Hallo dames, Hopelijk is het geen probleem dat ik hier een plekje zoek om even wat van me af te schrijven. Want daar zat ik dan afgelopen woensdag bij mijn huisarts. In tranen. Allerlei klachten waarvan ik stiekem wel wist dat ze psychosomatisch waren, maar ik kon het pas accepteren toen hij dit hardop benoemde: je bent overspannen. In mei 2013 is mijn zoontje met 36 weken door middel van een spoedkeizersnede geboren nadat bij mij het HELLP syndroom was vastgesteld. Nog steeds vind ik het moeilijk om te vatten dat ik in hele korte tijd zo ernstig ziek werd dat ik het maar net gehaald heb. Hoe alles is gegaan en ook de maanden daarna, het was verschrikkelijk zwaar. In eerste instantie lichamelijk en uiteindelijk emotioneel. Ik raakte volkomen uit balans. En hoewel ik mijn portie therapie al ruimschoots heb gehad in het verleden en ik mezelf uit een inktzwarte depressie heb weten te slepen, ben ik nu door al dit vechten de afgelopen maanden toch overspannen geraakt. En ik zit nu op een punt dat ik de behoefte heb om toch maar weer wat hulp in te schakelen. Al is het maar een luisterend oor omdat ik me zowel tijdens het ziek zijn als de hele afgelopen periode verschrikkelijk eenzaam heb gevoeld. En alles is naar binnen geslagen. Ik kan mijn gevoelens niet meer uiten, bijvoorbeeld naar mijn man. Het voelt zo dubbel omdat we echt lang hebben moeten wachten op een gezond kindje (eerder een miskraam gehad) en dan voel ik mij zo verschrikkelijk... En reageer ik me helaas soms af op mijn zoontje, door mijn stem te verheffen. Ik heb zelf een overspannen vader gehad waardoor ik mijn hele jeugd op mijn tenen heb moeten lopen en daardoor weet ik dat ik dit niet wil herhalen! Dus ben ik nu op zoek naar een geschikte plek voor mij om de afgelopen periode te kunnen verwerken, zodat we weer gezond verder kunnen gaan. Ik wil graag deze 'zoektocht' delen en hoop dat ik hier af en toe wat kwijt kan en wie weet herkenning vinden. Misschien binnenkort eens het hele verhaal opschrijven, maar dat lukt nog even niet.
Sterkte meis, dit is mij overkomen na ons tweede kindje. Ik wil je 1 tip meegeven: wacht niet te lang met hulp zoeken. Aangezien je eerder een depressie gehad hebt, weet je waarschijnlijk wel dat dat zo is. Het komt weer goed!
Sjee meid.. Ik heb geen ervaring en dus tips, maar zo snel mogelijk hulp zoeken lijkt me wel het beste idee. Schaam je er niet voor, het is niet niets waar je doorheen bent gegaan. Heel veel sterkte en succes! *digiknuffel*
Klinkt herkenbaar. Ik heb ook HELLP en eclampsie gehad. Augustus 2012 is mijn zoontje geboren mbv een spoedks. Heel lang verhaal maar het was ook echt kantje-boord. Ik ben niet overspannen geweest maar ben heel diep gegaan doordat ik een PTSS ontwikkelde. Ook ik heb hulp moeten zoeken. Stuur me gerust een berichtje.
Heb je al bij stichting hellp gekeken? Stichting HELLP - Syndroom Zij hebben ook lotgenoten dagen enzo. Heel veel sterkte!
Heel erg bedankt voor jullie reacties, dat doet me goed. Ik ben inderdaad bekend met Stichting Hellp en hun activiteiten, helaas is het momenteel wat ver voor mij om zo'n dag bij te wonen. Hier in de buurt ben ik op zoek naar passende hulp. Het hoeft niet heel diepgravend te zijn, maar ik denk wel dat ik baat kan hebben bij enkele sessies. Naast de ervaring met HELLP en de depressie daarna, zijn er ook wel wat 'oude wonden' weer wat gaan etteren en het zou fijn zijn wanneer iemand mij een beetje kan helpen de boel tot rust te brengen. Juist omdat ik van nature altijd alles in mijn eentje doe, en dat lukt enerzijds ook wel, maar ik zou het mezelf nu graag eens iets makkelijker willen maken. Nu gaat het echt al heel veel beter als het eerste half jaar na de bevalling. Ik kan nu volop van mijn zoontje genieten, wat ik toen niet kon, en daar ben ik al heel dankbaar voor. Maar juist doordat ik zo diep ben gegaan ben ik me wel gaan realiseren dat een beetje hulp geen kwaad zou kunnen.
