Doel je op praktische hulp, psychische hulp, eenmalig hulp of langdurig hulp in de vorm van oppas oid ? Hulp voor de baby of hulp voor de ouder?