Ik vind dit een enorm moeilijk onderwerp maar ik wil toch graag weten of er meer mama's zijn met ervaring..tevens denk ik dat ik gewoon even mijn ei kwijt moet, dus sorry als dit een te lang verhaal word. Van mijn 15e tot aan mijn 18e heb ik anorexia gehad. Ik ben nooit dik geweest, was altijd slank (wat ik toen natuurlijk niet besefte) en ik weet ook niet hoe ik zo gek heb kunnen zijn of hoe de ziekte er in geslopen is. Ik had enorm ondergewicht (laagste gewicht 37 kg) en ben er uiteindelijk weer bovenop gekomen met veel hulp van mijn moeder. Echter is deze ziekte een ziekte die 'tussen je oren' zit en je eigenlijk je leven lang mee draagt. Je staat er mee op en en je gaat er mee naar bed. Je bent continue bezig met eten ook al heb je de ziekte onder controle. Na mijn 18e heb ik nog een aantal keer een terugval gehad waar ik uit mezelf weer boven op wist te komen. Heel lang heb ik de angst gehad niet zwanger te kunnen worden omdat ik mijn lichaam zo slecht heb behandeld. Ik ben dan ook zielsgelukkig dat ik nu een mama ben van een prachtige dochter. Veel mensen om mij heen waren bang dat ik tijdens mijn zwangerschap weer een terugval zou krijgen maar integendeel. Ik besefte maar al te goed dat ik mijn lichaam moest delen met het hummeltje in mijn buik en ik turnde om in een mama die heel bewust bezig was met voeding en lichaam. Wat was ik trots! En wat was iedereen om mij heen opgelucht. Wel was ik stiekem een beetje bang dat de voeding van mijn kind mij veel bezig zou gaan houden. Na de geboorte van mijn dochter zat ik al snel weer op mijn oude gewicht maar merkte ook al snel dat ik toch weer op mezelf moest letten. Tot op de dag van vandaag gaat het goed, ik mag zeggen prima en weet ik dat ik een voorbeeld ben en moet zijn voor mijn dochter. Mijn grote angst is echter waarheid geworden. En dat is dat ik nu op de voeding van mijn dochter ga letten en ik ben bang dat dit een obsessie word. Nadat ze over ging van de melk op vaste voeding hield ik mij strikt aan wat ze mag hebben op een dag. Ik was en ben apetrots dat het zo'n fruitmonstertje is en dat liever eet dan een koekje. Een hapje taart op haar 1e verjaardag was uit den boze en bij feestjes en visite hield ik haar goed in de gaten of haar niet iets word toegestopt. Als dit wel het geval is is dan word ik heel zenuwachtig en bedenk ik me alweer dat ze daarna geen limonade krijgt maar water of dat we het toetje na eten overslaan. Men weet dat ik liever niet heb dat mijn dochter snoept. Ik geef haar gerust een koekje maar als ik hoor dat opa en oma haar een patatje mee hebben laten eten dan voel ik me echt naar. Ik probeer het mijn omgeving niet te laten merken en lach dan ook als een boer met kiespijn als ze een koekje krijgt terwijl ze er al 1 op heeft. In plaats van dat IK me bezig houd wat ik op een dag eet doe ik het nu bij mijn dochter. Bij alles wat ze eet stem ik alweer af wat ze daarna mag eten en hoeveel. Mijn dochter is als baby een mollige baby geweest, dat zit in de familie. Van die lekkere mollige beentjes zoals ze dat zeggen. Alle vrouwen in onze familie, dus ook ik, zijn mollige babies geweest (of zit dat ook tussen mijn oren?) en bij de eerste stapjes verdween het babyvet en zijn opgegroeid tot slanke dennen. Omdat Nina nog niet loopt is nog niet al het babyvet verdwenen en daar maak ik me dus zorgen om. Terwijl ik heel goed weet dat het verdwijnt. Volgens de curve zit ze helemaal prima op schema. Ieder bezoekje aan het CB maakt me toch zenuwachtig, tsja die weegschaal he. Ik heb een haat-liefde verhouding met dat ding. Iedere mama hoopt dat haar kindje goed is aangekomen en ik heb er de kriebels voor. Het gaat nu (al ruim 3 jaar) ontzettend goed met mij en ik dacht dat ik kon zeggen dat ik het onder controle had maar dat heb ik blijkbaar niet...het voelt alsof mijn ziekte is overgeslagen op mijn dochter.En als ik mijn dochter 1 ding wil onthouden dan is dat deze rotziekte. Ik zal mijn uiterste best doen om tot haar door te dringen dat goed en gezond eten belangrijk is. Maar hoe vind ik een goede middenweg in het leren aan haar wat goede en gezonde voeding is zonder dat ik haar verkeerde gewoontes en ideeen mee geef? Pffff het is er uit.