Ja dat is altijd naar he, als er dan weer iets gebeurt dan komt ook het oude zeer weer op zetten. Goed dat je nu al voor jezelf hulp wil zoeken! Dat geeft ook aan dat je al een hoop aan jezelf gewerkt hebt. Ik heb zelf een HG zwangerschap gehad (met extreem overgeven, uitdroging en ondervoeding) en vooral na de zwangerschap kreeg ik daar een psychische klap van. Heb toen hulp gezocht bij een eerstelijns psycholoog. Dat heeft me erg geholpen. Ik ben toen bij psyq geweest, misschien is die ook bij jouw in de buurt? Wat me uiteindelijk ook erg heeft geholpen is om mijn verhaal steeds weer te vertellen en er iets positiefs mee te doen (heb een stichting opgezet voor vrouwen met hg).
Helaas herkenbaar... Ook hier HELLP gehad (en pre eclampsie en eclampsie) ook bijna de bevalling niet overleefd, ook een spoedks. Ik kon na een jaar pas zeggen dat ik het enigszins een plekje kon geven, had het zeker nog niet verwerkt, maar wel geaccepteerd. Nu na bijna twee jaar, kan ik nog (weleens) in tranen uitbarsten bij bv bevallingsverhalen en ik kan mijn verhaal nog niet makkelijk doen. Doe het rustig aan en probeer eerst te accepteren dat je zo ziek geweest bent, probeer te accepteren dat je overspannen bent. Vanaf dat moment kun je weer gaan opbouwen. Maar ik denk dat wat wij hebben meegemaakt (HELLP) je niet kan vergeten, mijn psycholoog heeft het vergeleken met bv kanker, je lichaam laat je gigantisch in de steek en je moet het vertrouwen in je lichaam en in jezelf eerst weer herstellen. En voor de een gaat dit makkelijker dan bij de ander. Sterkte!
Wat vervelend. Ik heb ook HELLP gehad, en heb hier vooral lichamelijk heel lang last van gehad. (Kon na 8 weken m'n zoon nog zelf niet in bad doen, omdat ik om de haverklap omviel), dat heeft me wel heel verdrietig gemaakt, maar zoals jij het omschrijft herken ik niet. 'Zou wel met iemand gaan praten.
Ik heb zelf ook hellp gehad. Mijn dochter is met de keizersnede gehaald bij 31 weken en 940 gram. Zij heeft zelf nog 2 maanden in het ziekenhuis gelegen, ik een dag of 5. En dan alleen thuiskomen, zonder kindje, dagelijks heen en weer naar het ziekenhuis en fulltime kolven, buiten het herstellen van de keizersnede en de hellp. Ik voelde me pas na 2 jaar weer mezelf. Ik heb van de eerste maanden echt niet kunnen genieten. Ook niet toen ze thuis was. Ik had het gevoel dat de muren op me afvlogen. En veel familie/vrienden hebben ook niet meegekregen hoe dichtbij de dood ik ben geweest. Het werd afgedaan als "je bent er toch? Je kind is er toch? Alles is toch goed?" Gelukkig vond ik via internet veel begrip en dat heeft me geholpen. Ik vergeet ook nooit mee mijn bloeddrukwaardes bijvoorbeeld....zo gek. Probeer iemand te vinden waarmee je kunt praten. Ook vrij uit over de mindere dingen van het moederschap. Je hoeft je echt niet schuldig te voelen dat je het soms even zat bent, of er even genoeg voor hebt. Dat heeft iedere moeder! Ook degene die soms voor het idee wel dankbaarder moeten zijn over het moederschap dan anderen. Omdat het zo close was....