Goed van je dat je dit schrijft. Wat ik zou doen is dit bespreken met een arts ( of psycholoog) Ik denk dat zij vast een goed advies voor je hebben.
Goed dat je het schrijft hoor! Ik denk dat er veel meer moeders (waaronder ikzelf) zijn die erg bezig zijn met het eten van hun kindje. Zo is het mijn moeder gelukt om ons tot ons 2e jaar geen snoep/zoetigheid te geven, en ik ben vastbesloten me daaraan te houden. Ik kan ook echt ruzie maken mijn mijn lief als hij haar iets zoets geeft. Ook met mijn schoonmoeder loop ik hier tegenaan. Die geeft de kleinkinderen liever niks anders dan spek, koekjes, taart, chips en zoet drinken etc. Als ik dan zeg dat ik dat niet wil, is ze helemaal gepikeerd. Ik denk dus dat het voor een groot stuk heel normaal is dat je er zo strikt in bent, maar ik kan natuurlijk niet inschatten of je er in door draaft of niet. Als je zelf wel dat gevoel hebt, dan zou ik meteen stappen ondernemen. Ik heb zelf nooit een eetziekte gehad (wel dicht tegen boulimia aangezeten), maar ik ben wel veel met eten bezig. Ik heb zelf altijd veel overgegeven door een ader die afgekneld werd door mijn middenrif. (ivm te kort bloed bij een aantal organen) na een bypass operatie, zei iedereen dat ik heel snel aan zou komen. En aangezien overgeven toch al heel makkelijk ging, hoefde ik maar te denken dat ik over moest geven en het gebeurde al. Ik was toen een jaar of 14, en gelukkig heb ik er veel over gepraat (met mijn moeder) en is het langzaam aan weggegaan. Zelf heb ik nog lang niet mijn gewicht van voor de zwangerschap terug, en op de één of andere manier lukt het me ook niet dit te bereiken. (motivatieprobleem) terwijl ik echt niet lekker in mijn vel zit. (overigens is mijn BMI nu 22, dus niks te zwaar) Dus daar zit ik nu mee. (ben vast niet de enige hahaha.) Probeer er eerst eens met je moeder over te praten? Als die je in het verleden zo goed geholpen heeft, kan ze je nu misschien ook weer helpen. heel veel succes iig!
Ik zou hier eens met een proffesional over gaan praten.. Wel goed dat je er zo eerlijk over uit komt!
Hoi, Ik kan me het wel voorstellen.Ik heb zelf anorexia en boulemia( gehad) en het gaat al jaren goed. Inmidde3ls drie kinderen en heb gelukkig niet hetzelfde als jij omdat ik weet dat het niet gezond is, en juist omdat ik het niet op mijn mkinderen wil overdragen ben ik juist heel relaxed met eten.Geniet ervan iv het te gebruiken als straf en/of beloning. Juist als je het angstvallig niet wilt geven, creeer je wat je zelf niet wilt. pb -en mag altijd hoor, want ik ga hier verder niet uitwijden
Inderdaad! Ik las in mijn babyboek dat mijn moeder vaak zei dat ze dikke bovenbenen had en ik toen ik net kon praten naar mijn beentjes wees en zei 'oeh, dikke benen'. Meer een grappige anekdote zo op het eerste gezicht, maar ik heb dus altijd gevonden dat ik dikke benen had (ondertussen heb ik die ook, maar ik ben als kind een tijd echt een scharminkel geweest). Kindjes nemen iets sneller over dan je denkt. Probeer samen met een professional een manier te vinden om luchteriger met het eten van je dochtertje om te gaan. Niet wachten hoor om hulp in te roepen, voor de obsessie steeds groter wordt! Weet je man dit eigenlijk en hoe gaat die er mee om? Super dat dit eerlijk vertelt!
Juist door er zo mee om te gaan, krijg je een situatie die je niet wil! Ik herken er wel wat uit, maar bij mij is het uit het oogpunt wat wel goed is en niet goed. En niet vanwege het gewicht. te veel zout = niet goed te veel zoet= niet goed Daar probeer ik dan op te letten en bij een ander stoppen ze het er wel in. Dat heb ik ook liever niet, maar ik ga haar dan niet korten door geen toetje of iets te geven. Want een kind moet groeien, en heeft alle bouwstoffen nodig. En inderdaad een keer praten met een proffesional is geen slecht idee. Veel succes ermee, ik vind het al heel wat, dat je je verhaal hier vertelt. Dat geeft al aan, dat je de situatie voor je dochter niet wilt, en daar ook hulp voor zult zoeken , als dit nodig mocht zijn!
Ik vind het knap van je dat je je eigen zo onder de loep neemt. Ik zou ook even een afspraak maken met een psycholoog die je vast en zeker tips kan geven. Veel succes ermee!
Ik denk dat je de eerste stap al hebt gezet. Erkenning is stap 1 en eigenlijk de moeilijkste stap om te zetten. Stap 2 is hulp zoeken. Je geeft aan dat je er nu zelf niet uit komt. Zoek hulp, dat is geen schande. De huisarts kan je doorverwijzen naar iemand die jou goed kan helpen. Super dat je het zelf inziet en erover schrijft! En ik hoop dat je de juiste hulp zal vinden. Sterkte!
Wat een super reacties meiden! Fijn om jullie berichten te lezen. Tijdens mijn eetstoornis heb ik nooit hulp van een prof gewild, achteraf wel spijt van gehad. Ik denk dat het heel goed voor mij was geweest. De overweging is er ook zeker. @joepies; wat goed van je dat je tegenover je kinderen zo relaxed met eten kunt omgaan na je ervaring met anorexia. Ik wil dit ook zo graag! Ik snap dat je niet verder wilt uitwijden, het is een lastig onderwerp. Ik zal je nog wel even een pb'tje sturen. @Jo79 Mijn partner weet van mijn verleden en ook dat ik er nog mee kan worstelen. Ik kon altijd op hem rekenen en als ik weer een gekke bui had wist hij me er doorheen te slepen. Ik ben heel lang in de gaten gehouden door iedereen en het voelt zo fijn nu ik weet dat ze mij weer vertrouwen. Ik wil mijn partner/familie niet weer teleurstellen. Maar ik weet ook dondersgoed dat ik er niet alleen uit kom. Na het lezen van jullie berichten voelt het ook inderdaad alsof de eerste stap gezet is.. Ik ga zo boodschapjes doen en mijzelf en Nina eens lekker trakteren op een lekker broodje bij de bakker
Allereerst vind ik het superknap van je dat je je verhaal hier neer zet. Ook vind ik het heel goed dat je weet wat je doet, zeg maar. Dat is al een belangrijke stap, de rkenning. Net als voorgaande reacties, ik zou naar een HA gaan en het er met hem/haar over hebben. Ik hoop dat je de juiste hulp zult vinden, sterkte!
Heel knap idd dat je durft te erkennen dat je toch eigenlijk wel een probleem hebt.. Net als voorgaande reacties is ook mijn reactie: Zoek aub hulp hierbij! Jij en je dochter kunnen hiermee geholpen worden, kan me voorstellen dat de angst groot is dat je dochter het ook krijgt.. Ik heb zelf dan geen anorexia of een andere eetstoornis gehad, maar het wel van heel dichtbij meegemaakt, mijn nicht heeft het gehad, helaas leeft ze nu niet meer Maar ik kan me de dagelijkse strijd met eten nog heel erg goed herinneren ook al is het al 10 jaar geleden dat ze overleed.. Haar anorexia had dan wel een oorzaak, en die zelfde oorzaak is ook de reden dat ze niet meer leeft, ze heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd Ik dwaal af nu geloof ik Nogmaals zoek hulp, je dochter heeft de voedingsstoffen echt nodig, en een extraatje kan echt geen kwaad zo af en toe Succes met je strijd
Ik denk dat je je ook moet realiseren dat moeders zonder eetstoornis dit ook vaak zo doen. Veel moeders willen gewoon niet dat hun kindje al zo jong veel zoetigheid krijgt, eerst maar eens gewoon leren eten. Als Jelle bij oma limonade heeft gehad, krijgt hij dat thuis ook niet meer, heeft hij ergens andere een koekje op krijgt hij dat thuis ook niet meer enz... Genoeg is genoeg, zeg maar. Ik heb liever dat hij zijn warme maaltijd eet dan dat hij nog een koekje naar binnen werkt. (al is Jelle het daar niet mee eens... ) Jelle heeft 1 ieniemienie hapje taart gehad op zijn 1e verjaardag en daarna kreeg hij fruit. Hij vond het prima, en heeft alles opgegeten. Voor de rest, respect voor je, hoor! Ik heb zelf geen ervaringen met een eetstoornis, maar ik denk dat het heel moeilijk is om er mee om te gaan.