Bedankt weer voor de reacties en dank jullie wel voor het vertellen van gelijksoortige ervaringen. Het is natuurlijk nooit fijn wanneer anderen dit meemaken, maar het helpt mij wel om het te lezen. Ik ga zeker weten vlot op zoek naar hulp, ik moet nu vooral voor mezelf nog een keuze maken waar ik ga aankloppen. En dan hopen dat het 'klikt' natuurlijk, dat vind ik wel erg belangrijk want ik stel mij sowieso niet makkelijk open voor mensen. Maar ergens denk ik dat praten tegen een vreemde op dit moment wel het beste gaat werken. Onbevooroordeeld, zelf geen belemmeringen voelen. In mijn omgeving voel ik die ruimte niet (meer), want 'het is alweer zo lang geleden'. @Rosao; wat goed dat je die stichting voor HG hebt opgericht. Ik ken iemand die dit heeft gehad tijdens de zwangerschap en het lijkt me ook een hele nare ervaring.. Sorry voor mijn trage bericht, meestal kom ik alleen 's avonds aan reageren toe maar dan is de energie alweer beperkt en lukt het ook niet altijd.
Ja, mensen die dit soort dingen niet meemaken snappen vaak niet wat de impact is... want het is nu toch voorbij en je hebt een mooi kindje, dus geniet er maar van... maar zo makkelijk is dat niet.
Ik zou graag iets willen vragen aan de mensen die HELLP hebben gehad. Voor zover het van toepassing is, ben ik wel benieuwd naar ervaringen van mensen die dit hebben meegemaakt en daarna opnieuw zwanger zijn geweest. Of misschien wel juist daardoor hebben besloten (voorlopig) geen zwangerschap meer te willen. Omdat dit wel een punt is wat mij nu veel bezig houdt. Ook vanwege de nasleep, hoewel ik van mening ben dat als ik nu de kans krijg het goed te verwerken dit een volgende keer geen herhaling hoeft te zijn. Maar toch is er veel angst en misschien is er iemand die dit herkent en wat zou willen delen daarover.
Hoewel niet in relatie tot HELLP, herken ik de gevoelens wel. Ik ben na de bevalling panisch geweest voor weer zwanger worden. Als ik ook maar een weeïg gevoel kreeg, dan werd ik al bang dat ik zwanger was. Uiteindelijk hebben we besloten om het niet nog een keer te doen, ik vond de kans op herhaling van de HG te groot en ik had/heb niet het gevoel dat ik het nog een keer zou kunnen. Ik heb mezelf na 3 jaar ook laten steriliseren omdat ik echt zeker wilde weten dat ik niet meer zwanger kon worden.
Hier ook herkenning van depressie na PE en HELLP. Ik heb een aantal gesprekken bij een psycholoog gehad. Dat heeft wel nut gehad denk ik. Verder merk ik dat het met het verstrijken van de tijd steeds beter gaat. Je hersenen krijgen een flinke klap van het ziekzijn, oa vanwege de bloeddruk, de medicatie en de afvalstoffen in je lichaam. Dit heeft letterlijk tijd nodig. Daarnaast spelen de emotionele zaken ook nog.
Ik heb hellp gehad bij de eerste. De hele zwangerschap al onder verscherpt toezicht, en vanaf 27 weken bedrust en opnames, bevallen met 33+1, iets meer dan een jaar herstel. Mijn zus heeft haar oudste dochtertje verloren na een vroeggeboorte door hellp. Gek genoeg heeft mij dit nooit weerhouden van weer zwanger worden. Ik ben daarna nog 4 keer zwanger geweest en heb 2 gezonde kinderen gekregen. Nooit meer hellp ontwikkeld, wel PE bij de tweede. Ik heb juist angst en paniekaanvallen ontwikkeld vanwege mijn miskramen. Het is denk ik heel persoonlijk, maar dat vondnik veel erger dan hellp. Bij hellp liet mijn lijf me ook wel in de steek, maar het resultaat was er wel. Ik sukkelde door maar het ging wel. Mijn miskramen kwamen volledig uit de lucht vallen, en vaak merkte ik niet eens dat het niet meer goed ging. Maar ik ben dus misschien niet het beste voorbeeld want omdat ik al hellp kende in mijn familie was ik er op voorbereid, en liep ik in een gespecialiseerde hoog risico poli in het ziekenhuis. Ik heb nooit een verloskundige gehad, nooit een arts assistent. Alleen volledig opgeleide en ervaren gynaecolen en verpleegkundigen, en ik heb me daardoor altijd heel veilig gevoeld. Zelfs als ik vroeg hellp zou ontwikkelen zou ik het overleven vanwege de strenge controle, tenminste zo heb i het altijd gevoeld. Dus daarom nooit het machteloze idee gehad dat het me 'overkomen' is, wat bij mijn miskramen wel zo was. Dus ik zou je aanraden, als je denkt over een nieuwe zwangerschap, om je door te laten verwijzen naar een ziekenhuis in de buurt met expertise op het gebied van hellp, vroeggeboorten etc. Kijk of ze perinatologen hebben, of ze een nicu hebben, vraag naar hun protocollen bij hellp en pe en wanneer ze ingrijpen. Of ze een high risk poli hebben, en hoe ze met hoog risico gevallenomgaan. Een onbezorgde zwangerschap zul je niet hebben maar wel een beschermde.