Helemaal mee eens. Mensen die geen anorexia hebben gehad of iets dergelijks kunnen heel makkelijk tegen jou zeggen: Laat oma haar lekker verwennen, is niet erg voor een keer bijvoorbeeld. Net als dat we niet snappen waarom het zo moeilijk is om van anorexia af te komen. Wij (mensen die dit niet gehad hebben en er niet op gestudeerd hebben) kunnen dan ook moeilijk tegen jou zeggen wat je het beste kunt doen, want voor jou voelt dat niet goed. Daarom is het het beste om hulp te zoeken, zodat je er rustiger onder wordt en je verleden een plekje kunt geven.
Ik vind het super kanp dat je het zo opschrijft. Ik zou wel ergens met een rpof gaan praten misschien kunnen zei met kleine dingetjes en tips je heel veel helpen
@Mobielfreak; Wat vreselijk van je nicht. Ik heb veel boeken gelezen over anorexia en tevens meerdere verhalen gehoord die helaas niet goed afliepen. Het klinkt heel gek en ironisch, maar juist door het horen van deze verhalen kreeg ik de kracht om te vechten tegen de ziekte. Ik denk er vaak aan om bijvoorbeeld mensen met deze ziekte te willen begeleiden/helpen, of gewoon een steun zijn voor ze. Maar dat gaat natuurlijk niet als ik nu worstel met de voeding van mijn dochter. Ik wil voor de zekerheid nog wel 1 ding duidelijk maken en dat is dat ik haar nooit geen voeding heb ontnomen en dit ook zeer zeker nooit zal doen. Ik worstel op dit moment met het feit dat ik me extreem naar kan voelen of een schuldgevoel krijg als ze een extraatje eet of iets vets en dat ik, zoals voorheen bij mij het geval, continue bezig ben met haar voeding. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Mijn angst is dat zij dit door gaat krijgen en dat zij in de toekomst ook met een eetstoornis te maken krijgt. Ik merk dat het van me afschrijven ook helpt. Op deze manier hoef ik (nog) niet direct tegen mijn omgeving te vertellen wat mij dwars zit maar kan ik toch mijn hart even luchten. Dat is toch ook wat je doet bij een psygoloog?
wat goed dat je je verhaal zo opschrijft. Ik zou ook met iemand over gaan praten, ik persoonlijk denk namelijk dat het juist niet goed is om je dochter van alles te onthouden, en dat ze als ze wat groter is juist veel gaat snoepen omdat ze het niet kent, en dan kan ze misschien doorslaan..ik ken nl ook iemand die vroeger nooit snoep of iets dergelijks mocht en die vrat zich als kind zijnde helemaal vol op verjaardagen en feestjes als de ouders er niet waren of het niet zagen..overal waar TE voor staat is niet goed natuurlijk...ik probeer mijn dochter ook niet onnodig nu aan zoetigheid te wennen, ze zal ook bijvoorbeeld straks lekker rozijntjes krijgen en de wat gezondere snackjes...maar ze mag op zijn tijd best wel wat...nu krijgt ze tussen de middag een halve liga met een beetje roosvicee (1 drupje in een kopje) 'savonds krijgt ze na haar groente een danoontje...ik heb niet echt het idee dat hier iets mis mee is en dat ze er dik van zal worden...ik zeg absoluut niet dat je iets verkeerd doet alleen denk ik dat je hier met iemand over moet praten die je kan helpen zodat je je dochter wel eens wat lekkers kan geven..succes meid!
Van je afschrijven is maar een tijdelijke tussenweg, het zal even opluchten, maar geen verandering brengen in een 'patroon' wat je inmiddels ontwikkeld hebt, wij kunnen jow patroon ook niet buigen danwel sturen, dat zal je zelf moeten doen (mbv hulpverleners) Een psycholoog heeft meerdere handvaten die hij/zij jou toe kan reiken, en meerdere ingangen bij andere hulpverleners die jouw kunnen helpen bij dit 'probleem'. Ik zet probleem bewust even tussen aanhalingstekens, want het hoeft nu nog geen probleem te zijn, maar kan dit in de toekomst zeker wel worden. Zoals je zelf al zei, je houd anorexia je hele leven... En als mama heel gefixeerd is op wat dochterlief eet, hoeveel caloriën of wat dan ook dochter binnen krijgt, kan dit uiteindelijk niet ongemerkt aan je dochter voorbij gaan.. Ik vind het een heel nobel streven wat je hebt, dat je andere mensen met anorexia wilt helpen, maar probeer eerst voor jezelf en je dochter alles goed te zetten en te plaatsen, voordat je je op andere (minder belangrijke) mensen gaat richten..
Nu heb ik nooit eet-problemen gehad maar wel dat ik vroeger, dus tussen mijn geboorte en 3 jaar van mijn bio-moeder weinig tot geen eten kreeg, dit kreeg af en toe van mijn halfzusje(toen 6) als zij de kans zag om eten te pakken zonder dat mijn bio-moeder dit zag, ik was dus ook met 25/3 jaar flink onder gewicht, ik woog maar 6 kilo. Nu heeft dat niets te maken met anorexia of boulliama, waarom ik dit dan toch opschrijf, is dat toen mijn dochter geboren werd ik vreselijk angstig was(op het panische af) dat ik hetzelfde zou doen als mij bio-moeder en dit wilde ik perse niet, dus wat ging ik doen....overcompenseren, mijn dochter dronk in die tijd ruim 8 flessen van 120cc op maar ik wilde perse 200cc klaarmaken omdat ik bang was haar tekort te doen, uiteraard gaf ze zelf prima aan wanneer ze genoeg had maar ik bleef bang, ik heb zeker 6 tot 8 maanden iedere dag elke fles en elke hoeveelheid genoteerd, ik werd pas rustiger toen ze ook vaste voeding ging eten. vanuit deze angst heb ik haar ook heel lang friso gegeven.......tot het moment kwam dat zij dit niet meer wilde. Nu ben ik gelukkig zover dat ik wat zorgen van me af kan zetten....ik hou nog steeds erg in de gaten wat ze eet en drinkt. Soms komt de angst bovendrijven maar ze prima op gewicht, ze is weliswaar tenger maar dat komt omdat vader en ik ook niet dik zijn of groot. Nu weet ik ook na 4 jaar dat ik het wel goed doet en helemaal niet lijk om mijn bio-moeder. Ik hoop dat bij jouw dat gevoel van goed doen ook ooit komt.
Wat goed van je dat je je verhaal opschrijft. Ik denk dat je al de eerste stap gezet hebt door te weten dat je te veel met het eten van je dochtertje bezig bent. Natuurlijk wil iedere ouder dat zijn of haar kindje gezond eet en liever een stuk fruit ipv een koekje maar voor mijn gevoel draaf je iets te ver door. Wat ik vooral herken (en ik heb ook een hele lange tijd eetproblemen gehad, en wat jij zegt; het gaat eigenlijk nooit helemaal weg is ook heel herkenbaar.) is de afspraken die je maakt '' Oh ze heeft dit gegeten, nou dan mag ze dat niet meer hebben''.(dit gaat dan over het toetje of de limonade in je verhaal) Ik raad je aan om met een prof te gaan praten. De stap hiertoe is natuurlijk heel moeilijk(ik heb het nooit gedaan omdat ik het zelf op wilde lossen, had ik het maar gedaan) maar ik denk wel dat het je heel goed doet en ook dat je wat meer rust in je hoofd zal krijgen en niet de hele tijd aan eten hoeft te denken.