Ik heb een andere HELLP gehad, dan 'normaal'. Bij mij is het na m'n (thuis)bevalling op komen zetten. Zo had ik een gezonde zoon van bijna 8 pond, zo was ik in enkele uren daarna niet meer bij kennis. Dus de angst om m'n kind heb ik nooit gehad. Toen ik weer bijkwam wist ik niet dat ik een zoon had gekregen, z'n naam ect, maar dat is iets anders dan angst dat je de kleine gaat verliezen door bijv. vroeggeboorte. Ik heb nooit getwijfeld over een derde zwangerschap, ik wilde juist door de HELLP weer zwanger zijn, een 'normale' kraamtijd, je kind kunnen vasthouden, borstvoeding die je wel kunt volhouden ect. M'n man heeft het heel lang tegengehoude, hij was oprecht bang toen hij naast m'n bed stond en ik knockie was, dat hij alleen zou achterblijven met 2 kinderen. Naarmate de zwangerschap vorderde werd ik wel alerter op signalen, maar altijd het vertrouwen gehad dat het goed zou komen, mede door de strenge controle.
@Rosao; Uiteindelijk moet je een afweging maken natuurlijk, maar niettemin lijkt het me een heftige beslissing. Heb je het idee dat je vrede hebt met je keuze? @Leonike; Fijn dat je baat hebt gehad aan de gesprekken met de psycholoog. Ja het klopt dat het er lichamelijk in hakt en nog lang z'n sporen na laat. Goed te lezen dat het beter gaat, ik hoop dat het voor jou steeds meer een plek kan krijgen. @Juul75; Ik begrijp je punt wel mbt de miskramen (heb er zelf 1 gehad en ik denk zeker dat het nu meespeelt in dat ik het moeilijk heb). Fijn dat je zulke goede begeleiding hebt gehad al vanaf het begin. Dit was bij mij dan niet aan de orde omdat ik nog helemaal niet bekend was met HELLP. Een eventuele volgende keer kom ik wel direct onder de zorg van een gynaecoloog te staan. Heftig wat jij allemaal hebt moeten doorstaan.. @Jomidi; Ik ben er inderdaad mee bekend dat HELLP zich ook net na de bevalling kan ontwikkelen, wat naar dat jij daardoor die eerste tijd hebt moeten missen. Heeft het je geholpen, toen het na de komst van de derde wel is goed gegaan?
In 2012 heb ik ook het HELLP syndroom gehad. Al vroeg in de zwangerschap, bij 26 weken. Met ruim 27 weken is mijn dochtertje met een spoedkeizersnede gehaald. De artsen waren heel duidelijk: of zij of ik, en dan kiezen ze voor de moeder. Ons dochtertje is 2 dagen na haar geboorte overleden. Een half jaar na haar geboorte was ik weer zwanger, wat een bewuste keuze was maar Door veel mensen niet werd begrepen. Ik was namelijk heel bang dat als ik te lang zou wachten en er teveel over na zou denken ik een nieuwe zwangerschap niet meer aan zou durven. En deze keer is in september 2013 een "ongecompliceerde" zwangerschap met zeer strenge controles onze dochter kerngezond ter wereld gekomen. waar ik nu nog steeds last van heb ik dat ik enorm onrustig ben (als ik alleen ben en niks te doen heb ga ik nadenken), last van concentratie en krijg het benauwd van mensenmassa's.
Vwb het last van de concentratie en benauwd van mensenmassa's: dat hoort gek genoeg ook bij hellp. Tenminste, iedereen die ik spreek die hellp heeft gehad heeft dit. Ik kon tot zo'n 9 maanden na de geboorte gewoon nog in huilen uitbarsten inde supermarkt omdat ik alle drukte en indrukken niet kon verwerken. En daar komt bij jou natuurlijk nog je afschuwelijke verlies bovenop. Ik weet niet of je er hulp bij krijgt, maar misschien kan je dat helpen om de onrust kwijt te raken?